Δήλωση ενός αρνητή στράτευσης

Με μεγάλη μας ευχαρίστηση δημοσιεύουμε την ακόλουθη είδηση που έχει σχέση με τους αντιρρησίες συνείδησης. Διευκρινίζουμε ότι αντιρρησίες συνείδησης ονομάζονται όσοι αρνούνται να παρουσιαστούν στο στρατό για ιδεολογικούς λόγους και αποφασίζουν να μην εξυπηρετήσουν με οποιοδήποτε τρόπο τα σχέδια του στρατιωτικού (μιλιταριστικού) κατεστημένου.

Οι αντιρρησίες συνείδησης (αρνητές στράτευσης) έχουν αντιμετωπιστεί με τον πιο βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο από την κρατική εξουσία, έχουν καταδικαστεί από τα στρατοδικεία σε εξοντωτικές ποινές, έχουν φυλακιστεί, έχουν ξυλοκοπηθεί μέσα στις στρατιωτικές φυλακές κτλ Από το 1949 μέχρι σήμερα, δύο αντιρρησίες συνείδησης εκτελέστηκαν (με τουφεκισμό) από το ελληνικό κράτος (ο Ιωάννης Τσούκαρης και ο Γεώργιος Ορφανίδης), 5 βασανίστηκαν μέχρι το θάνατό τους, 42 καταδικάστηκαν σε θάνατο, 68 εξορίστηκαν, 26 καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη και περίπου 3.500 εξέτισαν ποινές φυλάκισης και κάθειρξης μέχρι και 14 ετών! Είναι ενδεικτικό ότι σε έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας το 1993 για τους αντιρρησίες συνείδησης στην Ελλάδα, αναφερόταν ότι «Από τη δεκαετία του 1930 μέχρι σήμερα, οι αντιρρησίες συνείδησης έχουν εκτίσει συλλογικά 5.000 και πλέον χρόνια φυλακή».

Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από τη δημόσια δήλωση άρνησης στράτευσης του αντιρρησία συνείδησης Κώστα Αναστασίου που ήταν υποχρεωμένος να παρουσιαστεί στο στρατόπεδο της Καλαμάτας στις 19 Μαΐου 2009.
«Πριν από λίγες μέρες μου ήρθε το χαρτί κατάταξης στον ελληνικό στρατό για τις 19/5/2009 στην Καλαμάτα. Ως αντιεξουσιαστής μου είναι αδιανόητο και αδύνατο να συμμετέχω σε έναν καθαρά εξουσιαστικό μηχανισμό, όπως είναι ο ελληνικός στρατός. Συνειδητά αρνούμαι να μετατραπώ σε ένα γρανάζι αυτής της δολοφονικής μηχανής και να υπηρετήσω πιστά και υπάκουα (...).
Οι εθνικοί στρατοί από την αρχή της δημιουργίας τους, αλλά κυρίως μετά την λεγόμενη εποχή της παγκοσμιοποίησης, λειτουργούν ως τελευταία και πιο κύρια ασφαλιστική δικλίδα των συμφερόντων της διαχειριστικής “elite”, με άμεσο στόχο την αποτροπή των τυχών κοινωνικών εξεγέρσεων. Αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του κρατικού μηχανισμού και τη δύναμη επιβολής των επιταγών των εξουσιαστών πάνω στην κοινωνία. (…) πιστεύω πως ένας τέτοιος μηχανισμός πρέπει να καταστρέφεται και όχι να τρέφεται με ανθρώπινο υλικό.
(…) Ως άνθρωπος που σέβομαι τον εαυτό μου και τις ανθρώπινες ζωές, δεν επιθυμώ να είμαι συνένοχος ούτε στον ελάχιστο βαθμό σ’ αυτόν τον αιματοβαμμένο μηχανισμό.
Ένας άλλος στόχος του εθνικού στρατού είναι η αλλοίωση της προσωπικότητας του κάθε ατόμου που εισέρχεται μέσα σε αυτόν. Η στρατιωτική μηχανή λειτουργεί σαν ένα τεράστιο σχολείο ανάπλασης συνειδήσεων. Προσπαθεί μέσα από την ομαδοποίηση και την στρατιωτική πειθαρχεία να μηδενίσει την ατομική σκέψη και μέσα από την εθνικιστική κατήχηση να ενσταλάξει στα μυαλά των ατόμων τα κρατικά ιδεολογήματα, όπως ο ρατσισμός, ο σεξισμός, ο μιλιταρισμός και κυρίως η υποταγή του ανθρώπου στο κράτος (…). Η λοβοτομή των συνειδήσεων που επιτυγχάνεται μέσω αυτού του μηχανισμού είναι από τους κύριους λόγους που η πολιτική εξουσία διατηρεί και στηρίζει αυτό το θεσμό.
(…) αντιτίθεμαι στην τυφλή εξουσιαστική ομαδοποίηση και ομοιογενοποίηση. Επίσης παλεύω για την κατάργηση όλων των στρατών και των σωμάτων ασφαλείας, που έχουν ως στόχο τους την διασφάλιση της κυριαρχίας των εξουσιαστών. Αρνούμαι να συμμετάσχω σε οποιοδήποτε πόλεμο εκτός από τον κοινωνικό ταξικό πόλεμο (…).

ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ»

Αναστασίου Κώστας
Μάιος 2009