Έκαψαν για 13η φορά το βιβλιοπωλείο του Άδωνη Γεωργιάδη (Ιανουάριος 2009)

Για 13η φορά το βιβλιοπωλείο του γνωστού ακροδεξιού Άδωνη Γεωργιάδη στην Αθήνα δέχτηκε επίθεση από αγνώστους. Οι δράστες διέρρηξαν τα ρολλά, έσπασαν το τζάμι και πέταξαν μολότωφ στο κατάστημα, με αποτέλεσμα να προκληθούν μικρές ζημιές. Ο ιδιαίτερα προβεβλημένος από τα ΜΜΕ ακροδεξιός βουλευτής, γνωστός και ως "μπουμπούκος", ήταν αρκετά εκνευρισμένος.

Κυπριακές αντιδράσεις για τις δηλώσεις Τούρκου ηθοποιού (Ιανουάριος 2009)

Ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) και της Επιτροπής Μονίμων Αντιπροσώπων του Συμβουλίου της Ευρώπης προτίθεται να φέρει η Κύπρος το θέμα της τηλεοπτικής ομολογίας του Τούρκου ηθοποιού Αττίλα Ολγκάτς ότι το 1974 στην Κύπρο εκτέλεσε εν ψυχρώ 10 Ελληνοκυπρίους, ανάμεσά τους και ένα 19χρονο αιχμάλωτο. Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να πούμε ότι τέτοια εγκλήματα συνιστούν παραβίαση της Συνθήκης της Γενεύης. Η απόφαση για την προσφυγή της Κύπρου στο Δικαστήριο του Στρασβούργου ελήφθη σε σύσκεψη του Προέδρου της Κύπρου Χριστόφια με το γενικό εισαγγελέα Πέτρο Κληρίδη. Από τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών πληροφορηθήκαμε ότι ο Πρόεδρος της «Δημοκρατικής Αναγέννησης» Στέλιος Παπαθεμελής κατέθεσε μήνυση κατά του Τούρκου ηθοποιού Αττίλα Ολγκάτς.
Μπορείτε να προσθέσετε τα σχόλιά σας πάνω στο συγκεκριμένο άρθρο ή να ρωτήσετε για περισσότερες πληροφορίες.

Επίθεση με μπογιές στον Εκπρόσωπο Τύπου του ΠΑΣΟΚ (Ιανουάριος 2009)

Με ένα κουτί χρώμα περιέλουσε ομάδα αντιεξουσιαστών τον Εκπρόσωπο Τύπου του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπακωνσταντίνου τη στιγμή που έμπαινε στα γραφεία του νέου κτιρίου του ΠΑΣΟΚ στη γωνία Ιπποκράτους και Ναυαρίνου. Αμέσως μετά, η ομάδα των αντιεξουσιαστών εξαφανίστηκε στα στενά των Εξαρχείων. Την επίθεση κατά του Γ. Παπακωνσταντίνου έσπευσε να καταδικάσει με ανακοίνωσή του το ακροδεξιό κόμμα ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη.

Καταγγελίες για το βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. Ροντούλη (Ιανουάριος 2009)

Συνεργάτες του βουλευτή Λάρισας του ΛΑ.Ο.Σ. Αστέριου Ροντούλη κατήγγειλαν στην εκπομπή «ΖΟΥΓΚΛΑ» του τηλεοπτικού σταθμού ALTER που προβλήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2009 το βράδυ ότι ο βουλευτής Ροντούλης τους ανάγκαζε να καταθέσουν ένα σημαντικό μέρος από το μισθό τους στον τραπεζικό λογαριασμό του αδελφού του, δηλαδή του Αριστείδη Ροντούλη. Ενδεικτικά, αναφέρθηκε η περίπτωση της συνεργάτιδας Καλλιόπης Λαζαρίδου, στα χέρια της οποίας δεν κατέληγε ούτε το μισό ποσό του μισθού της, ενώ τα υπόλοιπα χρήματα πήγαιναν στον τραπεζικό λογαριασμό του Αριστείδη Ροντούλη. Ο βουλευτής ζήταγε από τους συνεργάτες του να δίνουν ένα χρηματικό ποσό από το μισθό τους (π.χ. τα οδοιπορικά) για «την ενίσχυση του κόμματος» και τους διαβεβαίωνε ότι ήταν εντολή του Προέδρου Γ. Καρατζαφέρη.

Ο βουλευτής μετά από το σάλο που δημιουργήθηκε, είπε ότι επέστρεψε τα χρήματα στους συνεργάτες του υπό τη μορφή «εξόφλησης δανείου». Όμως, οι συνεργάτες του βουλευτή κατήγγειλαν ότι ποτέ δεν σύναψαν κάποιο δάνειο με το βουλευτή.
Το δελτίο τύπου που εξέδωσε το ακροδεξιό κόμμα ΛΑ.Ο.Σ. ανέφερε ότι «η πρόθεση [του βουλευτή] ήταν θεμιτή».

Προβλήθηκε στην εκπομπή και ένα βίντεο στο οποίο ο πρώην δήμαρχος Τυρνάβου που συνεργάστηκε με το Ροντούλη 8 χρόνια, δήλωσε ότι ο Ροντούλης είναι αδίστακτος, ότι δεν πιστεύει σε αρχές και ότι έχει περάσει από διάφορους πολιτικούς χώρους (Αριστερά, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΛΑ.Ο.Σ.).
Στην εκπομπή ειπώθηκε επίσης ότι στις 24-10-2008 ο Ροντούλης πανικόβλητος συναντήθηκε με ορισμένους συνεργάτες του και τους είπε ότι τα λεφτά πήγαν στο κόμμα και τους τόνισε ότι θα πρέπει να τον καλύψουν ακόμα κι αν πιστεύουν ότι έγινε κάποια παρανομία. Τις επόμενες μέρες τους έβρισε όπως κατήγγειλαν. Ο Πρόεδρος Γ. Καρατζαφέρης αρνήθηκε να παρευρεθεί στην εκπομπή και να μιλήσει σχετικά με τις συγκεκριμένες καταγγελίες.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ (1918-1967)

Στο κείμενο αυτό, θα κάνουμε μια σύντομη παρουσίαση της ιστορίας της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, η σημαντικότερη ακροδεξιά οργάνωση ήταν η «Εθνική Ένωσις Ελλάς» (ΕΕΕ). Τα μέλη της ονομάζονταν χαλυβδόκρανοι και διακρίνονταν για το άσβεστο μίσος που έτρεφαν για τους Εβραίους. Η ρατσιστική αυτή οργάνωση ιδρύθηκε το 1927 στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούνιο του 1931 τα μέλη της ΕΕΕ έκαψαν την εβραϊκή φτωχογειτονιά Κάμπελ της Θεσσαλονίκης. Στη φτωχογειτονιά του Κάμπελ ζούσαν περίπου 220 εβραϊκές οικογένειες, οι περισσότερες σε παράγκες. Ένας μεγάλος αριθμός οπλισμένων ακροδεξιών υπό την καθοδήγηση της ΕΕΕ περικύκλωσε τη γειτονιά και προχώρησε σε καταστροφές κτιρίων, βιαιοπραγίες κατά των Εβραίων και δολοφονίες.

Στα χρόνια του μεσοπολέμου έδρασε και ο ακροδεξιός πολιτικός Γεώργιος Μερκούρης ( -1943), ο οποίος υπήρξε αρχηγός ενός μικρού ναζιστικού κόμματος που ονομαζόταν “Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος”. Το κόμμα αυτό, ιδρύθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1932 και είχε ναζιστικό χαρακτήρα. Σύμφωνα με κάποιες άλλες πηγές, το κόμμα αυτό ιδρύθηκε το 1933. Ο Μερκούρης πολιτεύτηκε με το (δεξιό) «Λαϊκό Κόμμα». Το 1922 ορκίστηκε Υπουργός Επισιτισμού. Την περίοδο 1926-1927 διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας. Τη δεκαετία του 1930 εγκατέλειψε το «Λαϊκό Κόμμα» και ίδρυσε το «Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος». Όμως, το κόμμα του δεν είχε την επιτυχία που περίμενε και έτσι ο Μερκούρης βρέθηκε στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής. Αμέσως μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα (δηλαδή το 1941), ο Μερκούρης κινητοποιήθηκε για την επανασύσταση του «Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος» του οποίου η λειτουργία, όπως και όλων των άλλων πολιτικών κομμάτων, είχε απαγορευτεί το 1936 από το Μεταξά. Ανάμεσα σε αυτούς που έσπευσαν στο πλευρό του Μερκούρη για να τον βοηθήσουν ήταν και δύο άλλοτε βουλευτές του ΚΚΕ, οι Μιχάλης Τυρίμος και Μανώλης Μανωλέας. Το μόνο πολιτικό κόμμα που λειτούργησε νόμιμα στην περίοδο της Κατοχής (1941-1944) ήταν το «Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος». Η λειτουργία όλων των άλλων κομμάτων απαγορεύτηκε με απόφαση των Γερμανών και των δοσιλογικών κατοχικών κυβερνήσεων. Ο Μερκούρης δήλωνε γερμανόφιλος και ένθερμος υποστηρικτής του ναζισμού και ήλπιζε ότι οι Γερμανοί θα τον διόριζαν Πρωθυπουργό. Όμως οι προσδοκίες του διαψεύστηκαν. Τον Ιανουάριο του 1943 οι κατοχικές αρχές ανέθεσαν στο Μερκούρη τη διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας. Στη θέση αυτή, ο Μερκούρης παρέμεινε ως το θάνατό του. Ταυτόχρονα με το διορισμό του όμως στη θέση αυτή, εγκατέλειπε την ενεργό πολιτική. Πέθανε το Δεκέμβριο του 1943. Ο Μερκούρης επέλεξε να ολοκληρώσει την προσωπική του πορεία στο γραφείο του υψηλόμισθου διοικητή της Εθνικής Τράπεζας κατά την περίοδο της Κατοχής, τη στιγμή που η πλειοψηφία των συμπολιτών του υπέφερε καθημερινά από την πείνα και την εξαθλίωση. (Αξίζει να αναφέρουμε ότι ήταν αδελφός του Σταμάτη Μερκούρη και θείος της Μελίνας Μερκούρη).

Αυτός που έγινε ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός της ελληνικής ακροδεξιάς ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς. Ο στρατιωτικός και πολιτικός Ιωάννης Μεταξάς (1871-1941), γνωστός για τις φασιστικές του απόψεις και τα φιλοβασιλικά του αισθήματα, υπήρξε ο ιδρυτής του Κόμματος των Ελευθεροφρόνων. Στις εκλογές του Μαρτίου του 1933, οι Ελευθερόφρονες κέρδισαν 6 έδρες. Στις εκλογές του Ιουνίου του 1935, η Ένωση Βασιλοφρόνων (Ι. Μεταξάς, Ι. Ράλλης, Γ. Στράτος) συγκέντρωσε το 14,8 % των ψήφων και 7 έδρες. Στις 10-10-1935, ο Γ. Κονδύλης (φανατικός βασιλόφρονας), ο υποστράτηγος Α. Παπάγος (που αργότερα έγινε Πρωθυπουργός), ο υποναύαρχος Δ. Οικονόμου και ο υποπτέραρχος Γ. Ρέππας, ανέτρεψαν με πραξικοπηματικό τρόπο τη νόμιμη κυβέρνηση Π. Τσαλδάρη και πήραν στα χέρια τους την εξουσία. Στόχος τους ήταν η επαναφορά της μοναρχίας με πραξικοπηματικό τρόπο. Ο Γ. Κονδύλης αμέσως, με παράνομο ψήφισμα της Βουλής κατέλυσε την Αβασίλευτη Δημοκρατία και επανέφερε με πραξικοπηματικό τρόπο τη Μοναρχία. Στις 4-8-1936 ο Ιωάννης Μεταξάς αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο και επιβάλει δικτατορία με τη σύμφωνη γνώμη του βασιλιά Γεωργίου του Β’. Η έναρξη της βασιλομεταξικής δικτατορίας γίνεται με δύο διατάγματα υπογεγραμμένα από το βασιλιά. Με τα διατάγματα αυτά, αναστέλλονται διάφορα άρθρα του Συντάγματος και αρχίζουν οι διώξεις σε βάρος διαφόρων δημοκρατικών πολιτών. Τα μέσα που χρησιμοποίησε ο Μεταξάς για την παγίωση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν η τρομοκρατία, συλλήψεις, εκτοπίσεις και βασανιστήρια σε βάρος δημοκρατικών πολιτών, λογοκρισία και κατάργηση της δικαιοσύνης. Ένα από τα μεγαλύτερα φασιστικά εκτρώματα υπήρξε η ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) που ιδρύθηκε από τη δικτατορία του Μεταξά και ανέλαβε να κάνει μια συστηματική προπαγάνδα υπέρ των φασιστικών ιδεών στη νεολαία. Το 1939, με απόφαση της δικτατορικής κυβέρνησης, η εγγραφή των μαθητών στην ΕΟΝ έγινε υποχρεωτική.

Ένας άλλος ακροδεξιός ήταν ο στρατιωτικός Γεώργιος Γρίβας (Διγενής) (1898-1974), ο οποίος έγινε ευρύτατα γνωστός για τις δολοφονίες πολυάριθμων αριστερών πολιτών κατά την περίοδο της κατοχής, αλλά και αργότερα . Την περίοδο της κατοχής, ο Γρίβας ίδρυσε την ακροδεξιά τρομοκρατική οργάνωση «Χ», η οποία διακρινόταν για το άσβεστο μίσος της προς τον κομμουνισμό και το φιλοβασιλικό της προσανατολισμό. Οι δυνάμεις της Χωροφυλακής και της Εθνοφρουράς όχι μόνο δεν εμπόδιζαν την «Χ» να πραγματοποιεί το εγκληματικό της έργο και να δολοφονεί οπαδούς του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), αλλά πολλές φορές πραγματοποιούσαν και κοινές στρατιωτικές επιχειρήσεις με την οργάνωση αυτή εναντίον του ΕΑΜ. Το Δεκέμβριο του 1944 οι φονιάδες της «Χ» πολέμησαν μαζί με τους Άγγλους και αρκετούς ταγματασφαλίτες εναντίον του ΕΑΜ στην Αθήνα. Μετά τον πόλεμο ο Γρίβας ίδρυσε το Κόμμα των Χιτών. Χίτες ονομάζονταν τα μέλη της «Χ». Το 1946 ο Γρίβας παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία. Το 1959 η ελληνική Βουλή τον προήγαγε από αντισυνταγματάρχη σε αντιστράτηγο και του απένειμε ειδική σύνταξη. Τον Ιούνιο του 1964 η Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου τον έστειλε στην Κύπρο ως επικεφαλής μιας μεραρχίας 5.000 στρατιωτών και του ανέθεσε την αρχηγία των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων και στη συνέχεια και της Εθνικής Φρουράς. Το Νοέμβριο του 1967, οι ελληνικές δυνάμεις της Κύπρου υπό το Γρίβα επιτέθηκαν στους Τουρκοκύπριους στις περιοχές Άγιος Θεόδωρος και Κοφίνου δυτικά της Λάρνακας, με αποτέλεσμα το θάνατο 22 Τουρκοκυπρίων. Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη αυτή την εγκληματική ενέργεια απείλησε να εισβάλει στην Κύπρο, η ελληνική μεραρχία αποσύρθηκε από το νησί με απόφαση της ελληνικής χούντας και ο Γρίβας ανακλήθηκε. Το καλοκαίρι του 1971 ο Γρίβας επέστρεψε κρυφά στην Κύπρο και ίδρυσε την ένοπλη οργάνωση ΕΟΚΑ Β’. Σε συνεργασία με την ελληνική χούντα υπονόμευσε συστηματικά τον Πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να κάνουμε μια αναφορά στους Ταγματασφαλίτες. Ταγματασφαλίτες ονομάζονταν τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας. Τα τάγματα ασφαλείας (ή ευζωνικά τάγματα) ήταν ένοπλα σώματα, αποτελούμενα από Έλληνες, που ιδρύθηκαν το 1943 με απόφαση της κατοχικής κυβέρνησης Ιωάννη Ράλλη και συνεργάστηκαν με τον κατοχικό στρατό εναντίον των αντιστασιακών και εναντίον της ίδιας τους της πατρίδας. Οι ταγματασφαλίτες έκαναν με λίγα λόγια το χαφιεδισμό επάγγελμα (γι’ αυτό και αναφέρονται συχνά στα ιστορικά βιβλία ως δωσίλογοι ή χαφιέδες) και εξυπηρέτησαν με μεγάλη προθυμία τα σχέδια των ναζιστικών στρατευμάτων. Στο περιοδικό Ε ΙΣΤΟΡΙΚΑ της εφημερίδας Ελευθεροτυπία με τίτλο : «Γερμανική Κατοχή 1941-1944» διαβάζουμε : «Αρχικά συγκροτήθηκαν στην Πελοπόννησο τρία Τάγματα Ασφαλείας με 800 άνδρες το κάθε ένα, ενώ μέχρι το τέλος της Κατοχής ο αριθμός των ενόπλων ανήλθε σε περίπου 20.000 άνδρες. Σημειωτέον όμως ότι ήδη από τον Απρίλιο του ’43 δρούσαν υπό γερμανικό έλεγχο, αλλά «ανεπισήμως», «ανεξάρτητα» δωσίλογα σώματα, όπως αυτό υπό τον γερμανόφιλο συνταγματάρχη Γεώργιο Πούλο στη Θεσσαλονίκη, των οποίων η αγριότητα εναντίον του λαού είχε «εντυπωσιάσει» κι αυτούς τους κατακτητές.». Ένα βασικό χαρακτηριστικό των ταγματασφαλιτών ήταν το μίσος που έτρεφαν εναντίον των μελών της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΑΜ και εναντίον όλων των αριστερών πολιτών.

Ορισμένες οργανώσεις Ελλήνων χαφιέδων που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς ήταν και οι ακόλουθες : Ελληνικός Στρατός, ΠΑΟ, ΕΕΣ, η ομάδα του Αλ. Παπαγεωργίου με κέντρο την Αθήνα κ.α. Ο Γεώργιος Πούλος, φανατικός οπαδός του ναζισμού, κατάφερε εύκολα να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Γερμανών κατακτητών και να συγκροτήσει ένα ένοπλο εθελοντικό σώμα που θα έφερε γερμανικά όπλα. Το σώμα αυτό συμμετείχε σε πολλές επιχειρήσεις του Γερμανικού στρατού εναντίον του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ στη Μακεδονία. Οι άνδρες του Πούλου (που φορούσαν γερμανική στρατιωτική στολή και για το λόγο αυτό λέγονταν «γερμανοντυμένοι») έγιναν γνωστοί για την εγκληματική τους δράση έναντι κυρίως των αμάχων, όπως επίσης και για πολυάριθμες δολοφονίες και για τις λεηλασίες των περιουσιών των θυμάτων τους.

Αν θελήσουμε να παραθέσουμε όλα τα περιστατικά δολοφονιών και διαφόρων αποτρόπαιων πράξεων που πραγματοποίησαν οι Έλληνες χαφιέδες που συγκρότησαν τα Τάγματα Ασφαλείας σε συνεργασία με τα ναζιστικά στρατεύματα, θα χρειαστούμε ολόκληρο βιβλίο. Στις 14-4-1944, τα Τάγματα Ασφαλείας και οι Γερμανοί εκτέλεσαν 120 πατριώτες στο Αγρίνιο. Στις 22-25 Απριλίου 1944, ταγματασφαλίτες και Γερμανοί στρατιώτες πυρπόλησαν χωριά και προχώρησαν σε μαζικές εκτελέσεις πολιτών στα ορεινά της δυτικής Μακεδονίας. Στα τέλη Νοεμβρίου του 1943, οι Γερμανοί εκτέλεσαν 118 Έλληνες πολίτες στο Μονοδέντρι της Σπάρτης. Τους Έλληνες αυτούς, τους παρέδωσαν τα τοπικά Τάγματα Ασφαλείας στους Γερμανούς. Στις 5-4-1944 , με απόφαση του Ανωτάτου Αρχηγού των Ταγμάτων Ασφαλείας απαγχονίστηκαν στους Αμπελοκήπους 5 κομμουνιστές. Το Μάιο του 1944 οι ταγματασφαλίτες, με διοικητή τον Κουρκουλάκο, απαγχόνισαν 10 αγωνιστές στην Πάτρα. Στις 23-5-1944 οι ταγματασφαλίτες και οι Γερμανοί πυρπόλησαν το χωριό Λίμνη Αργολίδας και εκτέλεσαν 86 κατοίκους.

Οι χαφιέδες (ή δοσίλογοι) που συνεργάστηκαν με τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής μπορούν να χωριστούν σε 3 κατηγορίες : εθελοντές, εύζωνοι επίλεκτοι και τοπικές πολιτοφυλακές με εθνικές μειονοτικές ρίζες. Και οι 3 τύποι των ένοπλων συνεργατών των Γερμανών εξαρτιόνταν απόλυτα από τους Γερμανούς και οργανώνονταν, εφοδιάζονταν, τρέφονταν, οπλίζονταν και διοικούνταν από τον Ανώτατο Αρχηγό της Αστυνομίας των διαβόητων SS (HSSPF) για την Ελλάδα, Βάλτερ Σιμάνα, από τον Φεβρουάριο του 1944. Τα κατεξοχήν Τάγματα Ασφαλείας αποτέλεσαν διάφοροι στρατιωτικοί που διακρίνονταν για το μίσος τους προς το ΕΑΜ καθώς και αρκετά μέλη της χωροφυλακής.

Στο βιβλίο «Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος, 1943-1950» στη σελ. 206 διαβάζουμε ότι :«Σε μερικές περιοχές όπως η Κρήτη, η νότια Πελοπόννησος και η Θεσσαλία, οι αντικομμουνιστικές συμμορίες ήταν περισσότερες από τις επίσημες δυνάμεις ασφαλείας μέχρι το τέλος του 1946 ή και αργότερα ακόμα. (…) Οι επίσημες δυνάμεις ασφαλείας βοηθούσαν τις δεύτερες [δηλαδή τις ακροδεξιές συμμορίες] διανέμοντάς τους όπλα σε μεγάλες ποσότητες (15.000 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1946 σύμφωνα με αγγλικούς υπολογισμούς), από τις κρυψώνες όπλων του ΕΛΑΣ που ανακαλύπτονταν. (…) Οι συμμορίες διατηρούσαν συνήθως φιλικές σχέσεις με τις επίσημες δυνάμεις, κι ανάμεσά τους γινόταν συνεχής ανταλλαγή μελών. Μερικοί συμμορίτες όπως οι Κατσαρέας, Ζάρας και Αντόν Τσαούς ήταν παλιοί αξιωματικοί του στρατού ή της αστυνομίας, ενώ άλλοι πήραν αργότερα στρατιωτικούς βαθμούς.»
Στη σελ. 207 του ίδιου βιβλίου διαβάζουμε σχετικά με τη μετά Βάρκιζα εποχή ότι : «Πολλές οργανώσεις και συμμορίες ενθαρρύνονταν από πράκτορες της «Χ» να συνάψουν σχέσεις με τη δική τους οργάνωση. Η «Χ» στρατολογούσε επίσης άφθονα μέλη από τις επίσημες δυνάμεις ασφαλείας. Τον Σεπτέμβριο, λόγου χάρη, αναφέρθηκε ότι ανήκαν στη «Χ» 500 χωροφύλακες της Θεσσαλονίκης , που φρουρούσαν για λογαριασμό της μεγάλες ποσότητες όπλων. Ο Γρίβας, ο αρχηγός της «Χ», συνεργαζόταν στενά με τον Κωνσταντίνο Βεντήρη ο οποίος, σύμφωνα με την αμερικανική πρεσβεία, ήταν αρχηγός του «εσωτερικού μυστικού κύκλου» του Γενικού Επιτελείου.». Στη σελ. 226 του ίδιου βιβλίου διαβάζουμε σχετικά με την περίοδο από τη Βάρκιζα στον Εμφύλιο ότι : «Ακόμη πιο εκτεταμένη υπήρξε η ‘ιδιωτική’ απονομή δικαιοσύνης από τις ένοπλες παρακρατικές συμμορίες της άκρας Δεξιάς – με ειδικά υψηλές επιδόσεις στην περιοχή της Πελοποννήσου και της Θεσσαλίας – οι οποίες ανήκαν στο ομοσπονδιακού χαρακτήρος «κόμμα των Χιτών» του κυπριακής καταγωγής Συνταγματάρχη Γ. Γρίβα. Οι περιορισμένες δυνάμεις της Χωροφυλακής και της Εθνοφρουράς, όταν δεν πραγματοποιούσαν κοινές επιχειρήσεις με τις συμμορίες αυτές, εφρόντιζαν να μην παρεμβαίνουν στο έργο τους». Μια άλλη ένοπλη ακροδεξιά συμμορία που έμεινε στην ιστορία για το μεγάλο αριθμό μελών του ΕΑΜ που δολοφόνησε ήταν αυτή του Ε. Μαγγανά, η οποία έδρασε στην Πελοπόννησο. Η συμμορία του Ε. Μαγγανά κατέλαβε την Καλαμάτα στις 20-21 Ιανουαρίου 1946. Πέντε αποσπάσματα της χωροφυλακής που στάλθηκαν στην Καλαμάτα για την καταδίωξη της συγκεκριμένης συμμορίας, όχι απλά δεν την καταδίωξαν, αλλά έστησαν διασκέδαση μαζί της. Έψησαν μάλιστα και έναν αμνόν και χόρεψαν με τους ακροδεξιούς συμμορίτες. Οι σχέσεις συνεργασίας του στρατού και της χωροφυλακής με τις παρακρατικές συμμορίες των «χιτών» αποτελούσαν καθημερινό φαινόμενο. Οι περισσότερες από τις ένοπλες ακροδεξιές συμμορίες απορροφήθηκαν από επίσημες δυνάμεις του κράτους, ιδίως από τις δυνάμεις τοπικής εθνοφυλακής (γνωστές στην αρχή ως ΜΑΥ ή ΜΑΔ και στη συνέχεια ως ΜΕΑ ή ΤΕΑ) που ιδρύθηκαν από το στρατό σε συνεργασία με το υπουργείο Εσωτερικών, από τον Οκτώβριο του 1946.

Στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές, δηλαδή αυτές του Μαρτίου 1946, την ακροδεξιά εκπροσώπησαν δύο κόμματα : το Κόμμα Εθνικοφρόνων (Θ. Τουρκοβασίλης) και το Κόμμα «Χ» (Κ. Ευσταθόπουλος), το οποίο πήρε το 0,17 % των ψήφων.

Στις εκλογές του 1950, την ακροδεξιά εκπροσώπησαν 3 κόμματα : το Κόμμα Ελληνικής Αναγεννήσεως (Κ. Κοτζιάς, Κ. Μανιαδάκης), το Κόμμα Εθνικοφρόνων (Θ. Τουρκοβασίλης) και το Εθνικό Αγροτικό Κόμμα Χιτών (Γ. Γρίβας) το οποίο πήρε το 0,84 % των ψήφων. Η δεξιά μετά τη νίκη της σε αυτές τις εκλογές (όπου σημειώθηκε ρεκόρ νοθείας), σχημάτισε κυβέρνηση υπό τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη. Η κυβέρνηση αυτή απομάκρυνε μεγάλο αριθμό αντιφρονούντων αξιωματικών από το στράτευμα και συνεργάστηκε στενά με την ακροδεξιά συνωμοτική οργάνωση ΙΔΕΑ για να εμποδίσει την αναρρίχηση δημοκρατικών αξιωματικών σε υψηλότερες θέσεις. Στο σημείο αυτό θα παραθέσουμε λίγες πληροφορίες για τον ΙΔΕΑ. Ο ΙΔΕΑ ήταν μια μυστική οργάνωση βασιλοφρόνων και συντηρητικών αξιωματικών. Στο βιβλίο «Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας», στο κεφάλαιο 1, αναφέρεται ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν τις δραστηριότητες των διάφορων συνωμοτικών οργανώσεων και γνώριζαν αρκετά στοιχεία για αυτές. Παραθέτουμε από το συγκεκριμένο κεφάλαιο το ακόλουθο απόσπασμα : «Από τη δεκαετία του ’50 είχαν συλλέξει πληροφορίες για τη δραστηριότητα της συνωμοτικής οργάνωσης ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών), που ιδρύθηκε το 1944, προτού λήξει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ενόσω η ελληνική κυβέρνηση ήταν ακόμη εξόριστη στη Μέση Ανατολή. Σύμφωνα με την ανάλυση των ειδικών του Στέητ Ντηπάρτμεντ, ο ΙΔΕΑ δημιουργήθηκε από νεαρούς αξιωματικούς, οι οποίοι επεδίωκαν να ενισχύσουν τη θέση τους έναντι των βενιζελικών αξιωματικών που είχαν αποστρατευθεί ή αποταχθεί μετά το κίνημα του 1935 και ανακλήθηκαν στην ενεργό υπηρεσία από τους Βρετανούς. Ο βετεράνος αναλυτής των ελληνικών υποθέσεων στο Γραφείο Ερευνών και Συλλογής Πληροφοριών του Στέητ Ντηπάρτμεντ Χαρίλαος Λαγουδάκης ανέφερε πως ο ΙΔΕΑ χρησιμοποιούσε τον αντικομμουνισμό ως ιδεολογική κάλυψη, ενώ συμπεριλάμβανε αξιωματικούς που είχαν βαθμό ταγματάρχη ως και στρατηγού. Μετά την απελευθέρωση της χώρας από τη γερμανική κατοχή, ο ΙΔΕΑ πέρασε – σύμφωνα με τον Λαγουδάκη – στα χέρια των ταγματαρχών, οι οποίοι τον διατήρησαν ενεργό και πέρα από τον έλεγχο των ανώτατων αξιωματικών. Η αμερικανική πρεσβεία είχε επαφές με στελέχη του ΙΔΕΑ και παρακολουθούσε συστηματικά τις εσωτερικές εξελίξεις της ομάδας, ενώ οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ εκτιμούσαν ότι το εάν ο ΙΔΕΑ αποφάσιζε να προχωρήσει σε πραξικόπημα, «αυτό θα εξηρτάτο σε μεγάλο βαθμό … από το ποια θα ήταν η αμερικανική αντίδραση».

Στέλεχος της CIA, που υπηρέτησε στην Αθήνα τρεις φορές από το 1947 έως το 1966, υποστήριζε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες αντιμετώπιζαν θετικά το ρόλο του ΙΔΕΑ και άλλων συνωμοτικών ομάδων, διότι εκτιμούσαν ότι δεν θα επέτρεπαν ποτέ την άνοδο αριστερών κομμάτων στην εξουσία ή ανοίγματα ελληνικών κυβερνήσεων προς το ανατολικό μπλοκ.» Στη συνέχεια στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται ότι : «Ο ΙΔΕΑ εμφανίστηκε στο προσκήνιο τον Μάιο του 1951 με το αποτυχημένο κίνημα που εκδηλώθηκε όταν ο Παπάγος αποφάσισε να παραιτηθεί από την αρχιστρατηγία των Ενόπλων Δυνάμεων. (…) Το βράδυ της 30ης Μαΐου 1951, μόλις έγινε γνωστή η απόφασή του, τα ηγετικά στελέχη του ΙΔΕΑ κατέλαβαν τα γραφεία του ΓΕΕΘΑ και του ΓΕΣ στα Παλαιά Ανάκτορα. Ταυτόχρονα έμπιστοι συνεργάτες τους κατέλαβαν κρίσιμες εγκαταστάσεις στο κέντρο της Αθήνας.» Στο βιβλίο «Ο μεταπολεμικός κόσμος» αναφέρεται ότι οι ταγματάρχες Γ. Καραγιάννης και Ι. Καραμπότσιος, ηγετικά στελέχη του ΙΔΕΑ, αμέσως μετά τη νίκη της Δεξιάς στις εκλογές του 1946 ανέλαβαν την Διεύθυνση του Γραφείου του Υπουργού Εθνικής Άμυνας. Σχετικά με του κινηματίες του ΙΔΕΑ, το ίδιο βιβλίο αναφέρει ότι «Ελάχιστοι αξιωματικοί «οι πρωταίτιοι μόνον της αντιπειθαρχικής πράξεως», απομακρύνθηκαν από το στράτευμα και μόνον για ένα διάστημα, μέχρι δηλαδή να τους επαναφέρει ο Παπάγος ως πρωθυπουργός. Η ανάκριση δεν ολοκληρώθηκε και η υπόθεση δεν έφθασε ποτέ στην αίθουσα του Στρατοδικείου.» . Με λίγα λόγια οι περισσότεροι έπεσαν στα μαλακά. Μεταξύ των κινηματιών του 1951 ήταν και οι εξής : Γ. Κουρούκλης, Στ. Ταβουλάρης, Αλ. Χρηστέας, Δ. Παπαδόπουλος, Κ. Αναγνωστόπουλος και Δ. Καραχάλιος. Οι κινηματίες του ΙΔΕΑ παραπέμφθηκαν σε δίκη «επί εσχάτη προδοσία» αλλά τη γλύτωσαν καθώς τον Ιανουάριο του 1952 δημοσιεύθηκε διάταγμα αμνηστίας. Ο ΙΔΕΑ και η ΕΕΝΑ (Ένωση Ελλήνων Νεαρών Αξιωματικών) έμελλε να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο πραξικόπημα του 1967.

Το Σεπτέμβριο του 1946, σε συνθήκες πολύ χειρότερες από εκείνες των εκλογών του Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα για τη Μοναρχία. Η νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος υπέρ της επαναφοράς της Μοναρχίας έμεινε στην ιστορία. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Ο μεταπολεμικός κόσμος» : «Στην πραγματικότητα, η νοθεία των αποτελεσμάτων προσέλαβε τέτοιες διαστάσεις ώστε ακόμη και η AMFOGE 2 υποχρεώθηκε να χαρακτηρίσει το επίσημο αποτέλεσμα ‘εξωπραγματικό’».

Παρακάτω αναγράφονται τα ποσοστά ψήφων που συγκέντρωσαν τα ακροδεξιά κόμματα στις εκλογές που έγιναν την περίοδο 1950-1964.

Εκλογές 1950

Πολιτική Ανεξάρτητος Παράταξις (Κ. Κοτζιάς, Κ. Μανιαδάκης, Θ. Τουρκοβασίλης) 8,15 % 16 έδρες
Νέον Κόμμα (Σ. Μαρκεζίνης) 2,50% 1 έδρα
Εθνικό Αγροτικόν Κόμμα Χιτών (Γ. Γρίβας) 0,84 % 0 έδρες

Εκλογές 1956

Προοδευτικόν Κόμμα (Σ. Μαρκεζίνης) 2,22 % 0 έδρες
Κόμμα Αρχών Ιωάννου Μεταξά (Κ. Μανιαδάκης) 0,11 % 0 έδρες

Εκλογές 1958

Ορισμένα πρόσωπα της ακροδεξιάς συμμετείχαν στην Ένωση Λαϊκών Κομμάτων.
Ένωσις Λαϊκών Κομμάτων 2,94 % 4 έδρες

Εκλογές 1963

Κόμμα των Προοδευτικών (Σ. Μαρκεζίνης) 3,73 % 2 έδρες


Από το 1957 και μετά δημιουργούνται στην Ελλάδα πολυάριθμες ακροδεξιές (νεοφασιστικές) οργανώσεις και αναβιώνουν άλλες παλιότερες που την περίοδο εκείνη είχαν ατονήσει. Οι περισσότερες από τις οργανώσεις αυτές δρουν στο χώρο της νεολαίας (μαθητικής, φοιτητικής και εργαζόμενης). Αναφέρουμε ενδεικτικά τις ακόλουθες :

ΟΕΝ (Οργάνωση Εθνικής Νεολαίας)

ΣΕΝ (Σώμα Ελπιδοφόρων Νέων)

Σώμα Ελλήνων Αλκίμων (ή απλά Άλκιμοι για λόγους συντομίας)

Βασιλική Νεολαία

Εθνική Κοινωνική Οργάνωσις Φοιτητών (ΕΚΟΦ)

ΟΣΕΝ (η οποία έδρασε στο χώρο της μαθητικής νεολαίας).

Αξίζει να αναφέρουμε και κάποια πρόσωπα που δραστηριοποιήθηκαν έντονα στο χώρο της ακροδεξιάς στην προδικτατορική περίοδο. Ένας διάσημος ακροδεξιός ήταν ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης που υπήρξε στέλεχος της Νεολαίας της (δεξιάς) ΕΡΕ και καταδικάστηκε αρκετές φορές για διάφορα εγκλήματα. Το 1956 καταδικάστηκε για παράνομη οπλοφορία. Την περίοδο 1958-1961 ήταν ακόλουθος του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Β. Ελλάδος (επί κυβέρνησης Καραμανλή). Το 1961 εξελέγη βουλευτής της ΕΡΕ.

Άλλος διάσημος ακροδεξιός της προδικτατορικής περιόδου ήταν ο Κωνσταντίνος Πλεύρης (1940- ). Το 1960 ίδρυσε την Κίνηση της 4ης Αυγούστου που είχε φιλομεταξικό προσανατολισμό και εξέδιδε και ομώνυμη εφημερίδα. Την περίοδο 1958-1962 φοίτησε στην Πάντειο. Μετά την επιβολή της Χούντας διορίστηκε καθηγητής στη Σχολή Γενικής Μορφώσεως του Αρχηγείου Στρατού και καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων. Επίσης, διορίστηκε καθηγητής στις σχολές Αστυνομίας Πόλεων και Χωροφυλακής. Ήταν στενός συνεργάτης του χουντικού Ι. Λαδά και διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου του. Υπήρξε ο οργανωτικός υπεύθυνος των Αλκίμων. Είχε επαφές με Ιταλούς νεοφασίστες και συνεργάστηκε με την ΚΥΠ. Έχει δηλώσει ότι είναι ναζιστής και ρατσιστής.

Αξίζει να αναφέρουμε και μια άλλη γνωστή ακροδεξιά οργάνωση : την Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδος (ΑΣΕ) που είχε παραρτήματα σε διάφορες πόλεις. Αρχηγός της ήταν ο Θεόδωρος Παπαδόγκωνας, αντισυνταγματάρχης ε.α., υπαρχηγός των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου στην Κατοχή και αδελφός του διαβόητου Αρχηγού των Ταγμάτων (δηλαδή του Δ. Παπαδόγκωνα).

Επίσης υπήρχε η Πανελλήνιος Εθνική Σταυροφορία (ΠΕΣ), η Εθνική Κοινωνική Εξόρμησις (ΕΚΕ), η «Πανελλήνιος Χριστιανική και Εθνική Άμυνα εν τούτω Νίκα» που έδρασε στη Βόρεια Ελλάδα και είχε για Πρόεδρο το Γεώργιο Τσίχλη (παλιό συνεργάτη του γερμανόφιλου δοσίλογου Γιοσμά), η Οργάνωσις Εθνικής Αντιστάσεως με αρχηγό το Λεωνίδα Βρεττάκο και έδρα την Αθήνα κ.α.
Αξίζει να αναφέρουμε και τη Ναζιστική Οργάνωση Αθηνών (ΝΟΑ) που λειτουργούσε σαν παράρτημα της δολοφονικής Κου Κλουξ Κλαν (ΚΚΚ) και καθοδηγιόταν από τον Horace Sherman Miller που ήταν σημαντικό στέλεχος της Κου Κλουξ Κλαν.

Η ΕΚΟΦ ιδρύθηκε το 1960. Είχε για έμβλημά της δύο δάδες. Τα μέλη της επιδόθηκαν σε πολυάριθμες βιαιοπραγίες, απειλές, προβοκάτσιες, σκευωρίες, μοίρασμα πλαστών προκηρύξεων και άλλες εγκληματικές ενέργειες. Η ΕΚΟΦ συνεργαζόταν στενά με την ΕΡΕ, ενώ αρκετά μέλη της ήταν και μέλη της ΕΡΕ ή της Νεολαίας της ΕΡΕ. Πρόεδρος της ΕΚΟΦ ήταν ο Παύλος Μανωλόπουλος, ηγετικό στέλεχος της Νεολαίας της ΕΡΕ, που αργότερα έγινε Υπουργός Εργασίας στη δικτατορική Κυβέρνηση Παπαδόπουλου. Ο αντιπρόεδρος της ΕΚΟΦ Λουκάς Παπαγγελής έγινε Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργό επί Χούντας. Ο Λάκης Ιωαννίδης (ηγετικό στέλεχος της ΕΚΟΦ) έγινε ακόλουθος τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας στο Παρίσι την περίοδο 1967-1970. Το 1963 η ΕΦΕΕ ζήτησε την άμεση διάλυση της ΕΚΟΦ. Για να αναφέρουμε ολόκληρη την εγκληματική δράση της οργάνωσης χρειαζόμαστε πολλές σελίδες. Αναφέρουμε ενδεικτικά ότι το Δεκέμβριο του 1960 οι ΕΚΟΦίτες επιτέθηκαν κατά των γραφείων της εφημερίδας «Μακεδονία». Το Μάιο του 1961 επιτέθηκαν κατά του βουλευτή Ζορμπά μέσα στη Βουλή. Το Σεπτέμβριο του 1961 η ΕΚΟΦ πραγματοποίησε επιδρομή στα γραφεία της ΔΕΣΠΑ (Διοικούσα Επιτροπή Συλλόγων Πανεπιστημίου Αθηνών), έσπασε διάφορα αντικείμενα και προχώρησε στον άγριο ξυλοδαρμό φοιτητών. Το Φεβρουάριο του 1963 έγινε βάρβαρη επιδρομή της ΕΚΟΦ στη γενική συνέλευση της Παντείου και άγριος ξυλοδαρμός πολλών φοιτητών. Η ΕΚΟΦ διαλύθηκε τελικά το 1968. Τα σημαντικότερα στελέχη της κατέλαβαν ηγετικά πόστα στον κρατικό μηχανισμό την περίοδο της δικτατορίας (1967-1974). Έγιναν Υπουργοί (Παύλος Μανωλόπουλος), Υφυπουργοί (π.χ. ο Χρήστος Μίχαλος από την ΟΕΝ, ο ΕΚΟΦίτης Λουκάς Παπαγγελής που έγινε Γενικός Γραμματέας Τύπου και Πληροφοριών, ο ΕΚΟΦίτης Δημήτριος Καρακώστας, ο ΕΚΟΦίτης Γεώργιος Γεωργαλάς που το 1970 έγινε Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ), Νομάρχες (π.χ. Παύλος Μανωλόπουλος), δήμαρχοι (π.χ. ο Π. Λεοντιάδης που διορίστηκε από τη Χούντα δήμαρχος Κερατσινίου), ειδικοί σύμβουλοι (π.χ. ο Πανουσάκης Σωτήριος, ο Νικολιτσέας Δημήτριος που διορίστηκε από τη Χούντα σύμβουλος στο Υπουργείο Προεδρίας και το 1974 ήταν υποψήφιος βουλευτής της ακροδεξιάς ΕΔΕ, ο ναζιστής Κωνσταντίνος Πλεύρης), διπλωματικοί υπάλληλοι (Λάκης Ιωαννίδης) και ηγετικά στελέχη της Συμβουλευτικής Επιτροπής (π.χ. ο Παπαγγελής και ο Νικόλαος Μέρτζος που ήταν μέλος της ΕΚΟΦ και της Νεολαίας της ΕΡΕ).

Στο σημείο αυτό θα παραθέσουμε λίγες πληροφορίες και για το «Σώμα Ελλήνων Αλκίμων» (ή απλά Άλκιμοι για λόγους συντομίας). Οι Άλκιμοι ιδρύθηκαν το 1948. Μεταξύ των σκοπών αυτής της οργάνωσης ήταν και η «στρατιωτική προπαίδευσις των νέων». Από το 1956 και μετά, οι Άλκιμοι άρχισαν να φασιστικοποιούνται. Ο αρχηγός τους, υποστράτηγος ε.α. Κ. Κωστόπουλος είχε εκφράσει το θαυμασμό του για το δικτάτορα Μουσολίνι. Η στολή που φορούσαν οι Άλκιμοι έμοιαζε πολύ με τη στολή της ΕΟΝ του δικτάτορα Μεταξά. Απ’ το 1967 και μετά, οι χουντικοί ήθελαν μια νεολαιίστικη οργάνωση που θα έκανε προπαγάνδα υπέρ της στρατιωτικής δικτατορίας. Έτσι λοιπόν επέλεξαν τους Άλκιμους για να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους και τους χρηματοδότησαν με μεγάλα ποσά. Παράλληλα, τοποθέτησαν ως οργανωτικό υπεύθυνο στους Άλκιμους τον Κωνσταντίνο Πλεύρη που ήταν άτομο της εμπιστοσύνης τους.

Μια άλλη σημαντική ακροδεξιά οργάνωση ήταν η ΕΒΟΝ. Η ΕΒΟΝ ήταν βασιλική νεολαιίστικη οργάνωση με έδρα τον Πειραιά. Είχε σαν σκοπό την «ελληνοχριστιανικήν αγωγήν των Ελληνοπαίδων, την υπακοή εις το Βασιλέα και την στρατιωτικήν προπαίδευσιν των νέων». Ηγετικά στελέχη της ήταν ο Ιωάννης Τσερκέζος και ο Ιωάννης Φαντάκης.
Τέλος, υπήρχε και η Νεολαία Εθνικιστικής Δράσεως (Ν.Ε.Δ.), σημαντικά στελέχη της οποίας ήταν ο Μ. Βαρκλαντής και ο Κ. Συρμής. Και οι δύο ήταν στελέχη της Νεολαίας της ΕΡΕ.

Ενδεικτικός πίνακας ναζιστικών εγκλημάτων στην Ελλάδα

17 Οκτώβρη 1941 : οι Γερμανοί κύκλωσαν τα χωριά Ανω και Κάτω Κερδύλλια της επαρχίας Νιγρίτας του Νομού Σερρών και εκτέλεσαν 222 άρρενες κατοίκους από 15 έως 60 χρόνων.

Ξημερώματα της 23-10-1941 : το Μεσόβουνο του Νομού Κοζάνης περικυκλώνεται από 40 αυτοκίνητα με άνδρες της Βέρμαχτ (Γερμανικός Στρατός). Οι Γερμανοί στρατιώτες συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους, διαχωρίζουν τους άντρες ηλικίας 16-69 χρόνων και δίνουν στα γυναικόπαιδα 2ωρη διορία να συγκεντρώσουν «όσα κινητά πράγματα δυνηθώσι». Τη μεταφορά τους στα Κομνηνά θα αναλάβει η χωροφυλακή, οι άντρες της οποίας παρακολουθούν απαθείς τα τεκταινόμενα.
Ακολουθεί η εκτέλεση, «ομαδικώς και δι' αυτομάτων όπλων», όλων των συλληφθέντων αντρών του χωριού. Η αναφορά του νομάρχη κάνει λόγο για 135 εκτελεσθέντες, ενώ αυτή της γερμανικής διοίκησης για 142.

28-29 Σεπτεμβρίου 1941 : Στο διάστημα αυτό, οι Βούλγαροι στρατιώτες εκτελούν στη Δράμα τουλάχιστον 1500 κατοίκους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι μόνο στο Δοξάτο, στις 29 Σεπτεμβρίου, οι Βούλγαροι εκτέλεσαν τουλάχιστον 200 άνδρες ηλικίας 17-50 ετών.

22-25 Απριλίου 1944 : Γερμανοί μαζί με διάφορους Ταγματασφαλίτες (δηλαδή ένοπλους Έλληνες που συνεργάζονταν με τους Ναζί) όπως η οργάνωση του γερμανόφιλου (απότακτου) συνταγματάρχη Γεωργίου Πούλου, η ΠΑΟ κ.α. περικυκλώνουν το χωριό Μεσόβουνο του Νομού Κοζάνης. Εκτελούν 150 κατοίκους και πυρπολούν όλα τα σπίτια τους.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ότι τα Τάγματα Ασφαλείας αποτέλεσαν οργανικό τμήμα των κατοχικών στρατευμάτων. Χωρίζονταν σε Ευζωνικά τάγματα και Εθελοντικά τάγματα. Τα μέλη τους ονομάζονταν ταγματασφαλίτες (ή Ράλληδες ή Γερμανοτσολιάδες). Γενικοί διοικητές τους ήταν οι Ανώτεροι Αρχηγοί των SS και της (γερμανικής) αστυνομίας στην Ελλάδα, Γιούργκεν Στρουπ και Βάλτερ Σιμάνα.

16 Φεβρουαρίου 1943 : Οι Ιταλικές δυνάμεις μπαίνουν στο χωριό Δομένικο (που είναι κοντά στην Ελασσόνα), συλλαμβάνουν τους 117 άνδρες του χωριού και τους εκτελούν.

1 Μαρτίου 1943 : Οι κατακτητές εκτελούν 26 άτομα στη Θεσσαλονίκη στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά.

29 Μαρτίου 1943 : Οι Ιταλοί πυρπολούν πάνω από 200 σπίτια στα Φάρσαλα και εκτελούν 27 άτομα.

Απρίλιος 1943 : Η γερμανόφιλη συμμορία (των Ελλήνων) του Μιχαήλ Παπαδόπουλου (Μιχάλαγα) σκοτώνει 7 στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΑΜ στα Ίμερα Κοζάνης. Στις δολοφονίες συμμετέχει και ο ταγματάρχης Παπαβασιλείου, μέλος της γερμανόφιλης οργάνωσης ΠΑΟ.

6 Ιουνίου 1943 : Οι Ιταλοί εκτέλεσαν 106 Έλληνες κρατουμένους του στρατοπέδου της Λάρισας.

25 Ιουλίου 1943 : Οι κατακτητές εκτελούν 154 άτομα στην Μουσιώτισα της
Ηπείρου.

Αύγουστος 1943 : Οι Γερμανοί εκτελούν στο Κομμένο της Άρτας 317 κατοίκους και καίνε το χωριό. Μεταξύ των θυμάτων ήταν 74 παιδιά κάτω των 10 ετών.

4 Σεπτέμβρη 1943 : Οι Γερμανοί πολιόρκησαν το χωριό Λιγγάδες της Ηπείρου, έβαλαν φωτιά και έκαψαν ζωντανούς 84 κατοίκους, απ' τους οποίους οι 40 ήταν παιδιά κάτω των 10 ετών.

21 Σεπτεμβρίου 1943 : Οι Γερμανοί σκότωσαν 44 κατοίκους του χωριού Ελευθέριον.

30 Νοέμβρη του 1943 : Οι Ταγματασφαλίτες συνέλαβαν 283 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου και της εθνικής αντίστασης που νοσηλεύονταν σε νοσοκομεία της Αθήνας και τους εκτέλεσαν.

Δεκέμβριος 1943 : Οι Γερμανοί εκτελούν στα Καλάβρυτα Αχαΐας συνολικά 1104 άνδρες (από 14 χρονών και πάνω). Μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου είχαν καταστρέψει 1000 σπίτια. Η συγκεκριμένη ναζιστική κτηνωδία έχει μείνει στην ιστορία.

16 Σεπτεμβρίου 1943 : Πραγματοποιούνται τα ολοκαυτώματα Βιάννου και Ιεράπετρας. Τα ναζιστικά στρατεύματα εκτελούν 451 άτομα στην επαρχία Βιάννου του Νομού Λασιθίου.

Νοέμβριος 1943 : Τα ναζιστικά στρατεύματα σκότωσαν 50 άτομα στο Άργος.

Νοέμβριος 1943 : Οι Γερμανοί σκοτώνουν 118 άτομα στο Μονοδέντρι Λακωνίας μετά από υπόδειξη των Ταγματασφαλιτών της περιοχής ως αντίποινα για την εξόντωση γερμανικής φάλαγγας από αντάρτες του ΕΛΑΣ. Στη Σπάρτη και τη γύρω περιοχή, με βάση καταλόγους που είχαν συντάξει οι Ταγματασφαλίτες (δηλαδή οι γερμανόφιλοι Έλληνες ρουφιάνοι που εξόντωναν όσους αντιστέκονταν στον κατακτητή), συλλαμβάνονται 550 πατριώτες που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με αντάρτες της περιοχής. Οι 400 μεταφέρονται στις φυλακές της Τρίπολης. Στόχος της ομηρείας η κατατρομοκράτηση του λαού, αλλά και η άσκηση εκβιασμού, ώστε συγγενείς και φίλοι κρατουμένων να καταταχθούν στα προδοτικά Τάγματα Ασφαλείας και να συνεργαστούν με τους κατακτητές. Από τους 118 εκτελεσθέντες οι 89 ήταν Σπαρτιάτες. Μέσα στα θύματα υπήρχαν και ανήλικα παιδιά και μια γυναίκα.

3 Δεκεμβρίου 1943 : Τα κατοχικά στρατεύματα εκτέλεσαν 50 πολίτες στην Πάτρα.

5 Δεκεμβρίου 1943 : Τα κατοχικά στρατεύματα απαγχόνισαν 50 κρατουμένους από το στρατόπεδο της Τρίπολης (που ήδη λειτουργούσε ως κέντρο ομηρείας και προμηθείας θυμάτων «προς παραδειγματισμό») στο σιδηροδρομικό σταθμό Ανδρίτσας Άργους.

7 Δεκεμβρίου 1943 : Τα κατοχικά στρατεύματα εκτέλεσαν 40 ομήρους στις φυλακές του Γυθείου Λακωνίας.

Δεκέμβριος 1943 : Στο Νομό Λακωνίας οι Γερμανοί εκτελούν συνολικά 119 άτομα (στην Ανδρίτσα, στον Πασσαβά κ.α.).

3 Ιανουαρίου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 30 άτομα στην Πάτρα.

8 Ιανουαρίου 1944 : Εκτελούνται 12 άτομα στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη.

22 Ιανουαρίου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν στην Πάτρα 30 άτομα.

Τέλη Ιανουαρίου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 50 κομμουνιστές ως αντίποινα για τη δολοφονία του Υφυπουργού Ν. Καλύβα.

Ιανουάριος 1944 : Εκτελέστηκαν 456 όμηροι από τις φυλακές της Τρίπολης.

23 Φεβρουαρίου 1944 : Οι κατακτητές εκτελούν στην Κατερίνη Πιερίας 40 άτομα.

24 Φεβρουαρίου 1944 : Εκτελέστηκαν στη Μεγαλόπολη Αρκαδίας από τους Γερμανούς 204 αγωνιστές από τις φυλακές της Τρίπολης.

Μάρτιος 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 50 κρατούμενους κομμουνιστές.

31 Μαρτίου 1944 : Οι Γερμανοί σκότωσαν στην Κρανώνα 65 ομήρους.

Μάρτιος-καλοκαίρι 1944 : Εκτελούνται στο Μονοδέντρι Λακωνίας 50 άτομα το Μάρτιο, στη Σπάρτη
244 άτομα τον Απρίλιο-Μάρτιο, στις περιοχές Α. Δημήτριος, Ζούπαινα, Σουστιάνοι (της Λακωνίας) 40 άτομα τον Ιούνιο, στις περιοχές Πάνιτσα -Σκαμνάκι-Γύθειο 77 άτομα το καλοκαίρι.

1941-1944 : Την περίοδο της κατοχής, στο Νομό Λακωνίας εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους ταγματασφαλίτες τουλάχιστον 1.270 πατριώτες, σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει ο Γ. Ρουμελιώτης. Ο πραγματικός αριθμός όμως, πρέπει να είναι αρκετά μεγαλύτερος.

1942-1944 : Την περίοδο 1942-1944, οι Εβραίοι της Ελλάδας (και ιδιαίτερα όσοι κατοικούσαν στη Θεσσαλονίκη) υπέστησαν ποικίλες διώξεις από το γερμανικό στρατό κατοχής. Οι εκτοπίσεις Εβραίων στα στρατόπεδα του θανάτου ήταν πολλές. Το πρώτο τρένο που μετέφερε Εβραίους της Θεσσαλονίκης, έφυγε απ’ την πόλη στις 15 Μαρτίου 1943 κι έφτασε στο ΄Αουσβιτς στις 20 Μαρτίου. Από τους πρώτους 2.800 Εβραίους που μεταφέρθηκαν εκεί, οι 2.191 πέθαναν σε θαλάμους αερίων αμέσως μετά την άφιξή τους. Συνολικά περίπου 60,000 Εβραίοι της Ελλάδας εξοντώθηκαν από τους Γερμανούς με δόλιο και βίαιο τρόπο στην περίοδο της κατοχής. Ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ εκτιμά ότι ο συνολικός αριθμός των θυμάτων είναι 56.385. Αυτοί οι 56.385 είναι οι Εβραίοι που δολοφονήθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης ή υπέκυψαν σε αργό θάνατο. Ο Χάγκεν Φλάισερ συμπληρώνει ότι «Μαζί με εκείνους τους 2.500 περίπου που πέθαναν στο εσωτερικό της χώρας ή σκοτώθηκαν από αιτίες ‘‘οφειλόμενες στον πόλεμο ή στην Κατοχή’’ προκύπτει ένας συνολικός αριθμός ολικών απωλειών από 58.885 Εβραίους…» (Πηγή : Χάγκεν Φλάισερ, Στέμμα και Σβάστικα. Η Ελλάδα της Κατοχής και της Αντίστασης, τόμος Β’)

5 Απριλίου 1944 : Μονάδες των (γερμανικών) SS πυρπολούν το χωριό Κλεισούρα του Νομού Καστοριάς (θεωρώντας το προπύργιο των ανταρτών του ΕΛΑΣ) και σκοτώνουν 280 κατοίκους του που στη συντριπτική πλειονότητά τους ήταν γυναίκες και παιδιά. Τα SS και οι Βούλγαροι κομιτατζήδες υπό την αρχηγία των Γερμανών διοικητών της Καστοριάς Ράισελ και Χίλντεμπραντ και την καθοδήγηση του Βούλγαρου Κάλτσεφ, άρχισαν να φονεύουν τους κατοίκους με αυτόματα, αμφίστομους πελέκεις και ξιφολόγχες και να πυρπολούν τα σπίτια. Στο πλευρό τους βρίσκεται και ο διαβόητος Μιχάλαγας (Μιχαήλ Παπαδόπουλος) με την ένοπλη συμμορία του. Σπέρνουν το θάνατο χωρίς διάκριση και χωρίς κανένα έλεος. Ξεκοιλιάζανε έγκυες, λογχίζανε βρέφη αβάπτιστα και νήπια, ανήλικες κοπέλες, γέροντες κι οι γερόντισσες. Μέσα στο δίωρο διάστημα που όριζε η διαταγή, μετατρέπουν τα πάντα σε κόλαση σπέρνοντας το αίμα, τη φρίκη και το θάνατο και αφήνοντας πίσω τους 280 θύματα. Ο σφαγέας της Κλεισούρας ήταν ο συνταγματάρχης Karl Schümers (Καρλ Σύμερς), διοικητής του 7ου Συντάγματος της 4ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας των SS.

Πρώτο δεκαήμερο Απριλίου 1944 : Με απόφαση της ηγεσίας των Ταγμάτων Ασφαλείας απαγχονίστηκαν στους Αμπελοκήπους 5 κομμουνιστές ως αντίποινα για τη δολοφονία του λοχαγού των Ταγμάτων Ευζώνων Κ. Μανωλάκου.

24 Απριλίου 1944 : Στο χωριό Κατράνιτσα (Πύργοι) που είναι κοντά στην Πτολεμαΐδα, οι Γερμανοί μαζί με ένοπλες φιλοναζιστικές ελληνικές οργανώσεις σκότωσαν 318 κατοίκους. Η ιστορική κωμόπολη στους πρόποδες του Βερμίου, καταστράφηκε ολοσχερώς από τη ναζιστική βαρβαρότητα. Η σφαγή συνοδεύτηκε από λεηλασία και αρπαγή χιλιάδων γιδοπροβάτων. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο και όταν η τραγωδία ολοκληρώθηκε απέμειναν σωροί ερειπίων που κάπνιζαν και 318 κατακρεουργημένα πτώματα που επί μήνες παρέμειναν άταφα. Επί κεφαλής των δολοφόνων ήταν ο ακροδεξιός αρχισυμμορίτης Μιχάλαγας (Μιχαήλ Παπαδόπουλος) και ο διαβόητος συνταγματάρχης Δημήτριος Χρυσοχόου.

Απρίλιος 1944 : Εκτελούνται στη Λαμία περίπου 150 άτομα και στη Λάρισα 64.

6 Απριλίου 1944 : Εκτελούνται 50 άτομα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

6 Απριλίου 1944 : Οι Ναζί εκτελούν 50 άτομα στη Βέροια.

9 Απριλίου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 50 άτομα στην Κόρινθο.

10 Απριλίου 1944 : Εκτελούνται 6 πολίτες στη Λαμία.

14 Απριλίου 1944 : Οι Γερμανοί μαζί με τα Τάγματα Ασφαλείας εκτελούν στο Αγρίνιο 120 άτομα.

24 Απριλίου 1944 : Οι κατακτητές πυρπολούν το Μέτσοβο και σκοτώνουν 150 άτομα.

25 Απριλίου 1944 : Εκτελούνται στον Καρακόλιθο 134 κρατούμενοι των φυλακών Λιβαδειάς.
Απρίλιος 1944 : Στην Εύβοια, ο Ταγματασφαλίτης στρατηγός Παπαθανασόπουλος εκτελεί 64 κατοίκους, στέλνει 370 ομήρους στην Αθήνα και κλείνει στις φυλακές της Χαλκίδας 565.

Απρίλιος-Ιούνιος 1944 : Γερμανοί και Ταγματασφαλίτες καίνε σπίτια και εκτελούν χωρικούς στο Λεβίδι, τον Άγιο Πέτρο και τα Βούρβουρα της Αρκαδίας.

1 Μαΐου 1944 : Στο σκοπευτήριο της Καισαριανής οι Γερμανοί εκτελούν 200 κρατούμενους κομμουνιστές του στρατοπέδου Χαϊδαρίου. Αυτές οι εκτελέσεις έγιναν ως αντίποινα για την επίθεση του ΕΛΑΣ εναντίον Γερμανών στην Πελοπόννησο, στις 27-4-1944, που προκάλεσε τον τραυματισμό 5 Γερμανών και το θάνατο 4, ανάμεσά τους και ο διοικητής της 41ης Γερμανικής Μεραρχίας υποστράτηγος Krech.

2 Μαΐου 1944 : Με απόφαση της ηγεσίας των Ταγμάτων Ασφαλείας εκτελέστηκαν 110 κομμουνιστές ως αντίποινα για τη δολοφονία 2 Γερμανών αξιωματικών.
3 Μαΐου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 57 κρατούμενους από τις φυλακές Χατζηκώστα και 18 γυναίκες από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου.
4 Μαΐου 1944 : Εκτελούνται 16 δημόσιοι υπάλληλοι.
5 Μαΐου 1944 : Εκτελούνται στη Χαλκίδα 46 άτομα.
Μάιος 1944 : Στην Πάτρα, οι Ταγματασφαλίτες (με διοικητή το Ν. Κουρκουλάκο που επί χούντας διορίστηκε Διευθυντής της Αγροτικής Τράπεζας) απαγχονίζουν 10 άτομα, μεταξύ των οποίων ήταν και οι Χρ. Χωμενίδης και Δ. Πετρίδης (ιδρυτικά στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΑΜ).
10 Μαΐου 1944 : Εκτελούνται στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 92 κομμουνιστές. Ανάμεσά τους ήταν 10 γυναίκες.
11 Μαΐου 1944 : Εκτελούνται 100 άτομα στη Βοιωτία.
12 Μαΐου 1944 : Απαγχονισμός 24 κρατουμένων από το στρατόπεδο της Λάρισας στον Δοξαρά.
16 Μαΐου 1944 : Εκτέλεση 120 ατόμων από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.
21 Μαΐου 1944 : Απαγχονισμός 8 ατόμων στο Βόλο από τον ΕΑΣΑΔ (ένοπλη ακροδεξιά οργάνωση γερμανόφιλων Ελλήνων).
23 Μαΐου 1944 : Πυρπόληση του χωριού Λίμνη Αργολίδας και εκτέλεση 86 κατοίκων από Γερμανούς και Ταγματασφαλίτες.
28 Μαΐου 1944 : Οι Ταγματασφαλίτες και οι Γερμανοί εκτελούν 15 άτομα στο Βαθυτόπι Κορινθίας.
31 Μαΐου 1944 : Οι Γερμανοί σκοτώνουν 40 άτομα στο Δασολοφο των Φαρσάλων.
2 Ιουνίου 1944 : Εκτέλεση 22 χωρικών στο Κοντομάρι Κυδωνίας, στην Κρήτη.
6 Ιουνίου 1944 : Εκτέλεση 101 ατόμων από το στρατόπεδο Παύλου Μελά στο δρόμο Θεσσαλονίκης – Κιλκίς. Ανάμεσά τους ο Κώστας Χατζήμαλης, μέλος του ΚΚΕ.
9 Ιουνίου 1944 : Σύλληψη των 1795 Ελληνοεβραίων της Κέρκυρας. Μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα και εξοντώθηκαν σχεδόν όλοι.
10 Ιουνίου 1944 : Οι άντρες των SS σκοτώνουν 229 άτομα στο χωριό Δίστομο που βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του Νομού Βοιωτίας. Επίσης σκοτώνουν 67 πολίτες στα γύρω χωριά, στα χωράφια και τους δρόμους. Η ναζιστική βαρβαρότητα σημείωσε νέο ρεκόρ. Οι δολοφόνοι των SS κατασφάξανε ακόμα και έγκυες γυναίκες, γέροντες, μικρά παιδιά και μωρά. Για αυτό το απάνθρωπο έγκλημα, ο Γερμανός Στρατηγός Χέλμουτ Φέλμι που ήταν ο υπεύθυνος τιμωρήθηκε μόνο με 15 χρόνια φυλάκιση, από τα οποία εξέτισε μόνο τα 3.
16 Ιουνίου 1944 : Οι Ταγματασφαλίτες εκτελούν στο «Ποτάμι» της Καλαμάτας 30 άτομα, σε αντίποινα για το θάνατο του ταγματάρχη Γεωργαλά. Ανάμεσα στους εκτελεσμένους ήταν 3 γυναίκες.
16 Ιουνίου 1944 : Εκτέλεση στην Αγυιά Χανίων του Βαγγέλη Κτιστάκη, μέλους του ΚΚΕ.
20 Ιουνίου 1944 : Εκτέλεση 27 ατόμων από τα Τάγματα Ασφαλείας στο Καβακλή Θεσσαλίας.
26 Ιουνίου – 2 Ιουλίου 1944 : Εκκαθαριστικές επιχειρήσεις Γερμανών και Ταγματασφαλιτών στην Κυνουρία Αρκαδίας και στο όρος Πάρνωνας εναντίον των ανταρτών του ΕΑΜ. Εκτελούν 202 πολίτες και συλλαμβάνουν άλλους 500.
1 Ιουλίου 1944 : Οι Γερμανοί απαγχονίζουν 50 κρατουμένους του στρατοπέδου Χαϊδαρίου στο Χαρβάτι Αττικής.
2 Ιουλίου 1944 : Εκτέλεση 50 ατόμων στα Σφαγεία της Θεσσαλονίκης.
6 Ιουλίου 1944 : Οι Ταγματασφαλίτες με επικεφαλής τον Ιωάννη Πλυντζανόπουλο πραγματοποιούν μπλόκο στο Περιστέρι. Συλλαμβάνουν περίπου 120 άτομα και εκτελούν 33.
6 Ιουλίου 1944 : Γερμανοί μαζί με Ταγματασφαλίτες εκτελούν 200 άτομα στα Λιόσια Αττικής.
21 Ιουλίου 1944 : Εκτέλεση 50 ομήρων από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.
24 Ιουλίου 1944 : Σύλληψη περίπου 1700 Εβραίων των Δωδεκανήσων. Στη συνέχεια στάλθηκαν σε στρατόπεδα όπου εξοντώθηκαν σχεδόν όλοι.
3-22 Ιουλίου 1944 : Οι Γερμανοί μαζί με ένοπλους Έλληνες συνεργάτες τους (Τάγματα Ασφαλείας, Ε.Σ., ΠΑΟ κ.α.) κάνουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Βόρεια Πίνδο. Εκτέλεση 161 πολιτών, καταστροφή 4450 οικιών, 5500 καλυβιών, μαντριών και αχυρώνων. Απερίγραπτη λεηλασία και συλλήψεις 427 ομήρων.
31 Ιουλίου 1944 : Οι κατακτητές εκτελούν 59 άτομα στα Καλύβια Αγρινίου.
9 Αυγούστου 1944 : Οι Γερμανοί ανακοίνωσαν ότι εκτέλεσαν 50 άτομα στα βόρεια της Μάνδρας.
13 Αυγούστου 1944 : Οι Γερμανοί μαζί με Ταγματασφαλίτες πραγματοποιούν το μπλόκο της Καλαμαριάς. Εκτελούν 15 κατοίκους, χρησιμοποιώντας κατάλογο ονομάτων που τους έδωσε η Χωροφυλακή.
17 Αυγούστου 1944 : Φθάνει τη νύχτα στην Κοκκινιά το μηχανοκίνητο τμήμα της Αστυνομίας με επικεφαλής το δωσίλογο Ν. Μπουραντά. Περί τους 3.000 βαριά οπλισμένους με πολυβόλα, όλμους, αυτόματα κτλ Γερμανούς και Έλληνες ταγματασφαλίτες κυκλώνουν την περιοχή.
Επικεφαλής της τρομερής κτηνωδίας που θα εξελιχθεί σε λίγες ώρες είναι ο Ιωάννης Πλυντζανόπουλος (διοικητής των Ταγματασφαλιτών), ο ταγματάρχης Γιώργος Σγούρος και ο διοικητής του μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας Νίκος Μπουραντάς. Οι Γερμανοί αρχίζουν να καίνε τα σπίτια. Οι ταγματασφαλίτες μπαίνουν στα σπίτια και αρπάζουν ό,τι βρουν, καταστρέφουν, καίνε, βρίζουν και χτυπούν γυναικόπαιδα.
Γύρω στις 8.00 π.μ. η πλατεία της Οσίας Ξένης, αλλά και οι γύρω δρόμοι, έχουν γεμίσει από κόσμο. Περίπου 25.000 άτομα. Χωρίζονται κατά ομάδες σε πεντάδες με κενά μεταξύ τους για να μπορούν οι δήμιοι να υποδεικνύουν (να καταδίδουν) όποιον θέλουν. Η εντολή είναι να κάθονται γονατιστοί με ψηλά το κεφάλι. Η ζέστη είναι αφόρητη και αρκετοί λιποθυμούν. Όσες γυναίκες προσπαθούν να πλησιάσουν τους κρατούμενους προσφέροντάς τους λίγο νερό, κακοποιούνται μπροστά σε όλους. Ο Ταγματασφαλίτης Πλυντζανόπουλος, που φοράει κάσκα και κρατά μαστίγιο, δίνει το γενικό πρόσταγμα. Ο Γ. Σγούρος με το γιο του Θεόδωρο Σγούρο που είναι ντυμένος τσολιάς, παίρνουν θέσεις. Στην πλατεία εμφανίζονται ελάχιστοι ρουφιάνοι Κοκκινιώτες που φορούν μαύρες κουκούλες και έχουν καλυμμένα τα πρόσωπά τους (για να μην τους αναγνωρίσουν τα θύματα). Ο ρόλος τους είναι συγκεκριμένος, ως γνήσιοι προδότες υποδεικνύουν στους Γερμανούς ποιους να εκτελέσουν. Οι προδότες Κιρκόρ Μπαταβιάν, Γρηγόρης Ιωαννίδης, Μπεμπέκογλου, Μεϊμάρης κ.α. αρχίζουν να υποδεικνύουν άτομα. Ο γνωστός χαφιές της Κοκκινιάς, Μπατράνης, διακρίνει μέσα στο πλήθος το λοχαγό του ΕΛΑΣ Αποστόλη Χατζηβασιλείου και με ειρωνεία τον χαιρετά και δίνει το σύνθημα. Αφού με την ξιφολόγχη του βγάζουν το μάτι και του σχίζουν τα μάγουλα, τον περιφέρουν ανάμεσα στο πλήθος ζητώντας του να προδώσει τους συναγωνιστές του. Η απάντηση του ΕΛΑΣίτη λοχαγού ήταν «Πατριώτες, σηκώστε το κεφάλι, μη φοβάστε. Δεν πρόκειται να προδώσω κανέναν». Σέρνεται για να κρεμαστεί αναίσθητος. Λίγο πριν ξεψυχήσει ψέλλισε : «ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗ»!!!.
Ακολουθεί ο γραμματέας της ΚΟΒ Κιλικιανών του Κ.Κ.Ε., Παναγιώτης Ασμάνης που τον κομμάτιασαν στην κυριολεξία καθώς τον έσερναν για εκτέλεση. Τον σκότωσε ο ίδιος ο Πλυντζανόπουλος.
Οι δοσίλογοι Βακαλόπουλος, Παρθενίου, Τσιμπιδάρος, Τσανακαλιώτης, Τηλέμαχος, Μόρφης (της Ειδικής Ασφάλειας), Μητρόπουλος, Γκίνος μαζί με το λοχαγό Παπαγεωργίου και τον διερμηνέα Ανθόπουλο συνεχίζουν το έργο της ρουφιανιάς με το δάχτυλο τεντωμένο : «Εσύ εκεί, κι εσύ εμπρός σήκω. Εσύ ο κομμουνιστής».
Οι κουκουλοφόροι σαν τα φίδια σέρνονται μέσα στο πλήθος και διαλέγουν και ο δήμιος εκτελεί. Μέχρι να τους πάνε στον τόπο της εκτέλεσης τους βασανίζουν απάνθρωπα. Το Μαρτύριο τελειωμό δεν έχει. Τη στιγμή αυτή ξεχωρίζει ο ηρωισμός του Κώστα Περιβόλα ο οποίος, την ώρα που τον πάνε για εκτέλεση, ορμά πάνω στον Πλυντζανόπουλο και τον πιάνει από το λαιμό, Ο δήμιος προλαβαίνει και τον εκτελεί επί τόπου. Σωρός τα πτώματα, τσουβαλιασμένα το ένα πάνω από το άλλο. Οι Γερμανοί δίνουν διαταγή στους («Έλληνες») κουκουλοφόρους να σκυλέψουν τους νεκρούς. Τα κτήνη ορμούν πάνω στα κουφάρια των εκτελεσθέντων και αρχίζουν να τους παίρνουν ότι αντικείμενα αξίας είχαν πάνω τους (ρολόγια, δαχτυλίδια , βέρες κ.α.). Δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν το αποτρόπαιο ανοσιούργημά τους και οι ίδιοι οι Γερμανοί εκτέλεσαν ορισμένους από αυτούς επί τόπου. Ανάμεσα σ΄ αυτούς ήταν και οι προδότες Μπατράνης και Μπεμπέκογλου. Το απόγευμα, περίπου 8000 Κοκκινιώτες όμηροι οδηγούνται στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Τα διάφορα ιστορικά βιβλία αναφέρουν ότι οι εκτελεσθέντες στο μπλόκο της Κοκκινιάς ήταν 300 – 315 άτομα.

Δαμάστα, 21 Αυγούστου 1944 : Οι Γερμανοί εκτέλεσαν στις 21 Αυγούστου 1944 τους 30 πιο μάχιμους άνδρες του χωριού στη θέση «Κερατίδι». Στη συνέχεια εκκένωσαν και ισοπέδωσαν το χωριό.
8 Σεπτεμβρίου 1944 : Εκτελούνται στη Θεσσαλονίκη 8 Εβραίοι.
14 Σεπτεμβρίου 1944 : Οι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών πραγματοποιούν μαζική σφαγή στα Γιαννιτσά, δείχνοντας όλη τους τη βαρβαρότητα. Τα ελληνικά ένοπλα σώματα του Φριτς Σούμπερτ και του γερμανόφιλου Γεωργίου Πούλου συλλαμβάνουν κατοίκους της πόλης. Κάποιους τους εκτελούν σε μια αποθήκη, ενώ τους περισσότερους τους εκτελούν και τους ρίχνουν σε ένα μεγάλο τάφο. Το θλιβερό περιστατικό συνέβη λίγο πριν την απελευθέρωση των Γιαννιτσών, τη στιγμή που όλα τα τμήματα του 30ου και 16ου συντάγματος του ΕΛΑΣ απουσίαζαν από την περιοχή καταδιώκοντας τους Γερμανούς κατακτητές στην υποχώρησή τους. Τότε, οι ένοπλοι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών, με επικεφαλείς τους Πούλο, Σκαπέρδα και Σίαρη βρίσκουν την ευκαιρία και διαπράττουν στα Γιαννιτσά ένα από τα πιο φρικιαστικά κακουργήματά τους. Από τα βαθιά χαράματα μπλοκάρουν την πόλη των Γιαννιτσών και ως το μεσημέρι, με βρισιές, απειλές και ξυλοδαρμούς, συγκεντρώνουν περίπου 3.000 άνδρες από 12-80 ετών στο προαύλιο του Α' δημοτικού σχολείου. Βγάζουν από το πλήθος των συλληφθέντων περίπου 10 μελλοθάνατους τους οποίους βάζουν στο διπλανό οικόπεδο, να ανοίξουν έναν τεράστιο τάφο διαστάσεων 4χ6 και ύψους 2,5 μέτρων και μέχρι το σούρουπο κάτω από την επιστασία του Γερμανού Σούμπερτ σφαγιάζουν μέσα κι έξω από τον σκαμμένο τάφο με πρωτάκουστη θηριωδία. Υπολογίζεται ότι δολοφονήθηκαν 75 με 104 άτομα.
30 Σεπτεμβρίου 1944 : Οι Ιταλοί εκτελούν 49 άτομα στην Παραμυθιά
της Ηπείρου.
Σεπτέμβριος 1944 : Γερμανικές μονάδες μαζί με ένοπλα τμήματα Ελλήνων συνεργατών τους εισέβαλαν στο χωριό Χορτιάτης. Το Τάγμα του Σούμπερτ σκόρπισε τον τρόμο. Συνολικά έκαψαν πυροβόλησαν ή έσφαξαν 146 άτομα, εκ των οποίων οι 109 ήταν γυναίκες. Οι περισσότεροι από τους δολοφονηθέντες κάηκαν ζωντανοί στο φούρνο του χωριού.

Εκλογή νέου Γενικού Γραμματέα στο ΑΚΕΛ (Ιανουάριος 2009)

Ο βουλευτής και εκπρόσωπος τύπου του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού εξελέγη νέος Γενικός Γραμματέας (Γ.Γ.)του κόμματος από την Κεντρική Επιτροπή. Η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ εξέλεξε με μυστική ψηφοφορία τον νέο γενικό γραμματέα του κόμματος που θα διαδεχθεί τον πρόεδρο Δημ. Χριστόφια. Στην ψηφοφορία που έγινε, από τα 105 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής Ο κ. Κυπριανού εξασφάλισε 57 ψήφους (ποσοστό 54,29%) και ο κ. Κατσουρίδης 48 (ποσοστό 45,71%).
Την εκλογή του Αντρου Κυπριανού ως Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ ανακοίνωσε ο πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του ΑΚΕΛ Αριστοφάνης Γεωργίου, διαβεβαιώνοντας ότι ’’θα στηρίξουμε το νέο Γενικό Γραμματέα, το κόμμα, αλλά και την προσφορά του κόμματος προς το λαό μας’’.

Δηλώσεις νέου γ.γ. του ΑΚΕΛ
Συλλογικότητα υποσχέθηκε ο νέος γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού στις πρώτες δηλώσεις μετά την εκλογή του.
Ο κ. Κυπριανού, ο οποίος εμφανίστηκε ενώπιον των δημοσιογράφων μαζί με τον μέχρι σήμερα προκάτοχο του, πρόεδρο Χριστόφια, δήλωσε ότι θα κριθεί από όλους και ότι το μόνο που τώρα θα ήθελε να υποσχεθεί είναι πως θα υπηρετήσει «με πίστη και αφοσίωση, ώστε όλοι μαζί να ανεβάσουν πιο ψηλά το ΑΚΕΛ».
Στόχος, πρόσθεσε, είναι το ΑΚΕΛ να επαναβεβαιωθεί ως η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη του τόπου. Επίσης, δεσμεύτηκε ότι θα συνεργαστεί με τον ανθυποψήφιο του και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος Νίκο Κατσουρίδη.

Ο πρόεδρος Χριστόφιας, ο οποίος ήταν στην ηγεσία του ΑΚΕΛ για 20 χρόνια, διαβεβαίωσε ότι θα είναι δίπλα στον νέο γενικό γραμματέα. «Δεν θα λειτουργήσω πατερναλιστικά, δεν πρόκειται να τον υπερκεράσω, θα του λέω την άποψή μου, όταν χρειάζεται και όταν μου την ζητά», είπε.
Ο κ. Χριστόφιας είπε ότι δεν πρότεινε κάποιο όνομα στη διάρκεια της συνεδρία της ΚΕ. Απαντώντας σε ερωτήσεις οι κύριοι Κυπριανού και Χριστόφιας έδειξαν να μην ευνοούν την αλλαγή του Καταστατικού του κόμματος, ώστε στο εξής η εκλογή γενικού γραμματέα να γίνεται από όλα τα μέλη του ΑΚΕΛ.
Το ΑΚΕΛ έχει το δικό του τρόπο σκέψης και αντίληψης της δημοκρατίας, είπε ο κ. Κυπριανού και πρόσθεσε: «δημοκρατία σημαίνει να έχεις ενώπιον σου όλα τα δεδομένα και να αποφασίζεις. Αυτό γίνεται με την Κεντρική Επιτροπή, όπου γνωρίζει πάρα πολύ καλά τους υποψηφίους και κρίνει και αποφασίζει. Αλλά δεν πρόκειται να εμπλακώ σε μια τέτοια συζήτηση τώρα».

Στη δική του απάντηση ο πρόεδρος Χριστόφιας ήταν πιο κατηγορηματικός. «Πρέπει να κρίνουμε και από την πρακτική δράση και τους αγώνες στη ζωή και το πώς επιτυγχάνει τους στόχους του ένα κόμμα. Και ερωτώ. Θέλω να μου πείτε κάποια αριστερά κόμματα, τα οποία εκλέγουν απευθείας, έχουν το χαΐρι που έχει το ΑΚΕΛ; Με όλο το σεβασμό σε όλα τα αριστερά κόμματα και την αγάπη μου. Κατά συνέπεια είναι δοκιμασμένες οι διαδικασίες του ΑΚΕΛ», ανέφερε ο Δ. Χριστόφιας.
Ο κ. Χριστόφιας υποστήριξε σχετικά ότι το ΑΚΕΛ έκανε τις αλλαγές του και πρόσθεσε: «Αν θέλει να κάμει άλλες είναι δικαίωμα της ΚΕ να αποφασίσει και εφόσον εγώ παραμένω μέλος της ΚΕ, έχω και το δικαίωμα στην άποψη. Αυτό δεν σημαίνει τίποτε δηλαδή ότι προδιαγράφω ή προκαταλαμβάνω οτιδήποτε».

Ο νέος Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ είπε επίσης ότι το κόμμα θα συνεχίσει να εργάζεται για να στηρίξει τις προσπάθειες της κυβέρνησης και του προέδρου της Χριστόφια , «η οποία κινείται προς την σωστή κατεύθυνση στο Κυπριακό, ώστε να φτάσουμε σε μια συμφωνημένη λύση, η οποία να βασίζεται σε αρχές».
Απευθυνόμενος στους Τουρκοκύπριους, ο κ. Κυπριανού τους κάλεσε να συνεργαστούν με τον πρόεδρο Χριστόφια και το ΑΚΕΛ, ώστε να συμβάλουν όλοι μαζί στην επίτευξη ειρήνης και ευημερίας για την τωρινή και τις επόμενες γενιές.

Βιογραφικό του Κυπριανού
Ο κ.Κυπριανού γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 26 Οκτωβρίου 1955 και είναι νυμφευμένος τη Σοφία Ποδινά.Έχει μία κόρη και ένα γιο.Είναι επαγγελματικό στέλεχος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ.
Εξελέγη βουλευτής Λευκωσίας με το ΑΚΕΛ- Αριστερά - Νέες Δυνάμεις στις εκλογές της 27ης Μαΐου 2001 και επανεξελέγη στις εκλογές της 21ης Μαΐου 2006.
Διετέλεσε μέλος της Επιτροπής Επιλογής,καθώς και πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εσωτερικών.
Σήμερα είναι μέλος της Επιτροπής Επιλογής,πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εσωτερικών και μέλος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών και της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παρακολουθήσεως Σχεδίων Αναπτύξεως και Ελέγχου Δημόσιων Δαπανών.
Είναι επίσης αρχηγός της αντιπροσωπίας της Βουλής στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Τον Απρίλιο του 2008 εξελέγη ομόφωνα ένας εκ των αντιπροέδρων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης για το έτος 2008.
Διετέλεσε επικεφαλής του Αθλητικού Γραφείου,του Γραφείου Τοπικής Αυτοδιοίκησης και του Γραφείου Περιβάλλοντος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ.
Είναι Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ για τις διεθνείς σχέσεις,μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής και εκπρόσωπος τύπου του κόμματος.
Ο κ.Κυπριανού σπούδασε Πολιτική μηχανική στο Ανώτερο Τεχνολογικό Ινστιτούτο (Α.Τ.Ι.).Παρακολούθησε επίσης κύκλο μαθημάτων στον τομέα των παιδαγωγικών,που οργάνωσε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και μετεκπαιδεύθηκε σε θέματα τεχνολογίας του ξύλου στην Εκπαιδευτική Σχολή του Ρίμινι στην Ιταλία.

Καταδίκη της Τουρκίας από το ΕΔΑΔ (Ιανουάριος 2009)

Πριν από λίγες μέρες μάθαμε ότι η Τουρκία καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ). Το δικαίωμα των Ελληνοκυπρίων να αποκτήσουν πρόσβαση στην περιουσία τους και στη γη τους στα Κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, αναγνώρισε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), με σχετική απόφαση του, στην οποία καταδικάζει την Τουρκία.
Με κοινή απόφαση για τέσσερις υποθέσεις, το ΕΔΑΔ καταδίκασε την Τουρκία για παραβίαση της Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την προστασία της περιουσίας.
Το Δικαστήριο ζητά μάλιστα να το ενημερώσουν σε περίπτωση συμφωνίας για συμβιβασμό, και για το λόγο αυτό επιφυλάχθηκε να λάβει μεταγενέστερα απόφαση σχετικά με το ύψος της αποζημίωσης, που θα πρέπει να καταβληθεί στους τέσσερις ενάγοντες.
Υπέρ της απόφασης τάχθηκαν έξι δικαστές και εναντίον μόνο η Τουρκάλα δικαστής Ισίλ Καρακάς, η οποία με ξεχωριστή δήλωσή της υποστηρίζει τις θέσεις, τις οποίες κατέθεσε στο Δικαστήριο η Άγκυρα.

Ανανέωση της θητείας του Αρχηγού και του Αναπληρωτή Γραμματέα του ΦΙΠΠΑΚ (22-1-2009)

Στις 22 Ιανουαρίου 2009 αξιολογήθηκε ο Αρχηγός του ΦΙΠΠΑΚ «Red Panther» από τα άλλα δύο μέλη της Κεντρικής Επιτροπής (δηλαδή από τον Υπαρχηγό «Neverlate» και από το Γενικό Γραμματέα «Λάνσελοτ»). Ο Υπαρχηγός και ο Γενικός Γραμματέας έδωσαν 2 θετικές ψήφους με αποτέλεσμα να μπορεί ο «Red Panther» να παραμείνει στη θέση του Αρχηγού του ΦΙΠΠΑΚ ως τον Ιούλιο του 2009. Παράλληλα, αξιολογήθηκε ο Αναπληρωτής Γραμματέας «Ρήγας» από τα 3 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Συγκέντρωσε 3 θετικές ψήφους με αποτέλεσμα να μπορεί να παραμείνει στη θέση του ως τον Ιανουάριο του 2010.

ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΕΚΑΜ

Στο κείμενο αυτό θα μιλήσουμε με συγκεκριμένα στοιχεία και γεγονότα για τη στενή και αρμονική σχέση μεταξύ στελεχών των ΕΚΑΜ (Ειδικές Κατασταλτικές Μονάδες) και οργανώσεων της ακροδεξιάς. Το Νοέμβριο του 1997 τέθηκαν σε διαθεσιμότητα ο αστυνομικός διευθυντής Θεσσαλονίκης Σπ. Κουτρουμάνης και ο διοικητής των ΕΚΑΜ Θεσσαλονίκης Ν. Κελίδης. Ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης Γιώργος Ρωμαίος διέταξε ένορκη διοικητική εξέταση ένα μήνα νωρίτερα, για τη δράση κυκλώματος ακροδεξιών στις ΕΚΑΜ. Στοιχεία για το κύκλωμα των ακροδεξιών δήλωσε ότι έχει ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Π. Παρασκευόπουλος. Η εφημερίδα Ελευθεροτυπία αποκάλυψε ερασιτεχνικό βίντεο της 30ης Απριλίου 1993, στο οποίο αξιωματικοί και δύο άνδρες των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας γλεντούσαν φέροντας εμβλήματα της Χούντας και χορεύοντας χουντικά τραγούδια. Ανάμεσα στα πρόσωπα αυτά ήταν και ο Κουτρουμάνης και ο Κελίδης.

ΑΚΡΟΔΕΞΙΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΑ

Στο ακόλουθο κείμενο γίνεται μια σύντομη αναφορά σε ορισμένες ακροδεξιές οργανώσεις και κόμματα που λειτουργούν σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Ορισμένα από τα ακροδεξιά κόμματα και οργανώσεις στην Ευρώπη είναι τα ακόλουθα :

• Το NPD (Εθνικοδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας)
• Το FRONT NATIONAL (Εθνικό Μέτωπο) στη Γαλλία με ηγέτη τον Λεπέν, το οποίο συγκεντρώνει σημαντικά ποσοστά ψήφων
• Στην Ιταλία λειτουργεί το MSI (Κοινωνικό Κίνημα Ιταλίας) που είναι νεοφασιστικό κόμμα και η νεοφασιστική οργάνωση FORZA NUOVA. Η οργάνωση FORZA NUOVA ιδρύθηκε το 1997
• Στην Αυστρία λειτουργεί το Κόμμα της Ελευθερίας με ηγέτη τον Χάιντερ, το οποίο συγκεντρώνει σημαντικά ποσοστά ψήφων.
• Η NOUA DREAPTA (Νέα Δεξιά) η οποία είναι νεοφασιστική οργάνωση της Ρουμανίας
• Η οργάνωση La Falange (Η Φάλαγγα) στην Ισπανία
• Η Nationale Alliantie (Εθνική Συμμαχία) στην Ολλανδία
• Η χιτλερική οργάνωση "Χρυσή Αυγή" και το ακροδεξιό πολιτικό κόμμα "Πατριωτική Συμμαχία". Στην Ελλάδα το μεγαλύτερο ακροδεξιό κόμμα είναι ο ΛΑ.Ο.Σ. (Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός) με Πρόεδρο το Γιώργο Καρατζαφέρη, πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας.

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (ΜΑΪΟΣ 2005)

Το Μάιο του 2005, ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών διέταξε τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για τα γεγονότα που συνέβησαν τον ίδιο μήνα στο Πολυτεχνείο και συγκεκριμένα για : α) την πολύωρη ομηρία βουλευτών και άλλων συμμετεχόντων σε εκδήλωση από μια ομάδα αναρχικών και β) τον τραυματισμό του 29χρονου Γιώργου Χιλίαρχου μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου (το οποίο είναι άσυλο) από τον φρουρό του βουλευτή Χρήστου Βερελή, Χριστόφορο Πατσιά. Τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) επιδόθηκαν σε μια καλοστημένη προπαγάνδα παραπληροφόρησης των πολιτών. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί προσπάθησαν να δημιουργήσουν στους τηλεθεατές την εντύπωση ότι απειλήθηκε η ίδια η ζωή των πολιτικών που κρατήθηκαν «όμηροι» από τους «αδίστακτους» αναρχικούς. Επίσης, παρουσίασαν τους αναρχικούς στην κοινή γνώμη ως οργισμένους νέους άνευ λόγου και αιτίας. Ποια είναι η αλήθεια ; Οι αναρχικοί πλησίασαν τους πολιτικούς (μεταξύ των οποίων ήταν και ο Γ. Τζαννετάκος) που είχαν μπει στο χώρο του Πολυτεχνείου και τους είπαν ότι δεν θα τους άφηναν να φύγουν αν πρώτα δεν απαντούσαν σε ορισμένες ερωτήσεις τους. Οι αναρχικοί έκαναν στους πολιτικούς απανωτές ερωτήσεις για την καταλήστευση του δημοσίου χρήματος την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Όχι απλά δεν απείλησαν τη ζωή των πολιτικών αλλά ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά τους δεν πείραξαν. Το μόνο «έγκλημά» τους ήταν ότι σχεδίασαν το γράμμα Α σε κύκλο στο πίσω μέρος του σακακιού του Τζαννετάκου με τη βοήθεια ενός σπρέι. Η συμπεριφορά της αστυνομίας ήταν απίστευτα προκλητική με αποτέλεσμα να αντιδράσουν οι παρευρισκόμενοι νεαροί. Στο χώρο του Πολυτεχνείου εισέβαλε ένα περιπολικό της αστυνομίας παραβιάζοντας το άσυλο, με τις σειρήνες του σε λειτουργία ώστε να κάνει όσο το δυνατόν πιο αισθητή την παρουσία του. Ο ένοπλος φρουρός του Χρήστου Βερελή φρόντισε να πυροδοτήσει κι άλλο την ατμόσφαιρα πυροβολώντας τον νεαρό Γιώργο Χιλίαρχο και τραυματίζοντάς τον. Στη συνέχεια έδωσε ρεσιτάλ υποκρισίας ισχυριζόμενος ότι πυροβόλησε για εκφοβισμό. Όμως το ψέμα του δεν έγινε πιστευτό από κανέναν διότι οι αυτόπτεις μάρτυρες είδαν ότι το όπλο του δεν ήταν στραμένο προς τον ουρανό αλλά προς το σώμα του άτυχου νεαρού, πράγμα που δείχνει ότι είχε πρόθεση να τον πετύχει. Θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε και κάτι τελευταίο για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ο Γ. Τζαννετάκος στις 12-5-2005 στον τηλεοπτικό σταθμό ALTER δήλωσε ότι είχε μια «γόνιμη διαλεκτική σχέση» με τους αναρχικούς που δήθεν απείλησαν τη ζωή του και τη ζωή των άλλων πολιτικών. Καταγράφουμε αυτή τη δήλωση του Τζαννετάκου, ο οποίος ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων του Πολυτεχνείου, γιατί οι δημοσιογράφοι επιχείρησαν να παραπληροφορήσουν τον κόσμο.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Ο ΜΠΑΤΣΟΣ ΒΙΑΣΤΗΣ

Το 1998 στην Αμαλιάδα, ο αστυνομικός Νίκος Μπρικόλιας βίασε μια αλλοδαπή γυναίκα, την Όλγα Μπορισένκο. Η υπόθεση του βιασμού της Όλγας Μπορισένκο εκδικάστηκε το 2004 αλλά δυστυχώς δεν απονεμήθηκε δικαιοσύνη όπως πολλοί ήλπιζαν. Παρόλο που τα στοιχεία που αποδείκνυαν το βιασμό ήταν συντριπτικά όπως αναγνώρισε και ο εισαγγελέας, το δικαστήριο της Πάτρας αποφάσισε να αθωώσει το μπάτσο βιαστή.

Για άλλη μια φορά φάνηκε ότι ο νόμος ισχύει μόνο για τους απλούς πολίτες που δεν έχουν εξουσία στα χέρια τους αλλά ούτε και διασυνδέσεις με τα άτομα της εξουσίας. Η δικαιοσύνη τις περισσότερες φορές φροντίζει να μην τιμωρεί τους πολιτικούς και αυτούς που φοράνε αστυνομική στολή όταν διαπράττουν ένα έγκλημα.

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (1945)

Τον Οκτώβριο του 1945, στη διάρκεια συνάντησης μεταξύ εκπροσώπων του Οικουμενικού Συμβουλίου Εκκλησιών και του γενικού γραμματέα της Βίλλε Α. Βίσσερτ Χουφτ, οι Γερμανοί προτεστάντες θεολόγοι πήραν θέση για τη στάση της Εκκλησίας τους κατά τη διάρκεια του ναζισμού και παραδέχτηκαν ότι δεν είχαν το θάρρος να καταδικάσουν τα ναζιστικά εγκλήματα.

Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΑΣ (1992)

Στο κείμενο που ακολουθεί θα αναφερθούμε με συγκεκριμένα στοιχεία στην απόφαση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας να διαλύσει την ΕΑΣ (Επιχείρηση Αστικών Συγκοινωνιών) το 1992 και στην προβοκατόρικη δράση της Αστυνομίας με σκοπό να παρουσιάσει τους απεργούς της ΕΑΣ στην κοινή γνώμη ως ταραχοποιούς, χούλιγκανς και αλήτες. Παραθέτουμε τα γεγονότα εκείνης της περιόδου.
Ιούλιος 1992 : Οι εργαζόμενοι στα αστικά λεωφορεία της Αθήνας κήρυξαν απεργία διαρκείας , διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στην απόλυση 1200 εργαζομένων.
3-8-1992 : Η ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ βρίσκεται προ των πυλών. Ο Υπουργός Προεδρίας Σ. Κούβελας έστειλε τελεσίγραφο προς τους απεργούς ότι σε περίπτωση που εμμείνουν στις κινητοποιήσεις και δεν αποδεχτούν τις απολύσεις που εξήγγειλε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, το αργότερο μέχρι την αυριανή μέρα, θα προωθηθεί το σχέδιο μεταβίβασης της ΕΑΣ σε ιδιώτες και η λειτουργία της κατά τα πρότυπα των ΚΤΕΛ (Κοινό Ταμείο Εισπράξεων Λεωφορείων).
7-8-1992 : Η κυβέρνηση προχώρησε με συνοπτικές διαδικασίες στην ψήφιση του νομοσχεδίου για τη διάλυση της ΕΑΣ και την απόλυση 8000 εργαζομένων. Τα λεωφορεία εκχωρούνται δωρεάν σε ιδιώτες.
13-8-1992 : Ο Υπουργός Μεταφορών Ν. Γκελεστάθης ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους τη δημοσίευση του νόμου που προέβλεπε τη διάλυση της ΕΑΣ και την εκχώρηση των συγκοινωνιών της Αθήνας σε ιδιώτες.
18-8-1992 : Επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας μεταξύ απεργών της ΕΑΣ και ανδρών των ΜΑΤ. Οι αστυνομικοί αρχικά περικύκλωσαν την πορεία των απεργών της ΕΑΣ. Στη συνέχεια, οι ροπαλοφόροι άνδρες της αστυνομίας χτύπησαν με αρκετή βαρβαρότητα απεργούς με γκλομπς. Το αποτέλεσμα της αστυνομικής βαρβαρότητας ήταν ο σοβαρός τραυματισμός δύο απεργών.
25-8-1992 : Λάδι στο εύφλεκτο θέμα της διάλυσης της ΕΑΣ έριξαν εκείνη τη μέρα (δηλαδή στις 25-8-1992) τα επεισόδια που συνέβησαν στο κέντρο της Αθήνας με τη σύλληψη του αστυφύλακα Διονύση Αρβανιτάκη και του δασικού υπαλλήλου Μιχάλη Νικολάκη, οι οποίοι συνελήφθησαν από απεργούς της ΕΑΣ να προκαλούν ζημιές σε επιταγμένο λεωφορείο , στη συμβολή των οδών Ιπποκράτους και Ασκληπιού. Οι εκπρόσωποι της Αστυνομίας δίνοντας ένα ρεσιτάλ ψευτιάς, έσπευσαν να καλύψουν τον (προβοκάτορα) συνάδελφό τους λέγοντας ότι δεν έχει σχέση με τα επεισόδια! Το ίδιο έκανε και ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης Θ. Αναγνωστόπουλος λέγοντας ότι η αστυνομία δεν χρησιμοποιεί προβοκατόρικες ενέργειες, αλλά δεν έπεισε κανένα. Το θέμα έφθασε στη δημοσιότητα, αρκετοί πολίτες έμαθαν για την απαράδεκτη ενέργεια του αστυφύλακα που συνελήφθη από τους απεργούς τη στιγμή που προκαλούσε φθορές στο λεωφορείο και έγινε γνωστός ο ρόλος που παίζει η αστυνομία σε διάφορες προβοκατόρικες ενέργειες.
Σεπτέμβριος 1992 : Τις έντονες αντιδράσεις όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης προκάλεσε η δήλωση του ανεκδιήγητου Υπουργού Δημόσιας Τάξης Θ. Αναγνωστόπουλου ότι οι άνδρες των ΜΑΤ νομιμοποιούνται να μη φέρουν τα διακριτικά τους.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ Χ. ΚΑΣΙΜΗ ΚΑΙ Ο Γ. ΣΕΡΙΦΗΣ

18 Οκτώβρη 1977 : To απόγευμα πραγματοποιείται από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτική αριστεράς διαδήλωση διαμαρτυρίας για τις δολοφονίες των γερμανών μαχητών της RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός) Α. Μπάαντερ, Γ. Ενσλιν και Γ.Κ. Ράσπε. Oι διαδηλωτές από την Ακαδημίας κατευθύνονται προς το Υπ. Εξωτερικών και τη Βουλή. Στο ύψος της οδού Ομήρου αστυνομικοί ανακόπτουν τους διαδηλωτές και ακολουθούν μικροσυμπλοκές και τραυματισμοί.
Αργότερα, όταν οι διαλυμένοι διαδηλωτές ξανασυγκεντρώνονται στο Πολυτεχνείο ακολουθεί νέα επίθεση των αστυνομικών και συλλήψεις.
20-10-1977 : Μάχη τα ξημερώματα ανάμεσα σε αστυνομικούς και ενόπλους έξω από τη λαχαναγορά του Ρέντη και κοντά στο εργοστάσιο της AEG. Οι ένοπλοι σκόπευαν να τοποθετήσουν βόμβα στο εργοστάσιο της γερμανικής εταιρείας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δολοφονία των Γερμανών μαχητών της RAF. Τραυματίζεται βαριά στο κεφάλι ένας από τους ενόπλους : ο Χρήστος Κασίμης (ιδρυτικό μέλος του ΕΛΑ) καθώς και δύο αστυνομικοί, οι Στεργίου και Πλέσσας. Στον τόπο της σύγκρουσης βρίσκεται αυτοκίνητο με βόμβες. Αστυνομικοί "χτενίζουν" τη γύρω περιοχή για να βρουν τους άλλους ενόπλους.
21-10-1977 : Πεθαίνει ο Χρήστος Κασίμης. Το τραύμα του στο κεφάλι από τους πυροβολισμούς των αστυνομικών ήταν διαμπερές. Ο αρχιμπάτσος Καραθανάσης δηλώνει ότι ο Κασίμης ανήκε στην «εξτρεμιστική αριστερά» και ότι δολοφονήθηκε από τους συντρόφους του... Σκοπός του είναι να μη μαθευτεί ότι ο Κασίμης δολοφονήθηκε από αστυνομικούς. Από την αστυνομία ανακοινώνεται ότι γίνονται έρευνες για διεθνές κλιμάκιο αναρχικών τρομοκρατών στην Ελλάδα...

23-10-1977 : Κηδεύεται ο Χ. Κασίμης στο νεκροταφείο Χαλανδρίου. Εκατοντάδες σύντροφοί του τον αποχαιρετούν με σφιγμένες γροθιές και συνθήματα : "Θα εκδικηθούμε", "το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει". Τα συνεργεία της χωροφυλακής τραβούν χιλιόμετρα φίλμ... Η γυνάικα του Αλεξάνδρα Κασίμη τον αποχαιρετά: "Η κόρη μου και εγώ σ΄ευχαριστούμε για τον αγώνα σου. Ξέρω οι λαϊκοί αγωνιστές δεν χάνονται. Έχω εμπιστοσύνη στους συντρόφους σου και τους ευχαριστώ"...
24-10-1977 : Φτάνει στις εφημερίδες κείμενο της «Ε.Ο. ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΣΙΜΗΣ» όπου αναφέρονται με λεπτομέρειες οι ενέργειες της "Ομάδας για τη Διεθνιστική Αλληλεγγύη" για την πυρπόληση της αποθήκης και την ανατίναξη τμήματος του εργοστασίου της AEG, οι οποίες δεν ολοκληρώθηκαν μετά τη δολοφονία του Χ. Κασίμη από δύο αστυνομικούς (Πλέσσας, Στεργίου) με πολιτικά.

31-10-1977 :Συλλαμβάνεται στη δουλειά του, σ΄ένα εργοστάσιο της Αγ. Βαρβάρας, ο εργάτης Γ. Σερίφης σαν ένας από τους 3 ενόπλους της "Διεθνιστικής Αλληλεγγύης" που διέφυγαν τον κλοιό της αστυνομίας μετά την συμπλοκή στου Ρέντη και κατηγορείται μάλιστα ότι είναι αυτός σκότωσε τον Κασίμη...

Η περίπτωση του Γιάννη Σερίφη είναι μοναδική: Δεν πρόκειται για «συνήθη ύποπτο», αλλά για «αθώο με αναστολή». Μόλις απαλλάσσεται από κάποια κατηγορία, αμέσως μετά εφευρίσκεται μια νέα για να του ασκηθεί δίωξη.


Ο πραγματικός φάκελος του Γιάννη Σερίφη

Το «παραμύθι» της ζωής του μας το αφηγήθηκε ο ίδιος και σταχυολογούμε εδώ λίγα μόνο από τα πλούσια σε αγώνες κομμάτια της πολύχρονης δράσης του.

*Το 1962, μετά το στρατό, πηγαίνει στη Γερμανία και αμέσως εντάσσεται στο συνεχιζόμενο αριστερό μετεμφυλιακό κίνημα της κοινότητας και των συνδικάτων. Βιομηχανικός εργάτης στην AEG, στη Μερτσέντες και αλλού.

*Για δουλειά πηγαίνει το 1966 στην Αυστραλία, όπου συναντά το μαζικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και την υποχρεωτική επιστράτευση. Πολλοί Ελληνες συμμετείχαν, μαζί και ο νεαρός Σερίφης.

*Το πραξικόπημα του 1967 τον βρίσκει στην Αυστραλία και αμέσως αρχίζει να ετοιμάζει την επιστροφή του στην Ελλάδα για τον επικείμενο αγώνα. Εκείνη την ίδια εποχή άλλοι στην Ελλάδα ετοίμαζαν τις βαλίτσες για να την εγκαταλείψουν. Εξι μήνες συζητήσεις για την επιστροφή, αλλά στο τέλος έφυγε μόνος του ο Σερίφης.

*Αρχές του '68 φτάνει στην Ευρώπη (λόγω φακέλου η νόμιμη επιστροφή στην Ελλάδα ήταν αδύνατη) την περίοδο του γαλλικού Μάη. Ο Σερίφης συμμετέχει σε μαζικές διαδηλώσεις, εργατικές επιτροπές, νέες αριστερές οργανώσεις. Τότε καταλήγει στο «κίνημα της 20ής Οκτώβρη» και αγωνίζεται εναντίον της Χούντας.

*Στα μέσα του '72 συλλαμβάνονται στην Ελλάδα μέλη της 20ής Οκτώβρη. Ο Σερίφης καταδικάζεται ερήμην. Κι ο φάκελός του στην αστυνομία όλο και μεγαλώνει. Προσωπικοί του διώκτες ο διαβόητος χουντικός βασανιστής Χατζηζήσης και κάποιος Αντωνόπουλος.

*Την ίδια χρονιά οι αστυνομικοί συλλαμβάνουν την Εντίθ Οικονόμου στην Αθήνα με κάρφωμα του άντρα της. Πάνω της βρίσκουν το τηλέφωνο του Σερίφη. Προσπαθούν να τον παγιδέψουν για να γυρίσει στην Ελλάδα. Χρησιμοποιούν και την ίδια.
Ο Σερίφης και οι σύντροφοί του όμως δεν πείθονται. Παρ' όλα αυτά, 4 Γερμανοί με τη 18χρονη τότε Σουζάνα Μπάουσινγκερ, αποφασίζουν να πάνε να την ελευθερώσουν. Συλλαμβάνονται αμέσως και βασανίζονται αλύπητα. Κάποιος «σπάει» και δίνει το όνομα του πιο «χτυπημένου», του Γιάννη Σερίφη. Ξανά στρατοδικείο και ερήμην καταδίκη σε 20 χρόνια.

*Το 1974 επιστρέφει στην Ελλάδα. Δεν βρίσκει δουλειά και πηγαινοέρχεται στη Γερμανία. Το '76 εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα. Πιάνει δουλειά στην AEG και συνεχίζει. Οργανώνει με τους άλλους εργαζόμενους κόντρα στο «εργοδοτικό» συνδικάτο τη μεγάλη απεργία των 77 ημερών. Η απεργία πετυχαίνει αλλά ο Σερίφης απολύεται. Είναι το κόκκινο πανί για τους εργοδότες. Προσωπικός διώκτης του τώρα πια είναι ο Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Πειραιώς Χρ. Καραθανάσης. Η αστυνομία της μεταπολίτευσης προσπαθεί να πετύχει αυτό που δεν κατόρθωσε η αστυνομία της Χούντας : να τον συλλάβει και να τον κλείσει στη φυλακή.

*Τον Οκτώβρη του 1977 γίνεται η συμπλοκή του Ρέντη. 11 μέρες αργότερα συλλαμβάνουν τον Σερίφη με την εξωφρενική κατηγορία ότι σκότωσε τον αδελφό του στενού φίλου του από τη Γερμανία, δηλαδή το Χρήστο Κασίμη. Η αστυνομία προσπαθεί να παραπληροφορήσει την κοινή γνώμη παρουσιάζοντας το Σερίφη ως δολοφόνο για να μην αποκαλυφθεί ότι ο Κασίμης πυροβολήθηκε από αστυνομικούς. Με μάρτυρες κατηγορίας αστυνομικούς, το άλλοθί του παρακάμπτεται. Ενας από τους τότε ανακριτές, όπως έγραψε το «Βήμα», ήταν ο Νασιάκος. Ο (υψηλόβαθμος αστυνομικός) Καραθανάσης στήνει σενάριο με ανύπαρκτο μάρτυρα που «αναγνωρίζει» το Σερίφη σε φωτογραφία. Επειδή η ασφάλεια δεν είχε φωτογραφία, παίρνουν από το βιβλιάριό του στο ΙΚΑ τη φωτογραφία του και ζωγραφίζουν μουστάκι. Το σενάριο αυτό δεν τόλμησαν να το παρουσιάσουν στη δίκη, αλλά ο Παπαχελάς το έχει στο βιβλίο του.

*Το κίνημα αλληλεγγύης στο Γ. Σερίφη εκείνο τον καιρό είναι αξιόλογο. Πολλοί είναι αυτοί που ζητάνε την αθώωσή του. Στη συναυλία συμπαράστασης στο Γ. Σερίφη που έγινε στις 9-1-1978 στο Σπόρτινγκ πήρε μέρος και η τραγουδίστρια Άννα Βίσση. Η σκευωρία που έχει στήσει η αστυνομία εις βάρος του Σερίφη θα καταρρεύσει. Η αποκάλυψη της σκευωρίας έπληξε ανεπανόρθωτα το γόητρο της αστυνομίας. Αθωώνεται στο δικαστήριο τον Ιανουάριο του 1979, όμως όλες οι πόρτες για δουλειά είναι κλειστές. Κανένας εργοδότης δεν θέλει να προσλάβει έναν αντιεξουσιαστή που ξεσηκώνει τους εργάτες εναντίον της εργοδοσίας.

*Το 1987 γίνεται η απόπειρα δολοφονίας κατά του Προέδρου της ΓΣΕΕ και μέλους της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ Γ. Ραυτόπουλου. Ο Σερίφης αυτή τη φορά έχει ακλόνητο άλλοθι, ήταν στη συνέλευση των μετόχων. Δεν συλλαμβάνεται, αλλά οι εφημερίδες και η αστυνομία προσπαθούν να τον παρουσιάσουν ως ένοχο χωρίς να διαθέτουν ούτε ένα ενοχοποιητικό στοιχείο.

*Η νέα δίωξη έρχεται το καλοκαίρι του 2002. Αφορά το καυτό θέμα της τρομοκρατίας. Αυτή τη φορά όμως την «πρωτιά» δεν την έχει ο Χατζηζήσης, ούτε ο Καραθανάσης, ούτε καν η ασφάλεια. Οπως λέει ο ίδιος: «Η αστυνομία είναι απόλυτα σίγουρη ότι δεν μετείχα πουθενά. Αυτή τη φορά με ανέλαβε μια ομάδα δημοσιογράφων και δικαστών».

Η Κου Κλουξ Κλαν (σύντομη ιστορία)

Στο κείμενο αυτό θα ασχοληθούμε με την ιστορία της ακροδεξιάς εγκληματικής οργάνωσης Κου Κλουξ Κλαν (KU KLUX KLAN) και ορισμένα ρατσιστικά εγκλήματα εις βάρος των μαύρων στις ΗΠΑ.

Η διαβόητη οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν υπήρξε η μεγαλύτερη ρατσιστική οργάνωση του πλανήτη. Ιδρύθηκε το 1865. Τα μέλη της διακρίνονταν για το άσβεστο μίσος που έτρεφαν για τους μαύρους, τους Εβραίους και τους κομμουνιστές. Τα πρώτα χρόνια δολοφόνησαν πάρα πολλούς μαύρους πολίτες. Αλίμονο στο μαύρο που τολμούσε να ζητήσει κάποια ελευθερία ή ζητούσε να αποκτήσει το δικαίωμα ψήφου. Τον περίμενε βέβαιος θάνατος. Οι φονιάδες της Κου Κλουξ Κλαν έμειναν στην ιστορία όχι μόνο για τα αποτρόπαια ρατσιστικά τους εγκλήματα αλλά και για την χαρακτηριστική τους ενδυμασία. Φορούσαν μεγάλες λευκές κωνικές κουκούλες και είχαν για σήμα τους ένα σταυρό μέσα σε κύκλο. Συνήθιζαν να δολοφονούν κυρίως τη νύχτα. Ένα άλλο χαρακτηριστικό τους ήταν ότι υπερηφανεύονταν για τον υπερεθνικισμό τους, για το ότι ανήκαν στη λευκή φυλή και για το ότι ήταν φανατικοί χριστιανοί. Επεδίωξαν μέσω της τρομοκρατικής τους δράσης να εξοντώσουν όλους τους μαύρους, τους κομμουνιστές και τους αλλόθρησκους και να δημιουργήσουν μια λευκή, χριστιανική Αμερική.

Μετά από μια μικρή περίοδο παρακμής που ακολούθησε, η οργάνωση ανασυγκροτήθηκε από το Συνταγματάρχη Ουίλλιαμ Τζ. Σίμονς το 1911 και άρχισε να κάνει και πάλι αισθητή την παρουσία της. Τα μέλη της Κου Κλουξ Κλαν άρχισαν και πάλι να βασανίζουν και να δολοφονούν συστηματικά τους μαύρους εκμεταλλευόμενοι πλήρως το καθεστώς της ατιμωρησίας που επικρατούσε. Σχεδόν κανένας από τους φονιάδες της Κου Κλουξ Κλαν δεν είχε συλληφθεί από τους αστυνομικούς. Τον Ιούνιο του 1923 ο ηγέτης της οργάνωσης Χ.Γ. Ίβανς είπε ότι η οργάνωσή του αριθμούσε περισσότερα από 1 εκατομμύριο μέλη. Το Σεπτέμβριο του 1923 ο κυβερνήτης της Οκλαχόμα Τζ.Σ. Ουόλτον ενημέρωσε τους πολίτες της περιοχής ότι η Κου Κλουξ Κλαν προκάλεσε ανταρσία κατά των αρχών του κράτους. Τον Αύγουστο του 1925 έγινε στην Ουάσινγκτον το πρώτο συνέδριο της οργάνωσης. Εκείνη τη χρονική στιγμή, η Κου Κλουξ Κλαν είχε μεγάλη επιρροή στις ακόλουθες πολιτείες : Τζόρτζια, Τέξας, Οκλαχόμα, Ιντιάνα και Όρεγκον.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο αριθμός των μελών της μειώνεται σημαντικά. Τη δεκαετία του 1930 οι κομμουνιστές γίνονται ο υπ’ αριθμόν ένα στόχος της οργάνωσης. Στις δεκαετίες του 1950 και 1960 επιδίδονται συχνά σε βιαιοπραγίες και δολοφονίες μαύρων.

Η ίδια η αμερικάνικη κοινωνία τρέφει τον ρατσισμό και επιτρέπει στην Κου Κλουξ Κλαν να πραγματοποιεί το εγκληματικό της έργο ανενόχλητη. Η Κου Κλουξ Κλαν συνεχίζει την εγκληματική της δράση ακόμη και σήμερα και διαθέτει τη δική της ιστοσελίδα στο INTERNET. Η διεύθυνση της ιστοσελίδας της είναι : www.kkk.bz . Τα κείμενα που έχουν τίτλο «Ο δολοφόνος Μπάουερς» και «Καταδικάστηκε ο Τόμας Μπλάντον» περιέχουν πληροφορίες για ορισμένους δολοφόνους της Κου Κλουξ Κλαν.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από μέλη του ΦΙ.Π.ΠΑ.Κ. (Φιλειρηνικό Προοδευτικό Παλλαϊκό Κίνημα) και περιέχει ορισμένες παρατηρήσεις και προβληματισμούς σχετικά με τις παρελάσεις.


Όλοι θυμόμαστε από την παιδική μας ηλικία ότι συμμετείχαμε στις προετοιμασίες του σχολείου μας για τις μαθητικές παρελάσεις. Κάποιοι από μας μάλιστα, έχουμε πάρει μέρος σε μία ή και περισσότερες παρελάσεις. Στα παιδικά μας μάτια, η συμμετοχή στις παρελάσεις έμοιαζε αυτονόητη. Σχεδόν κανένας από μας όμως δεν είχε προβληματιστεί πάνω στο ποιος είναι ο χαρακτήρας των παρελάσεων, ποιο σκοπό εξυπηρετούν και αν ωφελούν τους μαθητές. Έχουμε όμως την ευκαιρία να προβληματιστούμε έστω και τώρα.

Οι παρελάσεις είναι μια από τις εντυπωσιακές φιέστες που διοργανώνει το ελληνικό κράτος. Ο χαρακτήρας τους είναι έντονα στρατοκρατικός (μιλιταριστικός). Οι μαθητές που παρελαύνουν έχουν ομοιόμορφη εμφάνιση και πανομοιότυπο ύφος. Περπατούν συντεταγμένα και με στρατιωτικό βηματισμό. Οι κινήσεις του σώματός τους είναι τόσο συντονισμένες που μοιάζουν με κουρδιστά στρατιωτάκια. Οι περισσότεροι από μας γνωρίζουμε ότι η συμμετοχή των μαθητών στις παρελάσεις είναι υποχρεωτική. Πόσοι όμως γνωρίζουμε την ιστορία αυτού του θεσμού ;

Η πρώτη επίσημη μαθητική παρέλαση έγινε το Μάρτιο του 1936. Το θεσμό αυτό, τον εμπνεύστηκε και τον επέβαλε η δικτατορία του Μεταξά. Ο Μεταξάς είχε εντυπωσιαστεί από την ομοιομορφία της χιτλερικής νεολαίας και αποφάσισε να την επιβάλει στην ελληνική νεολαία θέλοντας να μετατρέψει τα σχολεία σε στρατόπεδα και τους μαθητές σε στρατιωτάκια. Θυμίζουμε ότι το 1936 ο Μεταξάς ίδρυσε την ΕΟΝ (νεολαιίστικη φασιστική οργάνωση), στην οποία ήταν όλοι οι μαθητές υποχρεωμένοι να εγγραφούν. Οι παρελαύνοντες μαθητές ήταν υποχρεωμένοι να υμνούν τον κυβερνητικό επίτροπο της ΕΟΝ και να χαιρετούν φασιστικά το δικτάτορα. Όλες οι επόμενες κυβερνήσεις διατήρησαν αυτό το μιλιταριστικό θεσμό μέχρι σήμερα.

Οι περισσότεροι από εμάς πηγαίνουμε στην παρέλαση, παρακολουθούμε το θέαμα εκστασιασμένοι και χειροκροτάμε. Ο κόσμος που κατεβαίνει στις παρελάσεις έχει την αίσθηση ότι συμμετέχει σε ένα πανηγύρι, αλλά ξεχνάει ότι το πανηγύρι αυτό γίνεται μπροστά σε όπλα που φτιάχτηκαν για να σκοτώνουν ανθρώπους. Όλα όσα παρακολουθούμε εκείνη την ώρα, μας φαίνονται τόσο φυσιολογικά που δεν μπαίνουμε στον κόπο να προβληματιστούμε και να τους ασκήσουμε κριτική. Οι μαθητές περπατάνε σαν κουρδιστά και άβουλα στρατιωτάκια, το ένα πίσω απ’ το άλλο. Η προσπάθεια να επιβληθεί η ψυχολογία της μαζικής πειθαρχίας είναι αρκετά εμφανής. Εμφανής είναι και η ομοιομορφία στην ενδυμασία και στις κινήσεις των μαθητών. Η «αρετή» της υποταγής (του συνόλου) προωθείται με τον καλύτερο τρόπο. Ο σεβασμός της διαφορετικότητας και της πολυπολιτισμικότητας απουσιάζει από την παρέλαση. Τη θέση του έχει πάρει η εθνικιστική μονοπολιτισμικότητα. Οι διαφορετικοί απορρίπτονται ή γίνεται προσπάθεια αφομοίωσής τους με άκομψο και άγαρμπο τρόπο.

Οι στρατιωτικές παρελάσεις εκτός των άλλων, έχουν σημαντικό οικονομικό κόστος στο ελληνικό Δημόσιο. Στο σημείο αυτό, θα ήταν καλό να προβληματιστούμε σχετικά με το ποιοι παίρνουν μέρος στις παρελάσεις. Μπορούν να πάρουν μέρος όλοι οι μαθητές ή μήπως αποκλείονται κάποιοι; Για να βρούμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα από την απόφαση Γ4/150/24.2.2000 που είχε υπογράψει ο Υφυπουργός Παιδείας Ι. Ανθόπουλος και αφορά «τη σύνθεση των τμημάτων παρέλασης και τον τρόπο επιλογής σημαιοφόρων και παραστατών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης». Σύμφωνα με αυτή, «Οι μαθητές ή σπουδαστές που θα μετέχουν στα τμήματα της παρέλασης θα επιλέγονται από τους οικείους καθηγητές Φυσικής Αγωγής από εκείνους τους μαθητές που έχουν άρτια εμφάνιση, παράστημα (…)». Οι υπόλοιποι, όπως καταλαβαίνετε, απορρίπτονται. Το Υπουργείο Παιδείας δηλαδή, θεωρεί ότι όσοι δεν έχουν αξιόλογη εμφάνιση, υψηλούς βαθμούς και ικανοποιητικό παράστημα πρέπει να απορρίπτονται.

Για τα σχολεία, οι παρελάσεις είναι ένας πολύ σημαντικός θεσμός. Γι’ αυτό και δίνουν μεγάλη βαρύτητα στο αν οι μαθητές τους θα παρελάσουν με ικανοποιητικό τρόπο και αν θα αφήσουν καλές εντυπώσεις στους θεατές. Για να πετύχουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν, ξοδεύουν πολλές ώρες διδασκαλίας κάνοντας προετοιμασία για την παρέλαση υπό την καθοδήγηση του γυμναστή και υπό τους ήχους στρατιωτικών εμβατηρίων. Μέσα από τις παρελάσεις, το σχολείο περνάει στους μαθητές την απόλυτη πειθαρχία και την υποταγή. Τους επιβάλλει την υπακοή σε εντολές και διαταγές. Η υπακοή στις εντολές του εντολοδότη θεωρείται αρετή και επιβραβεύεται. Όσο περισσότερο μοιάζουν οι μαθητές με καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια, τόσο πιο ικανοποιημένο είναι το σχολείο και ευχαριστημένο με την εικόνα του προς τα έξω.

Μάλλον είναι καιρός να αναρωτηθούμε τι σχολείο θέλουμε. Θέλουμε ένα σχολείο δημιουργίας
υποταγμένων συνειδήσεων και ανελεύθερων ανθρώπων που υπακούνε αδιαμαρτύρητα στους εντολοδότες τους ή ένα σχολείο όπου οι μαθητές αντιμετωπίζουν τα πάντα με κριτική διάθεση, εκφράζουν τις απόψεις τους ελεύθερα χωρίς να τιμωρούνται και έχουν δικαίωμα να αρνηθούν να κάνουν πράγματα που δεν τους εκφράζουν;

Οι μαθητές (αλλά και οι καθηγητές) που αρνήθηκαν κατά καιρούς να παρελάσουν, καταγγέλλοντας το μιλιταριστικό και αυταρχικό χαρακτήρα των παρελάσεων, τιμωρήθηκαν με διάφορες ποινές (π.χ. αποβολή). Ο Θεόδωρος και η Σωτηρία Νικολαϊδη τιμωρήθηκαν με 3μερη αποβολή από το συμβούλιο των καθηγητών του γυμνασίου Χέρσου Κιλκίς επειδή δεν συμμετείχαν στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου 1988. Η μαθήτρια Βικτωρία Βαλσαμή, που αρνήθηκε να παρελάσει στις 28-10-1992 για ιδεολογικούς λόγους, τιμωρήθηκε με μονοήμερη αποβολή. Το 1994 τιμωρήθηκαν μαθητές στην Καστοριά, την Κομοτηνή κ.α. Το 1995 τιμωρήθηκαν με μονοήμερη αποβολή 3 μαθητές από το Γυμνάσιο Σκάλας. Η καθηγήτρια Φραντζέσκα Ρωμανού που αρνήθηκε να παρελάσει στις 28-10-2001 για ιδεολογικούς λόγους, αντιμετώπισε πειθαρχική δίωξη. Στην απολογία της υποστήριξε ότι πέρα από την παρέλαση «υπάρχουν ένα σωρό άλλοι τρόποι για να καταλάβουν και να νοιώσουν τα παιδιά τη σημασία και την αξία της κάθε επετείου». Τελικά της επιβλήθηκε χρηματικό πρόστιμο.

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταγγέλλουν το μιλιταριστικό θεσμό των μαθητικών παρελάσεων και απέχουν από αυτές. Καταγγέλλουν την προσπάθεια του κράτους να συνδέσει το σχολείο με τα εθνικιστικά και φιλοπόλεμα κηρύγματα του παρελθόντος και να μετατρέψει τους μαθητές σε υπάκουα στρατιωτάκια. Ο αριθμός των ανθρώπων που εναντιώνονται στην ισοπεδωτική ομοιομορφία και την άβουλη υπακοή των μαθητών σε παραγγέλματα, που καλλιεργούνται μέσα από αυτό τον αναχρονιστικό θεσμό, αυξάνεται σημαντικά. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η Κ. Μαρίνη, μαθήτρια ενός γυμνασίου της Θεσσαλονίκης, που δήλωσε ότι δεν θα παρελάσει στις 28-10-2005. Το κείμενο της Πρωτοβουλίας Εκπαιδευτικών Αχαΐας ενάντια στις μαθητικές παρελάσεις υπογράφουν πολλοί εκπαιδευτικοί των 3 βαθμίδων, οι φοιτητικοί σύλλογοι Πολιτικών Μηχανικών και Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών κ.α. Θέση κατά των μαθητικών παρελάσεων έχει πάρει μεταξύ άλλων και ο Ενωτικός Ανοιχτός Συνδυασμός Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καλλιθέας – Μοσχάτου, ο Γρηγόρης Καλομοίρης (που διετέλεσε πρόεδρος της ΟΛΜΕ), ο Νίκος Δήμου, η Ένωση Πολιτών για την Οικολογία και το Περιβάλλον Ηλείας (ΕΠΟΠ), οι Οικολόγοι Πράσινοι, η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, η Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Παιδαγωγικού (Ε.Π.Π.) κ.α.

Καταγγέλλουμε το μιλιταριστικό και αντιπαιδαγωγικό χαρακτήρα των μαθητικών παρελάσεων. Ζητάμε να σταματήσει το κράτος να τιμωρεί με διάφορες ποινές όσους δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν σε αυτές για ιδεολογικούς λόγους.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ.

ΚΑΝΕΝΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΗΣ ΦΙΕΣΤΑΣ.

ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ.

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ.

ΦΙ.Π.ΠΑ.Κ.

Ο ΕΝΣΤΟΛΟΣ ΦΟΝΙΑΣ ΚΑΖΑΚΟΣ

Τον Οκτώβριο του 1999 ο Παντελής Καζάκος, υπάλληλος Ασφαλείας στην ΕΡΤ και γιος αστυνομικού, πυροβόλησε διάφορους αλλοδαπούς πολίτες. Το αποτέλεσμα ήταν να βρουν το θάνατο δύο από αυτούς (ένας Γεωργιανός και ένας Κούρδος) και να τραυματιστούν σοβαρά πολύ περισσότεροι.

Το περιοδικό Βιβλιοθήκη που κυκλοφόρησε μαζί με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία της 9ης Σεπτεμβρίου 2005 στη σελίδα 28 αναφέρει λίγα λόγια για τον ένστολο φονιά Καζάκο. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τη σελίδα 28 όπου γίνεται μία παρουσίαση του βιβλίου «Ο δρόμος για την ομόνοια» :
«Θυμάστε τον «αστυνομικό» Π.Καζάκο που πυροβόλησε τις 19 και 20 Οκτωβρίου 1999 αλλοδαπούς στην πλατεία Κουμουνδούρου, στο παλιό Δημαρχείο, στην οδό Καλλιδρομίου, στην οδό Λιοσίων, στο Μεταξουργείο ; Έκτοτε έχουν περάσει έξι χρόνια. Από τους επιζώντες, ο Τόμι Κόφι Μάρκους από την Γκάνα, ζει με μια σφαίρα στο κεφάλι, ο Τίμοθι Αμπντούλ, από τη Νιγηρία, έχει δεχθεί τρεις σφαίρες στη σπονδυλική στήλη και στέκεται με δυσκολία όρθιος, ο Μοχάμετ Νταντόν, από το Μπαγκλαντές, αυτοσυντηρείται, ενώ ο Κούρδος Σαρίφ Χαντίρ, σε αναπηρικό καροτσάκι πια, πηγαινοέρχεται σε συγγενείς του στη Γερμανία. Ο Σταύρος Κασιώτης συγκέντρωσε τους συγγραφείς, οι οποίοι προσέφεραν τα κείμενά τους. Τα έσοδα από τις πωλήσεις της έκδοσής τους θα διατεθούν για τις ανάγκες του Τίμοθι Αμπντούλ και του Τόμι Κόφι Μάρκους.»

Υπενθυμίζουμε ότι ο Καζάκος επιτέθηκε απρόκλητα σε 9 μετανάστες, εκ των οποίων 2 σκοτώθηκαν και 7 τραυματίστηκαν. Στη δίκη που έγινε στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας το 2001, συνήγοροι υπεράσπισης του Καζάκου ήταν ο Γ. Πρασσιανάκης (πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ) και ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης (βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας). Ο 23χρονος ναυτικός Απόστολος Αποστόλου, που κατηγορούνταν για συνέργεια απαλλάχθηκε και καταδικάστηκε μόνο για κατοχή ναρκωτικών και φυσιγγίων σε ποινή φυλάκισης 8 μηνών.

Ο ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ ΚΑΙ Η ΚΥΠ

Στο κείμενο που ακολουθεί θα παραθέσουμε με συντομία ορισμένα ιστορικά γεγονότα που αφορούν τη στενή σχέση που έχουν ορισμένα μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων με την ΚΥΠ, δηλαδή τη σημερινή ΕΥΠ.
Σεπτέμβριος 1985 : Πολλά ερωτήματα δημιούργησε η σύλληψη των τρομοκρατών Κρυστάλλη, Μπεχράκη και Τσιτσιλιάνου και κυρίως η γνωστοποίηση της σχέσης του Κρυστάλλη με την ΚΥΠ (Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών). Ο ίδιος ο Κρυστάλλης στην απολογία του ομολόγησε ότι ήταν πληροφοριοδότης της ΚΥΠ.
Φεβρουάριος 1986 : Ακόμα περισσότερα ερωτηματικά προκαλεί η αποφυλάκιση του Κρυστάλλη που χαρακτηρίζεται από πολλούς ως ύποπτη. Ο Κρυστάλλης που κρατούνταν ως ύποπτος για ανάμειξη στην τρομοκρατία στις φυλακές Κορυδαλλού, αφέθηκε ελεύθερος.

Οι ακροδεξιοί στο Μελιγαλά (2005)

Το Σεπτέμβριο του 2005 πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση ακροδεξιών - νεοναζιστών στην περιοχή Πηγάδα του Μελιγαλά. Περίπου 100 οπαδοί της χιτλερικής Χρυσής Αυγής και της Εθνικής Συμμαχίας φώναξαν διάφορα εθνικιστικά συνθήματα και υβριστικά συνθήματα εναντίον της αριστεράς και της Εθνικής Αντίστασης. Ορισμένα από τα συνθήματα που φώναξαν ήταν : «Αλήτη προδότη Καραμανλή» και «Φωτιά – φωτιά στα κόκκινα σκυλιά».

ΟΙ ΝΕΟΝΑΖΙ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ (2005)

Το Μάιο του 2005, εξήντα χρόνια από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη νίκη κατά του ναζισμού, η Γερμανία τίμησε με πολλές εκδηλώσεις τα θύματα του πολέμου. Το μεσημέρι της 8ης Μαϊου 2005, συγκεντρώθηκαν στο κέντρο του Βερολίνου περίπου 1500 νεοναζί και επιχείρησαν να διαδηλώσουν αλλά μόλις είδαν απέναντί τους περισσότερους από 10000 διαδηλωτές να φωνάζουν αντιναζιστικά και αντιρατσιστικά συνθήματα, αποφάσισαν να αποχωρήσουν από το κέντρο της πόλης με τα κεφάλια σκυμμένα. Για άλλη μια φορά λειτούργησαν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά που έχει η πλειοψηφία των πολιτών. Οι μνήμες από τις φρικαλεότητες του ναζισμού είναι ακόμα νωπές.

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ

Τον Οκτώβριο του 1990 τα ΜΑΤ, οι Ειδικές Μονάδες και οι άνδρες ασφαλείας του αεροδρομίου της Αθήνας επιτέθηκαν εναντίον των απεργών της εταιρείας Ολύμπικ Κέτερινγκ στο χώρο της Βουλιαγμένης μέχρι και τα Σούρμενα. Η Ολύμπικ Κέτερινγκ ήταν θυγατρική της Ολυμπιακής. Το αποτέλεσμα της αστυνομικής βαρβαρότητας ήταν να πάνε 22 απεργοί στο νοσοκομείο.

Το Σεπτέμβριο του 1992 έγιναν επεισόδια στην Αθήνα με αιχμή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Η πλατεία Συντάγματος μετατράπηκε σε θάλαμο αερίων εξαιτίας της εκτεταμένης χρήσης δακρυγόνων και χημικών από την αστυνομία με στόχο τη διάλυση της συγκέντρωσης των οικοδόμων. Ομάδα οικοδόμων που ζήτησε να συναντηθεί με τον Υπουργό Εθνικής Οικονομίας Στ. Μάνο, ξυλοκοπήθηκε βάναυσα από τους άνδρες των ΜΑΤ.

Οργή στην κοινή γνώμη προκάλεσε η βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας εναντίον συνταξιούχων διαδηλωτών στις αρχές Μαρτίου του 1995. Οι άνδρες των ΜΑΤ έριξαν μεγάλο αριθμό δακρυγόνων σε ανήμπορους ηλικιωμένους με καρδιακά και αναπνευστικά προβλήματα και παράλληλα τους ξυλοκόπησαν. Η οδός Ηρώδου Αττικού γέμισε με τραυματισμένους διαδηλωτές. Η ατμόσφαιρα έγινε αποπνικτική. Δεκάδες ηλικιωμένοι προσπαθούσαν να ανασάνουν και να διαφύγουν, τη στιγμή που τα μάτια τους είχαν γίνει κόκκινα από τα δακρυγόνα. Πολλοί μεταφέρθηκαν με αναπνευστικά προβλήματα στο νοσοκομείο. Η λυσσασμένη επίθεση των ΜΑΤ εναντίον των συνταξιούχων προκάλεσε την έντονη και δικαιολογημένη αντίδραση της κοινής γνώμης.

Τον Απρίλιο του 2006, εργαζόμενοι στους δήμους είχαν συγκεντρωθεί έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών και θέλησαν να μιλήσουν στον Υπουργό. Τα ΜΑΤ όχι μόνο τους εμπόδισαν να μπουν στο κτίριο του Υπουργείου, αλλά τους ξυλοκόπησαν κιόλας με λύσσα.

Σύντομη ιστορία της Χρυσής Αυγής

Η ιστορία μας ξεκινά το Δεκέμβριο του 1980, με την έκδοση του περιοδικού «Χρυσή Αυγή» από τον Νίκο Μιχαλολιάκο και την παρέα του. Ο αρχηγός της ομάδας είναι ακροδεξιός, γνωστός για την έφεσή του στη βία και τη συμμετοχή του σε ακροδεξιά τρομοκρατική οργάνωση. Το Δεκέμβριο του 1976 είχε συλληφθεί για συμμετοχή στην κακοποίηση μιας δεκαριάς δημοσιογράφων κατά την κηδεία του βασανιστή της χούντας Μάλλιου. Συλλαμβάνεται ξανά τον Ιούλιο του 1978, αυτή τη φορά ως μέλος ακροδεξιάς τρομοκρατικής ομάδας βομβιστών, και τον Οκτώβριο του 1979 καταδικάζεται για κατοχή όπλων και εκρηκτικών σε φυλάκιση ενός χρόνου. Το Σεπτέμβριο του 1984 ο Μιχαλολιάκος έγινε αρχηγός της νεολαίας της ΕΠΕΝ. Το 1982, ιδρύθηκε η ακροδεξιά οργάνωση “Χρυσή Αυγή” (Χ.Α.).

Ο χαρακτήρας της Χ.Α. είναι ναζιστικός και φιλοχουντικός. Αρχηγός της οργάνωσης είναι ο Νίκος Μιχαλολιάκος (τον οποίο οι Χρυσαυγίτες αποκαλούν «φύρερ»). Στον ηγετικό πυρήνα της Χ.Α. βρίσκεται μεταξύ άλλων και ο Γιάννης Γιαννόπουλος, παλιός στρατιωτικός, αποστρατευμένος μετά τη Μεταπολίτευση, συγκατηγορούμενος του Μιχαλολιάκου στην υπόθεση των νεοφασιστών βομβιστών του 1978.

Τη δεκαετία του 1990, οι μαχαιροβγάλτες της Χ.Α. πραγματοποιούν πολυάριθμες εγκληματικές ενέργειες. Οι επιδρομές κατά των γραφείων της αριστερής Οργάνωσης Σοσιαλιστική Επανάσταση (9/3 & 20/4/92) ή η επίθεση εναντίον αριστερών φοιτητών στο προαύλιο της ΑΣΟΕΕ, αμέσως μετά το μεγάλο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό (10/12/92) αποτελούν ένα δείγμα μόνο των προθέσεών τους. Τον Απρίλιο του 1996, μέλη της πολιτικής οργάνωσης ΟΣΕ (Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση) δέχθηκαν βάρβαρη επίθεση από 6 νεοναζί της Χρυσής Αυγής στην Κυψέλη την ώρα που διένειμαν την εφημερίδα τους “Εργατική Αλληλεγγύη”. Από την επίθεση τραυματίστηκαν 5 από τα μέλη της ΟΣΕ και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο. Μεταξύ των 6 τραμπούκων νεοναζί ήταν και οι Χ. Κουσουμβρής και Δ. Ζαφειρόπουλος. Ο Δ. Ζαφειρόπουλος είναι Εκδότης -Διευθυντής του «Ελεύθερου Κόσμου» (χουντική εφημερίδα που επανακυκλοφόρησε το 2003), μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της “Χρυσής Αυγής” και εκδότης του διμηνιαίου περιοδικού της ναζιστικής νεολαίας «Αντεπίθεση». Ο Ζαφειρόπουλος καταδικάστηκε σε ποινή 1 έτους για την επίθεση και τον τραυματισμό των μελών της ΟΣΕ.

Στις αρχές του Σεπτέμβρη του 1996, στα Χανιά, δύο Ελληνοπόντιοι και ένας Βορειοηπειρώτης δέχθηκαν επίθεση. Το γεγονός κατάγγειλε με ανακοίνωσή της στις 11/9, η Πανελλήνια Αγωνιστική Μαθητική Κίνηση (ΠΑΜΚ) Χανίων –μαθητική κίνηση της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Στην ανακοίνωση επισημαίνεται ότι πρόκειται για μέλη της ρατσιστικής οργάνωσης “Χρυσή Αυγή” τα οποία μετά την επίθεση άφησαν σε διπλανό τοίχο την ταυτότητά τους.
Στις 31 Ιανουαρίου 1997, δύο μέλη της αριστερής οργάνωσης ΟΑΚΚΕ (Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ) δέχθηκαν επίθεση από μέλη της “Χρυσής Αυγής”. Την επίθεση κατάγγειλε με ανακοίνωση Τύπου η ΟΑΚΚΕ. Τα μέλη της που τραυματίστηκαν και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο ήταν οι Γ. Ιωαννίδης, και Π. Γουρνάς, οι οποίοι κολλούσαν αφίσες. Την επίθεση κατάγγειλαν με ψηφίσματα ο Δήμος Κερατσινίου και ο Δήμος Δραπετσώνας με ονομαστική αναφορά στους “φασίστες της “Χρ. Αυγής”.
Στις ευρωεκλογές του 1996 μέλη της “Χρυσής Αυγής” έσπασαν το περίπτερο του εκλογικού συνδυασμού ΟΑΚΚΕ-“Ουράνιου Τόξου” το οποίο είχε στηθεί στην Ομόνοια.


Στις 24 Ιανουαρίου 1998, ο 34χρονος μεταφραστής και μέλος του συγκροτήματος Last Drive δέχθηκε επίθεση από τρεις ναζιστές που τον χτύπησαν με σιδερόβεργα στο πρόσωπο. Όταν αυτός έπεσε στο πεζοδρόμιο άρχισαν να χτυπούν με μανία το κεφάλι του στο μάρμαρο μπροστά στα μάτια δεκάδων θεατών. Ακόμα και όταν ο Α.Κ. κατάφερε και σύρθηκε στην είσοδο ενός καταστήματος για να γλυτώσει από τη δολοφονική επίθεση, αυτοί μπήκαν μέσα και συνέχισαν να τον χτυπούν μπροστά σε μια υπάλληλο. Ύστερα οι τρεις μπήκαν στην πολυκατοικία της 3ης Σεπτεμβρίου όπου στεγάζονται τα γραφεία της “Χρυσής Αυγής”. Τα στοιχεία αυτά προέρχονται από τη μαρτυρία του ίδιου του Α. Καλοφωληά και μαρτυρίες αυτοπτών.
Στις 24 Φεβρουαρίου, στην πλατεία Ομονοίας μία ομάδα ναζιστών της “Χρυσής Αυγής” ξυλοκόπησε τον 25χρονο αλλοδαπό Αρμούτ Α.

Οι επιθέσεις αυτές της ρατσιστικής “Χρυσής Αυγής” είναι εφαρμογή των διακηρύξεών της. Η πιο ουσιαστική και νομοτελειακή έκφραση της ρατσιστικής ιδεολογίας είναι η βία. Οι φορείς και υπερασπιστές των ρατσιστικών ιδεών αποτελούν απειλή για την πολιτική δημοκρατία, για τη ζωή, την τιμή και την ελευθερία των πολιτών. Το κράτος που δεν απαγορεύει τη δραστηριότητά τους, επιτρέπει την ατιμώρητη, ωμή παραβίαση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της απόλυτης προστασίας της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας όλων όσων βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων.

Τον Ιανουάριο του 1990 ακροδεξιοί έκαψαν τα παλιά κεντρικά γραφεία του ΣΕΚ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) στην οδό Μενάνδρου. Το 1992 επιτέθηκαν κι έσπασαν τα τζάμια στα νέα γραφεία στην οδό Αναξαγόρα. Τον Ιούνη του 2000 ομάδα από 8 τραμπούκους της Χρυσής Αυγής έκανε επιδρομή και προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στο Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο κραδαίνοντας μαχαίρια. Δύο από αυτούς αναγνωρίστηκαν.

Οι μαθητές που ανήκουν σε αριστερές παρατάξεις ή αντιφασιστικούς, αντιρατσιστικούς φορείς ανήκουν κατά κόρον στις προτιμήσεις των χρυσαυγιτών. Το 1993, στις 25 Μαΐου, ο μαθητής Δ. Παπαράς καταγγέλλει ότι τον ξυλοκόπησαν χρυσαυγίτες. Τον Νοέμβριο του ’93 και ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη μαθητικές καταλήψεις, δεκάδες είναι οι καταγγελίες μαθητών που κάνουν λόγο για επιθέσεις χρυσαυγιτών που καραδοκούσαν έξω από τα σχολεία. Όπως μια μαθήτρια στο Eνιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων που κατήγγειλε ότι της χάραξαν τον αγκυλωτό σταυρό στο μέτωπο, ένας μαθητής στην Πάτρα κατήγγειλε ότι του χαράκωσαν το χέρι. Η Χρυσή Αυγή στις ευρωεκλογές του 1994 πήρε 7264 ψήφους.

Η Φωκίωνος Νέγρη φαίνεται πως είναι από τα αγαπημένα πεδία δράσης τους. Εκεί ξυλοκόπησαν το μέλος της ΚΝΕ και πρόεδρο του 15μελούς συμβουλίου του 39ου ΓΕΛ Κυψέλης στις 21 Ιουνίου του ’96, εκεί και έναν Aφρικανό μετανάστη δύο ημέρες αργότερα. Τον Μάιο του ’97 επιτίθενται στο Πολυκλαδικό της Αθήνας, ξυλοκοπούν έναν αναρχικό μαθητή και κουρεύουν ένα φίλο του.
Από τότε, λοιπόν, που άρχισαν να κυκλοφορούν στους δρόμους, μέχρι τις πέτρες στους έγκλειστους του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1995 και την προστασία που απόλαυσαν από τα ΜΑΤ μέχρι σήμερα και την απόπειρα δολοφονίας των Κουσουρή, Καραμπατσόλη και Φωτιάδη πολλά άλλαξαν. Ουσιαστικά άρχισαν να δραστηριοποιούνται έντονα και, εννοείται, επικίνδυνα. Συμμετέχουν σε προβοκατόρικες ενέργειες και ξυλοκοπούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους.


Στις 6 Ιουνίου 1994 το βράδυ, μια ομάδα αναρχικών καταλαμβάνει το Πολυτεχνείο διαμαρτυρόμενη για την επίσκεψη του ακροδεξιού πολιτικού Ζαν Μαρί Λεπέν στη χώρα μας. Ο Λεπέν ήρθε στην Ελλάδα για να παραστεί σε συγκέντρωση στα γραφεία της φιλοχουντικής ΕΠΕΝ. Οι αναρχικοί ταμπουρώθηκαν στο χώρο του Πολυτεχνείου και άρχισαν να φωνάζουν αντιφασιστικά συνθήματα. Γύρω από το Πολυτεχνείο μαζεύτηκαν οι άνδρες των ΜΑΤ. Κάποια στιγμή κάνουν την εμφάνισή τους και οι ροπαλοφόροι της Χρυσής Αυγής πυροδοτώντας την ατμόσφαιρα και προχωρώντας στην πολιορκία του κτιρίου μαζί με τα ΜΑΤ. Ακολουθεί πετροπόλεμος μεταξύ αναρχικών και Χρυσαυγιτών. Οι άνδρες των ΜΑΤ προχωρούν σε εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων δημιουργώντας μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ο χώρος μετατρέπεται σε πεδίο μάχης.

Τα ξημερώματα της 15ης Νοεμβρίου 1995 ορισμένοι αναρχικοί μπαίνουν στο Πολυτεχνείο και κάνουν κατάληψη. Το Πολυτεχνείο περικυκλώνεται από δυνάμεις των ΜΑΤ αλλά και νεαρούς ακροδεξιούς που πετροβολούν όσους είναι ταμπουρωμένοι στο ίδρυμα. Οι καταληψίες τους απαντούν με πέτρες και νεράτζια και η μάχη γενικεύεται. Στις 17-11-1995 μια ομάδα αναρχικών καταλαμβάνει και πάλι το χώρο του Πολυτεχνείου, το οποίο είναι περικυκλωμένο από δυνάμεις των ΜΑΤ και κάμερες τηλεοπτικών σταθμών. Τα μέλη της Χ.Α., πρόθυμα να προβούν σε τραμπουκισμούς και βιαιοπραγίες, είναι συντεταγμένα σε στρατιωτικό σχηματισμό δίπλα από τα ΜΑΤ. Για αρκετή ώρα οι Χρυσαυγίτες βρίζουν και πετροβολούν τους καταληψίες. Μάλιστα επιχειρούν να εισβάλουν στο Πολυτεχνείο αλλά τελικά δεν τα καταφέρνουν. Οι δρόμοι γύρω από το Πολυτεχνείο μετατρέπονται σε πεδίο μάχης.
Τον Ιανουάριο του 1996, μήνα που οι χρυσαυγίτες έκαναν τα εγκαίνια των γραφείων τους στην οδό Ηρώων Πολυτεχνείου, στο κέντρο του Πειραιά, την ίδια μέρα πέταξαν μπογιές από τον όροφο των γραφείων τους σε αντιφασίστες της πόλης που έκαναν συγκέντρωση διαμαρτυρίας από κάτω, ενώ παράλληλα έκαναν και προγραφές, τσεκάριζαν φάτσες. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση, ξαμολήθηκαν στον Πειραιά με ξυράφια και μαχαίρια. Χτύπησαν σε διαφορετικά σημεία δύο αδέρφια φοιτητές, τον Κώστα και τον Θύμιο Κατσούλη. Τον Σεπτέμβριο του 1996 στην Αθήνα, μια πολυάριθμη ομάδα χρυσαυγιτών επιτέθηκε σε μουσουλμανικές οικογένειες που ζουν στο Γκάζι. Στις 10 Ιανουαρίου 1997, δημοσιεύεται στη «Χρυσή Αυγή» με την υπογραφή του Γ. Γιαννόπουλου ένα κείμενο-κάλεσμα σε μαζικές βιαιοπραγίες εναντίον των ξένων μεταναστών και των «Ελλήνων συνεργατών τους».

Στις 16 Ιουνίου 1998 έξω από τα δικαστήρια της πρώην Σχολής Eυελπίδων έγινε μια από τις αγριότερες επιθέσεις της Χ.Α. Η δολοφονική επίθεση ροπαλοφόρων τραμπούκων της Χρυσής Αυγής σε 3 μέλη του ΝΑΡ (Νέο Αριστερό Ρεύμα), 100 μέτρα από τα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων ενώ βρίσκονταν σε καφετέρια, προκάλεσε οργή και αγανάκτηση. Η επίθεση έγινε σε βάρος των φοιτητών Δημήτρη Κουσουρή και Ηλία Φωτιάδη, καθώς και του εκπαιδευτικού Ιωάννη Καραμπατσώλη. Οι 8 δολοφόνοι της Χ.Α. τους πλησίασαν και τους ξυλοκόπησαν άγρια, στέλνοντας μάλιστα τον 24χρονο Δ. Κουσουρή στο χειρουργείο του Ιατρικού Κέντρου με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και τρία εσωτερικά αιματώματα. Μόνο από καθαρή τύχη, ο Δ. Κουσουρής γλύτωσε το θάνατο.
Τα καθάρματα που επιχείρησαν να δολοφονήσουν τους 3 αριστερούς είναι μέλη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Μόλις μία ώρα πριν την επίθεση, η ομάδα των νεοναζιστών είχε εγκαταλείψει τα δικαστήρια συνοδευόμενη από διμοιρία των ΜΑΤ. Βρίσκονταν εκεί ως κατηγορούμενοι για τον ξυλοδαρμό 4 μελών του ΣΕΚ το 1996.

Την ίδια ώρα, δικάζονταν 9 από τους συλληφθέντες του διαγωνισμού και ο κόσμος που βρισκόταν στα δικαστήρια για συμπαράσταση μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία των φασιστών τους γιουχάισε. Οι αλήτες της Χρυσής Αυγής προφανώς έστησαν καρτέρι στη γύρω περιοχή επιλέγοντας τελικά ως θύματά τους, τα 3 μέλη του ΝΑΡ.

Η αγριότητα της δολοφονικής επίθεσης έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, η αναγνώριση των πρωτεργατών της από πλήθος αυτοπτών μαρτύρων, η δημόσια κατακραυγή και η συνακόλουθη πίεση που ασκείται -για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση- εναντίον κάθε απόπειρας για συγκάλυψη του εγκλήματος, έχουν σαν αποτέλεσμα το σπάσιμο της σιωπής που κάλυπτε παλιότερα παρόμοια «ανδραγαθήματα» των ένοπλων εγκληματιών της Χ.Α. .

Στις 20-6-2000, οκτώ μέλη της Χρυσής Αυγής κραυγάζοντας φασιστικά συνθήματα εισβάλλουν στο «μαρξιστικό βιβλιοπωλείο» του ΣΕΚ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) στην οδό Αναξαγόρα στην Ομόνοια. Προκαλούν υλικές ζημιές και απειλούν τον ταμεία. Στο βιβλιοπωλείο γινόταν έκθεση αντιρατσιστικού υλικού.

Το 2002 η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία καταγγέλλει την επίσημη συμμετοχή στο Συνδυασμό του Γ. Καρατζαφέρη για τις νομαρχιακές εκλογές της ίδιας χρονιάς τεσσάρων μελών της ναζιστικής και δολοφονικής "Χρυσής Αυγής", τους Βασίλειο Κολιό, Μιχαήλ Παπαδημητρίου, Νικόλαο Σκάντζο και Ηλία Παναγιώταρο. Τον Παναγιώταρο που είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της "Χ.Αυγής" και Πρόεδρος της Γαλάζιας Στρατιάς, ο Γ. Καρατζαφέρης τον πριμοδοτεί στην εφημερίδα του σαν "εκλεκτή υποψηφιότητα". Ο ακροδεξιός Γιώργος Καρατζαφέρης έβαλε υποψηφιότητα για την Υπερνομαρχία Αθηνών-Πειραιώς στις Νομαρχιακές Εκλογές του Οκτωβρίου του 2002. Στον Α’ Γύρο ο συνδυασμός του συγκέντρωσε το 13,6 % των ψήφων και κατέλαβε την τρίτη θέση με αποτέλεσμα να μην περάσει στο Β’ Γύρο. Στις 16 Νοέμβρη 2002, κατά την διάρκεια του εορτασμού του Πολυτεχνείου, ομάδα νεοναζί της συμμορίας Χρυσή Αυγή επιτέθηκε σε παρέα Ελλήνων και Μπαγκλαντέζων. Οι φασίστες την είχαν στήσει έξω από τα γραφεία τους και επιτίθονταν σε όποιον θεωρούσαν μετανάστη ή αριστερό… Από την επίθεση μαχαιρώθηκε ο φοιτητής Πάρης Χρυσός και ξυλοκοπήθηκε η εκπαιδευτικός Χρυσάνθη Τσιμπίδου.

Το πολιτικό κόμμα που υποστηρίζεται από τη Χ.Α. είναι η «Πατριωτική Συμμαχία» (Π.Σ.) που ιδρύθηκε το 2004 και έχει ακροδεξιό προσανατολισμό. Ορισμένα σημαντικά μέλη της Π.Σ. είναι και οι Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, Βασίλειος Κολιός, Ηλίας Παναγιώταρος και Σπυρίδων Ζουρνατζής (αρχηγός της ΕΠΕΝ). Ο Ζαφειρόπουλος καυχιέται ότι στην Π.Σ. έχουν προσχωρήσει πολλά στελέχη της ΕΠΕΝ. Στις Ευρωεκλογές του 2004 (οι οποίες ήταν η πρώτη εκλογική αναμέτρηση στην οποία πήρε μέρος η Π.Σ.), ο ΛΑ.Ο.Σ. του Γιώργου Καρατζαφέρη συγκέντρωσε το 4,12 % των ψήφων και η Πατριωτική Συμμαχία το 0,17 % των ψήφων.

Οι χρυσαυγίτες είναι φανατικοί υποστηρικτές των στρατιωτικών που έκαναν το πραξικόπημα του 1967 καθώς και του δικτάτορα Μεταξά. Έχουν γραφεία σε διάφορες πόλεις. Έκαναν συστηματική προσπάθεια να μετατρέψουν την Τρίπολη σε προπύργιο της οργάνωσής τους. Γέμισαν τους τοίχους της πόλης με εμετικά συνθήματα όπως : «θα το ξανάκοβα και πάλι, του Βελουχιώτη το κεφάλι», «Ζήτω ο Μεταξάς» κ.α. Στις 3-5-2005, ομάδα μελών της Χ.Α. επιτέθηκε και τραυμάτισε σοβαρά σπουδαστή (του ΤΕΙ Πειραιά) έξω από το σπίτι του στην Τρίπολη όπου είχε στήσει ενέδρα. Τον χτύπησαν με σιδερογροθιές και κλωτσιές στο κεφάλι και ολόκληρο το σώμα, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, όπου έκανε 8 ράμματα.

Τον Οκτώβριο του 2005 ακροδεξιοί πυρπόλησαν τα γραφεία του ΣΕΚ στο Ηράκλειο Κρήτης.

Το Σεπτέμβριο του 2006 δικάστηκε ο φυγόδικος Χρυσαυγίτης Αντώνης Ανδρουτσόπουλος, γνωστός ως «Περίανδρος». Στις 24-2-1999 ο κ. Χρυσοχοΐδης δήλωνε στη Βουλή ότι ο Ανδρουτσόπουλος έφυγε από την Ελλάδα τις πρωινές ώρες της 21/6/1998, δίνοντας έτσι το μήνυμα πως η υπόθεση ανήκει πλέον στην Interpol. Έπειτα από χρόνια, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης θα καταλήξει ότι ο καταζητούμενος «Περίανδρος» ουδέποτε εγκατέλειψε την Ελλάδα. Κανείς δεν μας είπε πού κρυβόταν τόσα χρόνια ο -υποτίθεται- καταζητούμενος χρυσαυγίτης.

Η ειδική ομάδα της ΕΛ.ΑΣ. που συστήθηκε για τη σύλληψή του «σκόνταψε» στις διασυνδέσεις της «Χρυσής Αυγής» και του ίδιου του «Περίανδρου» με αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ. Όπως αποκαλύπτουν τα απόρρητα έγγραφα της ειδικής αυτής ομάδας, η Αστυνομία προμήθευε τους Χρυσαυγίτες με ασυρμάτους και κλομπ στις μαζικές διαδηλώσεις, στις επετείους του Πολυτεχνείου και σε εκδηλώσεις του «αριστερίστικου και αναρχικού χώρου», για να εμφανίζονται ως αγανακτισμένοι πολίτες και να προκαλούν επεισόδια («Τα Νέα», 17/4/04). Αυτή η διαπλοκή με την ΕΛ.ΑΣ. ήταν η «ασπίδα» της «Χρυσής Αυγής».

Ο Ανδρουτσόπουλος κρίθηκε από το δικαστήριο ομόφωνα ένοχος χωρίς κανένα ελαφρυντικό για τρεις απόπειρες ανθρωποκτονιών και καταδικάστηκε σε συνολική κάθειρξη 21 ετών. Ο «Περίανδρος» ήταν αυτός που επιχείρησε να δολοφονήσει τον Δημήτρη Κουσουρή τον Ιούνιο του 1998.
Οι ομοϊδεάτες του κατηγορουμένου που βρίσκονταν στην αίθουσα, μετέτρεψαν τη δίκη σε συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής (που επισήμως έχει αναστείλει τη λειτουργία της) και με προκλητικό τρόπο επιτέθηκαν κατά των δικαστών, αλλά και των δικηγόρων των θυμάτων, βρίζοντας και απειλώντας τους. Κάποια στιγμή, έψαλαν τον εθνικό ύμνο με τεντωμένα τα χέρια σε ναζιστικό χαιρετισμό. Οι τραμπούκοι της Χ.Α. έφθασαν μάλιστα στο σημείο να φτύσουν τη μητέρα του Κουσουρή και να απειλήσουν τον εισαγγελέα ότι θα τον σκοτώσουν. Κατά την αποχώρησή τους από το δικαστήριο δεν δίστασαν να σχίσουν ένα πανό που έγραφε «κάτω ο φασισμός».

Τον Οκτώβριο του 2006 έγινε η δίκη του μαχαιροβγάλτη νεοναζί Παναγιώτη Ρουμελιώτη, γνωστού ως «Πόρκυ», για απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά συρροή
με δόλο. Στις 19-10-2005 ο Πόρκυ μαχαίρωσε δύο φοιτητές που ήταν αδέρφια, στην Αθήνα. Αφού πρώτα μαχαίρωσε επανειλημμένα τον ένα από τους δύο, στη συνέχεια τραυμάτισε και τον άλλο που προσπαθούσε να βοηθήσει τον αιμόφυρτο αδερφό του.

Το μεσημέρι της 17ης Ιουνίου 2006, 48 μέλη της Χρυσής Αυγής και της Πατριωτικής Συμμαχίας εισέβαλαν στο κτίριο της ΕΤ-3 στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να μεταδώσουν διάγγελμά τους. Τα μέλη των ακροδεξιών αυτών οργανώσεων, κρατώντας ξύλα, πέτρες και διάφορα άλλα αντικείμενα, έκαναν κατάληψη του δεύτερου ορόφου, χτύπησαν όποιον βρήκαν μπροστά τους και προσπάθησαν με τη βία να διακόψουν τη ροή του προγράμματος. Λίγο αργότερα συνελήφθησαν.

Το 2006 η «Αντιναζιστική Πρωτοβουλία» κατήγγειλε τη συμμετοχή των ναζιστών στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας, με αφίσα της που κολλήθηκε σε κεντρικά σημεία της Αθήνας με τίτλο «Δημοτικές Εκλογές 2006. ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ! Ο συνδυασμός «ΑΘΗΝΑ ΠΟΛΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ» είναι η ναζιστική Χρυσή Αυγή».

Η αφίσα η οποία δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας «www.antinazi.gr” είχε στόχο να βγάλει μία δυνατή κραυγή μέσα στη γενική ησυχία που κάλυπτε το κατέβασμα των ναζιστών στην Αθήνα και να δείξει στους δημοκρατικούς πολίτες ότι χρειάζεται διαρκής επαγρύπνιση. Στο κείμενο της, η αφίσα αποκάλυπτε το ναζιστικό χαρακτήρα του συνδυασμού και το ότι επρόκειτο για μεταμφίεση της «Χρυσής Αυγής» που έκρυβε από πίσω της αυτή τη φορά και τους βρυκόλακες της χούντας, Ακόμα αποκάλυπτε ότι ο υποψήφιος δήμαρχος Δ. Ζαφειρόπουλος είναι παλιό στέλεχος της «Χ.Α» και είχε ήδη καταδικαστεί για την εισβολή στα γραφεία της κρατικής τηλεόρασης ΕΤ-3. Τελικά, ο συνδυασμός της Χρυσής Αυγής δεν κατάφερε να εκλέξει ούτε ένα δημοτικό σύμβουλο.

Τον Μάρτιο του 2007, τα μέλη και η ηγεσία της Χ.Α. απέσυραν την υποστήριξή τους στην Πατριωτική Συμμαχία, η οποία με την σειρά της οδηγήθηκε σε αναστολή κάθε δραστηριότητάς της.
Τον ίδιο μήνα η Χρυσή Αυγή πραγματοποίησε το 6ο της συνέδριο. Μέλη της τέλος, τον Ιούνιο του 2007 συμμετείχαν στην πρώτη πανευρωπαϊκή εθνικιστική κινητοποίηση εναντίον της συνόδου των G8 στην Γερμανία, στο πλευρό του γερμανικού ναζιστικού κόμματος ΝPD κι άλλων νεοναζιστικών οργανώσεων.

Το Φεβρουάριο του 2008, ο χρυσαυγίτης αστυνομικός Γιάννης Ανδρασκέλας καταδικάστηκε από το Εφετείο σε 1 χρόνο φυλάκιση.