Επιστολή του φυλακισμένου Σαράντου Νικητόπουλου. Το τείχος της σιωπής πρέπει να σπάσει

Την προκλητική, φρονηματική και παραδειγματική δίωξη και προφυλάκισή του καταγγέλλει σε επιστολή του από τις φυλακές ο Σαράντος Νικητόπουλος. Ο Νικητόπουλος βρίσκεται εδώ και μήνες στις φυλακές Κορυδαλλού, πληρώνοντας ακριβό τίμημα για την επιλογή του να είναι αντιεξουσιαστής και υποστηρικτής του ένοπλου αγώνα για την ανατροπή του συστήματος. Υπενθυμίζουμε ότι είναι ένας από τους 6 συλληφθέντες για συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα», γνωστή οργάνωση του αντάρτικου πόλεων. Οι Κ. Γουρνάς, Ν. Μαζιώτης και Π. Ρούπα έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους στην οργάνωση, ενώ οι άλλοι τρεις συλληφθέντες έχουν αρνηθεί ολοκληρωτικά το κατηγορητήριο και έχουν καταγγείλει ότι συνελήφθησαν από την αστυνομία λόγω της συμμετοχής τους στους αγώνες και στις κινητοποιήσεις του αναρχικού - αντιεξουσιαστικού κινήματος.

Στην επιστολή του, ο Νικητόπουλος υποστηρίζει ότι όσοι στέκονται εμπόδιο στα σχέδια του οικονομικο – πολιτικού κατεστημένου (π.χ. αριστεριστές, αναρχικοί κ.α.) υφίστανται ποικίλες διώξεις από το κράτος. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την επιστολή του : «Σχεδόν έξι μήνες μετά τη σύλληψή μου παραμένω προφυλακισμένος (…), καθώς η αίτηση αποφυλάκισής μου απορρίφθηκε, (…). Με λίγα λόγια, η δίωξή μου είναι καθαρά πολιτική και εντελώς φρονηματικού τύπου και βασίζεται στο γεγονός ότι είμαι αναρχικός - αντιεξουσιαστής με συνεχή παρουσία στους κοινωνικούς αγώνες, καθώς και στο ότι όλα αυτά τα χρόνια (πάνω από 16) της δραστηριοποίησής μου είχα την τύχη να γνωρίσω και να συνδεθώ φιλικά με τον υπέροχο άνθρωπο και αγωνιστή Λάμπρο Φούντα. (…) Ως αναρχικός δεν είχα ποτέ αυταπάτες περί «δικαιοσύνης» και «νομικού πολιτισμού» και αυτό επιβεβαιώνεται ανατριχιαστικά το τελευταίο χρονικό διάστημα πάνω στη ζωή μου. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι θα κάτσω μοιρολατρικά να υπομείνω την κατάσταση, στην οποία με οδήγησαν οι μπάτσοι και η πολιτική τους ηγεσία. Αυτή, δηλαδή, η εξουσιαστική κλίκα που μέσα από μεγαλοστομίες του στυλ «κοινωνική δικαιοσύνη», «αντιεξουσιαστές στην εξουσία», «αγώνας να σώσουμε τη χώρα» κλπ., οδήγησαν την κοινωνία στη μέγγενη του Δ.Ν.Τ., αναβαθμίζοντας ταυτόχρονα την καταστολή και βυθίζοντας σε ένα όλο και πιο ζοφερό μέλλον τα αδύναμα κοινωνικά κομμάτια, προς όφελος των καπιταλιστών και των οικονομικών συμφερόντων τους. Το τείχος της σιωπής πρέπει να σπάσει. Πρέπει να σπάσει σε όλα τα επίπεδα μέσα από αγώνες. Η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές είναι μόνο ένα από αυτά τα επίπεδα και προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν πρέπει να τη βλέπουμε με εσωστρέφεια και διαχωρισμένα από την τωρινή κοινωνική κατάσταση. » .

Σαράντος Νικητόπουλος
Στ’ πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
Σεπτέμβριος 2010