Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ (1918-1967)

Στο κείμενο αυτό, θα κάνουμε μια σύντομη παρουσίαση της ιστορίας της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, η σημαντικότερη ακροδεξιά οργάνωση ήταν η «Εθνική Ένωσις Ελλάς» (ΕΕΕ). Τα μέλη της ονομάζονταν χαλυβδόκρανοι και διακρίνονταν για το άσβεστο μίσος που έτρεφαν για τους Εβραίους. Η ρατσιστική αυτή οργάνωση ιδρύθηκε το 1927 στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούνιο του 1931 τα μέλη της ΕΕΕ έκαψαν την εβραϊκή φτωχογειτονιά Κάμπελ της Θεσσαλονίκης. Στη φτωχογειτονιά του Κάμπελ ζούσαν περίπου 220 εβραϊκές οικογένειες, οι περισσότερες σε παράγκες. Ένας μεγάλος αριθμός οπλισμένων ακροδεξιών υπό την καθοδήγηση της ΕΕΕ περικύκλωσε τη γειτονιά και προχώρησε σε καταστροφές κτιρίων, βιαιοπραγίες κατά των Εβραίων και δολοφονίες.

Στα χρόνια του μεσοπολέμου έδρασε και ο ακροδεξιός πολιτικός Γεώργιος Μερκούρης ( -1943), ο οποίος υπήρξε αρχηγός ενός μικρού ναζιστικού κόμματος που ονομαζόταν “Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος”. Το κόμμα αυτό, ιδρύθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1932 και είχε ναζιστικό χαρακτήρα. Σύμφωνα με κάποιες άλλες πηγές, το κόμμα αυτό ιδρύθηκε το 1933. Ο Μερκούρης πολιτεύτηκε με το (δεξιό) «Λαϊκό Κόμμα». Το 1922 ορκίστηκε Υπουργός Επισιτισμού. Την περίοδο 1926-1927 διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας. Τη δεκαετία του 1930 εγκατέλειψε το «Λαϊκό Κόμμα» και ίδρυσε το «Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος». Όμως, το κόμμα του δεν είχε την επιτυχία που περίμενε και έτσι ο Μερκούρης βρέθηκε στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής. Αμέσως μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα (δηλαδή το 1941), ο Μερκούρης κινητοποιήθηκε για την επανασύσταση του «Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος» του οποίου η λειτουργία, όπως και όλων των άλλων πολιτικών κομμάτων, είχε απαγορευτεί το 1936 από το Μεταξά. Ανάμεσα σε αυτούς που έσπευσαν στο πλευρό του Μερκούρη για να τον βοηθήσουν ήταν και δύο άλλοτε βουλευτές του ΚΚΕ, οι Μιχάλης Τυρίμος και Μανώλης Μανωλέας. Το μόνο πολιτικό κόμμα που λειτούργησε νόμιμα στην περίοδο της Κατοχής (1941-1944) ήταν το «Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος». Η λειτουργία όλων των άλλων κομμάτων απαγορεύτηκε με απόφαση των Γερμανών και των δοσιλογικών κατοχικών κυβερνήσεων. Ο Μερκούρης δήλωνε γερμανόφιλος και ένθερμος υποστηρικτής του ναζισμού και ήλπιζε ότι οι Γερμανοί θα τον διόριζαν Πρωθυπουργό. Όμως οι προσδοκίες του διαψεύστηκαν. Τον Ιανουάριο του 1943 οι κατοχικές αρχές ανέθεσαν στο Μερκούρη τη διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας. Στη θέση αυτή, ο Μερκούρης παρέμεινε ως το θάνατό του. Ταυτόχρονα με το διορισμό του όμως στη θέση αυτή, εγκατέλειπε την ενεργό πολιτική. Πέθανε το Δεκέμβριο του 1943. Ο Μερκούρης επέλεξε να ολοκληρώσει την προσωπική του πορεία στο γραφείο του υψηλόμισθου διοικητή της Εθνικής Τράπεζας κατά την περίοδο της Κατοχής, τη στιγμή που η πλειοψηφία των συμπολιτών του υπέφερε καθημερινά από την πείνα και την εξαθλίωση. (Αξίζει να αναφέρουμε ότι ήταν αδελφός του Σταμάτη Μερκούρη και θείος της Μελίνας Μερκούρη).

Αυτός που έγινε ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός της ελληνικής ακροδεξιάς ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς. Ο στρατιωτικός και πολιτικός Ιωάννης Μεταξάς (1871-1941), γνωστός για τις φασιστικές του απόψεις και τα φιλοβασιλικά του αισθήματα, υπήρξε ο ιδρυτής του Κόμματος των Ελευθεροφρόνων. Στις εκλογές του Μαρτίου του 1933, οι Ελευθερόφρονες κέρδισαν 6 έδρες. Στις εκλογές του Ιουνίου του 1935, η Ένωση Βασιλοφρόνων (Ι. Μεταξάς, Ι. Ράλλης, Γ. Στράτος) συγκέντρωσε το 14,8 % των ψήφων και 7 έδρες. Στις 10-10-1935, ο Γ. Κονδύλης (φανατικός βασιλόφρονας), ο υποστράτηγος Α. Παπάγος (που αργότερα έγινε Πρωθυπουργός), ο υποναύαρχος Δ. Οικονόμου και ο υποπτέραρχος Γ. Ρέππας, ανέτρεψαν με πραξικοπηματικό τρόπο τη νόμιμη κυβέρνηση Π. Τσαλδάρη και πήραν στα χέρια τους την εξουσία. Στόχος τους ήταν η επαναφορά της μοναρχίας με πραξικοπηματικό τρόπο. Ο Γ. Κονδύλης αμέσως, με παράνομο ψήφισμα της Βουλής κατέλυσε την Αβασίλευτη Δημοκρατία και επανέφερε με πραξικοπηματικό τρόπο τη Μοναρχία. Στις 4-8-1936 ο Ιωάννης Μεταξάς αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο και επιβάλει δικτατορία με τη σύμφωνη γνώμη του βασιλιά Γεωργίου του Β’. Η έναρξη της βασιλομεταξικής δικτατορίας γίνεται με δύο διατάγματα υπογεγραμμένα από το βασιλιά. Με τα διατάγματα αυτά, αναστέλλονται διάφορα άρθρα του Συντάγματος και αρχίζουν οι διώξεις σε βάρος διαφόρων δημοκρατικών πολιτών. Τα μέσα που χρησιμοποίησε ο Μεταξάς για την παγίωση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν η τρομοκρατία, συλλήψεις, εκτοπίσεις και βασανιστήρια σε βάρος δημοκρατικών πολιτών, λογοκρισία και κατάργηση της δικαιοσύνης. Ένα από τα μεγαλύτερα φασιστικά εκτρώματα υπήρξε η ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) που ιδρύθηκε από τη δικτατορία του Μεταξά και ανέλαβε να κάνει μια συστηματική προπαγάνδα υπέρ των φασιστικών ιδεών στη νεολαία. Το 1939, με απόφαση της δικτατορικής κυβέρνησης, η εγγραφή των μαθητών στην ΕΟΝ έγινε υποχρεωτική.

Ένας άλλος ακροδεξιός ήταν ο στρατιωτικός Γεώργιος Γρίβας (Διγενής) (1898-1974), ο οποίος έγινε ευρύτατα γνωστός για τις δολοφονίες πολυάριθμων αριστερών πολιτών κατά την περίοδο της κατοχής, αλλά και αργότερα . Την περίοδο της κατοχής, ο Γρίβας ίδρυσε την ακροδεξιά τρομοκρατική οργάνωση «Χ», η οποία διακρινόταν για το άσβεστο μίσος της προς τον κομμουνισμό και το φιλοβασιλικό της προσανατολισμό. Οι δυνάμεις της Χωροφυλακής και της Εθνοφρουράς όχι μόνο δεν εμπόδιζαν την «Χ» να πραγματοποιεί το εγκληματικό της έργο και να δολοφονεί οπαδούς του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), αλλά πολλές φορές πραγματοποιούσαν και κοινές στρατιωτικές επιχειρήσεις με την οργάνωση αυτή εναντίον του ΕΑΜ. Το Δεκέμβριο του 1944 οι φονιάδες της «Χ» πολέμησαν μαζί με τους Άγγλους και αρκετούς ταγματασφαλίτες εναντίον του ΕΑΜ στην Αθήνα. Μετά τον πόλεμο ο Γρίβας ίδρυσε το Κόμμα των Χιτών. Χίτες ονομάζονταν τα μέλη της «Χ». Το 1946 ο Γρίβας παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία. Το 1959 η ελληνική Βουλή τον προήγαγε από αντισυνταγματάρχη σε αντιστράτηγο και του απένειμε ειδική σύνταξη. Τον Ιούνιο του 1964 η Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου τον έστειλε στην Κύπρο ως επικεφαλής μιας μεραρχίας 5.000 στρατιωτών και του ανέθεσε την αρχηγία των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων και στη συνέχεια και της Εθνικής Φρουράς. Το Νοέμβριο του 1967, οι ελληνικές δυνάμεις της Κύπρου υπό το Γρίβα επιτέθηκαν στους Τουρκοκύπριους στις περιοχές Άγιος Θεόδωρος και Κοφίνου δυτικά της Λάρνακας, με αποτέλεσμα το θάνατο 22 Τουρκοκυπρίων. Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη αυτή την εγκληματική ενέργεια απείλησε να εισβάλει στην Κύπρο, η ελληνική μεραρχία αποσύρθηκε από το νησί με απόφαση της ελληνικής χούντας και ο Γρίβας ανακλήθηκε. Το καλοκαίρι του 1971 ο Γρίβας επέστρεψε κρυφά στην Κύπρο και ίδρυσε την ένοπλη οργάνωση ΕΟΚΑ Β’. Σε συνεργασία με την ελληνική χούντα υπονόμευσε συστηματικά τον Πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να κάνουμε μια αναφορά στους Ταγματασφαλίτες. Ταγματασφαλίτες ονομάζονταν τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας. Τα τάγματα ασφαλείας (ή ευζωνικά τάγματα) ήταν ένοπλα σώματα, αποτελούμενα από Έλληνες, που ιδρύθηκαν το 1943 με απόφαση της κατοχικής κυβέρνησης Ιωάννη Ράλλη και συνεργάστηκαν με τον κατοχικό στρατό εναντίον των αντιστασιακών και εναντίον της ίδιας τους της πατρίδας. Οι ταγματασφαλίτες έκαναν με λίγα λόγια το χαφιεδισμό επάγγελμα (γι’ αυτό και αναφέρονται συχνά στα ιστορικά βιβλία ως δωσίλογοι ή χαφιέδες) και εξυπηρέτησαν με μεγάλη προθυμία τα σχέδια των ναζιστικών στρατευμάτων. Στο περιοδικό Ε ΙΣΤΟΡΙΚΑ της εφημερίδας Ελευθεροτυπία με τίτλο : «Γερμανική Κατοχή 1941-1944» διαβάζουμε : «Αρχικά συγκροτήθηκαν στην Πελοπόννησο τρία Τάγματα Ασφαλείας με 800 άνδρες το κάθε ένα, ενώ μέχρι το τέλος της Κατοχής ο αριθμός των ενόπλων ανήλθε σε περίπου 20.000 άνδρες. Σημειωτέον όμως ότι ήδη από τον Απρίλιο του ’43 δρούσαν υπό γερμανικό έλεγχο, αλλά «ανεπισήμως», «ανεξάρτητα» δωσίλογα σώματα, όπως αυτό υπό τον γερμανόφιλο συνταγματάρχη Γεώργιο Πούλο στη Θεσσαλονίκη, των οποίων η αγριότητα εναντίον του λαού είχε «εντυπωσιάσει» κι αυτούς τους κατακτητές.». Ένα βασικό χαρακτηριστικό των ταγματασφαλιτών ήταν το μίσος που έτρεφαν εναντίον των μελών της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΑΜ και εναντίον όλων των αριστερών πολιτών.

Ορισμένες οργανώσεις Ελλήνων χαφιέδων που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς ήταν και οι ακόλουθες : Ελληνικός Στρατός, ΠΑΟ, ΕΕΣ, η ομάδα του Αλ. Παπαγεωργίου με κέντρο την Αθήνα κ.α. Ο Γεώργιος Πούλος, φανατικός οπαδός του ναζισμού, κατάφερε εύκολα να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Γερμανών κατακτητών και να συγκροτήσει ένα ένοπλο εθελοντικό σώμα που θα έφερε γερμανικά όπλα. Το σώμα αυτό συμμετείχε σε πολλές επιχειρήσεις του Γερμανικού στρατού εναντίον του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ στη Μακεδονία. Οι άνδρες του Πούλου (που φορούσαν γερμανική στρατιωτική στολή και για το λόγο αυτό λέγονταν «γερμανοντυμένοι») έγιναν γνωστοί για την εγκληματική τους δράση έναντι κυρίως των αμάχων, όπως επίσης και για πολυάριθμες δολοφονίες και για τις λεηλασίες των περιουσιών των θυμάτων τους.

Αν θελήσουμε να παραθέσουμε όλα τα περιστατικά δολοφονιών και διαφόρων αποτρόπαιων πράξεων που πραγματοποίησαν οι Έλληνες χαφιέδες που συγκρότησαν τα Τάγματα Ασφαλείας σε συνεργασία με τα ναζιστικά στρατεύματα, θα χρειαστούμε ολόκληρο βιβλίο. Στις 14-4-1944, τα Τάγματα Ασφαλείας και οι Γερμανοί εκτέλεσαν 120 πατριώτες στο Αγρίνιο. Στις 22-25 Απριλίου 1944, ταγματασφαλίτες και Γερμανοί στρατιώτες πυρπόλησαν χωριά και προχώρησαν σε μαζικές εκτελέσεις πολιτών στα ορεινά της δυτικής Μακεδονίας. Στα τέλη Νοεμβρίου του 1943, οι Γερμανοί εκτέλεσαν 118 Έλληνες πολίτες στο Μονοδέντρι της Σπάρτης. Τους Έλληνες αυτούς, τους παρέδωσαν τα τοπικά Τάγματα Ασφαλείας στους Γερμανούς. Στις 5-4-1944 , με απόφαση του Ανωτάτου Αρχηγού των Ταγμάτων Ασφαλείας απαγχονίστηκαν στους Αμπελοκήπους 5 κομμουνιστές. Το Μάιο του 1944 οι ταγματασφαλίτες, με διοικητή τον Κουρκουλάκο, απαγχόνισαν 10 αγωνιστές στην Πάτρα. Στις 23-5-1944 οι ταγματασφαλίτες και οι Γερμανοί πυρπόλησαν το χωριό Λίμνη Αργολίδας και εκτέλεσαν 86 κατοίκους.

Οι χαφιέδες (ή δοσίλογοι) που συνεργάστηκαν με τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής μπορούν να χωριστούν σε 3 κατηγορίες : εθελοντές, εύζωνοι επίλεκτοι και τοπικές πολιτοφυλακές με εθνικές μειονοτικές ρίζες. Και οι 3 τύποι των ένοπλων συνεργατών των Γερμανών εξαρτιόνταν απόλυτα από τους Γερμανούς και οργανώνονταν, εφοδιάζονταν, τρέφονταν, οπλίζονταν και διοικούνταν από τον Ανώτατο Αρχηγό της Αστυνομίας των διαβόητων SS (HSSPF) για την Ελλάδα, Βάλτερ Σιμάνα, από τον Φεβρουάριο του 1944. Τα κατεξοχήν Τάγματα Ασφαλείας αποτέλεσαν διάφοροι στρατιωτικοί που διακρίνονταν για το μίσος τους προς το ΕΑΜ καθώς και αρκετά μέλη της χωροφυλακής.

Στο βιβλίο «Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος, 1943-1950» στη σελ. 206 διαβάζουμε ότι :«Σε μερικές περιοχές όπως η Κρήτη, η νότια Πελοπόννησος και η Θεσσαλία, οι αντικομμουνιστικές συμμορίες ήταν περισσότερες από τις επίσημες δυνάμεις ασφαλείας μέχρι το τέλος του 1946 ή και αργότερα ακόμα. (…) Οι επίσημες δυνάμεις ασφαλείας βοηθούσαν τις δεύτερες [δηλαδή τις ακροδεξιές συμμορίες] διανέμοντάς τους όπλα σε μεγάλες ποσότητες (15.000 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1946 σύμφωνα με αγγλικούς υπολογισμούς), από τις κρυψώνες όπλων του ΕΛΑΣ που ανακαλύπτονταν. (…) Οι συμμορίες διατηρούσαν συνήθως φιλικές σχέσεις με τις επίσημες δυνάμεις, κι ανάμεσά τους γινόταν συνεχής ανταλλαγή μελών. Μερικοί συμμορίτες όπως οι Κατσαρέας, Ζάρας και Αντόν Τσαούς ήταν παλιοί αξιωματικοί του στρατού ή της αστυνομίας, ενώ άλλοι πήραν αργότερα στρατιωτικούς βαθμούς.»
Στη σελ. 207 του ίδιου βιβλίου διαβάζουμε σχετικά με τη μετά Βάρκιζα εποχή ότι : «Πολλές οργανώσεις και συμμορίες ενθαρρύνονταν από πράκτορες της «Χ» να συνάψουν σχέσεις με τη δική τους οργάνωση. Η «Χ» στρατολογούσε επίσης άφθονα μέλη από τις επίσημες δυνάμεις ασφαλείας. Τον Σεπτέμβριο, λόγου χάρη, αναφέρθηκε ότι ανήκαν στη «Χ» 500 χωροφύλακες της Θεσσαλονίκης , που φρουρούσαν για λογαριασμό της μεγάλες ποσότητες όπλων. Ο Γρίβας, ο αρχηγός της «Χ», συνεργαζόταν στενά με τον Κωνσταντίνο Βεντήρη ο οποίος, σύμφωνα με την αμερικανική πρεσβεία, ήταν αρχηγός του «εσωτερικού μυστικού κύκλου» του Γενικού Επιτελείου.». Στη σελ. 226 του ίδιου βιβλίου διαβάζουμε σχετικά με την περίοδο από τη Βάρκιζα στον Εμφύλιο ότι : «Ακόμη πιο εκτεταμένη υπήρξε η ‘ιδιωτική’ απονομή δικαιοσύνης από τις ένοπλες παρακρατικές συμμορίες της άκρας Δεξιάς – με ειδικά υψηλές επιδόσεις στην περιοχή της Πελοποννήσου και της Θεσσαλίας – οι οποίες ανήκαν στο ομοσπονδιακού χαρακτήρος «κόμμα των Χιτών» του κυπριακής καταγωγής Συνταγματάρχη Γ. Γρίβα. Οι περιορισμένες δυνάμεις της Χωροφυλακής και της Εθνοφρουράς, όταν δεν πραγματοποιούσαν κοινές επιχειρήσεις με τις συμμορίες αυτές, εφρόντιζαν να μην παρεμβαίνουν στο έργο τους». Μια άλλη ένοπλη ακροδεξιά συμμορία που έμεινε στην ιστορία για το μεγάλο αριθμό μελών του ΕΑΜ που δολοφόνησε ήταν αυτή του Ε. Μαγγανά, η οποία έδρασε στην Πελοπόννησο. Η συμμορία του Ε. Μαγγανά κατέλαβε την Καλαμάτα στις 20-21 Ιανουαρίου 1946. Πέντε αποσπάσματα της χωροφυλακής που στάλθηκαν στην Καλαμάτα για την καταδίωξη της συγκεκριμένης συμμορίας, όχι απλά δεν την καταδίωξαν, αλλά έστησαν διασκέδαση μαζί της. Έψησαν μάλιστα και έναν αμνόν και χόρεψαν με τους ακροδεξιούς συμμορίτες. Οι σχέσεις συνεργασίας του στρατού και της χωροφυλακής με τις παρακρατικές συμμορίες των «χιτών» αποτελούσαν καθημερινό φαινόμενο. Οι περισσότερες από τις ένοπλες ακροδεξιές συμμορίες απορροφήθηκαν από επίσημες δυνάμεις του κράτους, ιδίως από τις δυνάμεις τοπικής εθνοφυλακής (γνωστές στην αρχή ως ΜΑΥ ή ΜΑΔ και στη συνέχεια ως ΜΕΑ ή ΤΕΑ) που ιδρύθηκαν από το στρατό σε συνεργασία με το υπουργείο Εσωτερικών, από τον Οκτώβριο του 1946.

Στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές, δηλαδή αυτές του Μαρτίου 1946, την ακροδεξιά εκπροσώπησαν δύο κόμματα : το Κόμμα Εθνικοφρόνων (Θ. Τουρκοβασίλης) και το Κόμμα «Χ» (Κ. Ευσταθόπουλος), το οποίο πήρε το 0,17 % των ψήφων.

Στις εκλογές του 1950, την ακροδεξιά εκπροσώπησαν 3 κόμματα : το Κόμμα Ελληνικής Αναγεννήσεως (Κ. Κοτζιάς, Κ. Μανιαδάκης), το Κόμμα Εθνικοφρόνων (Θ. Τουρκοβασίλης) και το Εθνικό Αγροτικό Κόμμα Χιτών (Γ. Γρίβας) το οποίο πήρε το 0,84 % των ψήφων. Η δεξιά μετά τη νίκη της σε αυτές τις εκλογές (όπου σημειώθηκε ρεκόρ νοθείας), σχημάτισε κυβέρνηση υπό τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη. Η κυβέρνηση αυτή απομάκρυνε μεγάλο αριθμό αντιφρονούντων αξιωματικών από το στράτευμα και συνεργάστηκε στενά με την ακροδεξιά συνωμοτική οργάνωση ΙΔΕΑ για να εμποδίσει την αναρρίχηση δημοκρατικών αξιωματικών σε υψηλότερες θέσεις. Στο σημείο αυτό θα παραθέσουμε λίγες πληροφορίες για τον ΙΔΕΑ. Ο ΙΔΕΑ ήταν μια μυστική οργάνωση βασιλοφρόνων και συντηρητικών αξιωματικών. Στο βιβλίο «Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας», στο κεφάλαιο 1, αναφέρεται ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν τις δραστηριότητες των διάφορων συνωμοτικών οργανώσεων και γνώριζαν αρκετά στοιχεία για αυτές. Παραθέτουμε από το συγκεκριμένο κεφάλαιο το ακόλουθο απόσπασμα : «Από τη δεκαετία του ’50 είχαν συλλέξει πληροφορίες για τη δραστηριότητα της συνωμοτικής οργάνωσης ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών), που ιδρύθηκε το 1944, προτού λήξει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ενόσω η ελληνική κυβέρνηση ήταν ακόμη εξόριστη στη Μέση Ανατολή. Σύμφωνα με την ανάλυση των ειδικών του Στέητ Ντηπάρτμεντ, ο ΙΔΕΑ δημιουργήθηκε από νεαρούς αξιωματικούς, οι οποίοι επεδίωκαν να ενισχύσουν τη θέση τους έναντι των βενιζελικών αξιωματικών που είχαν αποστρατευθεί ή αποταχθεί μετά το κίνημα του 1935 και ανακλήθηκαν στην ενεργό υπηρεσία από τους Βρετανούς. Ο βετεράνος αναλυτής των ελληνικών υποθέσεων στο Γραφείο Ερευνών και Συλλογής Πληροφοριών του Στέητ Ντηπάρτμεντ Χαρίλαος Λαγουδάκης ανέφερε πως ο ΙΔΕΑ χρησιμοποιούσε τον αντικομμουνισμό ως ιδεολογική κάλυψη, ενώ συμπεριλάμβανε αξιωματικούς που είχαν βαθμό ταγματάρχη ως και στρατηγού. Μετά την απελευθέρωση της χώρας από τη γερμανική κατοχή, ο ΙΔΕΑ πέρασε – σύμφωνα με τον Λαγουδάκη – στα χέρια των ταγματαρχών, οι οποίοι τον διατήρησαν ενεργό και πέρα από τον έλεγχο των ανώτατων αξιωματικών. Η αμερικανική πρεσβεία είχε επαφές με στελέχη του ΙΔΕΑ και παρακολουθούσε συστηματικά τις εσωτερικές εξελίξεις της ομάδας, ενώ οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ εκτιμούσαν ότι το εάν ο ΙΔΕΑ αποφάσιζε να προχωρήσει σε πραξικόπημα, «αυτό θα εξηρτάτο σε μεγάλο βαθμό … από το ποια θα ήταν η αμερικανική αντίδραση».

Στέλεχος της CIA, που υπηρέτησε στην Αθήνα τρεις φορές από το 1947 έως το 1966, υποστήριζε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες αντιμετώπιζαν θετικά το ρόλο του ΙΔΕΑ και άλλων συνωμοτικών ομάδων, διότι εκτιμούσαν ότι δεν θα επέτρεπαν ποτέ την άνοδο αριστερών κομμάτων στην εξουσία ή ανοίγματα ελληνικών κυβερνήσεων προς το ανατολικό μπλοκ.» Στη συνέχεια στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται ότι : «Ο ΙΔΕΑ εμφανίστηκε στο προσκήνιο τον Μάιο του 1951 με το αποτυχημένο κίνημα που εκδηλώθηκε όταν ο Παπάγος αποφάσισε να παραιτηθεί από την αρχιστρατηγία των Ενόπλων Δυνάμεων. (…) Το βράδυ της 30ης Μαΐου 1951, μόλις έγινε γνωστή η απόφασή του, τα ηγετικά στελέχη του ΙΔΕΑ κατέλαβαν τα γραφεία του ΓΕΕΘΑ και του ΓΕΣ στα Παλαιά Ανάκτορα. Ταυτόχρονα έμπιστοι συνεργάτες τους κατέλαβαν κρίσιμες εγκαταστάσεις στο κέντρο της Αθήνας.» Στο βιβλίο «Ο μεταπολεμικός κόσμος» αναφέρεται ότι οι ταγματάρχες Γ. Καραγιάννης και Ι. Καραμπότσιος, ηγετικά στελέχη του ΙΔΕΑ, αμέσως μετά τη νίκη της Δεξιάς στις εκλογές του 1946 ανέλαβαν την Διεύθυνση του Γραφείου του Υπουργού Εθνικής Άμυνας. Σχετικά με του κινηματίες του ΙΔΕΑ, το ίδιο βιβλίο αναφέρει ότι «Ελάχιστοι αξιωματικοί «οι πρωταίτιοι μόνον της αντιπειθαρχικής πράξεως», απομακρύνθηκαν από το στράτευμα και μόνον για ένα διάστημα, μέχρι δηλαδή να τους επαναφέρει ο Παπάγος ως πρωθυπουργός. Η ανάκριση δεν ολοκληρώθηκε και η υπόθεση δεν έφθασε ποτέ στην αίθουσα του Στρατοδικείου.» . Με λίγα λόγια οι περισσότεροι έπεσαν στα μαλακά. Μεταξύ των κινηματιών του 1951 ήταν και οι εξής : Γ. Κουρούκλης, Στ. Ταβουλάρης, Αλ. Χρηστέας, Δ. Παπαδόπουλος, Κ. Αναγνωστόπουλος και Δ. Καραχάλιος. Οι κινηματίες του ΙΔΕΑ παραπέμφθηκαν σε δίκη «επί εσχάτη προδοσία» αλλά τη γλύτωσαν καθώς τον Ιανουάριο του 1952 δημοσιεύθηκε διάταγμα αμνηστίας. Ο ΙΔΕΑ και η ΕΕΝΑ (Ένωση Ελλήνων Νεαρών Αξιωματικών) έμελλε να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο πραξικόπημα του 1967.

Το Σεπτέμβριο του 1946, σε συνθήκες πολύ χειρότερες από εκείνες των εκλογών του Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα για τη Μοναρχία. Η νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος υπέρ της επαναφοράς της Μοναρχίας έμεινε στην ιστορία. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Ο μεταπολεμικός κόσμος» : «Στην πραγματικότητα, η νοθεία των αποτελεσμάτων προσέλαβε τέτοιες διαστάσεις ώστε ακόμη και η AMFOGE 2 υποχρεώθηκε να χαρακτηρίσει το επίσημο αποτέλεσμα ‘εξωπραγματικό’».

Παρακάτω αναγράφονται τα ποσοστά ψήφων που συγκέντρωσαν τα ακροδεξιά κόμματα στις εκλογές που έγιναν την περίοδο 1950-1964.

Εκλογές 1950

Πολιτική Ανεξάρτητος Παράταξις (Κ. Κοτζιάς, Κ. Μανιαδάκης, Θ. Τουρκοβασίλης) 8,15 % 16 έδρες
Νέον Κόμμα (Σ. Μαρκεζίνης) 2,50% 1 έδρα
Εθνικό Αγροτικόν Κόμμα Χιτών (Γ. Γρίβας) 0,84 % 0 έδρες

Εκλογές 1956

Προοδευτικόν Κόμμα (Σ. Μαρκεζίνης) 2,22 % 0 έδρες
Κόμμα Αρχών Ιωάννου Μεταξά (Κ. Μανιαδάκης) 0,11 % 0 έδρες

Εκλογές 1958

Ορισμένα πρόσωπα της ακροδεξιάς συμμετείχαν στην Ένωση Λαϊκών Κομμάτων.
Ένωσις Λαϊκών Κομμάτων 2,94 % 4 έδρες

Εκλογές 1963

Κόμμα των Προοδευτικών (Σ. Μαρκεζίνης) 3,73 % 2 έδρες


Από το 1957 και μετά δημιουργούνται στην Ελλάδα πολυάριθμες ακροδεξιές (νεοφασιστικές) οργανώσεις και αναβιώνουν άλλες παλιότερες που την περίοδο εκείνη είχαν ατονήσει. Οι περισσότερες από τις οργανώσεις αυτές δρουν στο χώρο της νεολαίας (μαθητικής, φοιτητικής και εργαζόμενης). Αναφέρουμε ενδεικτικά τις ακόλουθες :

ΟΕΝ (Οργάνωση Εθνικής Νεολαίας)

ΣΕΝ (Σώμα Ελπιδοφόρων Νέων)

Σώμα Ελλήνων Αλκίμων (ή απλά Άλκιμοι για λόγους συντομίας)

Βασιλική Νεολαία

Εθνική Κοινωνική Οργάνωσις Φοιτητών (ΕΚΟΦ)

ΟΣΕΝ (η οποία έδρασε στο χώρο της μαθητικής νεολαίας).

Αξίζει να αναφέρουμε και κάποια πρόσωπα που δραστηριοποιήθηκαν έντονα στο χώρο της ακροδεξιάς στην προδικτατορική περίοδο. Ένας διάσημος ακροδεξιός ήταν ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης που υπήρξε στέλεχος της Νεολαίας της (δεξιάς) ΕΡΕ και καταδικάστηκε αρκετές φορές για διάφορα εγκλήματα. Το 1956 καταδικάστηκε για παράνομη οπλοφορία. Την περίοδο 1958-1961 ήταν ακόλουθος του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Β. Ελλάδος (επί κυβέρνησης Καραμανλή). Το 1961 εξελέγη βουλευτής της ΕΡΕ.

Άλλος διάσημος ακροδεξιός της προδικτατορικής περιόδου ήταν ο Κωνσταντίνος Πλεύρης (1940- ). Το 1960 ίδρυσε την Κίνηση της 4ης Αυγούστου που είχε φιλομεταξικό προσανατολισμό και εξέδιδε και ομώνυμη εφημερίδα. Την περίοδο 1958-1962 φοίτησε στην Πάντειο. Μετά την επιβολή της Χούντας διορίστηκε καθηγητής στη Σχολή Γενικής Μορφώσεως του Αρχηγείου Στρατού και καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων. Επίσης, διορίστηκε καθηγητής στις σχολές Αστυνομίας Πόλεων και Χωροφυλακής. Ήταν στενός συνεργάτης του χουντικού Ι. Λαδά και διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου του. Υπήρξε ο οργανωτικός υπεύθυνος των Αλκίμων. Είχε επαφές με Ιταλούς νεοφασίστες και συνεργάστηκε με την ΚΥΠ. Έχει δηλώσει ότι είναι ναζιστής και ρατσιστής.

Αξίζει να αναφέρουμε και μια άλλη γνωστή ακροδεξιά οργάνωση : την Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδος (ΑΣΕ) που είχε παραρτήματα σε διάφορες πόλεις. Αρχηγός της ήταν ο Θεόδωρος Παπαδόγκωνας, αντισυνταγματάρχης ε.α., υπαρχηγός των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου στην Κατοχή και αδελφός του διαβόητου Αρχηγού των Ταγμάτων (δηλαδή του Δ. Παπαδόγκωνα).

Επίσης υπήρχε η Πανελλήνιος Εθνική Σταυροφορία (ΠΕΣ), η Εθνική Κοινωνική Εξόρμησις (ΕΚΕ), η «Πανελλήνιος Χριστιανική και Εθνική Άμυνα εν τούτω Νίκα» που έδρασε στη Βόρεια Ελλάδα και είχε για Πρόεδρο το Γεώργιο Τσίχλη (παλιό συνεργάτη του γερμανόφιλου δοσίλογου Γιοσμά), η Οργάνωσις Εθνικής Αντιστάσεως με αρχηγό το Λεωνίδα Βρεττάκο και έδρα την Αθήνα κ.α.
Αξίζει να αναφέρουμε και τη Ναζιστική Οργάνωση Αθηνών (ΝΟΑ) που λειτουργούσε σαν παράρτημα της δολοφονικής Κου Κλουξ Κλαν (ΚΚΚ) και καθοδηγιόταν από τον Horace Sherman Miller που ήταν σημαντικό στέλεχος της Κου Κλουξ Κλαν.

Η ΕΚΟΦ ιδρύθηκε το 1960. Είχε για έμβλημά της δύο δάδες. Τα μέλη της επιδόθηκαν σε πολυάριθμες βιαιοπραγίες, απειλές, προβοκάτσιες, σκευωρίες, μοίρασμα πλαστών προκηρύξεων και άλλες εγκληματικές ενέργειες. Η ΕΚΟΦ συνεργαζόταν στενά με την ΕΡΕ, ενώ αρκετά μέλη της ήταν και μέλη της ΕΡΕ ή της Νεολαίας της ΕΡΕ. Πρόεδρος της ΕΚΟΦ ήταν ο Παύλος Μανωλόπουλος, ηγετικό στέλεχος της Νεολαίας της ΕΡΕ, που αργότερα έγινε Υπουργός Εργασίας στη δικτατορική Κυβέρνηση Παπαδόπουλου. Ο αντιπρόεδρος της ΕΚΟΦ Λουκάς Παπαγγελής έγινε Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργό επί Χούντας. Ο Λάκης Ιωαννίδης (ηγετικό στέλεχος της ΕΚΟΦ) έγινε ακόλουθος τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας στο Παρίσι την περίοδο 1967-1970. Το 1963 η ΕΦΕΕ ζήτησε την άμεση διάλυση της ΕΚΟΦ. Για να αναφέρουμε ολόκληρη την εγκληματική δράση της οργάνωσης χρειαζόμαστε πολλές σελίδες. Αναφέρουμε ενδεικτικά ότι το Δεκέμβριο του 1960 οι ΕΚΟΦίτες επιτέθηκαν κατά των γραφείων της εφημερίδας «Μακεδονία». Το Μάιο του 1961 επιτέθηκαν κατά του βουλευτή Ζορμπά μέσα στη Βουλή. Το Σεπτέμβριο του 1961 η ΕΚΟΦ πραγματοποίησε επιδρομή στα γραφεία της ΔΕΣΠΑ (Διοικούσα Επιτροπή Συλλόγων Πανεπιστημίου Αθηνών), έσπασε διάφορα αντικείμενα και προχώρησε στον άγριο ξυλοδαρμό φοιτητών. Το Φεβρουάριο του 1963 έγινε βάρβαρη επιδρομή της ΕΚΟΦ στη γενική συνέλευση της Παντείου και άγριος ξυλοδαρμός πολλών φοιτητών. Η ΕΚΟΦ διαλύθηκε τελικά το 1968. Τα σημαντικότερα στελέχη της κατέλαβαν ηγετικά πόστα στον κρατικό μηχανισμό την περίοδο της δικτατορίας (1967-1974). Έγιναν Υπουργοί (Παύλος Μανωλόπουλος), Υφυπουργοί (π.χ. ο Χρήστος Μίχαλος από την ΟΕΝ, ο ΕΚΟΦίτης Λουκάς Παπαγγελής που έγινε Γενικός Γραμματέας Τύπου και Πληροφοριών, ο ΕΚΟΦίτης Δημήτριος Καρακώστας, ο ΕΚΟΦίτης Γεώργιος Γεωργαλάς που το 1970 έγινε Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ), Νομάρχες (π.χ. Παύλος Μανωλόπουλος), δήμαρχοι (π.χ. ο Π. Λεοντιάδης που διορίστηκε από τη Χούντα δήμαρχος Κερατσινίου), ειδικοί σύμβουλοι (π.χ. ο Πανουσάκης Σωτήριος, ο Νικολιτσέας Δημήτριος που διορίστηκε από τη Χούντα σύμβουλος στο Υπουργείο Προεδρίας και το 1974 ήταν υποψήφιος βουλευτής της ακροδεξιάς ΕΔΕ, ο ναζιστής Κωνσταντίνος Πλεύρης), διπλωματικοί υπάλληλοι (Λάκης Ιωαννίδης) και ηγετικά στελέχη της Συμβουλευτικής Επιτροπής (π.χ. ο Παπαγγελής και ο Νικόλαος Μέρτζος που ήταν μέλος της ΕΚΟΦ και της Νεολαίας της ΕΡΕ).

Στο σημείο αυτό θα παραθέσουμε λίγες πληροφορίες και για το «Σώμα Ελλήνων Αλκίμων» (ή απλά Άλκιμοι για λόγους συντομίας). Οι Άλκιμοι ιδρύθηκαν το 1948. Μεταξύ των σκοπών αυτής της οργάνωσης ήταν και η «στρατιωτική προπαίδευσις των νέων». Από το 1956 και μετά, οι Άλκιμοι άρχισαν να φασιστικοποιούνται. Ο αρχηγός τους, υποστράτηγος ε.α. Κ. Κωστόπουλος είχε εκφράσει το θαυμασμό του για το δικτάτορα Μουσολίνι. Η στολή που φορούσαν οι Άλκιμοι έμοιαζε πολύ με τη στολή της ΕΟΝ του δικτάτορα Μεταξά. Απ’ το 1967 και μετά, οι χουντικοί ήθελαν μια νεολαιίστικη οργάνωση που θα έκανε προπαγάνδα υπέρ της στρατιωτικής δικτατορίας. Έτσι λοιπόν επέλεξαν τους Άλκιμους για να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους και τους χρηματοδότησαν με μεγάλα ποσά. Παράλληλα, τοποθέτησαν ως οργανωτικό υπεύθυνο στους Άλκιμους τον Κωνσταντίνο Πλεύρη που ήταν άτομο της εμπιστοσύνης τους.

Μια άλλη σημαντική ακροδεξιά οργάνωση ήταν η ΕΒΟΝ. Η ΕΒΟΝ ήταν βασιλική νεολαιίστικη οργάνωση με έδρα τον Πειραιά. Είχε σαν σκοπό την «ελληνοχριστιανικήν αγωγήν των Ελληνοπαίδων, την υπακοή εις το Βασιλέα και την στρατιωτικήν προπαίδευσιν των νέων». Ηγετικά στελέχη της ήταν ο Ιωάννης Τσερκέζος και ο Ιωάννης Φαντάκης.
Τέλος, υπήρχε και η Νεολαία Εθνικιστικής Δράσεως (Ν.Ε.Δ.), σημαντικά στελέχη της οποίας ήταν ο Μ. Βαρκλαντής και ο Κ. Συρμής. Και οι δύο ήταν στελέχη της Νεολαίας της ΕΡΕ.