Uriah Heep and Running Wild wallpapers – Free download

Δημοσιεύουμε μερικά wallpapers που φτιάξαμε για δύο δημοφιλή συγκροτήματα : το συγκρότημα Uriah Heep που ιδρύθηκε το 1969 στη Μεγάλη Βρετανία (Great Britain) και έχει κυκλοφορήσει πολλούς αξιόλογους δίσκους στο χώρο της χαρντ ροκ (hard rock) και progressive rock μουσικής και το συγκρότημα Running Wild που ιδρύθηκε το 1976 στη Γερμανία (Germany) και κυκλοφόρησε πολλούς αξιόλογους δίσκους στο χώρο της χέβι μέταλ (heavy metal) μουσικής.

Αν σας αρέσουν τα wallpapers, μπορείτε να κάνετε αριστερό κλικ επάνω τους για να τα δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος και στη συνέχεια να τα κατεβάσετε (free download).

The 20 Best Thrillers of All Time

Παραθέτουμε μια λίστα με τις ταινίες (films, movies) που αποτελούν κατά τη γνώμη μας τα 20 καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών. Αναφέρονται με αλφαβητική σειρά και όχι με σειρά αξιολόγησης.

Apt Pupil (Μαθήματα φόβου) (1998) (σκηνοθέτης : Bryan Singer)

Bound (1996) (σκηνοθέτες : αδέλφια Wachowski)

Diabolique (1996) (σκηνοθέτης : Jeremiah S. Chechik)

Eyes Wide Shut (Μάτια ερμητικά κλειστά) (1999) (σκηνοθέτης : Stanley Kubrick)

Frantic (1988) (σκηνοθέτης : Roman Polanski)

Insomnia (Αϋπνία) (2002) (σκηνοθέτης : Christopher Nolan)

Mulholland Drive (Οδός Μαλχόλαντ) (2001) (σκηνοθέτης : David Lynch)

Requiem for a Dream (2000) (σκηνοθέτης : Darren Aronofsky)

Righteous Kill (2008) (σκηνοθέτης : Jon Avnet)

Secret Window (Μυστικό παράθυρο) (2004) (σκηνοθέτης : David Koepp)

Seven (1995) (σκηνοθέτης : David Fincher)

Shining Through (Λάμψη στο σκοτάδι) (1992) (σκηνοθέτης : David Seltzer)

Shutter Island (2010) (σκηνοθέτης : Martin Scorsese)

The Game (1997) (σκηνοθέτης : David Fincher)

The Net (Παγιδευμένη στο Δίκτυο) (1995) (σκηνοθέτης : Irwin Winkler)

The Ninth Gate (Η ένατη πύλη) (1999) (σκηνοθέτης : Roman Polanski)

The Number 23 (Το νούμερο 23) (2007) (σκηνοθέτης : Joel Schumacher)

The Score (2001) (σκηνοθέτης : Frank Oz)

V for Vendetta (2005) (σκηνοθέτης : James McTeigue)

Witness (Μάρτυρας εγκλήματος) (1985) (σκηνοθέτης : Peter Weir)

Ο Αλμπορέτο με την Tyrrell νικάει τα θηρία της Φόρμουλα 1

Σύντομο βιογραφικό του Μικέλε Αλμπορέτο (Michele Alboreto)

23-12-1956:  Γεννιέται στο Μιλάνο ο Ιταλός οδηγός Μικέλε Αλμπορέτο (Michele Alboreto). Πήρε μέρος συνολικά σε 215 Grand Prix της Φόρμουλα 1 (Formula 1), παίρνοντας 5 νίκες και ανεβαίνοντας 23 φορές στο βάθρο.

Αγωνίστηκε στις ομάδες: Τίρελ (1981-1983), Φεράρι (1984-88), Τίρελ και Larrousse (1989), Arrows (1990), Footwork (1991-1992), Scuderia Italia (1993) και Μινάρντι (1994).

25-9-1982 : Ο Alboreto, οδηγώντας μια Tyrrell – Ford βγαίνει νικητής στο Grand Prix των ΗΠΑ, στο Caesars Palace του Las Vegas.

5-6-1983 : Ο Alboreto, πάλι με μια Tyrrell – Ford, παίρνει τη νίκη στο Grand Prix των ΗΠΑ, στο Detroit.

1983 : Στο πρωτάθλημα οδηγών του 1983 βγαίνει δωδέκατος.

29-4-1984 : Παίρνει τη νίκη στο Grand Prix Βελγίου με μια Ferrari.

16-6-1985 : Παίρνει τη νίκη στο Grand Prix Καναδά με μια Ferrari.

4-8-1985 : Παίρνει τη νίκη στο Grand Prix Γερμανίας με μια Ferrari. Αυτή ήταν η τελευταία νίκη του στη Φόρμουλα 1.

1985 : Τερματίζει δεύτερος στο πρωτάθλημα οδηγών με 53 βαθμούς.

15-5-1994 : Οδηγώντας μια Minardi, καταφέρνει να τερματίσει έκτος στο Grand Prix του Μονακό και να πάρει 1 βαθμό, πράγμα που αποτελούσε άθλο για τη συγκεκριμένη ομάδα.

13-11-1994 : Στο Grand Prix Αυστραλίας οδηγεί για τελευταία φορά μονοθέσιο της Φόρμουλα 1, εκπροσωπώντας την αδύναμη ιταλική ομάδα της Μινάρντι (Minardi).

25-4-2001 : Σκοτώθηκε στη Γερμανία, σε ηλικία 44 ετών, κατά τη διάρκεια δοκιμών του νέου μοντέλου της Audi «R8».

Τα πρώτα χρόνια και οι πρώτες νίκες του Αλμπορέτο στη Φόρμουλα 1

Το 1981 ο Αλμπορέτο βρέθηκε για πρώτη φορά στη Φόρμουλα 1 οδηγώντας ένα μονοθέσιο της Tyrrell, μιας από τις μακροβιότερες ομάδες της ιστορίας του συγκεκριμένου αθλήματος. Αγωνίστηκε στην ομάδα της Tyrrell (δημιούργημα του Βρετανού οδηγού Ken Tyrrell) την περίοδο 1981-1983 και έγραψε ιστορία, πετυχαίνοντας σημαντικά κατορθώματα που έστρεψαν πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας και απέδειξαν τις μεγάλες του ικανότητες.

Στο σημείο αυτό, θα αναφερθούμε με λεπτομέρειες στον αγώνα που έγινε το 1982 στο Caesars Palace του Las Vegas και στον ο οποίο ο μαχητικός 26χρονος Αλμπορέτο όχι μόνο έδωσε ζωή στην παραπαίουσα ομάδα της Tyrrell, αλλά κατάφερε κιόλας να γράψει ιστορία, νικώντας τις ομάδες που ήταν μεγαθήρια (McLaren, Ferrari, Renault, Williams), πράγμα που συμβαίνει σπάνια στην ιστορία της Φόρμουλα 1.

Το ημερολόγιο έγραφε 25 Σεπτεμβρίου 1982. Ήταν ο τελευταίος αγώνας εκείνης της χρονιάς και κανένας δεν πίστευε ότι η Tyrrell – Ford θα μπορούσε να κοντράρει τις μεγάλες ομάδες και τους μεγάλους οδηγούς (Keke Rosberg, Didier Pironi, John Watson, Alain Prost, Niki Lauda) του αθλήματος. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η Renault είχε σημειώσει 4 νίκες, η McLaren 4 νίκες, η Ferrari 3 νίκες, η Brabham 2 νίκες, η Lotus 1 νίκη και η Williams 1 νίκη. Όμως ο Αλμπορέτο ήταν έτοιμος να διαψεύσει τα προγνωστικά και να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες.

Οι ελάχιστοι θεατές που άφησαν τα τραπέζια της ρουλέτας και αποφάσισαν να παρακολουθήσουν τον αγώνα στο Caesars Palace του Las Vegas των ΗΠΑ, δεν φαντάζονταν ότι θα έβλεπαν ένα θαύμα. Σε μια περιοχή που μοναδικός θεός είναι το χρήμα και τα καζίνο, ο νεαρός Ιταλός οδηγός θα τραβούσε για λίγο την προσοχή των θεατών με το κατόρθωμα που θα έκανε στην πίστα.

Η άσχημη οικονομική κατάσταση της Tyrrell την έκανε να ξεχωρίζει. Τον προηγούμενο χρόνο, το αφεντικό της βρετανικής ομάδας, ο Ken Tyrrell, αναγκάστηκε να μειώσει παρά τη θέλησή του το προσωπικό του από 42 σε 26 άτομα, ενώ πούλησε ακόμα και το τροχόσπιτό του, για να πληρώσει τα καινούργια ελαστικά του δεύτερου μισού της περιόδου. Μοναδική του περιουσία ήταν ο νεαρός Ιταλός Michele Alboreto, πρωταθλητής το 1980 στην ευρωπαϊκή F3, τον οποίο απέκτησε από την ομάδα F2 της Minardi.

Στο παρελθόν είχαν υπάρξει πολύ καλύτερες μέρες για τη βρετανική Tyrrell. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, με τον Σκωτσέζο Jackie Stewart στο τιμόνι, τον κινητήρα Ford Cosworth DFV πίσω του και σημαντική οικονομική υποστήριξη από την γαλλική εταιρεία λιπαντικών Elf, η ομάδα είχε πρωταγωνιστήσει, κερδίζοντας 2 πρωταθλήματα οδηγών (1971, 1973) και 1 πρωτάθλημα κατασκευαστών (1971). Ο Σκωτσέζος όμως είχε ήδη εγκαταλείψει τη Φόρμουλα 1, η Elf είχε εξαντληθεί οικονομικά και η δύναμη του DFV επρόκειτο να αμφισβητηθεί από τη νέα γενιά των τούρμπο κινητήρων. Η ομάδα είχε να γευτεί τη χαρά της νίκης από τις 7 Μαΐου 1978 (νίκη του Patrick Depailler στο Grand Prix Μονακό).

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, τα τούρμπο μονοθέσια των Ferrari, Renault και Brabham είχαν επικρατήσει στις πίστες, αξιοποιώντας τους πολύ δυνατούς κινητήρες τους. Στο Las Vegas, όμως, η δύναμη δεν μετρούσε ιδιαίτερα. Η πίστα είχε δημιουργηθεί σε έναν από τους τεράστιους χώρους στάθμευσης του Caesars Palace και απαιτούσε περισσότερη ευελιξία και κοφτερή απόκριση στις αλλαγές πορείας παρά μεγάλες ταχύτητες.

Στα δοκιμαστικά, η Tyrrell 011 του νεαρού Ιταλού αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη, κατακτώντας την τρίτη θέση. Ο Alboreto όμως γνώριζε ότι στον αγώνα δεν είχε πολλές ελπίδες απέναντι στις Renault RE30B του Rene Arnoux και του Alain Prost, κατόχου της pole position.

Στην αρχή του αγώνα, ο Alboreto, αφού πάλεψε ρόδα με ρόδα με τη Ligier (Λιζιέ) του Eddie Cheever κατάφερε να κρατήσει την τρίτη θέση, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία. Η μεγάλη στιγμή ήρθε όταν ο κινητήρας του Arnoux έσπασε και ο Prost αντιμετώπισε προβλήματα στο δικό του κινητήρα. Ο Alboreto περάσει τον Prost και τερμάτισε πρώτος, νικώντας για πρώτη φορά στην καριέρα του σε αγώνα Φόρμουλα 1. Η χαρά που έδωσε στην ομάδα της Tyrrell ήταν απερίγραπτη.

Τα κατορθώματα του Ιταλού με την Tyrrell τράβηξαν την προσοχή της Ferrari. Το κύκνειο άσμα της Tyrrell ήταν το Grand Prix του Detroit, στις ΗΠΑ, στις 5 Ιουνίου 1983, όπου ο Αλμπορέτο πήρε άλλη μια εκπληκτική νίκη. Η παρακμή για την Tyrrell συνεχίστηκε, μέχρι που το 1999 η ομάδα εξαγοράστηκε από την British American Racing και μετονομάστηκε σε B.A.R. . Το 2006 εξαγοράστηκε από την Honda και μετονομάστηκε σε Honda Racing F1 Team, το 2009 εξαγοράστηκε από τον Brawn και μετονομάστηκε σε Brawn GP και το 2010 εξαγοράστηκε από τη Mercedes και μετονομάστηκε σε Mercedes GP.                 

Η περίοδος 1984-1988

Το 1984 ο Αλμπορέτο παίρνει μεταγραφή για μια από τις ισχυρότερες ομάδες της Φόρμουλα 1 : τη Φεράρι. Η παραμονή του στη Ferrari θα έχει πενταετή διάρκεια (1984-1988) και θα συνοδευτεί με 3 νίκες. Στο Grand Prix Βελγίου το 1984, με τη βοήθεια του κινητήρα Ferrari 031 1.5 V6t και των ελαστικών της Goodyear, έγινε ο πρώτος Ιταλός οδηγός που πήρε τη νίκη με μια Φεράρι, μετά από 18 ολόκληρα χρόνια.

Ο τελευταίος Ιταλός οδηγός που είχε νικήσει με Ferrari ήταν ο Ludovico Scarfiotti (18 Οκτωβρίου 1933 – 8 Ιουνίου 1968) ο οποίος είχε αναδειχθεί νικητής στο Grand Prix Ιταλίας του 1966, αλλά λίγα χρόνια αργότερα (Ιούνιος 1968) βρήκε τραγικό θάνατο, σε ηλικία 34 ετών, όταν κατά τη διάρκεια ανάβασης στις Γερμανικές Άλπεις, η Porsche 910 που οδηγούσε ξέφυγε από την πορεία της, τσακίστηκε στα δέντρα και το βαριά τραυματισμένο σώμα του Ιταλού εκτοξεύτηκε από το cockpit και βρέθηκε 46 μέτρα μακριά.

Στο Πρωτάθλημα Οδηγών του 1984 ο Αλμπορέτο κατετάγη τέταρτος με 30,5 βαθμούς, με πρώτο τον Αυστριακό Niki Lauda της Μακλάρεν (McLaren) με 72 βαθμούς. Στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών του 1984 η Ferrari (του Michele Alboreto και του Elio de Angelis) συγκέντρωσε 57,5 βαθμούς και κατετάγη δεύτερη, πίσω από τη Μακλάρεν (του Niki Lauda και του Alain Prost) που συγκέντρωσε 143,5 βαθμούς.

Το 1985 ορισμένες λανθασμένες τεχνικές επιλογές συνέβαλαν στο να χάσει ο Αλμπορέτο το Πρωτάθλημα Οδηγών. Κατετάγη δεύτερος με 53 βαθμούς, πίσω από τον Alain Prost της Μακλάρεν, που συγκέντρωσε 73 βαθμούς. Στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. Η Φεράρι βγήκε δεύτερη με 82 βαθμούς και η Μακλάρεν πρώτη με 90 βαθμούς.

Το 1986 ήταν μια χρονιά που σημαδεύτηκε από το χαμό του Ιταλού οδηγού Elio de Angelis (1958-1986), ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 28 ετών, κατά τη διάρκεια δοκιμών στο Circuit Paul Ricard κοντά στη Μασσαλία. Στο Πρωτάθλημα Οδηγών ο Αλμπορέτο έπεσε στην 9^η θέση και στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών η Φεράρι έπεσε στην 4^η θέση.

Το 1987 ο Αλμπορέτο κατετάγη 7^ος στο Πρωτάθλημα Οδηγών και το 1988 5^ος.

Στον τελευταίο αγώνα του στη Φεράρι, στις 13 Νοεμβρίου 1988 στο Grand Prix Αυστραλίας τα πράγματα πήγαν πολύ άσχημα. Λίγο μετά την εκκίνηση, χτυπήθηκε από το μονοθέσιο του Alex Caffi (Ιταλός οδηγός της ομάδας Dallara-Ford) και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει.

Τα τελευταία χρόνια (1989-1994)

Το 1989 ο Ιταλός επιστρέφει στην αποδυναμωμένη Tyrrell και λίγο αργότερα στη Larrousse. Το επόμενο διάστημα (1990-1994) πέρασε και από άλλες ομάδες που δεν ήταν ανταγωνιστικές (Arrows, Footwork, Scuderia Italia, Minardi). Το 1994 έκλεισε την καριέρα του στη Φόρμουλα 1 οδηγώντας μια Μινάρντι (Minardi) και κάνοντας έναν ακόμα άθλο. Παρότι η Μινάρντι ήταν μια φτωχή ιταλική ομάδα με μεγάλα οικονομικά προβλήματα που τερμάτισε 10^η στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών, ο Αλμπορέτο κατάφερε να της χαρίσει ένα πολύτιμο βαθμό με την 6^η θέση που πήρε στο Grand Prix Μονακό στις 15-5-1994, έχοντας εκκινήσει 12^ος.

Δυστυχώς ο Αλμπορέτο έφυγε άδοξα από τη ζωή. Ο θρυλικός Ιταλός οδηγός σκοτώθηκε στη Γερμανία κατά τη διάρκεια δοκιμών του νέου μοντέλου της Audi R8, στις 25 Απριλίου 2001, σε ηλικία 44 ετών. Πρόλαβε όμως να νικήσει σε 5 αγώνες (Grand Prix), να ανέβει 23 φορές στο βάθρο και να χαρίσει πολλές ωραίες στιγμές στους φίλους της Φόρμουλα 1. Ο πρόεδρος της Φεράρι, Λούκα Ντι Μοντετζέμολο, δήλωσε : «Ο Αλμπορέτο υπήρξε ένας πολύ σημαντικός οδηγός στην ιστορία της Φεράρι, πανέξυπνος και πάντα με τάσεις προόδου στην οδήγησή του. Ο θάνατός του, με λύπησε πολύ. Ο Μικέλε συνέχιζε να αγωνίζεται, συνέχεια με μεγάλο πάθος και αυτό δηλώνει ότι το άθλημά μας, στο οποίο ήταν πολύ αφοσιωμένος, εμπεριέχει διαρκώς ρίσκο».

Η μεγάλη κόντρα μεταξύ Metallica και Megadeth που έμεινε στην ιστορία

Στο δημοσίευμα αυτό, θα ασχοληθούμε με τη μεγάλη κόντρα των Metallica με τους Megadeth που έμεινε στην ιστορία και απασχόλησε πολλούς μουσικόφιλους. Είναι μια αντιπαλότητα που αφορά δύο από τα σημαντικότερα και πιο δημοφιλή μουσικά συγκροτήματα της χέβι μέταλ μουσικής (heavy metal), με εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων σε όλο τον κόσμο.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τον Οκτώβριο του 1981 ο 18χρονος Δανός ντράμερ Lars Ulrich που είχε εγκατασταθεί στις ΗΠΑ (USA), έβαλε μια αγγελία σε εφημερίδα του Los Angeles, αναζητώντας μουσικούς για να φτιάξει ένα συγκρότημα. Ο πρώτος που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα ήταν ο James Hetfield και κλήθηκε να αναλάβει τα φωνητικά.

Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν οι Metallica και στη συνέχεια αναζητήθηκε μέσω αγγελίας ένας κιθαρίστας. Για τη θέση αυτή επιλέχθηκε τελικά ο (γεννημένος στην California το Σεπτέμβριο του 1961) Dave Mustaine. Ακολούθησε η ένταξη του μπασίστα Cliff Burton στους Metallica και η προετοιμασία για την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου των Metallica.

Το Φεβρουάριο του 1983 το συγκρότημα εγκαταστάθηκε στο El Cerrito που είναι μια μικρή πόλη στην Καλιφόρνια. Άρχισαν να κάνουν πρόβες στο σπίτι του μάνατζερ Mark Whitaker.

Στις 11 Απριλίου 1983 το πρωί, οι Hetfield, Ulrich και Burton ξύπνησαν τον Dave Mustaine, ο οποίος υπέφερε από έντονο πονοκέφαλο και του ανακοίνωσαν ότι απολύεται. Για να δικαιολογήσουν αυτή την απότομη ενέργειά τους στα μάτια του κόσμου, οι Metallica είπαν ότι ο Dave Mustaine ήταν εξαρτημένος από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Όμως οι Metallica είπαν μόνο τη μισή αλήθεια. Δεν ανέφεραν στον κόσμο ότι και οι ίδιοι ήταν βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στις εξαρτησιογόνες ουσίες. Η εξάρτηση των Hetfield, Ulrich και Burton από τα ναρκωτικά είναι παγκοσμίως γνωστή, όπως γνωστό είναι και το ότι ο Hetfield καταναλώνει υπερβολικά μεγάλες ποσότητες αλκοόλ. Επίσης αυτό που δεν είπαν οι Metallica ήταν ότι πριν απολύσουν τον Mustaine με τον πλέον άκομψο τρόπο, είχαν ήδη αποφασίσει ότι ο αντικαταστάτης του θα είναι ο επίσης ναρκομανής Kirk Hammett (μέλος του thrash metal συγκροτήματος Exodus).

Μια ενδιαφέρουσα ιστορία από εκείνη την περίοδο είναι ότι κατά τη διάρκεια μιας νύχτας που οι Metallica ήπιαν μεγάλη ποσότητα αλκοόλ, ο Hetfield κλότσησε χωρίς κανένα λόγο το σκύλο του Mustaine και ο Mustaine απάντησε χτυπώντας τον με γροθιά στο πρόσωπο.

Πολλά χρόνια αργότερα, στο τεύχος 11 του περιοδικού Rock On (Μάρτιος 2004) δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη του Lars Ulrich, στην οποία ο Δανός ντράμερ ομολογεί ότι η εκδίωξη του Dave Mustaine από τους Metallica ήταν προειλημμένη απόφαση και μάλιστα πάρθηκε το Μάρτιο του 1983. Στην ερώτηση : « Ποιος αποφάσισε την εκδίωξη του Dave Mustaine από την μπάντα ; » ο Lars Ulrich απάντησε : « Ο James (Hetfield) κι εγώ πάντα ήμασταν αυτοί που παίρναμε τις αποφάσεις στην μπάντα και γνωρίζαμε από την αρχή πως με τον Dave και τον Ron (σ.σ. Mustaine και McGovney) η συνεργασία μας δεν πρόκειται να διαρκέσει πολύ. Αλλά, από την άλλη, δεν είμασταν και οι τύποι που θα τους διώχναμε και θα περιμέναμε 6 μήνες μέχρι να βρούμε νέα μέλη, κάνοντας ακρόαση σε 500 μουσικούς. Λέγαμε πως είναι OK προσωρινά και ταυτόχρονα κοιτάζαμε μήπως κάποιοι άλλοι μάς κάνουν κλικ. Μόλις είχαμε δει τον Cliff Burton, είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα και μετά από κάποιες προσπάθειες και αφού επιμείναμε τον «αποκτήσαμε». Το ίδιο συνέβηκε και με τον Dave. Ένα βράδυ, αρχές Μαρτίου [1983], εγώ και ο James καθόμασταν και τα λέγαμε και ταυτόχρονα ακούγαμε και μια κασέτα των EXODUS επειδή ο Mark ήταν ο manager τους εκείνη την εποχή (σ.σ. ταυτόχρονα manager και των METALLICA). Με τη μία αναφωνήσαμε : «για περίμενε, ο τύπος είναι αληθινός metal κιθαρίστας, ακούγεται τέλεια και το στυλ που παίζει είναι ό,τι πρέπει για το γρήγορο heavy που θέλουμε να παίξουμε κι εμείς». Τους είχαμε δει και άλλες φορές επί σκηνής να παίζουν (σ.σ. τους EXODUS), αλλά τότε είμασταν σκνίπα από τα ποτά και κάναμε ένα σωρό μαλακίες και όπως καταλαβαίνεις είναι διαφορετικά να κάθεσαι με την ησυχία σου και να ακούς μια ηχογράφηση σε κασέτα. Από εκείνη τη μέρα τον είχαμε βάλει στο μάτι, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά … μέχρι που φύγαμε για την ανατολική ακτή αργότερα τον ίδιο μήνα (σ.σ. east coast) ».

Σχετικά με την εκδίωξή του από τους Metallica, ο Mustaine ανέφερε ότι αυτό που τον εκνεύρισε ήταν το ότι δεν του έδωσαν ποτέ μια προειδοποίηση ούτε καν μια δεύτερη ευκαιρία. Οι Metallica τον απέλυσαν με συνοπτικές διαδικασίες και τον έβαλαν μέσα σε ένα λεωφορείο για να απαλλαχτούν από αυτόν. Στη διαδρομή της επιστροφής, που έμοιαζε ατελείωτη μέσα στο λεωφορείο (αφού διήρκεσε τρεις μέρες), ο Mustaine έπιασε στα χέρια του ένα πολιτικό φυλλάδιο του γερουσιαστή Alan Cranston που ανέφερε τη λέξη Megadeth. Του φάνηκε ωραία και σκέφτηκε να την χρησιμοποιήσει σαν όνομα του συγκροτήματος που σκόπευε να ιδρύσει.

Την άνοιξη του 1983 ο Mustaine δούλεψε στο χώρο του telemarketing. Όταν μάζεψε αρκετά χρήματα, έφυγε από αυτή τη δουλειά και πήγε να μείνει σε ένα διαμέρισμα στο Hollywood.

Τον Ιούλιο του 1983 κυκλοφόρησε τελικά ο πρώτος δίσκος των Metallica με τίτλο «Kill ’Em All», που βοήθησε στο να αρχίσει να γίνεται γνωστό το συγκρότημα. Οι Metallica, στο δίσκο που κυκλοφόρησαν, έβαλαν και ορισμένα τραγούδια που είχε γράψει ο Mustaine, παρότι αυτός δεν τους έδωσε την άδεια να κάνουν κάτι τέτοιο. Για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, δείγματα της δουλειάς του Mustaine υπάρχουν σε τέσσερα τραγούδια από το δίσκο «Kill ’Em All» (1983) και σε δύο τραγούδια από το δίσκο «Ride the Lightning» (1984).

Επίσης, ο Mustaine ισχυρίστηκε ότι ένα τμήμα του τραγουδιού «Leper Messiah» (που βρίσκεται στο δίσκο «Master of Puppets» του 1986) έχει γραφτεί από τον ίδιο.

Στην ουσία, ο Mustaine κατηγόρησε τους Metallica για κλοπή ξένης πνευματικής ιδιοκτησίας. Μετά από πολλά χρόνια, το 2017, έδειξε ένα δείγμα μεγαλοψυχίας, δηλώνοντας ότι μπορεί να συγχωρήσει τους Metallica για το ότι χρησιμοποίησαν τα τραγούδια του («I can forgive those guys for using my songs»).

Οι Metallica αν είχαν έστω τη στοιχειώδη εντιμότητα, θα έπρεπε να αναγνωρίσουν τη συμβολή του Mustaine στο γράψιμο κάποιων από τα τραγούδια που ακούστηκαν στο ξεκίνημα της καριέρας τους και να του δώσουν έστω ένα μικρό ποσό από τα χρήματα που εισέπραξαν από τις πωλήσεις, αλλά ο φιλοχρήματος χαρακτήρας τους δεν τους επέτρεψε να κάνουν κάτι τέτοιο.

Όλα τα παραπάνω, στάθηκαν αρκετά για να ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής. Η εκδίωξή του από το συγκρότημα, η αχάριστη στάση που κράτησαν οι Metallica απέναντί του, η χρησιμοποίηση από τους Metallica κάποιων δικών του τραγουδιών χωρίς τη συγκατάθεσή του, οι τσακωμοί και οι προσωπικές αντιπαραθέσεις με το Hetfield και τον Ulrich (μουσικούς ιδιαίτερα εγωπαθείς και ναρκισσιστές) και η επιθυμία του για εκδίκηση, δημιούργησαν στο Mustaine την ανάγκη ίδρυσης ενός νέου συγκροτήματος.

Τον Ιούλιο του 1983, λίγους μήνες μετά την απόλυσή του από τους Metallica, ο Mustaine ίδρυσε τους Megadeth. Το όνειρό του είχε γίνει πραγματικότητα και σε λίγα χρόνια θα ερχόταν και η παγκόσμια καταξίωση. Ο νεαρός που πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, με έναν αλκοολικό πατέρα και μένοντας σε μικρή ηλικία ορφανός από μητέρα, είδε για πρώτη φορά να εκπληρώνεται κάποια από τις προσδοκίες του.

Τον Ιούνιο του 1985 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος των Megadeth με τίτλο «Killing Is My Business... and Business Is Good». Την επόμενη χρονιά (Σεπτέμβριος 1986) κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος των Megadeth και γνώρισε εμπορική επιτυχία, αφού έγινε πλατινένιος στις ΗΠΑ, πλατινένιος στον Καναδά και ασημένιος στη Βρετανία. Αυτό αύξησε τις προσδοκίες του δημιουργού τους και των οπαδών τους.

Από εκεί και πέρα η ανοδική πορεία και των δύο συγκροτημάτων και οι μεγάλες εμπορικές τους επιτυχίες είναι γεγονότα αναμφισβήτητα.

Πέρα από τη διαμάχη τους με τον Mustaine, οι Metallica έχουν και μια άλλη μαύρη σελίδα στην ιστορική τους διαδρομή. Είναι η δικαστική διαμάχη τους την περίοδο 2000-2001 με τη Napster. Η Napster ήταν ιστοσελίδα που επέτρεπε στους χρήστες του internet να μοιραστούν διάφορα τραγούδια σε μορφή mp3. Ο υπερβολικά επιθετικός και εριστικός Lars Ulrich έσυρε τη Napster στα δικαστήρια, ζητώντας υπέρογκο χρηματικό ποσό ως αποζημίωση και πέτυχε την κατάργηση των λογαριασμών που είχαν φτιάξει 230.142 χρήστες των υπηρεσιών της Napster. Τελικά επήλθε ένας συμβιβασμός (διακανονισμός) ανάμεσα στους Metallica και τη Napster. Η απόφαση του Lars Ulrich να σύρει στα δικαστήρια τη Napster, θεωρήθηκε λανθασμένη από διάφορους μουσικόφιλους και κατακρίθηκε.

Η ακόρεστη δίψα των Metallica για το χρήμα, τους έκανε να μην μπορούν να κρατήσουν σταθερή στάση σε κανένα ζήτημα. Το Δεκέμβριο του 2012 δήλωσαν περιχαρείς ότι ο κατάλογός τους θα ήταν διαθέσιμος στο Spotify. Ο φιλοχρήματος Lars Ulrich, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να αναδιπλωθεί αρκετές φορές αρκεί να πετύχει με οποιοδήποτε τρόπο να αυξήσει τα χρήματα στους τραπεζικούς του λογαριασμούς, βρέθηκε στη συνέντευξη τύπου χαμογελαστός δίπλα στον Sean Parker, ιδρυτή του Napster και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Spotify και έδωσαν τα χέρια.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι η διαμάχη των Metallica με τους Megadeth άφησε τη δική της σφραγίδα στην ιστορία της μέταλ μουσικής.