Έχω μια απορία...

Έχω μια απορία, πού πάμε ως κοινωνία;

Τί κάνουμε εκτός από το να ξεφτιλίζουμε ο ένας τον άλλον και να επιθυμούμε διακώς την οικομική και ηθική εξόντωση του διπλανού μας; Μας έχουνε κόψει μισθούς, πολλές φορές ακόμα και την αξιοπρέπειά μας, μας έχουν αναγκάσει να κλείσουμε πολλές ιδιωτικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μας έχουν κόψει παροχές και επιδόματα και εμείς καθόμαστε να υπομένουμε αγόγγυστα το βάρος των δικών τους επιλογών και αποφάσεων. Αφήναμε κάποιους κυρίους "στην υγειά του έβρη μπάντη" να καθορίζουν την αυριανή μας ύπαρξη ή τον αυριανό μας αφανισμό. Σαν λαός ποτέ δεν είχαμε αυτοσεβασμό, αυτοεκτίμηση και αυτό διαφαίνεται από τις πολιτικές επιλογές του λαού μας। Ποτέ δεν πιστεύαμε πως οι πολιτικοί θα μας πάρουν σοβαρά για να τους επιλέξουμε με αίσθημα ευθύνης πολύ απλά γιατί και εμείς οι ίδιοι δεν πήραμε τον εαυτό μας ποτέ σοβαρά και τώρα, αναρωτιόμαστε τι θα γίνει στο μέλλον... Ένα μέλλον που για να ακριβολογούμε χτίσαν οι παππούδες μας και όλοι οι συνταξιούχοι της Ελλάδος। Με την δική μας αδιαφορία και ανοχή, αφήσαμε τους γέροντες να αποφασίσουν αν η δεξιά ή αν η αριστερά μπορεί να κρατήσει τα εθνικά ηνία της χώρας। Ο Έλληνας είναι ον σχιζοφρενές και πιστεύει πως μόνο αυτός ξέρει το σωστό και το λάθος। Το που βαδίζουμε ως κοινωνία μένει να το διαπιστώσουμε όλοι μαζί εν ιδίοις όμμασι, σε λίγες μέρες, εκεί προς το τέλος Μαρτίου।