Ο Αλμπορέτο με την Tyrrell νικάει τα θηρία της Φόρμουλα 1

Σύντομο βιογραφικό του Μικέλε Αλμπορέτο (Michele Alboreto)

23-12-1956:  Γεννιέται στο Μιλάνο ο Ιταλός οδηγός Μικέλε Αλμπορέτο (Michele Alboreto). Πήρε μέρος συνολικά σε 215 Grand Prix της Φόρμουλα 1 (Formula 1), παίρνοντας 5 νίκες και ανεβαίνοντας 23 φορές στο βάθρο.

Αγωνίστηκε στις ομάδες: Τίρελ (1981-1983), Φεράρι (1984-88), Τίρελ και Larrousse (1989), Arrows (1990), Footwork (1991-1992), Scuderia Italia (1993) και Μινάρντι (1994).

25-9-1982 : Ο Alboreto, οδηγώντας μια Tyrrell – Ford βγαίνει νικητής στο Grand Prix των ΗΠΑ, στο Caesars Palace του Las Vegas.

5-6-1983 : Ο Alboreto, πάλι με μια Tyrrell – Ford, παίρνει τη νίκη στο Grand Prix των ΗΠΑ, στο Detroit.

1983 : Στο πρωτάθλημα οδηγών του 1983 βγαίνει δωδέκατος.

29-4-1984 : Παίρνει τη νίκη στο Grand Prix Βελγίου με μια Ferrari.

16-6-1985 : Παίρνει τη νίκη στο Grand Prix Καναδά με μια Ferrari.

4-8-1985 : Παίρνει τη νίκη στο Grand Prix Γερμανίας με μια Ferrari. Αυτή ήταν η τελευταία νίκη του στη Φόρμουλα 1.

1985 : Τερματίζει δεύτερος στο πρωτάθλημα οδηγών με 53 βαθμούς.

15-5-1994 : Οδηγώντας μια Minardi, καταφέρνει να τερματίσει έκτος στο Grand Prix του Μονακό και να πάρει 1 βαθμό, πράγμα που αποτελούσε άθλο για τη συγκεκριμένη ομάδα.

13-11-1994 : Στο Grand Prix Αυστραλίας οδηγεί για τελευταία φορά μονοθέσιο της Φόρμουλα 1, εκπροσωπώντας την αδύναμη ιταλική ομάδα της Μινάρντι (Minardi).

25-4-2001 : Σκοτώθηκε στη Γερμανία, σε ηλικία 44 ετών, κατά τη διάρκεια δοκιμών του νέου μοντέλου της Audi «R8».

Τα πρώτα χρόνια και οι πρώτες νίκες του Αλμπορέτο στη Φόρμουλα 1

Το 1981 ο Αλμπορέτο βρέθηκε για πρώτη φορά στη Φόρμουλα 1 οδηγώντας ένα μονοθέσιο της Tyrrell, μιας από τις μακροβιότερες ομάδες της ιστορίας του συγκεκριμένου αθλήματος. Αγωνίστηκε στην ομάδα της Tyrrell (δημιούργημα του Βρετανού οδηγού Ken Tyrrell) την περίοδο 1981-1983 και έγραψε ιστορία, πετυχαίνοντας σημαντικά κατορθώματα που έστρεψαν πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας και απέδειξαν τις μεγάλες του ικανότητες.

Στο σημείο αυτό, θα αναφερθούμε με λεπτομέρειες στον αγώνα που έγινε το 1982 στο Caesars Palace του Las Vegas και στον ο οποίο ο μαχητικός 26χρονος Αλμπορέτο όχι μόνο έδωσε ζωή στην παραπαίουσα ομάδα της Tyrrell, αλλά κατάφερε κιόλας να γράψει ιστορία, νικώντας τις ομάδες που ήταν μεγαθήρια (McLaren, Ferrari, Renault, Williams), πράγμα που συμβαίνει σπάνια στην ιστορία της Φόρμουλα 1.

Το ημερολόγιο έγραφε 25 Σεπτεμβρίου 1982. Ήταν ο τελευταίος αγώνας εκείνης της χρονιάς και κανένας δεν πίστευε ότι η Tyrrell – Ford θα μπορούσε να κοντράρει τις μεγάλες ομάδες και τους μεγάλους οδηγούς (Keke Rosberg, Didier Pironi, John Watson, Alain Prost, Niki Lauda) του αθλήματος. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η Renault είχε σημειώσει 4 νίκες, η McLaren 4 νίκες, η Ferrari 3 νίκες, η Brabham 2 νίκες, η Lotus 1 νίκη και η Williams 1 νίκη. Όμως ο Αλμπορέτο ήταν έτοιμος να διαψεύσει τα προγνωστικά και να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες.

Οι ελάχιστοι θεατές που άφησαν τα τραπέζια της ρουλέτας και αποφάσισαν να παρακολουθήσουν τον αγώνα στο Caesars Palace του Las Vegas των ΗΠΑ, δεν φαντάζονταν ότι θα έβλεπαν ένα θαύμα. Σε μια περιοχή που μοναδικός θεός είναι το χρήμα και τα καζίνο, ο νεαρός Ιταλός οδηγός θα τραβούσε για λίγο την προσοχή των θεατών με το κατόρθωμα που θα έκανε στην πίστα.

Η άσχημη οικονομική κατάσταση της Tyrrell την έκανε να ξεχωρίζει. Τον προηγούμενο χρόνο, το αφεντικό της βρετανικής ομάδας, ο Ken Tyrrell, αναγκάστηκε να μειώσει παρά τη θέλησή του το προσωπικό του από 42 σε 26 άτομα, ενώ πούλησε ακόμα και το τροχόσπιτό του, για να πληρώσει τα καινούργια ελαστικά του δεύτερου μισού της περιόδου. Μοναδική του περιουσία ήταν ο νεαρός Ιταλός Michele Alboreto, πρωταθλητής το 1980 στην ευρωπαϊκή F3, τον οποίο απέκτησε από την ομάδα F2 της Minardi.

Στο παρελθόν είχαν υπάρξει πολύ καλύτερες μέρες για τη βρετανική Tyrrell. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, με τον Σκωτσέζο Jackie Stewart στο τιμόνι, τον κινητήρα Ford Cosworth DFV πίσω του και σημαντική οικονομική υποστήριξη από την γαλλική εταιρεία λιπαντικών Elf, η ομάδα είχε πρωταγωνιστήσει, κερδίζοντας 2 πρωταθλήματα οδηγών (1971, 1973) και 1 πρωτάθλημα κατασκευαστών (1971). Ο Σκωτσέζος όμως είχε ήδη εγκαταλείψει τη Φόρμουλα 1, η Elf είχε εξαντληθεί οικονομικά και η δύναμη του DFV επρόκειτο να αμφισβητηθεί από τη νέα γενιά των τούρμπο κινητήρων. Η ομάδα είχε να γευτεί τη χαρά της νίκης από τις 7 Μαΐου 1978 (νίκη του Patrick Depailler στο Grand Prix Μονακό).

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, τα τούρμπο μονοθέσια των Ferrari, Renault και Brabham είχαν επικρατήσει στις πίστες, αξιοποιώντας τους πολύ δυνατούς κινητήρες τους. Στο Las Vegas, όμως, η δύναμη δεν μετρούσε ιδιαίτερα. Η πίστα είχε δημιουργηθεί σε έναν από τους τεράστιους χώρους στάθμευσης του Caesars Palace και απαιτούσε περισσότερη ευελιξία και κοφτερή απόκριση στις αλλαγές πορείας παρά μεγάλες ταχύτητες.

Στα δοκιμαστικά, η Tyrrell 011 του νεαρού Ιταλού αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη, κατακτώντας την τρίτη θέση. Ο Alboreto όμως γνώριζε ότι στον αγώνα δεν είχε πολλές ελπίδες απέναντι στις Renault RE30B του Rene Arnoux και του Alain Prost, κατόχου της pole position.

Στην αρχή του αγώνα, ο Alboreto, αφού πάλεψε ρόδα με ρόδα με τη Ligier (Λιζιέ) του Eddie Cheever κατάφερε να κρατήσει την τρίτη θέση, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία. Η μεγάλη στιγμή ήρθε όταν ο κινητήρας του Arnoux έσπασε και ο Prost αντιμετώπισε προβλήματα στο δικό του κινητήρα. Ο Alboreto περάσει τον Prost και τερμάτισε πρώτος, νικώντας για πρώτη φορά στην καριέρα του σε αγώνα Φόρμουλα 1. Η χαρά που έδωσε στην ομάδα της Tyrrell ήταν απερίγραπτη.

Τα κατορθώματα του Ιταλού με την Tyrrell τράβηξαν την προσοχή της Ferrari. Το κύκνειο άσμα της Tyrrell ήταν το Grand Prix του Detroit, στις ΗΠΑ, στις 5 Ιουνίου 1983, όπου ο Αλμπορέτο πήρε άλλη μια εκπληκτική νίκη. Η παρακμή για την Tyrrell συνεχίστηκε, μέχρι που το 1999 η ομάδα εξαγοράστηκε από την British American Racing και μετονομάστηκε σε B.A.R. . Το 2006 εξαγοράστηκε από την Honda και μετονομάστηκε σε Honda Racing F1 Team, το 2009 εξαγοράστηκε από τον Brawn και μετονομάστηκε σε Brawn GP και το 2010 εξαγοράστηκε από τη Mercedes και μετονομάστηκε σε Mercedes GP.                 

Η περίοδος 1984-1988

Το 1984 ο Αλμπορέτο παίρνει μεταγραφή για μια από τις ισχυρότερες ομάδες της Φόρμουλα 1 : τη Φεράρι. Η παραμονή του στη Ferrari θα έχει πενταετή διάρκεια (1984-1988) και θα συνοδευτεί με 3 νίκες. Στο Grand Prix Βελγίου το 1984, με τη βοήθεια του κινητήρα Ferrari 031 1.5 V6t και των ελαστικών της Goodyear, έγινε ο πρώτος Ιταλός οδηγός που πήρε τη νίκη με μια Φεράρι, μετά από 18 ολόκληρα χρόνια.

Ο τελευταίος Ιταλός οδηγός που είχε νικήσει με Ferrari ήταν ο Ludovico Scarfiotti (18 Οκτωβρίου 1933 – 8 Ιουνίου 1968) ο οποίος είχε αναδειχθεί νικητής στο Grand Prix Ιταλίας του 1966, αλλά λίγα χρόνια αργότερα (Ιούνιος 1968) βρήκε τραγικό θάνατο, σε ηλικία 34 ετών, όταν κατά τη διάρκεια ανάβασης στις Γερμανικές Άλπεις, η Porsche 910 που οδηγούσε ξέφυγε από την πορεία της, τσακίστηκε στα δέντρα και το βαριά τραυματισμένο σώμα του Ιταλού εκτοξεύτηκε από το cockpit και βρέθηκε 46 μέτρα μακριά.

Στο Πρωτάθλημα Οδηγών του 1984 ο Αλμπορέτο κατετάγη τέταρτος με 30,5 βαθμούς, με πρώτο τον Αυστριακό Niki Lauda της Μακλάρεν (McLaren) με 72 βαθμούς. Στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών του 1984 η Ferrari (του Michele Alboreto και του Elio de Angelis) συγκέντρωσε 57,5 βαθμούς και κατετάγη δεύτερη, πίσω από τη Μακλάρεν (του Niki Lauda και του Alain Prost) που συγκέντρωσε 143,5 βαθμούς.

Το 1985 ορισμένες λανθασμένες τεχνικές επιλογές συνέβαλαν στο να χάσει ο Αλμπορέτο το Πρωτάθλημα Οδηγών. Κατετάγη δεύτερος με 53 βαθμούς, πίσω από τον Alain Prost της Μακλάρεν, που συγκέντρωσε 73 βαθμούς. Στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. Η Φεράρι βγήκε δεύτερη με 82 βαθμούς και η Μακλάρεν πρώτη με 90 βαθμούς.

Το 1986 ήταν μια χρονιά που σημαδεύτηκε από το χαμό του Ιταλού οδηγού Elio de Angelis (1958-1986), ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 28 ετών, κατά τη διάρκεια δοκιμών στο Circuit Paul Ricard κοντά στη Μασσαλία. Στο Πρωτάθλημα Οδηγών ο Αλμπορέτο έπεσε στην 9^η θέση και στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών η Φεράρι έπεσε στην 4^η θέση.

Το 1987 ο Αλμπορέτο κατετάγη 7^ος στο Πρωτάθλημα Οδηγών και το 1988 5^ος.

Στον τελευταίο αγώνα του στη Φεράρι, στις 13 Νοεμβρίου 1988 στο Grand Prix Αυστραλίας τα πράγματα πήγαν πολύ άσχημα. Λίγο μετά την εκκίνηση, χτυπήθηκε από το μονοθέσιο του Alex Caffi (Ιταλός οδηγός της ομάδας Dallara-Ford) και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει.

Τα τελευταία χρόνια (1989-1994)

Το 1989 ο Ιταλός επιστρέφει στην αποδυναμωμένη Tyrrell και λίγο αργότερα στη Larrousse. Το επόμενο διάστημα (1990-1994) πέρασε και από άλλες ομάδες που δεν ήταν ανταγωνιστικές (Arrows, Footwork, Scuderia Italia, Minardi). Το 1994 έκλεισε την καριέρα του στη Φόρμουλα 1 οδηγώντας μια Μινάρντι (Minardi) και κάνοντας έναν ακόμα άθλο. Παρότι η Μινάρντι ήταν μια φτωχή ιταλική ομάδα με μεγάλα οικονομικά προβλήματα που τερμάτισε 10^η στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών, ο Αλμπορέτο κατάφερε να της χαρίσει ένα πολύτιμο βαθμό με την 6^η θέση που πήρε στο Grand Prix Μονακό στις 15-5-1994, έχοντας εκκινήσει 12^ος.

Δυστυχώς ο Αλμπορέτο έφυγε άδοξα από τη ζωή. Ο θρυλικός Ιταλός οδηγός σκοτώθηκε στη Γερμανία κατά τη διάρκεια δοκιμών του νέου μοντέλου της Audi R8, στις 25 Απριλίου 2001, σε ηλικία 44 ετών. Πρόλαβε όμως να νικήσει σε 5 αγώνες (Grand Prix), να ανέβει 23 φορές στο βάθρο και να χαρίσει πολλές ωραίες στιγμές στους φίλους της Φόρμουλα 1. Ο πρόεδρος της Φεράρι, Λούκα Ντι Μοντετζέμολο, δήλωσε : «Ο Αλμπορέτο υπήρξε ένας πολύ σημαντικός οδηγός στην ιστορία της Φεράρι, πανέξυπνος και πάντα με τάσεις προόδου στην οδήγησή του. Ο θάνατός του, με λύπησε πολύ. Ο Μικέλε συνέχιζε να αγωνίζεται, συνέχεια με μεγάλο πάθος και αυτό δηλώνει ότι το άθλημά μας, στο οποίο ήταν πολύ αφοσιωμένος, εμπεριέχει διαρκώς ρίσκο».