Πάνος Κοκκινόπουλος. Αφιέρωμα στο μεγάλο σκηνοθέτη

Πάνος Κοκκινόπουλος

Ημερομηνία γέννησης : 19 Νοεμβρίου 1949

Τόπος γέννησης : Αθήνα

Σπούδασε Κινηματογράφο στη Σχολή IFC στο Παρίσι. Από νεαρή ηλικία αφοσιώθηκε ολόψυχα στη σκηνοθεσία και κατάφερε να διαπρέψει. Από το 1974 μέχρι σήμερα έχει κάνει περισσότερα από 100 ντοκιμαντέρ για την ελληνική τηλεόραση, καθώς και 2 ταινίες για το Υπουργείο Πολιτισμού.

Σκηνοθέτησε πολλές τηλεοπτικές σειρές, μεταξύ των οποίων και οι εξής : Μανιάτισσα (ΕΤ1, 1987), Ανατομία ενός εγκλήματος (ΑΝΤ1, 1992-1995), Ερόικα (ΕΤ1, 1999), 10^η εντολή (Alpha, 2004-2007), Κόκκινος Κύκλος (Alpha, 2000-2002), Μαύρα Μεσάνυχτα (Mega, 2008), Τρίτος Νόμος (Mega, 2010) και άλλες. Οι σειρές «10^η εντολή» και «Κόκκινος Κύκλος» ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένες και έκαναν τον Πάνο Κοκκινόπουλο δημοφιλή σε μεγάλη μερίδα τηλεθεατών.

Οι κινηματογραφικές ταινίες που σκηνοθέτησε είναι οι εξής : «Μέρες του ’36» (1972) και «Τα σημάδια της νύχτας» (1990) .

Από τις λίγες συνεντεύξεις που έχει παραχωρήσει, διαπιστώνει κανείς πως πρόκειται για έναν άνθρωπο πνευματώδη, που αγαπάει πολύ αυτό που υπηρετεί τόσα χρόνια. Έχει δηλώσει θαυμαστής του Χίτσκοκ, λάτρης του ποδοσφαίρου, καπνιστής και μουσικόφιλος.

Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από κάποιες συνεντεύξεις του.

Συνέντευξη στο    http://www.mustmagazine.gr

Τα πολλά λόγια για το σκηνοθέτη Πάνο Κοκκινόπουλο είναι περιττά. Ποιος, άλλωστε, δεν έχει ξενυχτήσει για να δει ξανά και ξανά «10η εντολή» και «Κόκκινο Κύκλο»;

Πότε και πώς μπήκατε στο χώρο της σκηνοθεσίας;
Σπούδαζα Βιοχημεία στην Grenoble και μέσω της ταινιοθήκης της πανεπιστημιούπολης ανακάλυψα έναν κινηματογράφο που δε γνώριζα... Τα παράτησα όλα και έφυγα για το Παρίσι να σπουδάσω σινεμά...

Και γιατί σκηνοθέτης και όχι ηθοποιός;
Γιατί η ματαιοδοξία είναι πιο μεγάλη. Ο σκηνοθέτης κατασκευάζει κόσμους και δε χρειάζεται να εκθέτει το σώμα του... μόνο την ψυχή του!

Είστε σκηνοθέτης που του αρέσει το ψυχολογικό θρίλερ;
Μεταξύ πολλών άλλων...

Πώς σας τράβηξε αυτό το είδος σκηνοθεσίας;
Το να παίζεις με το θεατή, όπως η γάτα με το ποντίκι, είναι μεγάλη πρόκληση... Ο μεγαλύτερος όλων, ο Χίτσκοκ, το έχει αποδείξει..

«Κόκκινος Κύκλος», «10η Εντολή», «3ος νόμος», πάω λίγο ανάποδα, είχατε άγχος για την επιστροφή σας;
Πάντα έχω άγχος...

Τελικά, μείνατε ευχαριστημένος;
Αρκετά...

Και πάω ακόμα πιο πίσω, «Κόκκινος κύκλος», «10η εντολή», δύο σειρές που έγραψαν ιστορία και καταφέρνουν να μας κρατούν ακόμα ξύπνιους μέχρι τις 3.00 που ξαναπροβάλλονται. Κατ’ αρχάς, ποια η άποψή σας για τις επαναλήψεις;
Από τη μία, το πολύ το «Κύριε ελέησον» το βαριέται και ο παπάς. Από την άλλη, δημιούργησαν κάποιες άλλες γενιές θεατών...

Εσείς βλέπετε τις δουλειές σας μετά;
Πάντα τις βλέπω, για να δω τα λάθη μου! Αλλά τώρα μου κάνει σαν ξαναζεσταμένο φαγητό...

Πώς γίνεται η επιλογή ενός εγκλήματος ώστε να το σκηνοθετήσετε;
Προσπαθούμε να επιλέγουμε μόνο εγκλήματα πάθους...

Κι αφού το βρείτε, ποια διαδικασία ακολουθείτε μέχρι να βγει τελικά το σενάριο;
Προσπαθούμε να το αλλάξουμε έτσι ώστε να μην είναι φωτογραφίσιμο... Αρκετά με τη διαπόμπευση των θυμάτων, αλλά και των θυτών...

Υπήρξε ποτέ πρόβλημα από την προβολή επεισοδίου, δηλαδή κάποιος από την υπόθεση να θιχτεί;
Όχι.

Όλα αυτά τα επεισόδια ή τα περισσότερα από αυτά ήταν αυτοτελή, πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Αρκετά... Σαν να γυρίζεις μικρές ταινίες. Κάθε φορά από την αρχή. Αλλά αυτό κάνει και τη δουλειά μας πιο δημιουργική!

Μπορείτε να μας περιγράψετε εν συντομία πώς γυρίζετε ένα επεισόδιο;

Αρκετά δύσκολα... Ελάτε να δείτε.

Μια άλλη επιτυχημένη σας σειρά ήταν τα «Μαύρα Μεσάνυχτα»… κάτι σαν μαύρη κωμωδία;
Όχι «σαν»... Μαύρη κωμωδία... Κατάμαυρη!

Ανάμεσα σε όλα τα είδη σκηνοθεσίας, ποιο προτιμάτε;
Όλα τα παιδιά μας είναι αγαπημένα...

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Πώς θα χαρακτηρίζατε την ελληνική τηλεόραση του 2010;
Άθλια!

Τι φταίει για αυτό; Είστε σε αυτή για να την αλλάξετε ή έχετε αποδεχτεί ότι δεν αλλάζει;
Όταν ήμουν νεότερος, πίστευα ότι πρέπει να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο... Τώρα που μεγάλωσα άρχισα να πιστεύω ότι πρέπει να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας...

Παρατηρούμε ότι πλέον προτιμώνται έτοιμα σενάρια, που απλά προσαρμόζονται στα ελληνικά δεδομένα ή και μεταγλωττισμένα
Ίσως μια εύκολη λύση... Πιο ετοιματζίδικη!

Και ένα ωραίο πρωί σάς λένε… «η σειρά κόβεται, δεν κάνει νούμερα». Τι έχετε να πείτε για αυτά τα περιβόητα νούμερα;
Όσοι δουλεύουμε στην ιδιωτική τηλεόραση, είμαστε υποχρεωμένοι να τα λαβαίνουμε υπ’ όψιν μας... Έτσι λειτουργεί η αγορά!

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Ποια η γνώμη σας για το σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο;
Κάτι γεννιέται... Κάτι καλό συμβαίνει...

Τι φταίει, κατά τη γνώμη σας, που δεν αρέσουν στους θεατές οι ελληνικές ταινίες;
Ποιος το λέει αυτό; Λάθος! Δείτε τα εισιτήρια...

Υπάρχει κάποια ελληνική ταινία που είδατε και σας άρεσε;
Πολλές!

Όπως;
Δε θέλω να ξεχωρίσω μία ή δύο...

Εσείς στη μεγάλη οθόνη ετοιμάζετε κάτι;
Ναι!

Μπορείτε να μας πείτε για αυτό;
Είναι νωρίς ακόμη..

Μεταξύ κινηματογράφου και τηλεόρασης, τι επιλέγετε;
Προσπαθώ να πλησιάζω το μέσον που δουλεύω με τον ίδιο τρόπο…

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ

Τι προσόντα πρέπει να έχει κάποιος για να γίνει ηθοποιός;
Ευαισθησία, ανασφάλεια και ματαιοδοξία! Πολλή δουλειά, μόρφωση και λίγο ταλέντο...

Υπάρχουν γνωστοί ηθοποιοί που εσείς θεωρείτε ατάλαντους;
Φυσικά! Πλέουν οι βάρκες στο γιαλό, πλέει κι η καβαλίνα.

Αν σας έλεγε ένας νέος «θέλω να γίνω ηθοποιός», τι θα του λεγάτε;
Να γίνεις, αν δεν μπορείς να μη γίνεις!

ΕΛΛΑΔΑ

Πώς βλέπετε το μέλλον μας;
Μαύρο!

Έκανε λάθος ο σκηνοθέτης;
Τα λάθη!!!!!!

Έχουμε χρόνο για ένα γύρισμα ακόμα στην ίδια σκηνή άραγε;
Όχι! Ό,τι γυρίστηκε, θα παιχτεί... και θα φανεί στο χειροκρότημα... ή στο φάσκελο!

Μεγάλη η αγάπη για τα πούρα, κύριε Κοκκινόπουλε, ποια η γνώμη σας για το νέο μέτρο απαγόρευσης;
Είμαι υπέρ της απαγόρευσης! Δε μου φταίνε οι άλλοι να καπνίζουν μαζί μου...

Π. ΚΟΚΚΙΝΟΠΟΥΛΟΣ : «Η ΣΑΧΛΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ»

Ημερομηνία δημοσίευσης : Δευτέρα, 8 Αυγούστου 2011

Συντάκτρια : Εύα Μπούζη

27 Ιουλίου 2011...Η Αθήνα είναι άδεια. Τόσο άδεια που με φοβίζει. “Πόλη για θρίλερ”...σκέφτομαι, οδεύοντας προς το γραφείο του Πάνου Κοκκινόπουλου. Συνειρμοί...Τι να πεις! Από πολλούς έχει χαρακτηριστεί ως "ο μετρ του αστυνομικού θρίλερ” στην Ελλάδα. Επιτρέψτε μου να συμμεριστώ (και με το παραπάνω) την άποψη αυτή. Είχα πολύ μεγάλη περιέργεια να τον γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο. Ήθελα να δω πως μιλάει, πως κινείται...

Μπαίνοντας στο χώρο που στεγάζεται το γραφείο του, εκτός από την Μπέσυ Βουδούρη (παραγωγός)...συνάντησα και την “Ιστορία ενός εγκλήματος”...

 Μην αναρωτιέστε τί είναι. Θα σας πω...Ονόμασα έτσι τη βιβλιοθήκη που κοσμεί το χολ. Τόσα “φονικά παιχνίδια” δεν είχα ξαναδεί από κοντά. Μαχαίρια, καραμπίνες, πιστόλια και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.

Δε θέλω να νομίζετε πως η παρανομία αποτελεί μέρος της πραγματικής του ζωής. Είναι απλά, όλα όσα έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς στις σειρές του.

Αφού τελείωσε το τηλεφώνημά του και αφού πέρασαν πέντε λεπτά σταθερού φλερτ με τη βιβλιοθήκη του χολ, πέρασα στο γραφείο του. Ένα πούρο και μία δερμάτινη κόκκινη καρέκλα συμπληρώνουν την εικόνα.

Κατά τ'άλλα ένα θα σας πω και σεις μπορείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας από τη συνέντευξη που ακολουθεί αποκλειστικά για το  http://www.mas-ela.com/

Είναι από τους πιο άνετους και φλεγματικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει.

Ε.Μ: Μπαίνοντας στο χώρο σας, αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι μια βιβλιοθήκη που έχετε στην είσοδο, γεμάτη αντικείμενα. Είδα μαχαίρια, πιστόλια, σφυριά, καραμπίνα...

Π.Κ: Kι αυτά δεν είναι τίποτα...

E.M:Έχετε κι άλλα δηλαδή;

Π.Κ: Ναι, πολλά.

Ε.Μ: Tα έχετε για βιτρίνα ή τα κρατάτε για να διατηρήσετε ζωντανά κάποια κομμάτια της δουλειάς σας;

Π.Κ: Έτσι, για την πλάκα μου...Κάποτε ήταν εδώ (στο γραφείο), αλλά βαρέθηκα να τα βλέπω.

Ε.Μ: Τα έχετε χρησιμοποιήσει στις σειρές;

Π.Κ: Όλα, όλα.

Ε.Μ: Θέλω να πάμε λίγο στα φοιτητικά σας χρόνια. Τι έχετε σπουδάσει;

Π.Κ: Ξεκίνησα να σπουδάζω Bιοχημεία στη Γαλλία. Εκεί ανακάλυψα έναν κόσμο που δεν ήξερα μέχρι τότε. Στην Πανεπιστημιούπολη υπήρχαν δύο cine-club, που τα χειριζόντουσαν οι φοιτητές και κάποια στιγμή ήρθε και η σειρά μου. 'Αρχισαν να έρχονται εκεί διάφοροι σκηνοθέτες όπως ο Godard και o Truffaut, οι οποίοι παρουσίαζαν εκεί τις ταινίες τους...Ε, δε θέλει και πολύ να τρελαθεί ο  άνθρωπος...Είχα και έναν φίλο, τον Μισέλ Δημόπουλο (που έπειτα ήταν διευθυντής του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), ο οποίος σπούδαζε στο Παρίσι κινηματογράφο. Ύστερα λοιπόν και από δική του παρότρυνση, πήγα. Έδωσα εξετάσεις και πέρασα. Όταν το ανακοίνωσα στους γονείς μου, μου κόψανε τις επιχορηγήσεις και άρχισα να δουλεύω και να σπουδάζω. Ήταν η πιο ωραία περίοδος της ζωής μου!

Ε.Μ: Άρα δεν ήταν κάτι που το είχατε ως στόχο από μικρός;

Π.Κ: Μπα...Όχι. Το ανακάλυψα στην πορεία. Ήταν αυτό που μου άρεσε. Σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο cinema και ψυχανάλυση και τελείωσα και την Κρατική Σχολή Κινηματογράφου στη Γαλλία. Παράλληλα δούλευα και σε ένα περιοδικό που βγάζαμε τότε. “Σύγχρονος Κινηματογράφος” λεγόταν και ήταν το πρώτο περιοδικό για cinema στην Ελλάδα. Υπεύθυνος ήταν ο Βασίλης Ραφαηλίδης.

Ε.Μ: Τι ακριβώς κάνατε εκεί;

Π.Κ: Έκανα κριτικές ταινιών. Μετά έγραφα στην “Αυγή” με ψευδώνυμο, όπου πάλι έκανα κριτική ταινιών.

Ε.Μ: Παράλληλα δηλαδή με τις σπουδές...

Π.Κ: Ναι, παράλληλα. Πηγαινοερχόμουν, αλλά κάποια στιγμή σκέφτηκα “ Ή θα συνεχίσω να κάνω κριτική ή θα πρέπει να συνθέσω κάτι δικό μου”. Παράτησα λοιπόν την κριτική και αποφάσισα να κάνω κάτι δικό μου.

Ε.Μ: Η πρώτη επαγγελματική δουλειά;

Π.Κ: Η πρώτη ήταν μια μικρού μήκους ταινία. Λεγόταν “Πίστομα”. Η ταινία αυτή έγινε μεταξύ φίλων με τρεις κι εξήντα, από ένα διήγημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Περιέργως πήρε και βραβείο στη Θεσσαλονίκη.

Ε.Μ: Για πότε μιλάμε;

Π.Κ: To 1975.

Ε.Μ: Η τηλεόραση πως μπαίνει στη ζωή σας;

Π.Κ: Είχαμε φτιάξει μια εταιρία που λεγόταν “Κινηματογραφική ΕΠΕ”. Εννέα σκηνοθέτες ήμασταν. Έτσι μπήκαμε στην τηλεόραση. Αρχίσαμε να κάνουμε ντοκιμαντέρ. Κάποια στιγμή έτυχε να κάνω ένα για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, όπου λίγο ή πολύ έβγαινε απ' αυτό πως το “ΟΧΙ” το είπαν οι φαντάροι και οι αξιωματικοί.

 Ε.Μ: Και όχι ο Μεταξάς.

 Π.Κ: Και όχι φυσικά ο Μεταξάς και άλλοι, οι οποίοι δεν πολέμησαν. Έγινε της τρελής τότε.

 Ε.Μ: Yπήρχαν αντιδράσεις;

 Π.Κ: Μόνο αντιδράσεις; Έπεσε η διοίκηση της ΕΡΤ. Εγώ κόπηκα από την ΕΡΤ. Μάλιστα υπήρχαν και κάποιες εφημερίδες που βάλανε επικεφαλίδες του τύπου “ Ο κόκκινος Κοκκινόπουλος”. Τελοσπάντων δεν μπορούσα να δουλέψω άλλο στην ΕΡΤ για μια περίοδο. Έκανα πάντως πάρα πολλά ντοκιμαντέρ. Και για την ΕΡΤ και για το Υπουργείο. Έπειτα έκανα μια σειρά που λεγόταν οι “Συνυπάρχοντες”, από το ομώνυμο βιβλίο του Αριστοτέλη Νικολαϊδη, στην ΕΡΤ. Καλή σειρά! Ωραίο βιβλίο! Μετά έκανα την "Μανιάτισσα" πάλι στη ΕΡΤ, μετά έκανα την ταινία μου και μετά άρχισε η ιδιωτική τηλεόραση...Ξεκινάμε στον ΑΝΤ1, με την “Ανατομία ενός εγκλήματος” και έτσι αρχίζει και η “εγκληματική μου πορεία”.

 Ε.Μ: Και μετά αρχίζει μία επιτυχημένη πορεία με τον “Κόκκινο κύκλο”, το “Αχ, και να ξερες”, τη “10η εντολή”...

Π.Κ: Nαι...”3ος νόμος”, “Μαύρα Μεσάνυχτα”...

Ε.Μ: Γιατί σας γοητεύει τόσο πολύ το έγκλημα;

Π.Κ: Είναι πολύ απλό. Ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης είναι ο Hitchcock. Θεωρώ ότι μέσα από έναν άνθρωπο που ξεπερνάει τα όριά του και δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει, μπορείς να οδηγήσεις τον θεατή σε μια τρέλα και αυτό είναι ένα πάρα πολύ ωραίο παιχνίδι. Παίζεις με τον άλλον σαν τη γάτα με το ποντίκι. Μέσα από ιστορίες τέτοιες, εγκλημάτων μαθαίνεις και τη δουλειά σου. Σου δίνεται η δυνατότητα να δοκιμάσεις καινούρια πράγματα κάθε φορά.

Ε.Μ: Oι ιστορίες αυτές, υποτίθεται πως ήταν αληθινές...

Π.Κ: Δεν υποτίθεται. Ήταν. Απλώς ήταν τροποποιημένες έτσι ώστε να μην είναι φωτογραφίσιμες. Αυτό γινόταν για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει με την αισθητική. Δηλαδή πάντα πιστεύω η τέχνη είναι ένα βήμα πιο πάνω από την πραγματικότητα. Μπορείς να υπερβαίνεις την πραγματικότητα. Όπως έλεγε και ο Oscar Wilde  “Δεν αντιγράφει η τέχνη τη ζωή, η ζωή αντιγράφει την τέχνη”. Τα ηλιοβασιλέματα που βλέπουμε και μας αρέσουν, μας αρέσουν επειδή τα είδαμε ζωγραφισμένα. Επειδή τα έχουν αποτυπώσει έτσι οι μεγάλοι ζωγράφοι.

Ο δεύτερος λόγος είναι ηθικής τάξης. Με την έννοια ότι αρκετά κάνει η τηλεόραση ώστε να διαπομπεύει τους ανθρώπους. Δε χρειάζεται να βάλουμε και μεις το λιθαράκι μας και να διαπομπεύουμε τα θύματα ή ακόμα και τους θύτες για ακόμη μια φορά.

Ε.Μ:To γεγονός ότι σπουδάσατε και ψυχανάλυση σας βοήθησε;                                                                                                                                                                 

Π.Κ: Πάντα βοηθάει γιατί το cinema έχει να κάνει με την ψυχολογία. Είναι μια ομαδική τέχνη και πρέπει πάντα να μπορείς να παίρνεις το καλύτερο από τους συνεργάτες σου και κυρίως να ξεχωρίζεις τι είναι καλό και τι δεν είναι.

Ε.Μ: Aν δεν ήσασταν σκηνοθέτης, θα μπορούσατε να είστε εγκληματολόγος;

 Π.Κ: Όχι, όχι... Μουσικός ! Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν η μουσική.

Ε.Μ: Aσχοληθήκατε ποτέ μ΄αυτό;

 Π.Κ: Όταν ήμουν πιτσιρικάς, είχαμε ένα συγκρότημα.

Ε.Μ: Aκούσματα;

Π.Κ: Ροκ.

Ε.Μ: Σαν τηλεθεάτρια πάντα είχα την απορία, που βρίσκατε όλες αυτές τις ιστορίες...

Π.Κ: Aστυνομικό δελτίο, δικογραφίες, είχαμε ρεπόρτερ που ασχολείτο με αυτό. Στο MEGA για παράδειγμα υπήρχαν αστυνομικοί ρεπόρτερ που μας δίνανε υλικό ή είχαμε έναν δημοσιογράφο δικό μας, ο οποίος έψαχνε αρχεία και έβρισκε. Είχαμε και ιστορίες του 30'. Γνωρίζετε το τραγούδι “ Καημένε Αθανασόπουλε τι σου 'μελε να πάθεις”; Έχει βγει από αληθινή ιστορία. Αυτόν τον σκότωσε η πεθερά του και η γυναίκα του το 36' και τον κάνανε κομματάκια.

"ETOIMΑΖΩ ΜΑΥΡΗ ΚΩΜΩΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ"                   

 Ε.Μ: Στα “Μαύρα Μεσάνυχτα” πάντως, ενώ υπήρχε η παρανομία, ήταν κεκαλυμένη με έναν μανδύα χιούμορ. Ως προς τι αυτή η στροφή;

Π.Κ: Το έχω ξανακάνει αυτό. Αρκετά επεισόδια στη “10η εντολή”, στον “Κόκκινο Κύκλο” αλλά και το “Αχ και να ξερες” ήταν μαύρες κωμωδίες. Μου αρέσει η κωμωδία! Και αυτό που ετοιμάζω τώρα είναι κωμωδία...

Ε.Μ: Για πείτε μας...Πως θα λέγεται;

Π.Κ: "Eπιστροφή στις ρίζες" θα λέγεται και είναι ταινία.

Ε.Μ: Πότε υπολογίζετε να είναι έτοιμο;

Π.Κ: Eλπίζουμε να ξεκινήσουμε γυρίσματα μέσα στο Νοέμβρη.

Ε.Μ: Όσον αφορά στους ηθοποιούς; Θα είναι άτομα από τη γνωστή ομάδα;

Π.Κ: Θα είναι Εθνική Ελλάδος.

Ε.Μ:Kαι τι πραγματεύεται η ταινία αυτή;

Π.Κ: Μιλάει για την κρίση. Για τον τρόπο να ξεφύγουμε από την κρίση.

Ε.Μ: Nα υποθέσω πως δε θέλετε να μας πείτε αυτόν τον τρόπο...

Π.Κ: E, όχι φυσικά. Θα το δείτε.

Ε.Μ: Έχετε επιλέξει τους ηθοποιούς;

Π.Κ: Η μόνη σίγουρη είναι η Παναγιώτα Βλαντή, αλλά θα έχει πολύ κόσμο απ'όλο το ελληνικό θέατρο. Ο Μπέζος επίσης θα παίξει ένα μικρό ρόλο. Θα υποδύεται τον έμπορο ναρκωτικών, ο οποίος γίνεται υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης.

Ε.Μ: Σχετικά με τα casting...Ο τελευταίος λόγος είναι δικός σας;

Π.Κ: Και ο πρώτος και ο τελευταίος. Το casting το κάνουμε συνήθως η Μπέσυ Βουδούρη και εγώ. Η Μπέσυ είναι η παραγωγός. Δουλεύουμε 30 χρόνια μαζί. Από δω ξεκίνησε όλο το σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Τους ξέρουμε όλους από τα γεννοφάσκια τους.

Ε.Μ: Διατηρείτε σχέσεις δηλαδή με τους ηθοποιούς...

Π.Κ: Nαι φυσικά. Και όχι μόνο αυτό. Εμένα μ'αρέσει πάντα να υπάρχει ένα μείγμα νέων και παλιών ηθοποιών. Κάθε τόσο διαλέγω και άτομα που βγαίνουν από τη σχολή στην οποία διδάσκω.

Ε.Μ: Ποια σχολή;

Π.Κ: Θεοδοσιάδη.

Ε.Μ: Πως τα βλέπετε τα πράγματα στη χώρα;

Π.Κ: Θαύμα! Δε γίνεται καλύτερα. Τώρα μάλιστα που δεν υπάρχουν ταξί και κυκλοφορούμε σαν άνθρωποι στην Αθήνα...

Ε.Μ: Πρόκειται για θρίλερ; Για να το πω και στη γλώσσα σας...

Π.Κ: Δεν είναι θρίλερ. Είναι κατάντια. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αυτοί που μας κυβερνούν και αυτοί που θέλουν να μας κυβερνήσουν είναι ο καθρέφτης μας. Η τηλεόραση που έχουμε είναι ο καθρέφτης μας. Το ραδιόφωνο που έχουμε είναι ο καθρέφτης μας. Το ποδόσφαιρο που έχουμε είναι ο καθρέφτης μας. Ο καθημερινός πολιτσμός, στο δρόμο είναι ο καθρέφτης μας. Είμαστε μια απολίτιστη χώρα. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Ε.Μ: Kαι τι κάνουμε τώρα; Δεν θεωρείτε ότι υπάρχουν λύσεις στην υπάρχουσα κατάσταση;

Π.Κ: Εχουμε τα εξής κόμματα: Ένα που είναι σαν τα εκλειπόντα είδη. Υπάρχουν κάτι έντομα που τα βρίσκεις μέσα στο κεχριμπάρι. Δεν ξέρω αν έχετε υπ'όψην σας κάποια παλιά κομπολόγια από κεχριμπάρι που έχουν έντομα απολιθωμένα...Ε, λοιπόν υπάρχει ένα τέτοιο κόμμα, που ζει ακόμη και μιλάει για την εργατική τάξη που θα, θα, θα... Σαν να βρισκόμαστε στο 20'. Σαν να ανοίγουμε τον Λένιν και να τον ξαναδιαβάζουμε τώρα.

Έχουμε έναν άλλον φλούφλη, που φοράει Lacoste και το παίζει Τσε Γκεβάρα. Έχουμε τον κωλοτούμπα. Έχουμε ένα άλλον που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να γίνει πρωθυπουργός. Να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Είναι σαν τον “iznogoud". Έχει και την όψη του. Είναι ένας άνθρωπος που νομίζεις πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να γίνει πρωθυπουργός. Δεν πα να γκρεμιστεί αυτός ο τόπος... Δεν τους ενδιαφέρει.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτός και το κόμμα του έτσι. Είναι και όλο το παλαιολιθικό ΠΑΣΟΚ, το οποίο εμποδίζει όσα πάνε να γίνουν σε αυτόν τον τόπο. […] Είμαστε μια χώρα ανήθική. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, τους ξένους, το σύμπαν.

Ε.Μ: Στο δικό σας το χώρο, πως είναι τα πράγματα;

Π.Κ: Τηλεόραση δεν υπάρχει πια, εκτός αν αυτό που βλέπετε θεωρείτε τηλεόραση. Τηλεόραση είναι, αλλά δεν είναι καλή τηλεόραση. Μπορεί να κάνεις καλή τηλεόραση, μπορεί να κάνεις κακή τηλεόραση. Τώρα έχουμε μόνο κακή τηλεόραση. Ανοίξτε ένα κανάλι...Τι θα δείτε; Mεσημεριανά, αηδίες και τούρκικα. Έμαθα παρεμπιπτόντως ότι δίνουν και μέθοδο εκμάθησης Τουρκικών μέσα σε τηλεπεριοδικό (!)

Ε.Μ: Δε νομίζετε όμως πως όλο αυτό είναι ξεπεράσιμο;

Π.Κ: Από τη στιγμή που δεν επενδύουμε στον πολιτισμό...όχι! Και όταν λέω πολιτισμό δε μιλάω για τ΄αγάλματα στο μουσείο. Πολιτισμός είναι π.χ να μην κόβεις το δρόμο του άλλου χωρίς να υπάρχει λόγος. Η Ελλάδα είμαστε μια χώρα που δε μας ενδιαφέρει ο άλλος. Εμείς να ΄μαστε καλά και όλοι οι άλλοι να πάνε να...Δε μας ενδιαφέρει ο δίπλα και γι΄αυτό έχοντας ένα αίτημα εμποδίζουμε τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή είναι η έννοια του πολιτισμού. Να παίρνεις δηλαδή τα ρέστα από το περίπτερο και να σου λέει ευχαριστώ. Όχι να σου τα πετάει.

"ΟΤΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΣ"

Ε.Μ: Μία άμεση και δραστική λύση από μας, δεν μπορεί να δοθεί;                           

Π.Κ: Όχι

Ε.Μ: Γιατί; Είμαστε πρόβατα;

Π.Κ: Ναι. Δεν υπάρχει μια ομαδική συνείδηση. Δεν υπάρχουν ιδεολογίες.

Ε.Μ: Και το χαστούκι που φάγαμε δε θα μας βοηθήσει πουθενά;

Π.Κ: Τίποτα δε θα μας κάνει...Τι; Eπειδή έγινε αυτό στο Σύνταγμα; Mα ακόμα και αυτό δεν το κάναμε εμείς. Τσαντιστήκαμε επειδή “μας την είπαν” οι Ισπανοί. Τίποτα δικό μας δεν κάνουμε σε αυτόν τον τόπο.

Το θέμα για μένα δεν είναι να βγαίνουμε και να λέμε “Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω”. Δώσε λύση. Προσπάθησε να κάνεις κάτι. Φτιάξε, δημιούργησε, κάνε κάτι. Όταν δημιουργείς γίνεσαι πολιτισμένος. Ο πολιτισμός έχει να κάνει με τη δημιουργία και η δημιουργία δεν έχει να κάνει πάντα με την επιτυχία. Όσο μονάχα αντιδρούμε και λέμε “γιαούρτι σ' αυτόν, γιαούρτι σε κείνον” δε γίνεται κάτι. Δε λέω ότι δεν τους χρειάζονται, αλλά το θέμα δεν είναι μόνο τα γιαούρτια. Δε βλέπετε; Εδώ οι ίδιοι οι βουλευτές, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πελατεία τους.

[…]

"Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΔΙΑΘΛΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ"

Ε.Μ: Θέλω να πάμε λίγο στο κεφάλαιο τηλεόραση και να μου πείτε ποια θεωρείτε πως είναι η μεγαλύτερη αποτυχία των τελευταίων ετών.

Π.Κ: Η τηλεόραση είναι ένας διαθλασμένος καθρέφτης. Ένας παραμορφωτικός καθρέφτης. Παραμορφώνει την πραγματικότητα. Έχει φτάσει σε ένα σημείο που αναγκαστικά έπρεπε να πάει. Ζούσαμε σε έναν ψεύτικο παράδεισο όλα αυτά τα χρόνια. Βγάζαμε πολλά λεφτά, νομίζαμε πως ήμασταν πλούσιοι, ενώ αποδείχθηκε ότι δεν ήμασταν.

Ε.Μ: Nαι απλά αναφέρομαι γενικότερα στην εξέλιξη της τηλεόρασης τα τελευταία χρόνια. Ανεξάρτητα από την κρίση. Πολλοί κάνουν λόγο για την ύπαρξη προγραμμάτων που αμαυρώνουν την ανθρώπινη υπόσταση.

Π.Κ: Προφανώς. Η τηλεόραση είναι ένας μύλος που αλέθει τα πάντα και πρέπει αυτός ο μύλος να γυρίζει 24 ώρες το 24ωρο και να αλέθει και τα σκατά και τα διαμάντια!

Ε.Μ: Yπάρχουν star στη χώρα μας;

Π.Κ: Έχουν διαστρεβλωθεί οι έννοιες στην Ελλάδα. Είναι οι καθρέφτες που λέω. Θεωρούμε star κάποιους ανθρώπους. Εγώ προσπαθώ να εξηγήσω πως δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Το τελευταίο αστέρι πέθανε με τη Βουγιουκλάκη. Δεν ανοίγει την τηλεόραση κάποιος για να δεί π.χ τον Φιλιππίδη. Απόδειξη είναι ότι ο Φιλιππίδης έχει κάνει σίριαλ που πήγαν καλά και άλλα που πήγαν άσχημα. Ανοίγει για να δει μια ιστορία. Ανεξάρτητα από τον ηθοποιό. Πολλοί γίνανε star μέσα από κάποιες δουλειές. Για παράδειγμα η Παπούλια έγινε star από τους “Δύο Ξένους”. Μετά τι έκανε; Δεν υπάρχουν star. O κόσμος θέλει να βλέπει ιστορίες.

Ε.Μ: Γι' αυτό και το “Νησί” είχε μεγάλη απήχηση;

Π.Κ: Το νησί είναι μια άλλη ιστορία. Ήταν πολύ καλοφτιαγμένο και έπιανε και το μελόδραμα.

Ε.Μ: Eσάς σας άρεσε;

Π.Κ: Eίδα τα δύο-τρία πρώτα επεισόδια...Καλοφτιαγμένα, πολύ ωραία...Μετά βαρέθηκα λίγο. Ήταν κάπως αργό. Πέρα απ' αυτό όμως, κάθε Δευτέρα βράδυ ήμουν στη σχολή.

E.M: Tις επαναλήψεις σας τις βλέπετε;

Π.Κ: Πλέον όχι..

Ε.Μ: Πιο παλιά τις βλέπατε;

Π.Κ: Nαι. Έβλεπα τα λάθη μου.Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο πιο πολλά λάθη βλέπεις. Στη δική μας δουλειά από τα λάθη μαθαίνουμε.

Ε.Μ: Έχετε κάνει συμβιβασμούς στο χώρο; Aναφέρομαι και σε οικονομικούς συμβιβασμούς.

Π.Κ: Οικονομικούς κάνεις πάντα γιατί είναι ακριβό σπορ, αλλά συμβιβασμούς του στυλ “θα το κάνεις έτσι και θα πάρεις αυτούς τους ηθοποιούς”, ποτέ.

Ε.Μ: Έτυχε ποτέ να έρθετε σε επαφή με άτομο που είχατε κάνει την ιστορία του επεισόδιο;

Π.Κ: Δεν έχει τύχει σε μένα αλλά στον Άκη Σακελλαρίου, τον ηθοποιό. Σε ένα επεισόδιο είχε παίξει τον Μπέσκο, τον στραγγαλιστή. […]

Ε.Μ: Πως ένιωσε ο Άκης Σακελλαρίου; Tι σας μετέφερε;

Π.Κ: Φρίκαρε, αλλά του άρεσε. Ξέρετε, όλοι οι κατά συρροήν δολοφόνοι, όταν συλλαμβάνονται γίνονται “χριστιανοί”. Κάνουν κάτι που δεν επιτρέπεται να το κάνουν, κάτι που μόνο ο “Θεός” μπορεί να το κάνει και έτσι γίνονται μικροί θεοί και επιβάλλουν τη θέλησή τους πάνω στη ζωή των άλλων. Όταν όμως τους πιάνουν γίνονται ποίμνια. Ο Μπέσκος έκανε αγιογραφίες στη φυλακή.

Ε.Μ: Σχολιάστε μου λίγο τον εκτελεστή της Νορβηγίας.

Π.Κ: Ήταν απίστευτο. Και έχει κάτι φωτογραφίες που είναι πανέμορφος. Σαν το Χριστό. Πριν από μερικά χρόνια, η Μαργαρίτα Καραπάνου, μια σπουδαία Ελληνίδα συγγραφέας έγραψε τον “Υπνοβάτη”. Είναι ένα βιβλίο που μιλάει για το τέλος του κόσμου. Μιλάει για έναν Χριστό, ο οποίος επιστρέφει ως serial killer. Σαν εκδικητής. Πολύ ωραίο μυθιστόρημα. Θέλω να το κάνω ταινία.

Ε.Μ: To έχετε προχωρήσει ή είναι απλά μια σκέψη που υπάρχει;

Π.Κ: Tο έχω προχωρήσει. Έχω πάρει και τα δικαιώματα.

Ε.Μ: Oπότε δύο σχέδια στα σκαριά.

Π.Κ: Ναι αλλά για πιο μετά αυτό. Είναι πιο φιλόδοξο σχέδιο.

"ΕΜΑΘΑ ΤΟΝ ΕΥΡΥΠΙΔΗ ΟΤΑΝ ΠΗΓΑ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ"

Ε.Μ: Υπάρχει κάποιος που θαυμάζετε πολύ;

Π.Κ: Είναι πολλοί. Ο Σεφέρης, ο Νίτσε...

Ε.Μ: Διαβάζετε πολύ;

Π.Κ: Πάρα πολύ.

Ε.Μ: Aπό μικρός;

Π.Κ: Aπό τότε που τελείωσα το σχολείο άρχισα να διαβάζω.

Ε.Μ: Kαλός μαθητής;

Π.Κ: Όχι. Κακός. Με το ζόρι περνούσα τις τάξεις. Δε μου άρεσε το σχολείο. Δε μου άρεσε που με υποχρέωναν να διαβάζω. Όταν πήγα στη Γαλλία έμαθα για τους αρχαίους Έλληνες. Είδα πόσο τους αγαπούσαν οι άλλοι και είπα “για να τους αγαπάνε κάτι ξέρουν”. Έτσι ανακάλυψα τον Ευρυπίδη. Περίεργο ε;

E.M: Περίεργο, ναι.

Π.Κ: Ναι, αλλά έτσι είναι. Φωνάξτε “Ευριπίδη” να δούμε πόσοι θα γυρίσουν να μας πουν τι είναι ο Ευρυπίδης.

Ε.Μ: Tα βραβεία αυτά; (Δείχνοντας τα βραβεία που έχει πάνω στη βιβλιοθήκη του)

Π.Κ: Eίναι από τις σειρές.

Ε.Μ: Πως νιώθετε κάθε φορά που παίρνετε ένα βραβείο;

Π.Κ: Πάντα μου άρεσαν τα βραβεία αλλά να ξέρετε πως τα βραβεία εκφράζουν αυτούς που τα δίνουν και όχι αυτούς που τα παίρνουν. Από τα σπουδαιότερα μέχρι και τα λιγότερο σπουδαία. Μόνο τα Όσκαρ είναι λίγο διαφορετικά γιατί τα δίνουν πολλοί άνθρωποι. Εμείς τι έχουμε; Κάτι καραγκιοζιλίκια. Να δω τη χρονιά που θα έρθει ποιος θα πάρει βραβείο.

Ε.Μ: Kυνόδοντα είδατε;

Π.Κ: Nαι.

Ε.Μ: Kαι; Eντυπώσεις;

Π.Κ: Aπίστευτη συνέπεια όσον αφορά την αφηγηματική δομή και πρόθεση. Είναι πολύ κοντά η πρόθεση στο αποτέλεσμα. Είναι πολύ συνεπής. Ξέρει cinema και επίτηδες αποδομεί αυτό που ξέρει. Αυτά είναι τα θετικά. Το αρνητικό είναι ότι το καλύτερο στην ταινία είναι η ιδέα της και η ιδέα αυτή είναι παρμένη από μεξικάνικη ταινία.

E.M: Θα μου μιλήσετε λίγο για τη σχέση σας με τα πούρα;

Π.Κ: Καπνίζω πούρα γύρω στα 13-14 χρόνια. Έχουμε φτιάξει μια ομάδα που αποτελείται από 40 άτομα απ' όλον τον κόσμο. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικία, δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. Βρισκόμαστε κάποιες φορές το χρόνο. Καπνίζουμε, ανταλλάσουμε, πηγαίνουμε στην Κούβα, δοκιμάζουμε τα καινούρια πούρα, παλιώνουμε τα παλιά...Είμαστε μια παρέα που περνάμε καλά μεταξύ μας. Γελάμε πολύ και δεν υπάρχει ανταγωνισμός.

Ε.Μ: To πούρο που καπνίζετε τώρα από πότε είναι;

Π.Κ: Eίναι από το 1997. Το 'χω παλιώσει. Έχω ένα δωμάτιο σπίτι που είναι μόνο για πούρα, με ειδική υγρασία και θερμοκρασία.

Ε.Μ: Λάτρης των πούρων λοιπόν... Πως προέκυψε η αγάπη αυτή;

Π.Κ: Κάπνιζα τσιγάρα...Ένα βράδυ έλαβα ένα τηλεφώνημα απ'το οποίο ενημερώθηκα πως ένας πολύ καλός μου φίλος είναι στο Ωνάσειο. Πήγα εκεί. Μου έδειξαν τα πνευμόνια του και έπαθα σοκ. Έκανε 7 ώρες εγχείριση.

Όταν είδα αυτό το πράγμα πέταξα το τσιγάρο για πάντα και άρχισα να καπνίζω πούρα.

Ε.Μ: Δεν το κάνετε για στυλ δηλαδή...

Π.Κ: Όχι βέβαια...Στην Ελλάδα από το χρηματιστήριο και μετά άρχισαν οι περισσότεροι να καπνίζουν πούρο και καπνίζουν μάρκες. Πούρο πάντως σημαίνει αγνό και πούρο λέγεται μόνο αυτό που φτιάχνεται στη Κούβα.

Ε.Μ: Aνεκπλήρωτες επιθυμίες έχετε;

Π.Κ: Όλοι οι άνθρωποι έχουν, αλλά δεν είναι ανακοινώσιμες. Ούτε στα όνειρά μας δεν τις ανακοινώνουμε.

Ε.Μ: Tηλεόραση ή κινηματογράφος;

Π.Κ: Και τα δύο έχουν τα καλά τους. Η σαχλή τηλεόραση πάντως που υπάρχει τώρα δε μ'ενδιαφέρει. Θα ήταν ωραίο να υπάρχει μια τηλεόραση όπου θα υπάρχουν πολλά δημιουργικά πράγματα. Όπως ήταν η αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης και μια εποχή στην ΕΡΤ. Τώρα όπως έχει γίνει ένα κατασκεύασμα για celebrities ή tv περσόνες όπως τους αποκαλούν.

ΠΑΝΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΠΟΥΛΟΣ : «Η επιτυχία από την αποτυχία απέχει δύο γράμματα»

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  Το Βήμα, 28/02/2010

Βρίσκομαι στο γραφείο του Πάνου Κοκκινόπουλου πίσω από το «Χίλτον».Ατμόσφαιρα φιλική.Τα ράφια γεμάτα gadgets από προηγούμενες σειρές του, την «Ανατομία ενός εγκλήματος», τον «Κόκκινο κύκλο». Ενα πλαστικό σφυρί που έλιωσε το κεφάλι του Μηνά Χατζησάββα. Μια τεράστια νεκροκεφαλή-τασάκι που ανοίγει στα δύο από τα «Μαύρα μεσάνυχτα». Πλαστικά πιστόλια, μαχαίρια, κούκλες. Και μια φανέλα του Παναθηναϊκού. Καπνίζει ένα τεράστιο πούρο και είναι πλήρως αφοσιωμένος στα πρώτα επεισόδια του «Τρίτου νόμου», της σειράς που τον επανέφερε στη σκηνοθεσία αληθινών ιστοριών εγκλημάτων πάθους έπειτα από ένα διάλειμμα στη μαύρη κωμωδία. Η σειρά αρχίζει αύριο, στο Μega και ο Πάνος Κοκκινόπουλος έχει αγωνία.«Θα το δεχτεί το κοινό ή θα είναι πατάτα;». 

- Πού οφείλεται το ενδιαφέρον σας για την εξιστόρηση αληθινών εγκλημάτων; 
«Ξεκίνησε από την “Ανατομία” αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν με ενδιαφέρει τόσο το true story. Αυτό που βλέπει ο θεατής έχει γίνει μεν, όχι όμως όπως το δείχνουμε. Για δυο λόγους. Ο ένας είναι ηθικής τάξης. Δεν πρέπει να διαπομπεύουμε κανέναν- αρκετά κάνει η τηλεόραση. Και οι δημοσιογράφοι γενικότερα. Λέμε όμως στον θεατή “σας θυμίζει κάτι; Θα μπορούσε να είχε γίνει και έτσι”. Ο άλλος λόγος είναι η μυθοπλασία. Αυτό που κάνουμε δεν είναι τόσο θρίλερ όσο ψυχογραφίες ανθρώπων που ξεπερνούν τα όριά τους. Μου αρέσει ο ψυχολογικός τρόμος. Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω μια ταινία με τέρατα. Από τη στιγμή που βλέπεις τον τρόμο, παύεις να φοβάσαι. Σοφή κουβέντα του Χίτσκοκ. Το τέρας είναι μέσα μας». 

- Ποια από όλες τις σειρές που έχετε κάνει υπήρξε η δυσκολότερη από πλευράς γυρισμάτων; 
«Τα αυτοτελή. Γιατί είναι σαν μικρές, μεσαίου μήκους ταινίες. Απαιτούν ευελιξία και επαγγελματισμό. Και κάψα...». 

- Κάτι που προφανώς έχετε αν κρίνουμε από την επιτυχία σας... 
«Μην το λέτε. Η επιτυχία από την αποτυχία απέχει δύο γράμματα. Κάθε μέρα δίνουμε εξετάσεις, πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους άλλους. Αν δεν αρέσει σε εμάς ό,τι κάνουμε γιατί να αρέσει στους άλλους; Από την άλλη πλευρά, όταν το κάνεις για σένα θα πρέπει πάντα να σκέφτεσαι ότι θα το δουν και άλλοι. Για παράδειγμα, το αυριανό επεισόδιο του “Τρίτου νόμου” εμένα μου αρέσει. Θα αρέσει όμως στον κόσμο ή θα αποδειχθεί πατάτα; Έχω αγωνία». 

- Δεν έχετε κάνει ποτέ παραγγελιές; 

«Ποτέ. Κάνω μόνο αυτό που μου αρέσει». 

- Πώς θα χαρακτηρίζατε την τηλεόραση; 
«Ένα από τα πιο επικίνδυνα και δυνατά μέσα που υπάρχουν στον κόσμο. Πιο δυνατό από τις βόμβες. Οταν όλος ο πόλεμος του Ιράκ πέρασε στους Αμερικανούς με καθημερινά ψέματα μέσα από το CΒS και το ΝΒC, δεν θες κι άλλα». 

- Η τηλεόραση στηρίζεται στη δύναμη του ψέματος; 

«Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει αλήθεια. Ο Τζίγκα Βερτόφ το είχε κάνει πείραμα στον “Ανθρωπο με την κινηματογραφική μηχανή”. Αν γυρίσεις την ίδια σκηνή από δύο διαφορετικές γωνίες λήψεις έχεις δύο διαφορετικές απόψεις. Πάντα υπάρχει υποκειμενικότητα και άποψη». 

- Στην ερώτηση τι έχει αλλάξει από την εποχή της γέννησης της ιδιωτικής τηλεόρασης ως σήμερα τι θα απαντούσατε; 
«Η εύκολη απάντηση είναι κάθε πέρσι και καλύτερα. Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα. Η βιομηχανία είτε του κινηματογράφου είτε της τηλεόρασης έχει ανάγκες. Κάποιοι πληρώνουν ένα προϊόν που πρέπει να ανταποδοθεί. Στο σινεμά πρέπει να κόψεις εισιτήρια, στην τηλεόραση πρέπει να φέρεις διαφήμιση. Όταν ο Τρυφό ρώτησε τον Χίτσκοκ ποιες ταινίες κάνει πιο εύκολα, τις δικές του παραγωγές ή των στούντιο, ο Χίτσκοκ απάντησε ότι πάντα αισθανόταν πιο δύσκολα κάνοντας παραγωγές άλλων γιατί η ταινία πρέπει να φέρει τα λεφτά της πίσω και έτσι να προχωρήσει η βιομηχανία του κινηματογράφου. Σοφή κουβέντα. Πρέπει να υπάρχει όντως ανταπόδοση. Να σέβεσαι τα λεφτά που παίρνεις. Όταν σε πληρώνουν κάτι περιμένουν. Αν δεν το φέρεις φεύγεις. Αυτό ισχύει παγκοσμίως εκτός από την Ελλάδα». 

- Γιατί δεν ισχύει στην Ελλάδα; 

«Γιατί στην Ελλάδα δεν μετρά η επιτυχία. Όπως δεν μετρά και το σκάνδαλο. Έχεις δει κανέναν πολιτικό να πληρώνει για οικονομικό σκάνδαλο; Κανείς δεν πληρώνει για τα λάθη του στην Ελλάδα. Και όταν γίνεται, την πληρώνουν οι λάθος άνθρωποι». 

- Έχετε βιώσει ποτέ κάτι τέτοιο; 

«Ευτυχώς όχι. Δουλεύω με μια εξαιρετική συνεργάτιδα, το alter ego μου στην παραγωγή, την Μπέσυ Βουδούρη. Έχω το καλλιτεχνικό σκέλος, έχει το πρακτικό. Και έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο». 

- Ποιο είναι το κακό της ελληνικής τηλεόρασης; 
«Οι άνθρωποί της. Κάποτε όταν γύριζα την “Ερόικα” για την ΕΡΤ πήγαμε να κάνουμε γύρισμα σε έναν σκουπιδότοπο. Δεν αντέχαμε την μπόχα. Δουλεύαμε με μαντίλια. Τη δεύτερη μέρα δουλέψαμε δύσκολα αλλά πιο άνετα. Την τρίτη ακόμη πιο άνετα. Έπειτα από μια εβδομάδα δεν μας ενοχλούσε καθόλου η βρώμα. Είχαμε συνηθίσει. Αυτό συμβαίνει εδώ: οι άνθρωποι της τηλεόρασης δεν μυρίζουν τα σκατά τους. Γι΄ αυτό τα αναπαράγουν. Τα αλέθουν. Η ελληνική τηλεόραση είναι μια απίστευτη αναπαραγωγή οχετού. Αν φτιάξω ένα σκατό και σκίσει, θα πιστέψω ότι έκανα κάτι καλό. Αυτό εννοώ αναπαραγωγή του οχετού». 

- Εσείς όμως, ενώ ήσασταν μέσα στα κόπρανα, δεν γίνατε... 
«Οι άνθρωποι στις τουαλέτες τους χάνουν πού και πού κάνα δαχτυλίδι, κάτι που γυαλίζει... Προφανώς δεν είναι όλη η τηλεόραση έτσι». 

- Ποιο είναι το πολυτιμότερο μάθημα που έχετε πάρει από την τηλεόραση; «Να δουλεύω γρήγορα. Στο κινηματογραφικό γύρισμα υπάρχει το αύριο πάλι. Στο τηλεοπτικό δεν υπάρχει. Άρα πρέπει να ξέρεις πολύ καλά τι πρέπει να κάνεις». 

- Πώς έγινε η επαφή σας με την τηλεόραση; 
«Απότομα. Το 1974 μου ζητήθηκε να κάνω ένα ντοκυμαντέρ για την πρώτη επέτειο της Μεταπολίτευσης. Το έκανα. Την άλλη χρονιά μού ζητήθηκε κάτι παρόμοιο για την 28η Οκτωβρίου. Από το ντοκυμαντέρ λίγο ως πολύ έβγαινε ότι οι φαντάροι είπαν το “όχι” και όχι οι αξιωματικοί. Εγινε της τρελής. Επεσε η διοίκηση της ΕΡΤ, μου έβγαλαν το παρατσούκλι ο “Κόκκινος Κοκκινόπουλος”. Για πολλά χρόνια κόπηκα από την τηλεόραση. Επανήλθα για κάποια ντοκυμαντέρ και όταν άνοιξε πια η ιδιωτική τηλεόραση βρήκα τον δρόμο μου». 

- Οι κινηματογραφικές αναφορές σας είναι πολύ συχνές. Σκοπεύετε να σκηνοθετήσετε και στον κινηματογράφο; 
«Ετοιμάζω ένα θρίλερ. Ωστόσο στην Ελλάδα το να κάνεις σινεμά είναι ένα ακριβό χόμπι. Εννοώ δημιουργικό σινεμά όχι τις κατά συρροή κωμωδίες που κάνουν πια όλοι. Στη σκηνοθεσία, όπως παντού, μαθαίνεις από τα λάθη σου. Αν όμως γυρίζεις μια ταινία κάθε έξι χρόνια και δεν είσαι Στάνλεϊ Κιούμπρικ ή Τέρενς Μάλικ, τι σινεμά να κάνεις;». 

- Παρακολουθείτε ξένες σειρές; Σας επηρεάζουν; 
«Πάντα. Κάποτε ένας αμερικανός παραγωγός που είχε έρθει στη Γαλλία είχε πει ότι το καινούργιο δεν θα έρθει από τα στούντιο αλλά από την καλωδιακή τηλεόραση. Είχε δίκιο. Όταν τα ριάλιτι είχαν ισοπεδώσει τα πάντα, αυτά τα κανάλια απευθύνθηκαν σε “τρελαμένους” ανθρώπους. Και έτσι έγιναν διαφορετικά πράγματα. Οι “Σοπράνος” είναι για μένα μεγαλοφυής σειρά. Το “Μad men” σπουδαίο. Το “Six feet under” το ίδιο. Απέδειξαν ότι η τηλεόραση δεν απευθύνεται μόνον σε ανεγκέφαλους». [...]