Το αντιστασιακό κίνημα στη Γαλλία και η θρυλική οργάνωση FTP

Το κείμενο που ακολουθεί είναι το αποτέλεσμα της επιθυμίας μας να κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναφορά στο αντιστασιακό κίνημα της Γαλλίας και κυρίως στην ένοπλη αντιστασιακή οργάνωση FTP και στη δράση της. Σκοπός μας είναι να αποτίσουμε ένα φόρο τιμής στους ανθρώπους που αφοσιώθηκαν ολόψυχα στον αγώνα κατά του φασισμού και του ναζισμού και έδειξαν ότι η ελευθερία κατακτάται με αγώνες και θυσίες.

Η κατάκτηση της Γαλλίας από τους ναζί και οι διάφορες δωσιλογικές ομάδες

Το 1940 ο στρατός της Ναζιστικής Γερμανίας (γνωστός και ως Βέρμαχτ) κατακτά τη Γαλλία. Η νικηφόρα προέλαση των Ναζί δείχνει ότι η στρατιωτική μηχανή του Χίτλερ είναι αρκετά ισχυρή και όλοι βλέπουν ότι το φάντασμα του ναζισμού αρχίζει να πλανάται σε όλο και περισσότερες χώρες της Ευρώπης.

Ο γαλλικός λαός υποδουλώνεται και υφίσταται όλα τα δεινά της κατοχής. Σε αυτά περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων και οι πολυάριθμες συλλήψεις και εκτελέσεις, οι κατασχέσεις, τα βασανιστήρια κ.α. Οι διάφορες αστυνομικές υπηρεσίες του δωσιλογικής κυβέρνησης του Βισύ εξαπέλυσαν ένα όργιο τρομοκρατίας και είχαν αρκετά στενή συνεργασία με τα γερμανικά SD. Το έργο των Γερμανών κατακτητών φρόντισαν με προθυμία να το διευκολύνουν και διάφορες φασιστικές οργανώσεις και κόμματα όπως :

1) το Parti Populaire Francais, του οποίου ηγέτης ήταν ο Ντοριώ. Διέθετε μάλιστα και πολιτοφυλακή.

2) το Rassemblement National Populaire, με ηγέτη τον Ντεά. Η πολιτοφυλακή του είχε την ονομασία Legion Nationale Populaire.

3) το Parti Franciste, με ηγέτη τον Μπισάρ

4) το Ligue Francaise (Γαλλικός Σύνδεσμος) και άλλα.

Αυτές οι δωσιλογικές – φιλογερμανικές ομάδες φορούσαν συνήθως σκούρα μπλε πουκάμισα και σε πολλές περιπτώσεις οπλίζονταν από τους Γερμανούς κατακτητές.

Το 1943 η δοσιλογική κυβέρνηση του Βισύ δημιούργησε την Milice Francaise (Γαλλική Πολιτοφυλακή), με αρχηγό τον Νταρνάν και κύριο στόχο την εξόντωση των Γάλλων αντιστασιακών. Μια άλλη, λιγότερο σημαντική δωσιλογική ομάδα ήταν η Legion Nordafricaine (Βορειοαφρικανική Λεγεώνα), αποτελούμενη από μουσουλμάνους.

Η Γαλλική Εθνική Αντίσταση και η οργάνωση FTP

Μέσα όμως στο σκοτάδι της κατοχής ξεπρόβαλε και μια αχτίδα φωτός. Ο γαλλικός λαός δεν κάμφθηκε από το κλίμα τρομοκρατίας και τις ποικίλες διώξεις. Ιδρύθηκαν πολυάριθμες αντιστασιακές οργανώσεις από άτομα διαφόρων πολιτικών πεποιθήσεων. Το κίνημα της Αντίστασης άρχισε να μεγαλώνει και να εξαπλώνεται σε διάφορες περιοχές της κατεχόμενης Γαλλίας, δίνοντας ελπίδα στους υπόδουλους πολίτες της χώρας.

Μια από τις διάφορες οργανώσεις που έδρασαν στις τάξεις της Γαλλικής Αντίστασης ήταν και η FTP, στην οποία θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας.

H « Francs-tireurs et partisans » (FTP) (Ελεύθεροι Σκοπευτές και Αντάρτες) ήταν ένοπλη αντιστασιακή οργάνωση που έδρασε στη Γαλλία την περίοδο 1941 – 1944. Ιδρύθηκε το 1941 μετά από απόφαση που πήρε το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας (Parti Communiste Francais). Στόχος της οργάνωσης FTP ήταν να επιφέρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερα πλήγματα εναντίον των Γερμανών κατακτητών, αλλά και διαφόρων Γάλλων συνεργατών τους.

Σημαντική συμβολή στον αντιστασιακό αγώνα του FTP είχε το «Εργατικό Κίνημα Μεταναστών», το οποίο εντάχθηκε στο FTP, με την ονομασία «FTP-MOI» και δραστηριοποιήθηκε στην περιοχή του Παρισιού.

Από τα τέλη του 1942, η αντιστασιακή δράση στις πόλεις ανατέθηκε σε αυτή την ομάδα αποφασισμένων και ριψοκίνδυνων μεταναστών, οι οποίοι υπάγονταν στην ηγεσία του ΚΚΓ (Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας), μέσω του Ζακ Ντυκλώ (Jacques Duclos). Ο Jacques Duclos (1896-1975) ήταν επιφανής κομμουνιστής, γεννημένος στη Νότια Γαλλία, πολεμιστής στη μάχη του Βερντέν και Γενικός Γραμματέας του ΚΚΓ την περίοδο 1950-1953.

Ο πιο δυναμικός πυρήνας του FTP-MOI δραστηριοποιήθηκε στο Παρίσι, στην καρδιά της ναζιστικής Κατοχής, με αρχηγούς τον Μπορίς Χόλμπαν και αργότερα τον Μισσάκ Μανουσσιάν. Στο σημείο αυτό, θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι ο Boris Holban (1908-2004) ήταν κομμουνιστής που γεννήθηκε το 1908 στη Βεσσαραβία και εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ρουμανίας. Ο Missak Manouchian (1906-1944) ήταν Γαλλοαρμένιος ποιητής, εβραϊκής καταγωγής, μέλος του ΚΚ Γαλλίας από το 1934 και ηγετικό στέλεχος της οργάνωσης FTP-MOI στην περιοχή του Παρισιού.

Η αντάρτικη ομάδα του Μανουσσιάν (Groupe Manouchian) κατάφερε στις 28 Σεπτεμβρίου 1943 να σκοτώσει τον Julius Ritter, αξιωματούχο των SS και στενό συνεργάτη του ναζιστή Fritz Sauckel. Ο Julius Ritter ήταν επόπτης της γαλλικής «Υπηρεσίας Αναγκαστικής Εργασίας» (Service du Travail Obligatoire –STO) και υπεύθυνος για την επιστράτευση Γάλλων εργατών για τα γερμανικά πολεμικά εργοστάσια.

Από τον Αύγουστο μέχρι τον Νοέμβριο του 1943 η ομάδα Μανουσσιάν πραγματοποίησε περίπου 30 επιθέσεις εναντίον γερμανικών στόχων. Στις 16 Νοεμβρίου 1943 ο Μανουσσιάν και άλλοι αντιστασιακοί συνελήφθησαν. Συνολικά 23 αγωνιστές έπεσαν στα χέρια της γερμανικής GFP και καταδικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Μανουσσιάν μαζί με άλλα 21 άτομα εκτελέστηκαν κοντά στο Παρίσι στις 21 Φεβρουαρίου 1944, ενώ η 32χρονη Ρουμάνα Olga Bancic (1912-1944) εκτελέστηκε στις φυλακές της Στουτγάρδης στις 10 Μαΐου 1944.

Ανάμεσα στους εκτελεσθέντες του Φεβρουαρίου του 1944 ήταν και ο 20χρονος Γαλλοπολωνός Robert Witchitz, ο 28χρονος Ισπανός Célestino Alfonso, ο 21χρονος Γαλλοϊταλός Rino Della Negra, ο 22χρονος Ιταλός Spartaco Fontano, ο 21χρονος Γάλλος Georges Cloarec κ.α.                                                                                              

Τον Αύγουστο του 1942, ισχυρές εκρήξεις συγκλόνισαν το στάδιο Jean Bouin, στο Παρίσι, στη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα γερμανικών μονάδων. Τέσσερις στρατιώτες σκοτώθηκαν και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά. Τον Απρίλιο, τον Μάιο και τον Ιούνιο, ο ήχος από τις χειροβομβίδες του Εργατικού Κινήματος Μεταναστών (FTP-MOI), που επιτίθονταν σε αστυνομικούς, γερμανικές περιπόλους και φυλάκια αναπτέρωσε το ηθικό του δοκιμαζόμενου λαού της Γαλλίας.

Πέρα από την ομάδα Μανουσσιάν έδρασαν και άλλες ομάδες του FTP-MOI σε διάφορες άλλες περιοχές της Γαλλίας. Για παράδειγμα, στη Μασσαλία (εργατούπολη και τόπος υποδοχής χιλιάδων μεταναστών από την Ισπανία και την κατεχόμενη Ευρώπη) έδρασε η ομάδα «Compagnie Marat», στη Λυών έδρασε η ομάδα «Compagnie Carmagnole» και στη Γκρενόμπλ η ομάδα «Compagnie Liberté». Οι δύο τελευταίες ομάδες μαζί είχαν 96 θύματα σε διάφορες επιχειρήσεις και δολιοφθορές. Από αυτούς τους 96, οι 29 ήταν Πολωνοεβραίοι, 5 Ούγγροι και Ρουμάνοι Εβραίοι, 17 Ιταλοί, 23 Γάλλοι, 5 Ισπανοί (μαχητές του Ισπανικού Εμφυλίου), 7 Πολωνοί, 2 Αρμένιοι, 1 Γερμανός και 7 αγνώστου εθνικότητας.

Τέλος, στην Τουλούζη έδρασε μια ομάδα με το όνομα «35th Brigade», δηλαδή 35^η Ταξιαρχία. Ηγετική φυσιογνωμία σε αυτή την ομάδα ήταν ο Marcel (Mendel) Langer (1903-1943), ο οποίος πολέμησε στο πλευρό των δημοκρατικών – αντιφασιστών στον Ισπανικό Εμφύλιο μέσα από τις γραμμές των Διεθνών Ταξιαρχιών. Ήταν ένας ιδιαίτερα τολμηρός Πολωνός που δεν λύγισε ποτέ (ούτε καν τη στιγμή του θανάτου) και αφοσιώθηκε ολόψυχα στον αγώνα για το ύψιστο ιδανικό : την ελευθερία.

Το 2009 προβλήθηκε η δραματική ταινία «L’ Armee du crime» («The Army of Crime»), του σκηνοθέτη Robert Guediguian, η οποία αναφερόταν στην ιστορία της αντιστασιακής οργάνωσης FTP-MOI.

Γιος Ταγματασφαλίτη και θαυμαστής του Χίτλερ ο Μιχαλολιάκος. Η άγνωστη διαδρομή του

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μια σύντομη αναφορά στη ζωή και τη δράση του Νίκου Μιχαλολιάκου, ηγέτη της Χρυσής Αυγής. Σκοπός μας είναι να φωτίσουμε όσο γίνεται περισσότερο διάφορες πτυχές του Μιχαλολιάκου, οι οποίες είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό, όπως άγνωστη είναι στους περισσότερους ψηφοφόρους και η πολυετής ιστορική διαδρομή της Χρυσής Αυγής. Άλλωστε, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών άκουσε για πρώτη φορά το όνομα «Χρυσή Αυγή» στις εκλογές του 2012, στις οποίες η συγκεκριμένη οργάνωση απέκτησε για πρώτη φορά στην ιστορία της θέση στο κοινοβούλιο. Ξεκινάμε λοιπόν.

Ο άγνωστος Νίκος Μιχαλολιάκος, ο Ταγματασφαλίτης πατέρας του και τα νεανικά του χρόνια

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Δεκεμβρίου 1957, αλλά κατάγεται από τη Λακωνία. Για την ακρίβεια, από τα Κορογονιάνικα της Μάνης. Στα μαθητικά του χρόνια και συγκεκριμένα το 1973 εντάχθηκε στην ακροδεξιά – φιλοχουντική οργάνωση «4^η Αυγούστου» του ναζιστή Κωνσταντίνου Πλεύρη. Η πορεία του στην ακροδεξιά παράταξη φαίνεται να ακολουθεί μια οικογενειακή παράδοση.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε μια πληροφορία που είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό, αλλά σημαντική. Ο πατέρας του, δηλαδή ο Γιώργος Μιχαλολιάκος, ήταν μέλος των Ταγμάτων Ασφαλείας Λακωνίας, δηλαδή με λίγα λόγια δωσίλογος. Τα Τάγματα Ασφαλείας ιδρύθηκαν από την κατοχική κυβέρνηση Ράλλη, εξοπλίστηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές και ασχολήθηκαν με την καταπολέμηση των αντιστασιακών οργανώσεων. Κατά συνέπεια ήταν δωσίλογος, δηλαδή συνεργάτης των Γερμανών κατακτητών. Αυτή η πληροφορία φωτίζει τις απόψεις του Νίκου Μιχαλολιάκου πάνω σε αυτό το θέμα. Θυμίζουμε ότι όχι μόνο δεν παραδέχτηκε ότι οι Ταγματασφαλίτες είναι δωσίλογοι – προδότες, αλλά τους αποκάλεσε και «εθνικούς αγωνιστές» σε μια τηλεοπτική του εμφάνιση και τους εξύμνησε. Είναι γνωστό βέβαια και το βαθύ μίσος του για τις αντιστασιακές οργανώσεις (ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ κτλ).

Ο Ν. Μιχαλολιάκος φοίτησε στη Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά συνέπεια, δηλώνει μαθηματικός, αλλά στην ουσία είναι ανεπάγγελτος. Η «4^η Αυγούστου» θα κατηγορηθεί για διάφορες εξτρεμιστικές ενέργειες. Το 1976, ο νεαρός Μιχαλολιάκος θα συλληφθεί για τα επεισόδια εις βάρος δημοσιογράφων που έγιναν στην κηδεία του χουντικού βασανιστή Ευάγγελου Μάλλιου. Τίποτα όμως δεν φαίνεται ότι μπορεί να τον πτοήσει. Σε πολλές περιπτώσεις δείχνει το μεγάλο θαυμασμό του όχι μόνο για τη χούντα των συνταγματαρχών, αλλά και για τη Ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ.

Η ακροδεξιά τρομοκρατία, η σύλληψη του Μιχαλολιάκου και η γρήγορη αποφυλάκισή του

Στη συνέχεια θα συλληφθεί για τρομοκρατικές ενέργειες. Εκείνα τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, οι ακροδεξιές τρομοκρατικές οργανώσεις φρόντιζαν να κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους στην Αθήνα, προκαλώντας αιματηρές εκρήξεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στις 11 Μαρτίου 1978 μια ωρολογιακή βόμβα εξερράγη στην αίθουσα του κινηματογράφου Έλλη, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν 19 άνθρωποι. Ένα από τα θύματα του τυφλού τρομοκρατικού χτυπήματος έχασε τα δυο του πόδια.

Μια άλλη ακροδεξιά τρομοκρατική επίθεση θα γίνει στις 20 Ιουνίου 1978, στην αίθουσα του κινηματογράφου Ρεξ. Αυτή τη φορά, από την έκρηξη της βόμβας τραυματίστηκαν 15 άνθρωποι. Στο πλαίσιο των συλλήψεων για την υπόθεση της τρομοκρατίας, θα συλληφθεί μεταξύ άλλων και ο Μιχαλολιάκος τον Ιούλιο του 1978, διάστημα κατά το οποίο υπηρετούσε τη θητεία του. Ενώ οι αρχικές κατηγορίες με τις οποίες παραπέμπονται οι κατηγορούμενοι στον ανακριτή εντάσσονται στον νόμο 774/78 «περί καταστολής της τρομοκρατίας» και είναι σε βαθμός κακουργήματος, ο Μιχαλολιάκος και άλλα δύο άτομα καταλήγουν να παραπεμφθούν στο πενταμελές εφετείο και να τιμωρηθούν για παράβαση του νόμου 495/76 «περί όπλων και εκρηκτικών υλών», δηλαδή για μια κατηγορία που είναι πλημμέλημα.

Τον Ιανουάριο του 1979 καταδικάστηκε για κατοχή όπλων και εκρηκτικών σε φυλάκιση 13 μηνών. Όμως η στιγμή της αποφυλάκισης ήρθε αρκετά γρήγορα. Τον Αύγουστο του 1979 ήταν πλέον ελεύθερος. Ορισμένοι συναγωνιστές του θα τον κατηγορήσουν για «ρουφιανιά». Υποστήριξαν δηλαδή ότι ο Μιχαλολιάκος ενήργησε ύπουλα και τους κατέδωσε στην αστυνομία και στην ΚΥΠ, προκειμένου «να σώσει το τομάρι του» και να πέσει «τα μαλακά». Ο ακροδεξιός Αριστοτέλης Καλέντζης που συνελήφθη το 1976, αναγκάστηκε να μείνει στη φυλακή 12 ολόκληρα χρόνια και όχι λίγους μήνες όπως ο Μιχαλολιάκος.

Κατά τη διάρκεια της σύντομης παραμονής του στις φυλακές του Κορυδαλλού, ο Μιχαλολιάκος θα έχει την ευκαιρία να συναντήσει τους έγκλειστους χουντικούς και να γνωρίσει από κοντά το δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο.

Η ίδρυση της Χρυσής Αυγής, τα πρώτα βήματα και ο θαυμασμός για τη Ναζιστική Γερμανία

Μετά την αποφυλάκισή του, νιώθει ότι έχει έρθει η ώρα να κολυμπήσει μόνος του στα νερά της πολιτικής και να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Στο πλευρό του βρίσκεται μια μικρή ομάδα ομοϊδεατών του. Μεταξύ αυτών, ο Αντώνης Καρράς, ο Γιώργος Ηλιόπουλος και ο Φώτης Παπαθανασίου (ξάδερφος του μουσικοσυνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου). Έτσι λοιπόν, το Δεκέμβριο του 1980 θα εκδώσει το πρώτο τεύχος του ναζιστικού περιοδικού «Χρυσή Αυγή». Στο συγκεκριμένο περιοδικό υπάρχει ένας έντονος θαυμασμός για το Χίτλερ, το Τρίτο Ράιχ και τις αρχαίες πολυθεϊστικές θρησκείες, ενώ στο εξώφυλλό του υπάρχει μια σβάστικα, κυκλικής μορφής.

Σταδιακά, το περιοδικό θα μετεξελιχθεί σε πολιτική οργάνωση. Για πρώτη φορά ο Μιχαλολιάκος είναι αρχηγός μιας καθαρά δικής του ομάδας. Στην πορεία θα αρχίσει να γίνεται γνωστός και ως «φύρερ». Το 1982 ανοίγει στα Εξάρχεια το πρώτο γραφείο της οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», με άγνωστο χρηματοδότη. Κοντά της θα έρθουν διάφοροι αμετανόητοι νεοναζί, αλλά στα τέλη του 1983 θα σταματήσει τη λειτουργία της και την έκδοση του περιοδικού της. Ο αρχηγός (ή πιο σωστά Γενικός Γραμματέας) της Χρυσής Αυγής θα φύγει από την Ελλάδα για ένα ολιγοήμερο ταξίδι στη Νότια Αφρική, χώρα γνωστή για το ρατσιστικό καθεστώς του Απαρτχάιντ. Το ποιους συνάντησε εκεί παραμένει άγνωστο.

Το Σεπτέμβριο του 1984 θα επιστρέψει στα παλιά του λημέρια και με εντολή του δικτάτορα Παπαδόπουλου θα γίνει αρχηγός της Νεολαίας του χουντικού κόμματος ΕΠΕΝ. Όμως, το πέρασμά του από αυτήν θα είναι πολύ σύντομο. Θα κάτσει ενάμιση χρόνο περίπου, θα συγκρουστεί με ορισμένα άτομα και θα αποχωρήσει.

Η Χρυσή Αυγή (Χ.Α.) θα επαναλειτουργήσει το 1986 και το ομότιτλο περιοδικό της θα επανακυκλοφορήσει. Ο Μιχαλολιάκος θα επιμείνει στο ναζιστικό χαρακτήρα της οργάνωσης και στη χρησιμοποίηση διαφόρων συμβόλων του Τρίτου Ράιχ. Στο πλευρό του θα βρεθεί ο (καταδικασθείς σε κάθειρξη 21 ετών) Αντώνης Ανδρουτσόπουλος, γνωστός και ως «Περίανδρος», αλλά οι δρόμοι τους αργότερα θα χωρίσουν με επεισοδιακό τρόπο. Η Χρυσή Αυγή έχοντας ελάχιστη απήχηση στους πολίτες και ψηφοφόρους, θα μείνει για μεγάλο διάστημα στο περιθώριο. Το 1989 θα κολλήσει αφίσες στην Αθήνα για να τιμήσει τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Αδόλφου Χίτλερ. Η οργάνωση φαίνεται να είναι προσωποπαγής και να έχει μια παραστρατιωτική δομή.

Αρχίζουν να δημιουργούνται οι πρώτες «ομάδες κρούσης» της οργάνωσης και να ακούγεται το όνομά της σε διάφορα βίαια επεισόδια (εναντίον πολυάριθμων ιδεολογικών της αντιπάλων) που συνέβαιναν στους δρόμους της Αθήνας. Το Νοέμβριο του 1990 θα γίνει η πρώτη διάσπαση της Χρυσής Αυγής, καθώς αποχώρησε μια ομάδα με επικεφαλής τον Ιωάννη Περδικάρη, ο οποίος είχε γράψει την ιδεολογική διακήρυξη της οργάνωσης.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Μιχαλολιάκος θεώρησε ότι υπήρχε γόνιμο έδαφος για τη σταδιακή άνοδο της Χρυσής Αυγής (Χ.Α.) και την εδραίωσή της στο χώρο της ακροδεξιάς. Οι βίαιες εξορμήσεις των μελών της οργάνωσης αρχίζουν και αυξάνονται όλο και περισσότερο και τα ρατσιστικά και φασιστικά συνθήματα γεμίζουν τους τοίχους διαφόρων πόλεων. Οι συγκρούσεις στο πεζοδρόμιο, τα ναζιστικά σύμβολα και το νταηλίκι αρχίζουν να γίνονται η σφραγίδα της Χ.Α.

Σταδιακά αρχίζει να «ψαρεύει» άτομα ακόμα και από το χώρο των οργανωμένων οπαδών των ομάδων. Ο Μιχαλολιάκος παραμένει πάντα ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός και παράλληλα φροντίζει να διατηρεί μια επαφή με ακροδεξιά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, όπως π.χ. ο Μάνος Μανωλάκος.

Χρυσή Αυγή, Ναζισμός και συμμετοχή σε εκλογές

Τα κείμενα του εντύπου της Χρυσής Αυγής μιλάνε για την ανωτερότητα της Αρίας Φυλής και εξυμνούν τη δράση των SS (Ες Ες). Η οργάνωση του Μιχαλολιάκου εξέδωσε επίσης και διάφορα βιβλία ναζιστικού περιεχομένου, όπως για παράδειγμα τα εξής : «Ο Αδόλφος Χίτλερ ομιλεί εις Σπορτπαλαστ Βερολίνου» (εκδόσεις Χρυσή Αυγή, 1982),  «George Lincoln Rockwell - Εν τούτω νίκα» (εκδόσεις Χρυσή Αυγή, 1991) και άλλα. Στο έντυπο «Εθνολογικές Φυλετικές Ανταποκρίσεις» (τεύχος Ιουλίου - Αυγούστου – Σεπτεμβρίου 1987) που αποτέλεσε περιοδική έκδοση της Χρυσής Αυγής, οι μαύροι αναφέρονται ως «υπάνθρωποι με έντονα τα χαρακτηριστικά της κατώτερης φυλής». Το τεύχος 16 του περιοδικού «Χρυσή Αυγή» (που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 1987) έχει στο εξώφυλλό του τη φωτογραφία του Ρούντολφ Ες (που υπήρξε ηγετικό στέλεχος του Ναζιστικού Κόμματος Γερμανίας) και από κάτω αναγράφεται με κεφαλαία γράμματα η λέξη «ΑΘΑΝΑΤΟΣ». Στο τεύχος 39 του περιοδικού που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1988, υπάρχει μια φωτογραφία του διορισμένου από τους Γερμανούς κατοχικού πρωθυπουργού Τσολάκογλου στο εξώφυλλο. Στο εξώφυλλο του τεύχους Μαΐου – Ιουνίου 2007 ο Χίτλερ χαιρετά ναζιστικά.

Σχετικά με τα θρησκευτικά ζητήματα, η οργάνωση φροντίζει να υμνήσει τον Παγανισμό, ξεκαθαρίζοντας ότι «Ο Παγανισμός είναι η έκφραση θρησκευτικότητας του Άριου Ανθρώπου» (τεύχος 39, Οκτώβριος 1988). Στο εξώφυλλο του 44^ου τεύχους (Απρίλιος 1989) υπάρχει η εικόνα του Χίτλερ, ενώ στο εξώφυλλο του 46^ου τεύχους (Ιούνιος 1989) δεσπόζει η εικόνα του αμετανόητου Βέλγου ναζιστή Leon Degrelle.  Στο εξώφυλλο του 64^ου τεύχους (Ιούλιος 1991) βλέπουμε έναν νεαρό σαλπιγκτή της Χιτλερικής Νεολαίας. Ας μην ξεχνάμε όμως και το άρθρο που έγραψε ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος το 1987 για τον Αδόλφο Χίτλερ και αναφέρει ότι η σκέψη και η ψυχή του είναι «δοσμένη στη Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού».

Το δεύτερο συνέδριο της Χρυσής Αυγής θα πραγματοποιηθεί το 1992 στο ξενοδοχείο «Κάραβελ». Ο αρχηγός αποφασίζει ότι έχει φθάσει η ώρα της συμμετοχής σε μια εκλογική αναμέτρηση. Στις αρχές του 1993 εκδίδει την εβδομαδιαία εφημερίδα «Χρυσή Αυγή». Στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου του 1994 η Χρυσή Αυγή παίρνει ποσοστό 0,11 % και 7.264 ψήφους. Λίγα χρόνια αργότερα, στις Βουλευτικές Εκλογές του 1996 θα κινηθεί και πάλι σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Συγκεκριμένα πήρε ποσοστό 0,07 % και 4.487 ψήφους. Δύο άτομα θα ανέβουν θέσεις στην ιεραρχία της Χρυσής Αυγής και θα βρεθούν ακριβώς ένα «σκαλοπάτι» κάτω από τον Αρχηγό. Είναι ο Γιάννης Γιαννόπουλος (που επέστρεψε από τη Νότια Αφρική) και ο «Περίανδρος».

Τον Ιούνιο του 1998, ο χρυσαυγίτης «Περίανδρος», υπαρχηγός της οργάνωσης, επιτίθεται εναντίον του νεαρού Δημήτρη Κουσουρή και τον στέλνει στην εντατική με βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.  Οι έρευνες για τους δράστες της αιματηρής επίθεσης θα οδηγήσουν τις Αρχές στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, αλλά τα ίχνη του «Περίανδρου» έχουν εξαφανιστεί.

Στις Ευρωεκλογές του 1999 η Χρυσή Αυγή συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο με την ονομασία «Πρώτη Γραμμή» του ακροδεξιού Κωνσταντίνου Πλεύρη που συγκέντρωσε το 0,75 % των ψήφων.  Στη συνέχεια η Χρυσή Αυγή θα πάρει μέρος στις Ευρωεκλογές του 2004 (με το όνομα «Πατριωτική Συμμαχία») συγκεντρώνοντας το 0,17 % των ψήφων.

Η καταδίκη του «Περίανδρου» και οι αποκαλύψεις του χρυσαυγίτη Κουσουμβρή

Το Νοέμβριο του 2005 η Χρυσή Αυγή θα απασχολήσει για λίγο τη δημοσιότητα λόγω του περιστατικού με τους πυροβολισμούς από καραμπίνα εναντίον αντιφασιστών. Λίγο αργότερα, το Δεκέμβριο του 2005 ο Μιχαλολιάκος ανακοινώνει την παύση των δραστηριοτήτων της οργάνωσης. Οι καιροί είναι δύσκολοι και ο «Περίανδρος» είναι φυγόδικος για πολλά χρόνια. Τελικά θα αποφασίσει να παραδοθεί μόνος του στην Αστυνομία. Το Σεπτέμβριο του 2006 ο «Περίανδρος» καταδικάστηκε σε κάθειρξη 21 ετών. Τα επόμενα χρόνια ο Μιχαλολιάκος θα έρθει σε ρήξη όχι μόνο με τον «Περίανδρο», αλλά και με άλλον ένα πρώην στενό συνεργάτη του : το Δημήτρη Ζαφειρόπουλο που έγινε υπαρχηγός στη μετά Περίανδρο εποχή και που σήμερα είναι εκδότης της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος».

Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να πούμε λίγα λόγια και για τον Κουσουμβρή. Ο Χάρης Κουσουμβρής που διετέλεσε Ταμίας της Χρυσής Αυγής, έγραψε το 2004 ένα βιβλίο με τίτλο «Γκρεμίζοντας το μύθο της Χρυσής Αυγής», το οποίο περιέχει αποκαλύψεις που «καίνε» την οργάνωση. Είναι το πρώτο ντοκουμέντο που γράφτηκε από ένα στέλεχος της οργάνωσης. Ο Κουσουμβρής διατυπώνει σοβαρές επικρίσεις εναντίον του Μιχαλολιάκου, κατηγορώντας τον ακόμα και για περίεργες μεθοδεύσεις στην υπόθεση του «Περίανδρου».

Το βιβλίο του Κουσουμβρή δημιουργεί πολλά ερωτήματα σχετικά με το ποιοι ήταν αυτοί που χρηματοδοτούσαν τη Χρυσή Αυγή όλα αυτά τα χρόνια. Ο υψηλόβαθμος χρυσαυγίτης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Στέλιο Βραδέλη ανέφερε ότι : «Ως ταμίας της Χρυσής Αυγής, είχα τη δυνατότητα να γνωρίζω ότι στο ταμείο δεν είχαμε ποτέ περισσότερα από 300-400 ευρώ. Με τα χρήματα αυτά δεν συντηρείται μια οργάνωση.»  και προσθέτει ότι «το προεκλογικό μας υλικό για τις ευρωεκλογές είχε έρθει με δελτίο αποστολής από τα γραφεία μεγάλου κόμματος. Στη «Χρυσή Αυγή» μας εκμεταλλεύτηκαν. Υπάρχουμε για να εξυπηρετούμε σκοπιμότητες.» .

Ενδιαφέροντα είναι επίσης και αυτά που γράφει ο Κουσουμβρής σχετικά με τον Κ. Πλεύρη και την ΟΝΝΕΔ (Νεολαία της Νέας Δημοκρατίας). Σε κάποιο σημείο του βιβλίου του αναφέρει τα εξής : «Ποιος χρηματοδοτούσε άραγε αυτήν την προσπάθεια ; Απ’ ότι εμμέσως μας έδωσε να καταλάβουμε ο ίδιος ο διαβόητος ‘‘αρχηγός’’ της Χρυσής Αυγής, ‘‘αρπαχτές’’ γινόντουσαν απ’ όλους τους κομματικούς χώρους καταπώς συνέφερε τα δύο μεγάλα κόμματα, δηλαδή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Σύμφωνα με τα όσα μας έλεγε ο ίδιος [δηλαδή ο Μιχαλολιάκος], μια τέτοια χρηματοδότηση θα εξυπηρετούσε την ‘’ιερότητα’’ του αγώνα μας. Τελικά αναλωνόμασταν σε μια μεγάλη στημένη βρωμιά. Ήμουν μάρτυρας – όχι μόνο εγώ αλλά και πολύ άλλοι, όταν ο ίδιος ο ‘’αρχηγός’’ μας είχε στείλει να συνοδεύσουμε σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ Βύρωνος τον Κ. Πλεύρη, όπου τον είχε καλεσμένο ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Τομπούλογλου.» . Διευκρινίζουμε ότι ο αναφερόμενος νεοδημοκράτης είναι ο Χάρης Τομπούλογλου που διετέλεσε μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου της ΟΝΝΕΔ και αργότερα Πρόεδρος του Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού», απασχολώντας τα ΜΜΕ το Δεκέμβριο του 2013 με τη σύλληψή του για υπόθεση δωροληψίας.

Η συνέχεια της ιστορίας

Η συνέχεια της ιστορίας είναι σχετικά γνωστή σε όσους παρακολουθούν την πολιτική επικαιρότητα. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 η Χρυσή Αυγή θα προσπαθήσει να βγει από το περιθώριο και να κάνει την εμφάνισή της σε περισσότερες γειτονιές. Εγκαινιάζονται τοπικές οργανώσεις στην Κυψέλη, στο Παγκράτι και στο Περιστέρι. Παράλληλα, οι χρυσαυγίτες θα προσπαθήσουν να ψαρέψουν άτομα και από το χώρο του ποδοσφαίρου, δημιουργώντας ένα σύνδεσμο φιλάθλων με το όνομα «Γαλάζια Στρατιά». Παρόλα αυτά, θα αργήσει πολύ η επίτευξη ενός καλού εκλογικού αποτελέσματος.  

Ορισμένα άλλα αξιοσημείωτα γεγονότα είναι η δημιουργία από το Μιχαλολιάκο ενός βιβλιοπωλείου με το όνομα «Λόγχη», η ίδρυση στην Κύπρο του ακροδεξιού κόμματος ΕΛΑΜ και οι αδελφικές σχέσεις της Χρυσής Αυγής με το γερμανικό ναζιστικό κόμμα NPD.

Το Νοέμβριο του 2002, μια ομάδα χρυσαυγιτών μαχαιρώνει το φοιτητή Πάρη Χρυσό και ξυλοκοπεί την εκπαιδευτικό Χρυσάνθη Τσιμπίδου. Στα αιματηρά επεισόδια του 2008, οι κάμερες θα καταγράψουν διάφορους ροπαλοφόρους και κρανοφόρους χρυσαυγίτες να συμπορεύονται με τους άνδρες των ΜΑΤ και να τραυματίζουν δύο αντιφασίστες διαδηλωτές. Την επόμενη χρονιά η Χρυσή Αυγή θα συνδέσει το όνομά της με τα βίαια επεισόδια στο χώρο του παλιού Εφετείου.

Στις Δημοτικές Εκλογές του 2010, ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής είναι υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων. Παίρνει ποσοστό 5,29 % και εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος, πράγμα που αυξάνει τις πολιτικές φιλοδοξίες του.

Τον Ιανουάριο του 2011, ο Μιχαλολιάκος μπαίνει στο χώρο του δημοτικού συμβουλίου της Αθήνας συνοδευόμενος από οκτώ σωματοφύλακες – μπράβους και μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες κάνει ναζιστικό χαιρετισμό και αμέσως μετά αποχωρεί από την αίθουσα.

Θα ακολουθήσει η είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή στις εκλογές του 2012, η συνέχιση των βίαιων επιθέσεων εναντίον των αντιπάλων της, η εμφάνιση των Ταγμάτων Εφόδου σε διάφορους δρόμους και η αποθράσυνση των μελών της οργάνωσης.

  

Όμως, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το χρυσαυγίτη Ρουπακιά (Σεπτέμβριος 2013) σε συνδυασμό με τις μεγάλες αντιφασιστικές διαδηλώσεις σε διάφορες περιοχές της χώρας θα οδηγήσει για πρώτη φορά τη Χρυσή Αυγή σε δύσκολη θέση. Θα ακολουθήσουν συλλήψεις και προφυλακίσεις ηγετικών στελεχών της οργάνωσης και θα έρθουν στο φως της δημοσιότητας ορισμένα από τα εγκλήματά της. Στις 28 Σεπτεμβρίου 2013 ο Μιχαλολιάκος συλλαμβάνεται με την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε και τις αξιοσημείωτες κινητοποιήσεις που πραγματοποίησε το αντιφασιστικό – αντιρατσιστικό κίνημα τα τελευταία χρόνια. Στο μυαλό μας έρχονται εικόνες από : α) το εντυπωσιακό σε μαζικότητα Αντιφασιστικό Συλλαλητήριο της 19^ης Ιανουαρίου 2013 στην Αθήνα που αποτέλεσε την πιο άμεση απάντηση στη ρατσιστική δολοφονία του 27χρονου μετανάστη Σαχζάτ Λουκμάν (Shehzad Luqman) στις 17-1-2013, β) οι ογκώδεις αντιφασιστικές διαδηλώσεις που έγιναν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας το Σεπτέμβριο του 2013 (αποτυπώνοντας τη λαϊκή οργή για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από ένα χρυσαυγίτη) και γ) η αντιφασιστική διαδήλωση στο Κερατσίνι (δηλαδή στη γειτονιά του δολοφονηθέντα Π. Φύσσα) στις 31-1-2014.