Ετεοκλής Δουμουλάκης. Ο τελευταίος αντάρτης του ΔΣΕ Πελοποννήσου

Ο Ετεοκλής Δουμουλάκης θεωρείται ο τελευταίος αντάρτης του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο, αλλά ελάχιστοι από αυτούς που μελετάνε τη νεότερη ελληνική ιστορία έχουν διαβάσει ή έχουν ακούσει κάτι γι’ αυτόν. Στο κείμενο που ακολουθεί, θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε με συντομία όσες πληροφορίες καταφέραμε να συγκεντρώσουμε για τη ζωή και τη δράση του.

Γεννήθηκε το 1926 στην Πολίχνη Μεσσηνίας και το 1930 έμεινε ορφανός από πατέρα. Ανήκε σε πολυμελή οικογένεια. Την περίοδο που ήταν μαθητής στο Γυμνάσιο του Μελιγαλά, αντέδρασε όταν ο καθηγητής υποχρέωσε αυτόν και τους συμμαθητές του να χαιρετούν την ιταλική σημαία. Ύστερα από προτροπή του ξαδέλφου του Μένη Καραγιάννη, αποφάσισε να ενταχθεί στο ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), δηλαδή στη μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση της Ελλάδας και να αγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις εναντίον των κατακτητών. Μεταξύ άλλων, ήταν υπεύθυνος να βρίσκει τα ονόματα των προδοτών Ταγματασφαλιτών (Γερμανοτσολιάδων) και να τα παραδίδει στην οργάνωσή του. Για την αντιστασιακή του δράση συνελήφθη από τους Ταγματασφαλίτες και υπέστη βασανιστήρια. Κινδύνευσε να εκτελεστεί από του Γερμανούς στην Τρίπολη, αλλά σώθηκε χάρη στην παρέμβαση ενός οικογενειακού του φίλου.

Επιστρέφοντας στο χωριό του, συνέχισε την αντιστασιακή του δράση στα χωριά Κωνσταντίνους, Ματζάρι, Καλλιρόη, Διαβολίτσι και Αγριλόβουνο, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και πάλι, αλλά με τον αδελφό του αυτή τη φορά. Φυλακίστηκε στο Μελιγαλά, απ’ όπου απελευθερώθηκε μετά τη νικηφόρα μάχη που έδωσε το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ στην περιοχή αυτή.

Όταν υπογράφτηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας (1945), ο Ετεοκλής Δουμουλάκης δεν παρέδωσε τα όπλα που είχε πάρει από τις φυλακές του Μελιγαλά. Τον Ιούνιο του 1945, όταν συνελήφθη ο Θεόδωρος Κονίδης, περιήλθε σε αυτόν το οπλοπολυβόλο της ομάδας του χωριού του. Χάρη σε αυτό το οπλοπολυβόλο, οι ακροδεξιοί παρακρατικοί συμμορίτες δεν τόλμησαν να επιτεθούν στην Πολίχνη.

Τον  Οκτώβριο του 1945 μαζί με τον ξάδελφό του Σωτ. Δουμουλάκη, τον Κωνσταντίνο Λυμπερόπουλο από το Διαβολίτσι και τον Ιωάννη Μητρόπουλο από το Κεντρικό πέρασε στην παρανομία. Ελίχθηκε στην ορεινή Μεσσηνία με έδρα τις Άνω Καρυές του Λυκαίου. Το 1946 συμμετείχε στην εξόντωση του τρομοκράτη Φώτη Ζαμπάρα.

Αρχικά έδρασε στο Τρίγωνο Μεσσηνίας – Αρκαδίας – Λακωνίας με βάση τις Άνω Καρυές. Τον Απρίλιο του 1947 πέρασε στο Μαίναλο. Ξεκίνησε ως ομαδάρχης του ΔΣΕ (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας). Έφθασε μέχρι το βαθμό του λοχαγού.

Πολέμησε σε πολλές μάχες της Πελοποννήσου, στις οποίες διακρίθηκε για τη γενναιότητα, την εφευρετικότητα και τις διοικητικές του ικανότητες. Αν και αρκετά νεαρός, κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο εκλεκτούς μαχητές του ΔΣΕ. Πιστός στο ΚΚΕ ως το τέλος και αλύγιστος πολεμιστής, με αξιόλογες στρατιωτικές αρετές.

Υπέστη πολλά δεινά λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων και αυτός και η οικογένειά του. Το 1947 ξεψύχησε η αδελφή του έπειτα από τα απάνθρωπα βασανιστήρια που υπέστη στις φυλακές της Καλαμάτας. Ο αδελφός του, Παναγιώτης Δουμουλάκης, εξορίστηκε στη Γυάρο και πέθανε το 1984. Οι αδελφές του, Γεωργία και Δήμητρα, πέθαναν από φυματίωση στις φυλακές Αβέρωφ το 1950 και το 1951 αντίστοιχα. Η μικρότερη, η Αικατερίνη, κρατήθηκε στις φυλακές της Καλαμάτας και στη συνέχεια εκτοπίστηκε στη Χίο.

Με τη διάλυση του ΔΣΕ Πελοποννήσου, άρχισε ένας σκληρός αγώνας επιβίωσης. Σε ενέδρα χωροφυλάκων έξω από το Ίσωμα, ο Ετεοκλής Δουμουλάκης τραυματίστηκε στο χέρι και στο πόδι και έχασε το αυτόματό του. Θεραπεύτηκε στο λόγγο πάνω από το συνοικισμό Παλάτου της Ανδρίτσαινας.

Τον Αύγουστο του 1949, μετά την παράδοση του Μελά και το θάνατο του Πέρδικα, του Κανατά, του Γιαλαμά και του Βασ. Παπακωνσταντίνου που ανήκαν στην ίδια ομάδα, έμεινε μόνος του. Αρχικά και για έναν περίπου χρόνο, επειδή θεωρήθηκε νεκρός από τις στρατιωτικές αρχές, κρυβόταν στη δασώδη περιοχή του χωριού του και τον τροφοδοτούσε ο Γρηγόρης Καλογερόπουλος. Όταν εντοπίστηκαν τα ίχνη του, άρχισε να στενεύει ο κλοιός γύρω του. Εναντίον του κινήθηκαν αποσπάσματα χωροφυλακής και ΜΑΥδων. Το τελευταίο διάστημα δεχόταν φαγητό από τον Δημήτρη Τσίμπουρη, σε μια σπηλιά στη θέση «Σπαρτόλακκα». Ο Τσίμπουρης έμαθε ότι ο νεαρός αντάρτης είχε επικηρυχτεί με το ποσό των 10.000.000 δραχμών. Έτσι λοιπόν, σκέφτηκε να παίξει το ρόλο του προδότη – ρουφιάνου, επιδιώκοντας να πάρει τα χρήματα της επικήρυξης. Προσέφερε ένα πιάτο δηλητηριασμένα όσπρια στο Δουμουλάκη που υπέφερε από την πείνα.

Το πτώμα του Ετεοκλή Δουμουλάκη βρέθηκε σύμφωνα με τον Εθνικό Κήρυκα σε πλήρη αποσύνθεση στις 10 Αυγούστου 1952. Ο γαμπρός του Δουμουλάκη Φώτης Γιαννακόπουλος, στην αίτηση που υπέβαλε στην Τοξικολογική Υπηρεσία, δεν πήρε απάντηση. Οι κυβερνητικές αρχές αρνήθηκαν να δώσουν στην αδελφή του Αικατερίνη τη γνωμάτευση της τοξικολογικής εξέτασης των σπλάχνων του, που θα έδινε απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα.

Αυτή είναι η βιογραφία του Ετεοκλή Δουμουλάκη, του τελευταίου αντάρτη του ΔΣΕ Πελοποννήσου, που πάλεψε ως το τέλος για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του και τελικά πέθανε σε ηλικία 26 ετών κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.