Η Σέχτα Επαναστατών ανέλαβε την ευθύνη

Η οργάνωση Σέχτα Επαναστατών ανέλαβε την ευθύνη για τη δολοφονία του υπαρχιφύλακα της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας Νεκτάριου Σάββα στα Πατήσια, στέλνοντας προκήρυξη στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». «Θα χτυπάμε όλους τους κυρίαρχους μηχανισμούς, τους θεσμικούς φορείς και τα πληρεξούσια άτομα» γράφει χαρακτηριστικά ο συντάκτης της προκήρυξης.

Θυμίζουμε ότι η Σέχτα Επαναστατών δολοφόνησε τον 41χρονο υπαρχιφύλακα Νεκτάριου Σάββα στα Πατήσια. Ο αστυνομικός που βρισκόταν μέσα στο υπηρεσιακό του όχημα, φρουρούσε την Σοφία Κυριακίδου, πρώην σύζυγο του Αγγελέτου Κανά, κατηγορούμενου στην υπόθεση του ΕΛΑ. Η Σοφία Κυριακίδου φρουρείται συνολικά εδώ και 6 χρόνια, όντας στο πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων, ενώ τα τελευταία 2 χρόνια άλλαξε ο βαθμός επικινδυνότητας με αποτέλεσμα να φρουρείται από την Αντιτρομοκρατική. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από τρεις μέρες είχε καταθέσει στη δίκη του ΕΛΑ (Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας). Τρία άγνωστα άτομα που φορούσαν κράνη, πλησίασαν με τα πόδια το αυτοκίνητο του αστυνομικού και τον πυροβόλησαν επανειλημμένα από κοντινή απόσταση.
Η προκήρυξη με την οποία έγινε η ανάληψη ευθύνης από τη Σέχτα Επαναστατών, εστάλη στην εφημερίδα «Τα Νέα», όπως και οι προηγούμενες της ίδιας οργάνωσης. Σύμφωνα με πληροφορίες, η προκήρυξη της «Σέχτας» ήταν σε ηλεκτρονική μορφή (σε CD), όπως και οι άλλες δύο που είχε στείλει τους περασμένους μήνες, ύστερα από τις ένοπλες επιθέσεις στο αστυνομικό τμήμα Κορυδαλλού (στις 2 Φεβρουαρίου 2009) και στον τηλεοπτικό σταθμό «ALTER». Η διαφορά με τις προηγούμενες προκηρύξεις είναι ότι το κείμενο που εστάλη αυτή τη φορά είναι πολυσέλιδο. Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι για πρώτη φορά η οργάνωση «Σέχτα» επιχειρεί να αναπτύξει το ιδεολογικό της προφίλ, ενώ «κάνει εκτενείς αναφορές σε παλαιότερες οργανώσεις του «αντάρτικου πόλεων» (όπως οι N.A.P. που έδρασαν στην Ιταλία τη δεκαετία του ’70, η R.A.F. κ.α.).

Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από την προκήρυξη της Σέχτας : « (…) Ιχνηλατώντας τα χνάρια αυτής της πολιτικής εμπειρίας και της παρακαταθήκης αντάρτικων σχηματισμών, όπως η Ε.Ο. Οκτώβρης ’80, η Αντικρατική Πάλη, η Επαναστατική Αλληλεγγύη, η 1η Μάη και ορισμένοι κύκλοι του Ε.Λ.Α., δεν αναζητούμε την ιστορική τους δικαίωση, αλλά τη συνέχεια και το ξεπέρασμα τους. Την ένοπλη επαναστατική κριτική και το αντιιεραρχικό αντάρτικο πόλης.
Απ΄ την πρώτη στιγμή δραστηριοποίησης μας ως ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ δηλώσαμε την πολιτική και επιχειρησιακή ανεξαρτησία και αυτονομία απ΄ οποιαδήποτε «κεντρική καθοδήγηση» ή «κατευθυντήριο γραμμή». Άρα ότι γράφουμε στα κείμενα μας εκφράζει αποκλειστικά εμάς τους ίδιους και γι΄ αυτό τα βέλη οποιαδήποτε κριτικής ας πέσουν πάνω μας.»

Στη συνέχεια, ο συντάκτης της προκήρυξης ασκεί κριτική στο μαρξισμό, χαρακτηρίζοντας ως γραφικές και ξεπερασμένες τις θέσεις των μαρξιστών αριστερών. Στις επόμενες παραγράφους κάνει μια τοποθέτηση πάνω στο θέμα των Ευρωεκλογών και της αποχής από την κάλπη. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι « … η τεράστια δεξαμενή του εκλογικού σώματος που στην συντριπτική του πλειοψηφία μυξοκλαίγεται για τα οικονομικά σκάνδαλα και τα «αντιλαϊκά μέτρα», σέρνεται μοιρολατρικά στις κάλπες για να ρίξει εθελοντικά το πιστοποιητικό της υποτέλειάς του με μορφή ψήφου. Μάλιστα στις πρόσφατες ευρωεκλογές εκτός από τα κόμματα εξουσίας, τους ηλίθιους του ΚΚΕ, τους ρεφορμιστές του Σύριζα και τους χουντικούς του ΛΑ.Ο.Σ., είχαμε και την εμφάνιση των Οικολόγων Πράσινων που ταιριάζουν γάντι με την εποχή μας. Αποτελούν την νέα εκδοχή της πολιτικής κενότητας, άχρωμοι και επιδερμικοί, καιροσκόποι κάθε είδους και συνταξιούχοι μιας αποσυρμένης ανατροπής, όπως ο πρώην ΕΚΚΕτζης Α. Καφετζόπουλος.

Επίσης όσον αφορά το μεγάλο ποσοστό αποχής πρέπει να το αναλογιστούμε ψύχραιμα, χωρίς να προτρέχουμε, ούτε να το εκλαμβάνουμε αποκλειστικά ως έκφραση μιας έμπρακτης δυσαρέσκειας προς το σύστημα. Η ιστορική εμπειρία έχει επιδείξει πως στις σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες (Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία κ.α.) αλλά και στον παγκόσμιο χωροφύλακα των Η.Π.Α. τα ποσοστά αποχής ξεπερνούν και το 60%. Αυτό δε σημαίνει πως είναι αποτέλεσμα και συνέπεια της έμπρακτης κριτικής των επαναστατικών διαδικασιών που συμβαίνουν στο εσωτερικό αυτών των χωρών, αλλά επιστέγασμα της νέας κυριαρχικής διαταγής της αδιαφορίας. Άλλωστε η ενασχόληση με τα «κοινά», ο κοινωνικός προβληματισμός (ακόμα και σε επίπεδο θεωρητικών αερολογιών) και το ενδιαφέρον για την πολιτική δεν συνιστούν σήμερα την ενδεδειγμένη στάση ζωής του σύγχρονου πολίτη.

Σε ένα φρενήρη κόσμο γεμάτο διασκεδάσεις-ξεχάσματα, η απολίτικη αδιαφορία συμφέρει το σύστημα. Και ας διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι πολιτικοί εκπρόσωποι, βλέποντας να χάνουν την αναγνωρισημότητα και το κύρος τους. Η πραγματικότητα είναι πως τα ίδια τα πολιτικά κόμματα ως κοινωνικοί φορείς είναι ξεπερασμένα. Είναι απλώς οι επιστάτες της πολυκατοικίας, όπως λέει ο Αδόλφος Καρατζαφέρης, ενός κόσμου που τον κυβερνούν οι διαφημίσεις και τα οικονομικά συμφέροντα. Γι’ αυτό ξεκαθαρίζουμε την θέση μας, άλλο πράμα η Επαναστατική Αντιπολιτική και άλλο η απολίτικη αδιαφορία. Απορρίπτουμε την πρακτική της εκλογικής αποχής που δεν ακολουθείται από αντίστοιχες πράξεις αποχής από κάθε θεσμική έκφραση της κοινωνικής ζωής. Αν η αποχή από τις εκλογές σημαίνει συμμετοχή στις οδηγίες χρήσης του νέου κυριαρχικού συμπλέγματος της ιδιώτευσης και του δόγματος «κοιτάω την πάρτη μου και περνάω καλά...» τότε την απαξιώνουμε και την ταυτίζουμε με τους προσκυνημένους ψηφοφόρους που κουνάνε χαρούμενα τις πλαστικές τους σημαίες. (…) ».

Έπειτα ο συντάκτης της προκήρυξης εξηγεί ποιος είναι ο εχθρός : «Ο εχθρός είναι παντού αλλά κυρίως είναι εδώ. Στα αστικά κέντρα, στα πλοκάμια της μικροοικονομίας των συντηρητικών στρωμάτων, στα κέντρα λήψης αποφάσεων του μεγάλου κεφαλαίου, στους θιασώτες της πολιτικής σκηνής, στα δημοσιογραφικά θεωρεία και τους εργολάβους τους, σε οτιδήποτε διαμορφώνει και συμμετέχει στην θεσμική ζωής της Ελλάδος.» και επισημαίνει ότι η κοινωνία είναι βυθισμένη σε ένα τέλμα : «Ζούμε στο τέλμα της συνείδησης και αυτό εξυπηρετεί τον ένοπλο αγώνα. Δίπλα στην χωματερή των εμπορευμάτων του καπιταλισμού παράγεται κι απελπισία. Μια οργισμένη απελπισία ανθρώπων αποφασισμένων να απορρίψουν τα σκουπίδια της σύγχρονης κοινωνίας. Μιλάμε για την απελπισία που εκφράζει την κατάσταση όλων όσων δεν μας έχει απομείνει καμία ελπίδα να δούμε να αλλάζει η πραγματικότητα που μας επιβάλλουν. Γνωρίζουμε πως η κοινωνία «έχει πιάσει πάτο». Επειδή όμως η απελπισία από μόνη της μπορεί να παράγει αυτοκαταστροφική παραίτηση εδώ χρειάζεται η ιστορική συμμαχία με το αντάρτικο πόλης. Ο πόνος πρέπει να γίνει δύναμη, και η απελπισία οργή.». Στις επόμενες παραγράφους γίνεται μια αναφορά στους ρουφιάνους – χαφιέδες : «Ας το βάλουν λοιπόν καλά στο μυαλό τους οι ρουφιάνοι κάθε είδους, πως μπορεί να κοιμούνται με κλειδωμένες πόρτες αλλά μπορεί να ξυπνήσουν με τρίτο μάτι στο κεφάλι. Τα μεγάλα στόματα κοστίζουν ζωές. (…) Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ρουφιάνοι γίνονται στόχος. Στο παρελθόν η 1η Μάη και ορισμένοι σύντροφοι του Ε.Λ.Α. είχαν «τιμωρήσει» με βομβιστικές επιθέσεις δύο αυτόπτες μάρτυρες. Αν χρειαστεί θα συνεχίσουμε την καλή δουλειά.».
Η προκήρυξη τελειώνει με τις ακόλουθες φράσεις : «Τον λόγο τώρα έχουν τα όπλα και ο ανορθόδοξος επαναστατικός πόλεμος. Γιατί η εξουσία επιβάλλεται αλλά και καταργείται στην κάνη των όπλων.
ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ.

‘‘Τι σημασία έχει κι αν μας βρει ο θάνατος; σημασία έχει ότι η κραυγή μας θ΄ ακουστεί κι ένα άλλο χέρι θα βρεθεί δίπλα να πάρει τ΄ όπλο μας κι άλλοι αντάρτες θα ξεσηκωθούν για να πιάσουν το τραγούδι, για ν΄ ακουστεί η καινούργια κραυγή του πολέμου και της επανάστασης’’ ( Τσε Γκεβάρα).».
Η Σέχτα υπογράφει για πρώτη φορά την προκήρυξή της με σύμβολο-σφραγίδα. Αποτελείται από τα σκίτσα δύο αντικριστών όπλων Σκόρπιον με ένα μαύρο πεντάκτινο αστέρι ανάμεσά τους.