Το συγκρότημα Raw Silk και ο θρυλικός δίσκος τους

Οι Raw Silk είναι ένα από τα πιο σπουδαία και πιο πρωτοποριακά ροκ συγκροτήματα της Ελλάδας. Έβγαλαν ένα και μοναδικό δίσκο, αλλά κατάφεραν να γράψουν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της hard rock μουσικής.

Το ιστορικό αυτό ελληνικό συγκρότημα ιδρύθηκε το 1987, με πρωτοβουλία του Κώστα Κυριακίδη, ο οποίος είχε αποχωρήσει από τους θρυλικούς Spitfire. Μετά από λίγους μήνες, το συγκρότημα μπήκε σε studio για να ηχογραφήσει έναν δίσκο. Είχε προηγηθεί βέβαια η σύνθεση σε demo μορφή του “Street Girl”. Δηλαδή, από τα τέλη του 1987 μέχρι το τέλος του 1989 ηχογραφούσαν αυτό το δίσκο. Οι ηχογραφήσεις κράτησαν πολλούς μήνες για να χτυπήσουν το νούμερο – ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα, των 582 ωρών ηχογράφησης, με παραγωγό τον Κώστα Καλημέρη, τότε ηχολήπτη στα Sierra Studios. Στις ηχογραφήσεις συμμετείχαν πολυάριθμοι μουσικοί. Οι βασικοί ήταν οι Kώστας Κυριακίδης, Rory Χριστόπουλος και Γιώργος Φλωράκης. Σημαντική ήταν και η βοήθεια που προσέφεραν οι Α. Μπακόπουλος, Μ. Τσουκαλάς στις κιθάρες και ο Γ. Πλαγιανάκος στο μπάσο. Ενώ σε κάποια τραγούδια εμφανίζονται και οι Μ. Κόλιας στο μπάσο, Β. Γκίνος και Χ. Παπαδόπουλος στα Keyboards.

Ο δίσκος τελικά κυκλοφόρησε το 1990 και είχε τον τίτλο Silk Under The Skin. Οι Raw Silk είχαν από την αρχή, προσανατολισμό για διεθνή καριέρα, ένα όνειρο που δυστυχώς δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα αν και υπήρχαν οι σωστές βάσεις. Τα εμπόδια που υπήρχαν εκείνη την εποχή στο δρόμο των λιγοστών ελληνικών ροκ συγκροτημάτων ήταν ανυπέρβλητα. Επιπλέον, εκείνα τα χρόνια καμία Ελληνική εταιρία δεν ενδιαφερόταν για το είδος μουσικής που εκπροσωπούσαν οι Raw Silk. Παρά τις δυσκολίες όμως, οι Raw Silk έκαναν μια σπουδαία και αξιέπαινη προσπάθεια, βγάζοντας έναν δίσκο με πρωτοποριακή ροκ για τα δεδομένα της Ελλάδας του 1990, με αγγλικό στίχο και εξαιρετικές μελωδίες. Αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, ο συγκεκριμένος δίσκος παραμένει ακόμα και σήμερα μαγευτικός. Κάθε φορά που τον ακούμε, σκεφτόμαστε με νοσταλγία το θρυλικό αυτό συγκρότημα.

Οι Raw Silk κατάφεραν αρκετά πράγματα για την εποχή τους. Έπαιξαν σε συναυλία των Saxon τη δεύτερη φορά που ήρθαν στην Ελλάδα, έκαναν ένα Video – Clip για το τραγούδι «Street Girl» (παραγωγή του καναλιού 29), πραγματοποίησαν αρκετές συναυλίες και εμφανίστηκαν ακόμα και σε τηλεοπτικές εκπομπές κυρίως της κρατικής τηλεόρασης. Το 1992 χάθηκαν τα ίχνη των Raw Silk, όταν κάποια μέλη του συγκροτήματος αποφάσισαν να εγκατασταθούν στο εξωτερικό.

Όποιος ενδιαφέρεται να βρει τον δίσκο «Silk Under The Skin», υπάρχει στο rapidshare. Μπορεί πρώτα να πάει στην ιστοσελίδα files6.com που είναι μια μηχανή αναζήτησης για το rapidshare, να γράψει τις λέξεις «Raw Silk Silk Under The Skin» και στη συνέχεια να τον κατεβάσει (free download).

Η Τσιτσιολίνα, το Κόμμα της Αγάπης (Partito dell' Amore), η Moana Pozzi και η Fiona Patten

Το ακόλουθο κείμενο αναφέρεται στην πολιτική καριέρα διαφόρων διασήμων γυναικών, οι οποίες είχαν εργαστεί ως ηθοποιοί σε αισθησιακές / πορνό ταινίες (pornographic films), καθώς και στην ιστορία των πολιτικών κομμάτων που ίδρυσαν.

Θα ξεκινήσουμε με την γοητευτική ξανθιά Τσιτσιολίνα, διάσημη ηθοποιό στο χώρο του πορνό, η οποία ίδρυσε το θρυλικό «Κόμμα της Αγάπης» (Partito dell' Amore). Η Τσιτσιολίνα (Cicciolina) γεννήθηκε στην πρωτεύουσα της Ουγγαρίας Βουδαπέστη, στις 26 Νοεμβρίου του 1951. Το πραγματικό της όνομα είναι Anna Ilona Staller, αλλά οι περισσότεροι την ξέρουν ως Τσιτσιολίνα (Cicciolina). Τη δεκαετία του ’70 πήγε στην Ιταλία. Εκεί συνάντησε τον Riccardo Schicchi και το 1973 άρχισε να γίνεται γνωστή μέσα από τη ραδιοφωνική εκπομπή "Voulez - vous coucher avec moi?". Τη δεκαετία του ’80 έγινε η δυναμική είσοδός της στο χώρο του πορνό. Συνολικά έπαιξε σε περίπου 38 ταινίες πορνό και έγινε μια από της διασημότερες πορνοστάρ (pornstar) του κόσμου. Η όμορφη Ουγγαρέζα με τα γαλάζια μάτια έπαιξε σε ταινίες της ιταλικής εταιρείας παραγωγής πορνογραφικών ταινιών “Diva Futura” του Riccardo Schicchi. Το 1991 η Τσιτσιολίνα παντρεύτηκε τον κατά 3 χρόνια μικρότερό της Αμερικανό Jeff Koons, με τον οποία απέκτησε ένα γιο, τον Ludwig, το 1992. Ο γάμος τους είχε σύντομη διάρκεια. Ακολούθησε μια μακροχρόνια δικαστική διαμάχη μεταξύ των δύο συζύγων για το θέμα της επιμέλειας του παιδιού.

Η Τσιτσιολίνα φωτογραφήθηκε για το περιοδικό Playboy διαφόρων χωρών. Αρχικά εμφανίστηκε στο Playboy της Αργεντινής το Μάρτιο του 1988. Ακολούθησε η φωτογράφηση για το Playboy των ΗΠΑ (Σεπτέμβριος 1990), της Ουγγαρίας (Ιούνιος 2005), της Σερβίας (Ιούλιος 2005) και του Μεξικού (Σεπτέμβριος 2005).

Το 1979 αναμείχθηκε με την πολιτική, μέσα από τις γραμμές του Οικολογικού Κόμματος Ιταλίας. Το 1985 προσχώρησε στο κόμμα «Partito Radicale», υποστηρίζοντας τον αγώνα του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον αγώνα του εναντίον του ΝΑΤΟ και των πυρηνικών όπλων. Μάλιστα κατάφερε να εκλεγεί και βουλευτής το 1987, συγκεντρώνοντας 20.000 ψήφους. Ήταν η πρώτη πορνοστάρ που κατόρθωσε να μπει στο κοινοβούλιο μιας χώρας. Λίγα χρόνια αργότερα θέλησε να δημιουργήσει ένα νέο κόμμα. Η κίνησή της αυτή είχε μεγάλο ρίσκο, άλλα της απέφερε μεγαλύτερη δημοσιότητα. Το 1991 ίδρυσε μαζί με άλλους το «Κόμμα του Έρωτα» (Partito dell' Amore), το οποίο τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα στην πολιτική ζωή της Ιταλίας. Στο θρυλικό αυτό κόμμα συμμετείχαν και άλλες γοητευτικές γυναίκες, όπως πχ η Ιταλίδα ηθοποιός αισθησιακών ταινιών Moana Pozzi.Παράλληλα με την πολιτική, η Τσιτσιολίνα ασχολήθηκε και με τη μουσική. Ηχογράφησε διάφορα τραγούδια, από τα οποία το πιο γνωστό είναι το "Muscolo Rosso".

Μια άλλη πορνοστάρ που έγραψε ιστορία στην πολιτική ζωή της Ιταλίας ήταν η Moana Pozzi. Γεννήθηκε στην Τζένοα στις 27 Απριλίου 1961 και το πλήρες όνομά της ήταν Anna Moana Rosa Pozzi. Απέκτησε πολλούς θαυμαστές και θεωρήθηκε ως μια από τις διασημότερες Ιταλίδες θεές του σεξ. Ορισμένα χρόνια της παιδικής της ηλικίας τα έζησε στον Καναδά και στη Βραζιλία. Το 1974 μετακόμισε με τους γονείς της στην Ιταλία. Όταν οι γονείς της αποφάσισαν να εγκατασταθούν στη Λυών της Γαλλίας, εκείνη προτίμησε να μείνει στη Ρώμη. Στη Ρώμη άρχισε να εργάζεται ως μοντέλο. Σύναψε κρυφή σχέση με τον Bettino Craxi. Ο Bettino Craxi ήταν αρχηγός του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας την περίοδο 1976 – 1993 και Πρόεδρος της Ιταλίας την περίοδο 1983 – 1987. Με δική του μεσολάβηση η Moana προσλήφθηκε στην ιταλική τηλεόραση RAI. Το 1981 έπαιξε στην πρώτη της πορνογραφική ταινία με τίτλο «Valentina, ragazza in calore». Όταν προβλήθηκε η συγκεκριμένη ταινία ξέσπασε σκάνδαλο. Η ίδια (δουλεύοντας τότε στην τηλεόραση) αναγκάστηκε να αρνηθεί ότι έπαιξε στην ταινία. Τότε ήταν η πρώτη φορά που τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν για πρώτη φορά πάνω της. Η γοητευτική, ξανθιά και ψηλή (1.78 m) Ιταλίδα άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστή. Απεχθανόταν τα taboo και τις προκαταλήψεις και δήλωνε ανοιχτή στις προκλήσεις. Το 1985, ο διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης Federico Fellini πρότεινε στην Moana Pozzi να παίξει στην ταινία «Ginger and Fred». Το 1986 συνάντησε τον Riccardo Schicchi, ο οποίος είχε ιδρύσει την ιταλική εταιρεία παραγωγής πορνογραφικών ταινιών “Diva Futura”.

Τη δεκαετία του ’80 η Moana Pozzi ήταν αναμφίβολα ένα σύμβολο του σεξ στην Ιταλία. Η καριέρα της στο πορνό εκτινάχθηκε στα ύψη. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά ασχολούνταν μαζί της όλο και περισσότερο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική. Στις 12 Ιουλίου του 1991 ίδρυσε μαζί με την Τσιτσιολίνα το «Κόμμα της Αγάπης» (Partito dell' Amore). Την ίδια χρονιά πήγε στις ΗΠΑ, όπου έπαιξε σε διάφορες ταινίες πορνό και παράλληλα εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Moana’s Philosophy», στο οποίο βαθμολογούσε 20 διάσημους εραστές της. Η λίστα των εραστών της περιελάμβανε τον Robert De Niro, τον Roberto Benigni, τους ποδοσφαιριστές Paulo Roberto Falcao και Marco Tardelli κ.α. Η δημοτικότητά της εκτινάχθηκε και η ιταλική τηλεόραση ήθελε να της πάρει συνέντευξη. Έπαιξε συνολικά σε περίπου 100 ταινίες πορνό και πούλησε 1.000.000 βιντεοκασέτες.

Το «Κόμμα της Αγάπης» (Partito dell' Amore) λειτούργησε τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90. Η ηγεσία του αποτελείτο από την Τσιτσιολίνα, τη Moana Pozzi και τον Riccardo Schicchi. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των μελών του, το Partito dell' Amore δεν κατάφερε να εκλέξει κάποιο βουλευτή, όμως εξασφάλισε αρκετή δημοσιότητα και απέκτησε πολλούς υποστηρικτές. Στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 1993, η Moana Pozzi ήταν υποψήφια δήμαρχος της Ρώμης. Έδωσε με αξιοπρέπεια μια δύσκολη και άνιση μάχη, απέναντι σε πολύπειρους και επαγγελματίες πολιτικούς όπως ο Francesco Rutelli και ο ακροδεξιός Gianfranco Fini. Η Moana Pozzi συγκέντρωσε 8977 ψήφους, δηλαδή ποσοστό 0,52 %.

Το καλοκαίρι του 1994 η Moana Pozzi ένιωσε άρρωστη. Δεν είχε όρεξη να φάει και άρχισε να χάνει βάρος. Ταξίδεψε στην Ινδία με τον κρυφό σύζυγό της, ελπίζοντας ότι μπορεί να βελτιωνόταν η κατάσταση της υγείας της. Όμως έγινε το αντίθετο. Χειροτέρεψε δραματικά με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να πάει σε μια κλινική στη Λυών της Γαλλίας, μακριά από την Ιταλία και από τα φώτα της δημοσιότητας. Λίγες μέρες αργότερα έχασε τη μάχη που έδινε για να κρατηθεί στη ζωή. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1994 άφησε την τελευταία της πνοή, σε ηλικία 33 ετών. Πολλές και διαφορετικές εκδοχές ακούστηκαν για την αιτία που προκάλεσε τον πρόωρο θάνατό της. Καμία από αυτές όμως δεν είναι τεκμηριωμένη. Ο θάνατος της όμορφης Ιταλίδας έγινε πρωτοσέλιδο σε πολλές ιταλικές εφημερίδες και περιοδικά. Ήταν μια γυναίκα που πρωτοστάτησε μαζί με άλλες πρωταγωνίστριες της ιταλικής πορνογραφίας στη νομιμοποίηση της σεξουαλικής ελευθερίας και που συμμετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή της χώρας μέσα από το θρυλικό «Κόμμα της Αγάπης» (Partito dell' Amore).

Μια άλλη πορνοστάρ που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της πολιτικής, είναι η Αυστραλέζα Fiona Patten. Η συγκεκριμένη κυρία, το 2008 ίδρυσε το «Αυστραλιανό Κόμμα του Σεξ» (Australian Sex Party) και έγινε αρχηγός του, συγκεντρώνοντας πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας. Το κόμμα έχει πάνω από 2.000 μέλη και έχει πάρει μέρος σε εκλογικές αναμετρήσεις, συγκεντρώνοντας αξιόλογα ποσοστά ψήφων. Η Fiona Patten που έχει παίξει σε περισσότερες από 100 ταινίες πορνό, δήλωσε ότι αντιμετωπίζει ακόμα προβλήματα με την επίσημη αναγνώριση του κόμματός της καθώς το Εκλογοδικείο θεωρεί προσβλητική τη λέξη "σεξ". Παράλληλα υποσχέθηκε ότι θα αγωνιστεί για την ελεύθερη διακίνηση των πορνογραφικών ταινιών και τόνισε ότι «είναι καιρός η Αυστραλία να αποκτήσει ένα κόμμα που θα αγωνιστεί για μια σειρά παραγνωρισμένα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τον έρωτα».

Δημοσιεύουμε μια φωτογραφία της Τσιτσιολίνα, μια της Moana Pozzi και μια με το έμβλημα που είχε το "Κόμμα της Αγάπης".

Η άρνηση του Τσακνή να δεχθεί την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, ο Νίκος Σοφιανός και τα ΚΝΑΤ του 1998

Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης Διονύσης Τσακνής, διέψευσε με γραπτή του δήλωση τα δημοσιεύματα που τον έφεραν ως υποψήφιο του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ για το Δήμο της Αθήνας στις εκλογές του Νοεμβρίου του 2010. Απαντώντας στα διάφορα δημοσιεύματα, ο Διονύσης Τσκανής υπογράμμισε ότι "η φερόμενη ως υποψηφιότητά μου στις δημοτικές εκλογές του Δήμου της Αθήνας θα μπορούσε -έστω- να συζητηθεί αν επρόκειτο να συνενώσει τη σύνολη Αριστερά. Σε μια τέτοια περίπτωση θα αισθανόμουν μεγάλη τιμή, ανεξάρτητα αν αποδεχόμουν ή όχι την πρόταση". Και κατέληξε λέγοντας ότι "Η σημερινή συγκυρία είναι δεδομένη. Το ΚΚΕ, στο οποίο και πρόσκειμαι πολιτικά, έχει ήδη επιλέξει το σ. Νίκο Σοφιανό και έχει ανακοινώσει την υποψηφιότητά του. Δεν μού μένει παρά να τον στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις, παρά το γεγονός ότι δεν ψηφίζω στο Δήμο της Αθήνας".

Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης υποστηρίζει την ανάγκη να αναλάβουν ενωτικές πρωτοβουλίες τα διάφορα κόμματα της αριστεράς και να σταματήσει η πολυδιάσπαση του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Στο παρελθόν είχε πει ότι «η Αριστερά πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες, χωρίς να βουλιάζει στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της». Μάλιστα συμμετέχει μαζί με άλλους καλλιτέχνες, διανοούμενους, συνδικαλιστές κτλ στο «Αριστερό Βήμα Διαλόγου», το οποίο προσβλέπει στη δημιουργία διαύλων επικοινωνίας στον χώρο της Αριστεράς για ανάληψη ενωτικών πρωτοβουλιών, κάτι που το ΚΚΕ απορρίπτει. Το ΚΚΕ αρνείται πεισματικά να συζητήσει το θέμα της συνεργασίας μεταξύ των αριστερών κομμάτων, πράγμα που φαίνεται και από την άρνησή του να δεχθεί την αντιπροσωπεία του «Αριστερού Βήματος Διαλόγου», η οποία ζήτησε συνάντηση με την ηγεσία του κόμματος.

Όπως αναφέραμε και παραπάνω, το ΚΚΕ επέλεξε το Νίκο Σοφιανό για υποψήφιο Δήμαρχο της Αθήνας. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Νίκος Σοφιανός διετέλεσε γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ την περίοδο 1991 - 2001 και συνέδεσε το όνομά του με τα δραματικά γεγονότα του Νοεμβρίου του 1998, τα οποία αποτελούν μια μελανή σελίδα στην ιστορία της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.

Ο Νίκος Σοφιανός με περίσσιο θράσος φρόντισε να διαστρεβλώσει την αλήθεια σχετικά με τα όσα συνέβησαν το Νοέμβριο του 1998, λέγοντας μάλιστα διάφορα ψεύδη και ανακρίβειες. Μάλιστα, έκανε και μια προσπάθεια παραπληροφόρησης του κόσμου , μέσα από δηλώσεις του οι οποίες προβλήθηκαν από το σταθμό EXTRA στις 20 Ιανουαρίου 2006, στο «Αποκαλυπτικό Δελτίο». Όχι μόνο παραποίησε την αλήθεια σχετικά με τα γεγονότα του 1998, αλλά είπε και διάφορες ανακρίβειες σχετικά με τον αναρχικό / αντιεξουσιαστικό χώρο. Η καλύτερη και πιο τεκμηριωμένη απάντηση στις ανακρίβειες και τα ψέματα του Σοφιανού, δόθηκε από τη δημοσιογραφική ομάδα «Ιός της Ελευθεροτυπίας». Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το σχετικό δημοσίευμα του «Ιού της Ελευθεροτυπίας», το οποίο αποτελεί απάντηση στο Νίκο Σοφιανό και είναι αρκετά κατατοπιστικό :

«(…) αντί να αναλάβει δημόσια ως πολιτικό πρόσωπο την ευθύνη για τα λεγόμενά του, ο πρώην γραμματέας της ΚΝΕ [Νίκος Σοφιανός] διεκδικεί τον ελάχιστα ζηλευτό ρόλο τού μυστικού πληροφοριοδότη.

Από κει και πέρα, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε τις ανακρίβειες και κυρίως τους συστηματικούς αναχρονισμούς που επιστρατεύει στην επιστολή του για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

* Μας κατηγορεί ότι αποσιωπήσαμε τη ρίψη μολότοφ από αναρχικούς εναντίον μελών της ΚΝΕ (και τον τραυματισμό ενός Κνίτη) το 1995, κατά τη διάρκεια συμπλοκής στο χώρο του ΕΜΠ. Πρόκειται αναμφισβήτητα για εγκληματική ενέργεια, άσχετη όμως με τα γεγονότα που περιγράφουμε στο κείμενό μας. Η επίθεση σημειώθηκε τα μεσάνυχτα της 15.11.1995, σαράντα ολόκληρες ώρες πριν ξεκινήσει η μαζική (1.000-1.500 άτομα) κατάληψη του χώρου. Η ταύτιση της ολιγάριθμης ομάδας που έριξε τη μολότοφ με τους 518 συλληφθέντες των επόμενων ημερών είναι αυθαίρετη και στηρίζεται στη λογική της «συλλογικής ευθύνης». Αν η ΚΝΕ διέθετε συγκεκριμένα στοιχεία για κάποιους απ' τους αυτουργούς, είχε κάθε δικαίωμα να καταφύγει στη δικαιοσύνη. Απ' όσο γνωρίζουμε, δεν το έκανε.

* Απείρως χειρότερα είναι τα γραφόμενα του κ. Σοφιανού για το 1998. Δυστυχώς, η συνεργασία της τότε περιφρούρησης του ΚΚΕ με τα ΜΑΤ δεν αποτελεί καθόλου «αισχρή συκοφαντία». Αποτυπώθηκε με κάθε λεπτομέρεια, τόσο στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ της ημέρας (που πανηγύρισαν γι' αυτό) όσο και στο επίσημο κατηγορητήριο σε βάρος των συλληφθέντων. Εξαιρετικά σαφής είναι άλλωστε επ' αυτού ο ίδιος ο κ. Σοφιανός στη «συνέντευξή» του προς το EXTRA: «Την ημέρα του Πολυτεχνείου του 98», θυμίζει στον κ. Χίο, «οι δυνάμεις της ΚΝΕ διώξαν από την πορεία γύρω στους 150 μυστήριους και τους έπιασαν τα ΜΑΤ μετά». Τα τηλεοπτικά πλάνα σχετικοποιούν βέβαια εξαιρετικά αυτό το ‘‘μετά’’, καθώς δείχνουν τα μέλη της περιφρούρησης και τα ΜΑΤ να ξυλοκοπούν ταυτόχρονα και από κοινού τους περικυκλωμένους «μυστήριους». Αν ο κ. Σοφιανός τα έχει ξεχάσει, μπορούμε να του στείλουμε ένα DVD από το αρχείο μας.

* Οι σποραδικές επιθέσεις κάποιων αναρχικών σε μέλη της ΚΝΕ, γραφεία του ΚΚΕ και φοιτητικές γενικές συνελεύσεις, που καταγγέλλει ο επιστολογράφος μας, ακολούθησαν τους ξυλοδαρμούς και τις 149 συλλήψεις της πορείας του Πολυτεχνείου –ΔΕΝ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΑΝ. Η επίθεση στη Νομική λ.χ., τα θύματα της οποίας ο ίδιος αυξομειώνει κατά το δοκούν, σημειώθηκε δυο μέρες μετά (19.11.1998). Ήταν μια λογική «αντιποίνων» βλακώδης και προβοκατόρικη, που καυτηριάστηκε δημόσια από μεγάλο μέρος του ίδιου του αντιεξουσιαστικού χώρου. Πάλι όμως επιστρατεύεται η «συλλογική ευθύνη», ώστε να «νομιμοποιηθούν» αναδρομικά όσα προηγήθηκαν. (…)» .

Εμείς για την ιστορία αξίζει να αναφέρουμε ότι τα τμήματα των ροπαλοφόρων μελών της ΚΝΕ, δηλαδή τα περιβόητα ΚΝΑΤ, το Νοέμβριο του 1998, όταν ήταν γραμματέας της ΚΝΕ ο Νίκος Σοφιανός, πραγματοποίησαν βάρβαρη και απρόκλητη επίθεση εναντίον σημαντικού αριθμού ατόμων που είχαν διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις από τους Κνίτες αλλά ήθελαν να μπουν στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου και να διαδηλώσουν. Μάλιστα, πολλά άτομα (μεταξύ των οποίων και άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου) τραυματίστηκαν σοβαρά από τον ξυλοδαρμό που υπέστησαν από διάφορους εγκληματίες τραμπούκους της ΚΝΕ. Τα τηλεοπτικά πλάνα που κατέγραψαν το περιστατικό είναι αποκαλυπτικά. Δείχνουν ότι οι Κνίτες επιτέθηκαν ταυτόχρονα (και σε συνεργασία) με τα ΜΑΤ εναντίον των αντιφρονούντων διαδηλωτών, αφού πρώτα τους περικύκλωσαν. Η αρμονική συνεργασία των τραμπούκων των ΚΝΑΤ με τους ροπαλοφόρους άνδρες των ΜΑΤ εναντίον διαφόρων διαδηλωτών το Νοέμβριο του 1998, είναι απαράδεκτη και αποτελεί μια από τις πιο μελανές σελίδες στην ιστορία της ΚΝΕ.

Δημοσιεύουμε μια φωτογραφία του Τσακνή και ένα κείμενο που καταγγέλλει την απαράδεκτη στάση της ΚΝΕ στα γεγονότα του 1998 και την αρμονική συνεργασία της με τα ΜΑΤ. Για να δείτε τις εικόνες σε μεγαλύτερο μέγεθος, κάντε αριστερό κλικ πάνω τους.

Το θρυλικό ελληνικό συγκρότημα Spitfire και ο δίσκος First Attack

Οι Spitfire είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και ιστορικά ελληνικά συγκροτήματα στο χώρο της hard rock / heavy metal μουσικής. Το συγκρότημα αυτό έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της hard rock. Συγκρότημα θρύλος. Το όνομά του και μόνο προκαλεί δέος και θαυμασμό στους γνώστες του συγκεκριμένου είδους μουσικής. Είναι οι άνθρωποι που μας απογείωσαν με την εκπληκτική και πρωτοποριακή μουσική τους. Όταν τη δεκαετία του ’80 η Ελλάδα δεν διέθετε τίποτα αξιόλογο στο χώρο της hard rock / heavy metal μουσικής, οι Spitfire τόλμησαν να ξεπεράσουν τις μεγάλες δυσκολίες που υπήρχαν και έκαναν τα πρώτα βήματα που άνοιξαν το δρόμο και για άλλους στη συνέχεια. Ας δούμε όμως πως δημιουργήθηκε αυτό το θρυλικό συγκρότημα.

Όλα ξεκίνησαν το 1984. Τότε ιδρύθηκαν οι Spitfire από τον κιθαρίστα Ηλία Λογγινίδη ,ο όποιος πριν έπαιζε στους Foxes. Η αρχική σύνθεση των Spitfire ήταν : Ντίνος Κωστάκης - Φωνητικά, Ηλίας Λογγινίδης - Κιθάρα, Θάνος Κρεμάλας - Μπάσο, Κώστας Κυριακίδης - τύμπανα και Γιώργος Βελέντζας - πλήκτρα. Με αυτήν την σύνθεση άρχισαν να δουλεύουν πάνω σε δίκες τους συνθέσεις και να εμφανίζονται σε διάφορα club για συναυλίες. Κομμάτια που έπαιζαν κατά την διάρκεια της περιόδου 1984 - 1985 ήταν τα : Lead me on, Lady of the night, Street Fighter, Back to zero, Dead City, Guilty Dreams και το I'm Running. Κάποια μπήκαν στο πρώτο τους album και κάποια άλλα έμειναν στην άκρη, στο μεγάλο αρχείο από demo διαμάντια τους που έχει ο Ηλίας Λογινίδης. Κατά την διάρκεια ενός festival που έγινε στο Αμερικανικό κολλέγιο στην Αθήνα το 1985, συναντήθηκαν με τον Γιάννη Κουτουβό , ο όποιος ήταν μάνατζερ και αργότερα στέλεχος της EMI. Αυτός τους ρώτησε αν ήθελαν να δώσει το demo τους στην ΕΜΙ και εκείνοι δεχτήκαν. Εκείνη την εποχή άκουσαν για πρώτη φορά ορισμένα κομμάτια τους να παίζονται στο ραδιόφωνο.

Το 1986 η ΕΜΙ τους πρότεινε να υπογράψουν συμβόλαιο. Οι Spitfire αποδεχθήκαν την πρόταση και την άνοιξη του ίδιου έτους τους άνοιξαν τη συναυλία τον Saxon στην Αθήνα. Το καλοκαίρι του 1986 μπήκαν στα Sierra Studios για τις ηχογραφήσεις του πρώτου τους album. Ο χρόνος που είχαν ήταν μόνο 50 ώρες και στο τέλος τους έδωσαν κι άλλες 20 δώρο. Παρόλα αυτά, ο χρόνος ήταν εξαιρετικά λίγος και ενώ είχαν τελειώσει τις ηχογραφήσεις τα μισά κομμάτια έμεναν αμιξαριστα. Μετά από κόπο ο δίσκος ολοκληρώθηκε, αλλά συνέβη ένα δυσάρεστο περιστατικό. Λίγο μετά την ολοκλήρωση του δίσκου, ο τραγουδιστής Ντίνος Κωστάκης χτύπησε πολύ άσχημα σε ατύχημα με την μηχανή του και έπαθε απώλεια μνήμης, με αποτέλεσμα να μην θυμάται σχεδόν τίποτα από εκείνη την περίοδο και να μην αναγνωρίζει τα υπόλοιπα μελή του συγκροτήματος που ήταν χρόνια φίλοι.

Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος έπρεπε να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να συνεχίσουν την προσπάθειά τους. Ο δίσκος κυκλοφόρησε με τον τίτλο "First Attack" και έγραψε ιστορία. Αποτέλεσε σημείο αναφοράς. Ήταν ο πρώτος δίσκος ελληνικού συγκροτήματος που πήρε εξαιρετικές κριτικές στο εξωτερικό με αποκορύφωμα την κριτική του Κerrang, το όποιο του έβαλε 3 (με άριστα το 5), υψηλή βαθμολογία για ένα τόσο αυστηρό περιοδικό. Εκείνη την περίοδο οι Spitfire είχαν κλείσει συναυλία στην Κύπρο και εξαιτίας του σοβαρού ατυχήματος του Κωστάκη έπρεπε να βρουν τραγουδιστή επειγόντως. Γι' αυτό ζήτησαν την βοήθεια του Cornelius των Douglas, o oποίος δέχτηκε και έτσι πραγματοποιήθηκε η συναυλία. Το συγκρότημα όμως έπρεπε να βρει μόνιμο τραγουδιστή και τελικά τον βρήκε στο πρόσωπο του Μίκη Σινγκρου, ο οποίος τραγουδούσε blues αλλά δεν είχε πρόβλημα να τραγουδήσει τα κομμάτια τους. Το 1987 βγάζουν video clip του "Evil Thoughts Around" το όποιο παίζεται στην κρατική τηλεόραση. Το συγκρότημα παίζει σε διάφορα μέρη σε Ελλάδα και Κύπρο. Τότε άρχισαν και τα πρώτα προβλήματα μεταξύ των μελών του συγκροτήματος με αποκορύφωμα την παράσταση στο Θέατρο Βράχων, το ίδιο έτος, όπου δεν εμφανιστήκαν διάφορα μέλη του συγκροτήματος. Το συγκρότημα για ένα χρόνο περίπου έμεινε στην απραξία. Όλα τα μέλη του, πλην του Ηλία, έφυγαν και ακολούθησαν το δικό τους δρόμο με πιο γνωστό τον Κώστα Κυριακίδη που ίδρυσε το αξιόλογο συγκρότημα Raw Silk το 1987. To 1989 o Ηλίας έκανε προσπάθεια ανασύστασης των Spitfire. Εξαιτίας νομικών προβλημάτων όμως, δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν πλέον το όνομα Spitfire, γι’ αυτό και το άλλαξαν σε Speedfire. Το 1990 έγινε η ηχογράφηση του νέου τους δίσκου στο Ρόδον το 1990. Ο δίσκος ονομάστηκε "100% Live". Σύντομα ο Ηλίας κατάφερε να κερδίσει πάλι το όνομα Spitfire.

Όποιος ενδιαφέρεται να βρει τον δίσκο «First Attack», υπάρχει στο rapidshare. Μπορεί πρώτα να πάει στην ιστοσελίδα files6.com που είναι μια μηχανή αναζήτησης για το rapidshare, να γράψει τις λέξεις «Spitfire First Attack» και στη συνέχεια να τον κατεβάσει (free download). Ο δίσκος αυτός με τις υπέροχες κιθαριστικές μελωδίες και τον άψογο αγγλικό στίχο, δεν πρέπει να λείπει από τη δισκοθήκη κανενός. Δημοσιεύουμε τη φωτογραφία του εξωφύλλου του δίσκου, με το θρυλικό αεροσκάφος Spitfire. Αν παρατηρήσετε, στο πίσω πτερύγιό του έχει την ελληνική σημαία.

Ένοχος χωρίς ελαφρυντικά ο Κορκονέας σύμφωνα με τον εισαγγελέα. Συνεχίζεται η πολύκροτη δίκη στην Άμφισσα

Το πρωί της 5ης Αυγούστου 2010, μέλη της "Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Δράσης ενάντια στη Συγκάλυψη της Κρατικής Δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου" βρίσκονταν στην Άμφισσα, έξω ακριβώς από το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο όπου πραγματοποιείται η δίκη για την δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το Δεκέμβριο του 2008. Τα μέλη της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Δράσης είχαν αναρτήσει πανό δίπλα στην είσοδο του δικαστηρίου, ενώ - με την χρήση τηλεβόα - φώναζαν συνθήματα κατά της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, με κεντρικό σύνθημα "Η ΑΝΟΧΗ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ".

Παράλληλα συνεχιζόταν η δικαστική διαδικασία της αγόρευσης του εισαγγελέα έδρας, κ. Χαρ. Λακαφώση. Η αγόρευσή του ήταν πραγματικός καταπέλτης για τον κατηγορούμενο αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα, γνωστό και ως «Ράμπο» ή «βρώμικο Χάρι» όπως ήταν τα προσωνύμιά του στους κύκλους της αστυνομίας. Συγκεκριμένα είπε ότι ο κατηγορούμενος αστυνομικός βρισκόταν σε ήρεμη ψυχική κατάσταση το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 όταν πυροβόλησε εναντίον του 15χρονου μαθητή. Επίσης, δεν αναγνώρισε κανένα ελαφρυντικό στον κατηγορούμενο και πρότεινε να κριθεί ένοχος για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο. Σε περίπτωση που γίνει δεκτή από το δικαστήριο η πρόταση του εισαγγελέα Λακαφώση, τότε η ποινή για τον Κορκονέα θα είναι ισόβια κάθειρξη.

Κατηγόρησε, μάλιστα, τον Επαμεινώνδα Κορκονέα ότι, μετά την πράξη του, επιχείρησε να οδηγήσει στο σκοτάδι τις έρευνες των Αρχών, παρουσιάζοντας ψευδώς την ένταση των γεγονότων που προηγήθηκαν των πυροβολισμών. Αναφερόμενος στον άλλο κατηγορούμενο, το Βασίλη Σαραλιώτη, ο εισαγγελέας Λακαφώσης εκτίμησε ότι γνώριζε πλήρως το άδικο της πράξης του συναδέλφου του και μάλιστα, ότι είχε βούληση να συμβάλει σε αυτήν, καθώς «ενθάρρυνε τον Κορκονέα ευρισκόμενος συνεχώς δίπλα του». Η πρότασή του για το Σαραλιώτη ήταν να κριθεί ένοχος για συνέργεια.

Ισχυρό «χαρτί» στα χέρια του εισαγγελέα αποτέλεσαν οι καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων ότι οι δύο ειδικοί φρουροί αποχώρησαν από την οδό Τζαβέλα απαθείς. Εκτενής ήταν, τέλος, η αναφορά στην αγόρευση του κ. Λακαφώση στην προσπάθεια, όπως είπε, κατά τη διάρκεια της αυτοψίας που είχε διενεργηθεί στις 21 Δεκεμβρίου του 2008, να κατασκευαστούν στοιχεία και να καταρριφθεί η θέση του θύματος, σε σημείο που συσκότιζε την όλη έρευνα.

Η δίκη θα συνεχιστεί στις 2 Σεπτεμβρίου 2010 με τις αγορεύσεις των συνηγόρων. Είναι μια δίκη που καθυστέρησε υπερβολικά και να ξεκινήσει και να τελειώσει. Ο προβεβλημένος από τα ΜΜΕ συνήγορος υπεράσπισης του νταή κατηγορούμενου καουμπόη Αλέξης Κούγιας, φρόντισε με τα γνωστά δικηγορικά του τεχνάσματα να καθυστερήσει τη δίκη ζητώντας συνεχώς αναβολή, εμφανίστηκε στα τηλεοπτικά κανάλια άπειρες φορές προκειμένου να παραποιήσει τα πραγματικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 και να παραπληροφορήσει την κοινή γνώμη. Όχι μόνο δεν ζήτησε συγνώμη από τη μητέρα του δολοφονημένου παιδιού, αλλά φρόντισε ακόμα και να σπιλώσει τη μνήμη του θύματος, προσπαθώντας να αμαυρώσει την εικόνα του θύματος και χρησιμοποιώντας προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για την προσωπικότητα του νεκρού παιδιού. Πολλές ύποπτες μεθοδεύσεις παρατηρήθηκαν κατά τη διάρκεια της δίκης, οι οποίες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει μια απροκάλυπτη προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος της ανθρωποκτονίας και μια προσπάθεια να αθωωθούν οι δύο κατηγορούμενοι αστυνομικοί ή να πέσουν στα μαλακά. Υπενθυμίζουμε ότι το Φεβρουάριο του 2010 το δικαστήριο απέρριψε αίτημα που υπέβαλε ο συνήγορος Πολιτικής Αγωγής Χρήστος Μυλωνόπουλος για ανάκληση προηγούμενης απόφασης του δικαστηρίου που δεν δέχθηκε να καταθέσουν περίπου 25 μαρτύρες από τον κατάλογο που προσκόμισε η οικογένεια του θύματος.

Χρυσαυγίτης νεοναζί έβαλε βόμβα στην Πάρνηθα. Το ακροδεξιό παρακράτος ζει και βασιλεύει

Ένας 32χρονος ακροδεξιός νεοναζί συνελήφθη τον Ιούλιο του 2010 με την κατηγορία ότι τοποθέτησε στο εγκαταλελειμμένο κτίριο του πρώην "Ξενία" στην Πάρνηθα βόμβα μεγάλης ισχύος. Ο νεαρός νεοναζί λέγεται Χρήστος Λουκόπουλος και είχε τοποθετήσει τον εκρηκτικό μηχανισμό στο ισόγειο του κτιρίου. Ο μηχανισμός αποτελούνταν από φιάλη υγραερίου 12,2 λίτρων , 12βολτη μπαταρία αυτοκινήτου, καλώδια, ηλεκτρονική πλακέτα και πρωτότυπο πυροδοτικό μηχανισμό, ο οποίος πυροδοτούνταν από απόσταση με τηλεκοντρόλ. Δεν υπήρξαν θύματα καθώς η βόμβα βρέθηκε και εξουδετερώθηκε έγκαιρα. Στο χώρο του Ξενία είχε κατασκηνώσει μια ομάδα αντιεξουσιαστών. Κατά συνέπεια, αν η βόμβα είχε εκραγεί, θα υπήρχαν πολλοί νεκροί.

Ο Χρήστος Λουκόπουλος είχε διαπράξει στο παρελθόν διάφορα εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, και πριν από τρία χρόνια είχε κατηγορηθεί για συμβόλαιο θανάτου που είχε αναλάβει να εκτελέσει σε βάρος ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου, αλλά δεν κατάφερε να υλοποιήσει γιατί εντοπίστηκε έγκαιρα. Ο νεαρός είναι πρώην υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού (Π.Ν.), καθώς επίσης και μέλος της ναζιστικής εγκληματικής συμμορίας «Χρυσή Αυγή».

Ο Λουκόπουλος το 2007 κατ’ εντολή του Χρήστου Ρήγα και για λογαριασμό του μεγαλοεπιχειρηματία Μπάμπη Λαζαρίδη είχε προσπαθήσει, για 30.000 ευρώ, να δολοφονήσει τον ιδιοκτήτη του νυχτερινού κέντρου Καραμέλα. Συνελήφθη επίσης πέρσι με άλλους δυο μέσα σε ένα αυτοκίνητο με αυτοσχέδιους εμπρηστικούς μηχανισμούς. Συμμετείχε σε εκβιασμούς και έκανε όπως λέει ότι του έλεγε ο Χρήστος Ρήγας που τον χρηματοδοτεί.

Ο Χρυσαυγίτης Χρήστος Ρήγας, είναι υποψήφιος βουλευτής της «Χρυσής Αυγής» και πρώην πρωτοπαλίκαρο του επιχειρηματία Λαζαρίδη που στο μεταξύ δολοφονήθηκε, συνελήφθη κι ο ίδιος, φέτος τον Φλεβάρη, μαζί με έναν άλλο χρυσαυγίτη για παράνομη οπλοκατοχή στον Αγ. Παντελεήμονα. Ο Χρήστος Ρήγας, πήρε άδεια τον Ιούλιο του 2009, από το Δήμο Αθηναίων για άνοιγμα ενός ίντερνετ - καφέ. Είναι ο άνθρωπος για τον οποίο δουλεύει ο Χ. Λουκόπουλος.

Ο Χ. Λουκόπουλος οδηγούσε το αυτοκίνητό του όταν έπεσε πάνω σε έλεγχο της αστυνομίας. Στο αυτοκίνητό του εντοπίστηκαν δύο γκαζάκια, ένα μπιτόνι το οποίο περιείχε 3 λίτρα βενζίνης και ένα πανί. Μαζί του στο αυτοκίνητο επέβαιναν άλλοι δύο άνδρες, 52 και 48 ετών, οι οποίοι επίσης συνελήφθησαν.

Η «Χρυσή Αυγή» είναι γνωστή ακροδεξιά νεοναζιστική συμμορία με πλούσια εγκληματική δράση. Πολυάριθμα μέλη της έχουν διαπράξει πληθώρα εγκλημάτων. Στους κόλπους της «Χρυσής Αυγής» βρίσκονται όχι μόνο βομβιστές άλλα και διάφοροι ένοπλοι τραμπούκοι, μαχαιροβγάλτες, άτομα που κατέχουν και χρησιμοποιούν όπλα παράνομα, καταδικασθέντες για απόπειρες ανθρωποκτονίας κ.α. Στην οργάνωση αυτή ανήκει και ο εγκληματίας «Περίανδρος» (Αντώνης Ανδρουτσόπουλος) που καταδικάστηκε το 2009 για τη βάρβαρη επίθεσή του σε 3 άτομα που ανήκαν στο χώρο της αριστεράς και που παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή του νεαρού Κουσουρή. Άλλος γνωστό πρόσωπο που πέρασε από τη «Χρυσή Αυγή» και έχει βεβαρημένο ποινικό μητρώο είναι ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, εκδότης - διευθυντής της χουντικής εφημερίδας «Ελεύθερου Κόσμος», εκδότης του περιοδικού της ναζιστικής νεολαίας «Αντεπίθεση» και παραλίγο υποψήφιος βουλευτής με το ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη. Ο Δ. Ζαφειρόπουλος καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 1 έτους για την επίθεση και τον τραυματισμό μελών της αριστερής οργάνωσης ΟΣΕ. Επίσης, ο Ζαφειρόπουλος έχει καταδικαστεί και για τις βιαιότητες στο κτίριο της ΕΤ3, στο οποίο είχε εισβάλει το 2006. Το Φεβρουάριο του 2008, ο χρυσαυγίτης αστυνομικός Γιάννης Ανδρασκέλας καταδικάστηκε από το Εφετείο σε 1 χρόνο φυλάκιση. Ο αρχηγός της «Χρυσής Αυγής» Νίκος Μιχαλολιάκος, υπήρξε γνωστό στέλεχος του ναζιστικού χώρου, φανατικός ακροδεξιός, μέλος της προδοτικής ΕΟΚΑ Β’, αρχηγός της Νεολαίας της χουντικής ΕΠΕΝ και αναμεμειγμένος σε βομβιστικές επιθέσεις. Το 1979 είχε καταδικαστεί για τρομοκρατικές ενέργειες, αλλά αποφυλακίστηκε χωρίς να εκτίσει όλη την ποινή του. Υπάρχουν κι άλλα τέτοια παραδείγματα, αλλά θα ήταν κουραστικό να τα αναφέρουμε όλα.

Ο ευρύτερος χώρος της ακροδεξιάς έχει και άλλους εκπροσώπους με εγκληματική δράση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κουκουλοφόρος Δημήτρης Παπαγεωργίου, αρχισυντάκτης του φιλοχουντικού «Ελεύθερου Κόσμου» που αποφυλακίστηκε πριν από λίγες μέρες. Είναι ο κρανοφόρος που συμμετείχε ενεργά στην αιματηρή επίθεση που πραγματοποίησαν περίπου 45 ακροδεξιοί εναντίον αντιρατσιστών στους Αμπελοκήπους τον Ιανουάριο του 2010. Οι συγκεκριμένοι αδίστακτοι ακροδεξιοί κουβαλούσαν λοστούς, κράνη, κουκούλες, μαχαίρια και πέτρες και κατάφεραν να τραυματίσουν σοβαρά τρεις αντιρατσιστές πολίτες. Φυσικά, οι ακροδεξιές παρακρατικές συμμορίες αλλά και τα ακροδεξιά κόμματα με πρώτο τον Καρατζαφέρη, έσπευσαν να υποστηρίξουν τον Παπαγεωργίου και να απαιτήσουν την άμεση αποφυλάκισή του.