Μανιφέστο του Έκτακτου Συνεδρίου του ΕΕΚ – Τροτσκιστές (15-16 Μαΐου 2010)

Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από το μανιφέστο του έκτακτου συνεδρίου του ΕΕΚ – Τροτσκιστές (15-16 Μαΐου 2010):

« Εργάτες και εργάτριες, άνεργοι, νέοι και νέες, μετανάστες, στην Ελλάδα, την Ευρώπη, σ’ όλο τον κόσμο ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ! ΕΝΩΘΕΙΤΕ στους δρόμους, στις διαδηλώσεις, τις απεργίες, τις καταλήψεις, στην άμεση δράση, σε πόλεις και χωριά, πάνω από σύνορα και τεχνητές διαιρέσεις, στην κοινή πάλη ενάντια στον κοινό εχθρό, την τυραννία των καπιτα-ληστών που απαιτούν να πληρώσουμε εμείς και τα παιδιά μας, με το αίμα μας και τη ζωή μας τη δική τους κρίση. (…) Ο καπιταλισμός χρεοκόπησε, εμπρός για τον σοσιαλισμό, τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό χωρίς αφεντικά, χωρίς στρατοκράτες, χωρίς γραφειοκράτες !

1. Με την ακήρυχτη χρεοκοπία της Ελλάδας, μια νέα φάση της παγκόσμιας κρίσης άνοιξε. (…) Το 2010, ο παγκόσμιος καπιταλισμός χαροπαλεύει κάτω από το φάσμα κρατικών χρεοκοπιών. (…) Ζούμε σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας.

2. (…) μετά την αρχική εφήμερη ευφορία, το ευρώ κατρακύλησε και μαζί του κατρακύλησαν τα χρηματιστήρια σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική. Οι διαλυτικές τάσεις στην Ευρωζώνη και την ΕΕ εντείνονται. Και μαζί τους τα δρακόντεια μέτρα βάρβαρης λιτότητας που εξάγγειλαν στην αρχή για την Ελλάδα, επεκτείνονται τώρα σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία αλλά και στον ίδιο τον σκληρό πυρήνα της κλυδωνιζόμενης ΕΕ, την Γαλλία και την Γερμανία. Επιβεβαιώνεται έτσι η διαπίστωση που υποστήριξε και το ΕΕΚ [Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα] ότι τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για λογαριασμό της ΕΕ και του ΔΝΤ αντιμετωπίζουν τους Έλληνες εργαζόμενους και συνταξιούχους σαν πειραματόζωα και παράδειγμα εκφοβισμού ολόκληρης της ευρωπαϊκής και διεθνούς εργατικής τάξης. Το πρόγραμμα ΕΕ / ΔΝΤ για την Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς, είναι καταδικασμένο να αποτύχει με το φαύλο κύκλο ύφεσης και χρέους που τροφοδοτεί. (…) Αλλά γνωρίζουν καλά ότι δεν θα είναι τόσο εύκολο να μας υποδουλώσουν. Ακόμα τους τρομάζει ο Δεκέμβρης της εξέγερσης κι ο τρόμος τους ξαναφούντωσε με την πρωτοφανή κινητοποίηση των εκατοντάδων χιλιάδων οργισμένου λαού στη Γενική Απεργία της 5ης Μαΐου. (…) η αστυνομοκρατία του αρχιπραίτορα Χρυσοχοϊδη και τα παπαγαλάκια των αστικών ΜΜΕ, ό,τι κι αν κάνουν, δεν μπορούν να αναχαιτίσουν τους λαϊκούς χείμαρρους που σχηματίζει η ίδια η κρίση (…)

3. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 αποτελεί την μεγάλη καμπή, το σημείο της ιστορικής ρήξης. (…) Στα Δεκεμβριανά του 2008, από μια νέα γενιά εξεγερμένων, με πλατιά λαϊκή στήριξη, ήρθε βίαια στην επιφάνεια, σε όλη την επικράτεια, η αμφισβήτηση του αστικού κράτους και του κρατικού μονοπωλίου της βίας, μαζί κι όλου του φθαρμένου πολιτικού κόσμου σε όλο το φάσμα του. Από τότε, η κρίση της αστικής εξουσίας ΔΕΝ ξεπεράστηκε, παρά τις επίμονες προσπάθειες ανασυγκρότησης του κράτους με κατασταλτικά αλλά και κοινοβουλευτικά μέσα (…). Η νέα πασοκική διακυβέρνηση έχασε τη νομιμοποίησή της παίρνοντας τα αγριότερα αντιλαϊκά μέτρα από τον καιρό της Κατοχής και μετατρέποντας τη χώρα σε προτεκτοράτο της ΕΕ και του ΔΝΤ. Και τα δύο κόμματα αστικής εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, πέφτουν κατακόρυφα στις δημοσκοπήσει αλλά προπαντός στις συνειδήσεις. Η χρεοκοπία χρεώνεται σε όλο το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης.

4. (…) Τόσο η κοινοβουλευτική Αριστερά, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι οι διάφορες εξωκοινοβουλευτικές αριστερές ομάδες και συσπειρώσεις, αφού αρχικά καθυστέρησαν ή και αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την χειρότερη κρίση στην Ιστορία του καπιταλισμού, τώρα που δεν μπορούν να κλείσουν τα μάτια στο χάος, επιμένουν να μην βλέπουν ότι η παρούσα κρίση έχει επαναστατικές πολιτικές συνέπειες. Η κοινωνική – οικονομική κρίση έγινε πολιτική κρίση που οδηγεί σε κρίσιμες ταξικές αναμετρήσεις και σε επαναστατικές καταστάσεις, με άλυτο το ζήτημα της κρίσης εξουσίας. (…) Κόβοντας τον Γόρδιο δεσμό του χρέους, θα χρειαστεί ταυτόχρονα να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες χωρίς αποζημίωση, για να μην κλείσουν από μόνες τους, κλέβοντας τις καταθέσεις των μικροκαταθετών (οι περισσότεροι μεγαλοκαταθέτες ήδη έχουν βγάλει έξω τα κεφάλαιά τους). Με έναν ενιαίο δημόσιο τραπεζιτικό φορέα θα μπορούν να σβηστούν τα χρέη των λαϊκών στρωμάτων και να χρηματοδοτηθούν τα μικρομάγαζα που τώρα βάζουν λουκέτο, οι βιοτεχνίες, οι φτωχοί αγρότες.

6. (…) Ο στόχος [είναι] ένας : να τσακίσουμε την βαρβαρότητα που θέλει να επιβάλλει το κεφάλαιο, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η κυβέρνηση των λακέδων τους. (…) ».

Δημόσια δήλωση άρνησης στράτευσης 7 ατόμων. Δεν θα παρουσιαστούμε στο στρατό

Επτά άτομα έκαναν δημόσια δήλωση άρνησης στράτευσης το Μάιο του 2010. Η κίνησή τους αυτή είναι θαρραλέα και αξιέπαινη. Δείχνει σε όλους τους νέους το δρόμο του αγώνα ενάντια στην υποχρεωτική στράτευση και ενάντια στο στρατιωτικό κατεστημένο. Είναι ένας δύσκολος αγώνας για μια κοινωνία που θα είναι απαλλαγμένη από τη μάστιγα του στρατού, απαλλαγμένη από το να προσφέρει τα παιδιά της σε αυτό τον απαρχαιωμένο εξουσιαστικό μηχανισμό και απαλλαγμένη από το να προσφέρει τεράστια χρηματικά ποσά στις βιομηχανίες όπλων.

Το κίνημα των αντιρρησιών συνείδησης (δηλαδή των αρνητών στράτευσης) και των αντιμιλιταριστών κάνει πλέον αισθητή την παρουσία του παγκοσμίως. Στην Ελλάδα όλο και περισσότεροι νέοι αγκαλιάζουν το κίνημα αυτό.

Παραθέτουμε αποσπάσματα από τη δημόσια δήλωση άρνησης στράτευσης των 7 ατόμων :

«Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.

Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.

(…) Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, ενάντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).

Μας εξοργίζουν οι στρατιωτικές δαπάνες. Έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, πολύ λίγα που βγάλαμε την όποια κάποια σχολή μας, μόλις (άλλα ήδη) 2-3 τουλάχιστον που μπήκαμε στην εργασία. Δεν προλάβαμε να ξεχάσουμε τις ελλείψεις στα προηγούμενα χρόνια σε δασκάλους, σε υποδομή, σε βιβλία και γενικά σε δυνατότητες. Κι έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας την τρομοκρατία του βασικού μισθού, την αγωνία αν θα μας κολλήσουν ένσημα ή όχι, αφού (λέμε τώρα) μετά από πολύ κόπο γλιτώσαμε από την αγωνία αν θα έχουμε δουλειά. Την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του στρατού ψηλότερα και περισσότερα πετούν, οι φρεγάτες μακρύτερα πλέουν. Κανένας μπαμπούλας για εχθρούς του έθνους δεν μας πείθει για την ανάγκη αυτών των εξοπλισμών, και σίγουρα το δόγμα “για να έχεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο” είναι από τα πιο άρρωστα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπου νους.

Μας κάθεται στο σβέρκο κι ο κοινωνικός ρόλος του στρατού. Ένα ακόμα κεφάλαιο στη γραμμικότητα της ζωής μας. Ένας χρόνος έξω από τον κόσμο, μακριά από όσα αγαπούμε, από όσα κάνουμε, από τους αγώνες μας. Κι αυτό γιατί «οι εμπειρίες από το στρατό είναι αξεπέραστες», «το κλίμα φανταστικό» (σχεδόν θλίψη προκαλούν αυτές οι ατάκες) και κυρίως γιατί θα γίνουμε (επιτέλους) «άντρες». Ε, όχι, αν η αντροσύνη είναι αυτό που είστε, κρατήστε την για τον εαυτό σας, ας παραμείνουμε παιδιά (…).

Τι νόημα έχει αν δε βγεις να το φωνάξεις;

Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με καθέναν που αρνείται την ένταξη στο στρατιωτικό μηχανισμό, που αμφισβητεί δια της απουσίας του ή της πάσης φύσεως διαφορετικής – εναλλακτικής στάσης του την υποχρεωτική στράτευση. Με αυτούς που βγάζουν τη γλώσσα και πηδούν από τη βάρκα ή διαλέγουν άλλο καράβι. Απλά δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που (μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα) διαλέγουμε. Θαρρούμε πως είναι πια ώριμος ο καιρός να βγούμε και να αρνηθούμε τη στράτευση πολιτικά, δημόσια και ωραία. Πως χρειάζεται να σπάσει η σιωπή γύρω από το θέμα, να δημιουργηθεί ένα ρήγμα στο πλέγμα της βεβαιότητας πως “έτσι έχουν τα πράγματα” και της αφωνίας των σκέψεων ότι δεν είναι μόνο έτσι. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στα οποία γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο.

Χαιρόμαστε και γεμίζουμε δύναμη από τη συνάντησή μας και την αβίαστη απόφαση της συμπόρευσής μας. Βρεθήκαμε και ενώνουμε διαθέσεις και δυνάμεις για να κινηθούμε όχι, όπως θα μας προτιμούσαν, κατά μονάδες χαμένες στην επικαιρότητα και το χάος των γεγονότων, αλλά ως συλλογικότητες, μικρές ή μεγαλύτερες με αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη με λόγο επιθετικό και ξεκάθαρο.

Στις σειρές του Μαΐου και του Αυγούστου του 2010, κάποιοι ούτε θα παρουσιαστούμε, ούτε θα κρυφτούμε. Θα φορέσουμε καλοκαιρινά κι όχι παραλλαγή, θα κάνουμε κάμπινγκ κι όχι στρατόπεδο. Γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες και αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μας, θα αρνηθούμε το στρατιωτικό μας πεπρωμένο, διατηρώντας ακέραιη την πολιτική και κοινωνική μας υπόσταση.

Μάιος 2010

Αθήνα – Θεσσαλονίκη – Γιάννενα - Κόρινθος,

Παναγιώτης Σιαβελής
Άγγελος Νικολόπουλος
Μόρις Ζαφειριάδης
Δημήτρης Σωτηρίου
Μενέλαος Εξίογλου
Ευάγγελος Ζώης
Σταύρος Κεφάλας

Αντιμιλιταριστική συναυλία στα Ιωάννινα στις 5 Ιουνίου 2010

Το Σάββατο 5 Ιουνίου 2010, η συλλογικότητα antifa [i] διοργανώνει αντιμιλιταριστική συναυλία στα Ιωάννινα με σκοπό να αναδείξει την αναγκαιότητα να αρνηθούμε τον στρατό τόσο ως θητεία, όσο και ως παρελάσεις, ως επαγγελματική αποκατάσταση, ως εξοπλισμοί, ως επεκτατισμός – ιμπεριαλισμός.

Τέτοιες ενέργειες είναι αξιόλογες και αξίζουν την υποστήριξή μας. Ο αγώνας των αντιρρησιών συνείδησης (αρνητών στράτευσης) και των αντιμιλιταριστών ενάντια στο στρατιωτικό κατεστημένο, μάς αφορά όλους. Ο αγώνας ενάντια στο θεσμό του στρατού που αποτελεί τη μάστιγα κάθε κοινωνίας είναι υπόθεση όλων μας.

Καταργήθηκε η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία στη Σουηδία

Τα νέα από τη Σουηδία είναι ιδιαίτερα ευχάριστα. Με απόφαση της σουηδικής βουλής καταργήθηκε και τυπικά η υποχρέωση κάθε Σουηδού άνδρα να υπηρετήσει στρατιωτική θητεία. Ταυτόχρονα αναγγέλθηκε ότι όσοι το επιθυμούν και κρίνονται κατάλληλοι θα μπορούν να υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις με μισθό 16.125 – 19.740 κορώνες το μήνα (10 κορώνες = 1 ευρώ) και για χρονικό διάστημα που σε καμία περίπτωση δεν θα ξεπερνά τα 12 χρόνια (ούτε κουβέντα για μονιμοποίηση και σύνταξη στα 45!).

Ήδη από το περασμένο φθινόπωρο η στρατολογία της Σουηδίας ενέτασσε όλους τους νεαρούς αυτόματα στην «εφεδρεία εκπαίδευσης». Όσοι ήθελαν να υπηρετήσουν έπρεπε να δηλώσουν οι ίδιοι τις προθέσεις τους στη στρατολογία που «από τώρα και μπρος θα αναγκαστεί να αναζητήσει νέους πελάτες» σημειώνει η έγκυρη Dagens Nyheter.

Ελπίζουμε ότι σε λίγα χρόνια θα καταργηθεί και στην Ελλάδα η υποχρεωτική στράτευση.

Κανένας φαντάρος ποτέ και πουθενά.

Εμείς δεν πολεμάμε για τα αφεντικά.

Η Διεθνής Αμνηστία εγκαλεί την Ελλάδα για τους αντιρρησίες συνείδησης

Δεκατρία ολόκληρα χρόνια μετά την υιοθέτηση του πρώτου νόμου (Ν. 2510/1997) που παρείχε τη δυνατότητα εκπλήρωσης εναλλακτικής υπηρεσίας στην Ελλάδα, η χώρα μας επιμένει να παραβιάζει κατάφωρα τα δικαιώματα των αντιρρησιών συνείδησης, αγνοώντας τα ευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα. Αυτό τονίζει η Διεθνής Αμνηστία η οποία, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Αντίρρηση Συνείδησης (δηλαδή τη 15η Μαΐου), κάλεσε τις ελληνικές αρχές να διασφαλίσουν ότι τα κυβερνητικά σχέδια που αφορούν τη μεταρρύθμιση του σχετικού νομοθετικού πλαισίου θα σέβονται πλήρως τα διεθνή πρότυπα. Όπως σημειώνει η οργάνωση, εκτός από τις ποινικές διώξεις και τις επαναλαμβανόμενες καταδίκες για τις πεποιθήσεις τους, οι αντιρρησίες συνείδησης στην Ελλάδα έρχονται αντιμέτωποι με σειρά άλλων εμποδίων (προβλήματα κατά τη διαδικασία υποβολής αιτήματος αναγνώρισης της ιδιότητας του αντιρρησία συνείδησης, δυσκολίες στην απόκτηση των απαιτούμενων δικαιολογητικών, αμφισβητούμενες αποφάσεις της ειδικής πενταμελούς επιτροπής κ.α.). Η Διεθνής Αμνηστία αναφέρει ότι η πρόσφατη ανακοίνωση του υπουργού Εθνικής Άμυνας σχετικά με τη μείωση της εναλλακτικής πολιτικής υπηρεσίας από τους 17 στους 15 μήνες αποτελεί ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, ωστόσο θεωρεί ότι ακόμα κι αν υιοθετηθούν αυτές οι αλλαγές, η εναλλακτική πολιτική υπηρεσία παραμένει τιμωρητικής φύσης και διάρκειας για την πλειονότητα των κληρωτών, δεδομένου ότι το μεγαλύτερο ποσοστό (γύρω στο 80 %) υπηρετεί στο Στρατό Ξηράς, όπου η στρατιωτική θητεία διαρκεί 9 μήνες.

Η Διεθνής Αμνηστία καλεί τις ελληνικές αρχές να προχωρήσουν σε άμεσες τροποποιήσεις στο σχετικό θεσμικό πλαίσιο, ώστε να διασφαλιστεί ότι :

1) Η εναλλακτική πολιτική υπηρεσία δεν θα έχει διάρκεια με χαρακτήρα διάκρισης και τιμωρίας για τους κληρωτούς στις Ένοπλες Δυνάμεις.
2) Η διαχείριση της εναλλακτικής υπηρεσίας, συμπεριλαμβανομένων της εξέτασης των αιτήσεων και κάθε πιθανής επακόλουθης δικαστικής εξέλιξης, θα υπάγεται εξ ολοκλήρου σε μη στρατιωτικές Αρχές.
3) Οι αντιρρησίες συνείδησης θα έχουν το δικαίωμα να αξιώσουν την ιδιότητα του αντιρρησία συνείδησης οποιαδήποτε στιγμή, τόσο πριν όσο και μετά την κατάταξή τους στις Ένοπλες Δυνάμεις.
4) Το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης θα ισχύει πάντοτε, τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και σε καιρό πολέμου.
5) Η ιδιότητα του αντιρρησία συνείδησης και συνεπώς το δικαίωμα στην εναλλακτική υπηρεσία δεν θα εγκαλούνται ποτέ για λόγους είτε άσκησης συνδικαλιστικής δραστηριότητας είτε συμμετοχής σε απεργία είτε πειθαρχικών παραπτωμάτων.
6) Να τεθεί τέλος στις διώξεις και τις διακρίσεις εις βάρος των αντιρρησιών συνείδησης.

Για όσους δεν γνωρίζουν το θέμα των αντιρρησιών συνείδησης θα πρέπει να πούμε ότι : αντιρρησίες συνείδησης ονομάζονται όσοι αρνούνται να παρουσιαστούν στο στρατό για ιδεολογικούς λόγους και αποφασίζουν να μην εξυπηρετήσουν με οποιοδήποτε τρόπο τα σχέδια του στρατιωτικού (μιλιταριστικού) κατεστημένου. Οι αντιρρησίες συνείδησης (αρνητές στράτευσης) έχουν αντιμετωπιστεί με τον πιο βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο από την κρατική εξουσία, έχουν καταδικαστεί από τα στρατοδικεία σε εξοντωτικές ποινές, έχουν φυλακιστεί, έχουν ξυλοκοπηθεί μέσα στις στρατιωτικές φυλακές κτλ. Στην Ελλάδα από το 1949 μέχρι σήμερα, δύο αντιρρησίες συνείδησης εκτελέστηκαν (με τουφεκισμό) από το ελληνικό κράτος, 5 βασανίστηκαν μέχρι το θάνατό τους, δεκάδες καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ πάρα πολλοί εξορίστηκαν ή καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές φυλάκισης, ακόμα και σε ισόβια κάθειρξη. Τα τελευταία χρόνια, οι συνεχείς αγώνες του κινήματος των αντιρρησιών συνείδησης και των αντιμιλιταριστών επέφεραν καρπούς. Με το Νόμο 2510/97 καθιερώθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα η εναλλακτική πολιτική υπηρεσία για τους αντιρρησίες συνείδησης. Όμως οι διακρίσεις εις βάρος των αντιρρησιών δεν σταμάτησαν. Οι πρώτοι αντιρρησίες που τοποθετήθηκαν σε φορείς του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας είχαν να αντιμετωπίσουν εξαντλητικά ωράρια 60-70 ωρών, με εργασία και τις 7 μέρες της εβδομάδας. Μετά την ειδική έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη τα φαινόμενα αυτά διορθώθηκαν, όχι όμως με την έκδοση εγκυκλίου που να ορίζει τον εβδομαδιαίο χρόνο εκπλήρωσης εναλλακτικής υπηρεσίας σε 40 ώρες, αλλά με την τοποθέτηση των αντιρρησιών σε φορείς μη ιδρυματικού χαρακτήρα, η λειτουργία των οποίων σταματά το μεσημέρι.

Σήμερα το κίνημα των αντιρρησιών συνείδησης, αντιμιλιταριστών και φιλειρηνιστών είναι περισσότερο δυναμικό και μαζικό από κάθε άλλη φορά. Στην Ελλάδα λειτουργεί ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης (Σ.Α.Σ.) που αγωνίζεται δυναμικά για την αναγνώριση των δικαιωμάτων των αντιρρησιών συνείδησης και που έχει αξιόλογη και πολυετή δράση. Οι αντιρρησίες συνείδησης και οι αντιμιλιταριστές γίνονται όλο και περισσότεροι και βρίσκονται πλέον σε πολλές χώρες (Αυστρία, Βέλγιο, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Ελβετία, Ελλάδα, Κύπρος, Τουρκία, Ισραήλ, ΗΠΑ, Εσθονία, Ισπανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Ρωσία, Σουηδία, Φιλανδία κ.α.).

Ο αγώνας ενάντια στο στρατιωτικό κατεστημένο συνεχίζεται.

Δεν ξεχνάμε και δεν συγχωρούμε τα εγκλήματα που διέπραξε ο Στρατός

Συλλήψεις μελών της ΕΤΑ

Στη σύλληψη τεσσάρων μελών της βασκικής αυτονομιστικής οργάνωσης ΕΤΑ συμπεριλαμβανομένου και του επικεφαλής της στρατιωτικής πτέρυγας ανακοίνωσαν ότι προέβησαν στις 20 Μαΐου 2010 οι γαλλικές αρχές. Ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και ο φερόμενος ως στρατιωτικός ηγέτης της ΕΤΑ Μικέλ Καμπικόιτζ Καρέρα Σαρόμπε, γνωστός και ως "Άτα" .

Οι συλλήψεις έγιναν στην περιοχή της νότιας Γαλλίας Μπαγιόν και οι αρχές ανακοίνωσαν ότι στο διαμέρισμα που συνελήφθη ο Σαρόμπε βρέθηκαν και αρκετά όπλα.

Σημειώνεται ότι τα τελευταία δύο χρόνια πέντε μέλη της ΕΤΑ έχουν συλληφθεί στη Γαλλία.

Οι αρχές εκτιμούν ότι ο Σαρομπέ αντικατέστησε τον προηγούμενο επικεφαλής της στρατιωτικής πτέρυγας της ΕΤΑ που συνελήφθη επίσης από τις Γαλλικές αρχές τον περασμένο Φεβρουάριο. Στελέχη της ΕΤΑ συχνά βρίσκουν καταφύγιο στην νοτιοδυτική Γαλλία την οποία θεωρούν κομμάτι της χώρας των Βάσκων.

Οι τέσσερις συλλήψεις έγιναν με τη συνεργασία των Ισπανικών μυστικών υπηρεσιών, της ισπανικής αστυνομίας και των Γαλλικών αρχών.

Η ΕΤΑ, κατηγορείται ότι βρίσκεται πίσω από τη δολοφονική επίθεση ενός Γάλλου αστυνομικού κοντά στο Παρίσι τον Μάρτιο που μας πέρασε. Αν αποδειχθεί ότι η οργάνωση προέβη σε αυτή την πράξη τότε θα πρόκειται για την πρώτη δολοφονία Γάλλου αστυνομικού από την ΕΤΑ.

Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είχε δηλώσει ότι θα "ξεφορτωθεί" όλες τις βάσεις της ΕΤΑ στη Γαλλία και πως θα κυνηγήσει ανελέητα τους υποστηριχτές της. Δεν έχει αντιληφθεί όμως ότι το αντάρτικο πόλεων δεν πρόκειται να λυγίσει μπροστά στην κρατική καταστολή. Το αντάρτικο πόλεων θα συνεχίσει να αγωνίζεται ενάντια στην πολιτική εξουσία, ενάντια στην αστυνομική βία και τρομοκρατία και ενάντια στους δολοφόνους των μυστικών υπηρεσιών.

Πέθανε ο Ronnie James Dio

Έφυγε για πάντα από κοντά μας ο Ronnie James Dio. Ο δημοφιλής τραγουδιστής πέθανε στις 16 Μαΐου 2010, σε ηλικία 67 ετών.

Ο Dio υπήρξε τραγουδιστής των Black Sabbath και των θρυλικών Rainbow και έγινε παγκοσμίως γνωστός στο χώρο της ροκ και της χέβι μέταλ μουσικής. Τους τελευταίους μήνες έπασχε από καρκίνο του στομάχου. Όπως ανακοίνωσε η σύζυγός του, ο Dio άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Τέξας. Όπως αναφέρει η ανακοίνωση : «Ο Ronnie ήξερε πως είναι αγαπητός από όλους. Πραγματικά εκτιμούμε αφάνταστα την αγάπη που μας δείχνετε. Δώστε μας λίγες μέρες να διαχειριστούμε την απώλεια. O Ronnie σας αγαπούσε και η μουσική του θα ζήσει για πάντα». Ο Dio είχε ανακοινώσει ότι έπασχε από καρκίνο πέρυσι το καλοκαίρι, λίγο μετά το τέλος της περιοδείας του στις ΗΠΑ.

Ο Dio έγινε ευρύτερα γνωστός με τους Rainbow στο πλάι του κιθαρίστα Richie Blackmore και αργότερα σαν frontman των Black Sabbath -την περίοδο που είχε αποχωρήσει ο Ozzy Οzbourne- αλλά και μέσα από άλλα σχήματα όπως οι Elf και οι Heaven & Hell. Απέκτησε πολυάριθμους οπαδούς στους οποίους χάρισε υπέροχες στιγμές αλλά και τους πίκρανε όταν έφυγε από τους Rainbow το 1978, παρατώντας το δημοφιλές συγκρότημα στα κρύα του λουτρού.

Βρετανή ηθοποιός κατηγορεί τον Πολάνσκι για σεξουαλική κακοποίηση

Η Βρετανή ηθοποιός Σαρλότ Λιούις, που εμφανίστηκε στην ταινία του Ρομάν Πολάνσκι (Roman Polański) «Πειρατές» (1986), δήλωσε την Παρασκευή 14 Μαΐου 2010 πως ο διάσημος σκηνοθέτης την κακοποίησε σεξουαλικά πριν από μερικές δεκαετίες στο Παρίσι, όταν ήταν 16 ετών.

Η Σαρλότ Λιούις έκανε τη δήλωση αυτή, τη στιγμή που οι αρχές των ΗΠΑ πιέζουν την Ελβετία για την έκδοση του Πολάνσκι, προκειμένου να αντιμετωπίσει την καταδίκη του για σεξουαλικές σχέσεις με μία 13χρονη το 1977.

«Ο κ. Πολάνσκι γνώριζε ότι ήμουν μόνο 16 ετών, όταν με συνάντησε και με ανάγκασε να έχω σεξουαλικές σχέσεις μαζί του στο διαμέρισμά του στο Παρίσι» δήλωσε η Λιούις, σε συνέντευξη Τύπου στο Λος Άντζελες.

Η Λιούις και η δικηγόρος της, που ειδικεύεται στις διασημότητες, απέφυγαν να επεκταθούν σε λεπτομέρειες, ενώ ακόμη δεν έχει κατατεθεί αγωγή. Η Λιούις είπε πως βγήκε στο προσκήνιο τώρα, με σκοπό να ενισχύσει την υπόθεση εναντίον του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη.

Ο 76χρονος σήμερα Πολάνσκι συνελήφθη στην Ελβετία τον περασμένο Σεπτέμβριο και έχει τεθεί σε κατ' οίκον περιορισμό. Εγκατέλειψε την Καλιφόρνια το 1978, όταν ήταν ύποπτος για παράνομο σεξ με ανήλικη, αλλά προτού του απαγγελθεί επίσημα κατηγορία. Οι Αμερικανοί συνήγοροι του Πολάνσκι, που έχουν καταγγείλει κακοδικία στην υπόθεση, ανέφεραν την Παρασκευή: «Δεν έχουμε καμία πληροφόρηση για δηλώσεις που έγιναν σε συνέντευξη Τύπου, αλλά γνωρίζουμε πως ο εισαγγελέας (του Λος Άντζελες) συνεχίζει να αρνείται τη χορήγηση στην ελβετική κυβέρνηση ακριβούς και πλήρους πληροφόρησης σχετικής με το θέμα της έκδοσης». Το γραφείο του εισαγγελέα του Λος Άντζελες ανέφερε πως η Λιούις συναντήθηκε την Πέμπτη με τον εισαγγελέα στην υπόθεση Πολάνσκι, αλλά αρνήθηκε οποιοδήποτε άλλο σχόλιο.

Τα υπόλοιπα κινηματογραφικά διαπιστευτήρια της Λιούις, που είναι σήμερα 42 ετών, περιλαμβάνουν το The Golden Child του 1986 και ρόλους σε δύο σχετικά άγνωστες ταινίες του 2003, Henry X και Hey DJ. Υπήρξε επίσης μοντέλο του περιοδικού Playboy.

Κίνδυνος διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ

Στην κόψη του ξυραφιού βρίσκεται ο Συνασπισμός (ΣΥΝ) και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προβλέψεις για το μέλλον είναι δυσοίωνες. Πολλοί θεωρούν ότι το ενδεχόμενο διάσπασης είναι πολύ πιθανό.

Οι επόμενες εβδομάδες μέχρι το συνέδριο του ΣΥΝ είναι πολύ κρίσιμες και μπορεί να αποδειχθούν καταλυτικές για το μέλλον του κόμματος. Οι κόντρες μεταξύ του προέδρου του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα και του πρώην προέδρου Αλέκου Αλαβάνου συνεχίζονται. Το χάσμα μεταξύ τους φαίνεται ότι είναι αγεφύρωτο, όπως αγεφύρωτο είναι και το χάσμα μεταξύ του Αριστερού Ρεύματος (με επικεφαλής το Λαφαζάνη) και της φιλοπασοκικής Ανανεωτικής Πτέρυγας που επιδιώκει να προκαλέσει διάσπαση στο κόμμα και να αποχωρήσει. Στις προσυνεδριακές διαδικασίες συμμετέχει μόνο το 20 % των μελών του κόμματος, ενώ ορισμένοι ζητούν ακόμα και αναβολή του συνεδρίου. Πολλοί εκτιμούν ότι είναι πιθανό να συμμαχήσουν οι υποστηρικτές του Τσίπρα με το Αριστερό Ρεύμα για να εξασφαλίσουν μια άνετη πλειοψηφία μέσα στο κόμμα. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έχει ως αποτέλεσμα η Ανανεωτική Πτέρυγα (Φώτης Κουβέλης) που εδώ και χρόνια φλερτάρει απροκάλυπτα με το ΠΑΣΟΚ, να προκαλέσει διάσπαση στο κόμμα και να αποχωρήσει από αυτό. Η φιλοπασοκική Ανανεωτική Πτέρυγα δείχνει αποφασισμένη να τραβήξει τα πράγματα στα άκρα, μην υπολογίζοντας ούτε τη ζημιά που θα προκαλέσει στο Συνασπισμό.

Στο ΣΥΡΙΖΑ το κλίμα είναι ακόμα χειρότερο. Οι συνιστώσες που τον αποτελούν έχουν χωριστεί σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Στη μια πλευρά βρίσκονται οι συνιστώσες που συμπορεύονται με τον Αλέκο Αλαβάνο (δηλαδή η ΔΕΑ, η ΚΟΕ, η ΚΕΔΑ, η ΑΠΟ και το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής) και στην άλλη πλευρά οι συνιστώσες που διατηρούν καλή σχέση με τον Τσίπρα και το ΣΥΝ. Το χάσμα μεταξύ τους όλο και μεγαλώνει, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ.

Ιστορική νίκη του ΠΑΟΚ. Υποδοχή ηρώων στο αεροδρόμιο Μακεδονία

Μεγάλη και πολύτιμη νίκη πέτυχε ο ΠΑΟΚ στον αγώνα της 12ης Μαΐου 2010 στο γήπεδο Καραϊσκάκη κόντρα στον Ολυμπιακό. Η ομάδα της Θεσσαλονίκης κατόρθωσε να νικήσει 1-0 με γκολ του Ίβιτς. Χάρη σε αυτή τη νίκη, ο ΠΑΟΚ είναι πρώτος στη βαθμολογία των play off με 13 βαθμούς. Δεύτερος είναι ο Ολυμπιακός με 7 βαθμούς, τρίτη η ΑΕΚ με 6 βαθμούς και τέταρτος ο Άρης με 4 βαθμούς.

Ο δικέφαλος αετός του Βορρά αγκαλιάζει πλέον το Τσάμπιονς Λιγκ, πραγματοποιώντας το όνειρο των χιλιάδων οπαδών του. Ο αγώνας ΟΣΦΠ – ΠΑΟΚ σημαδεύτηκε από μεγάλη ένταση μεταξύ των παικτών των δύο ομάδων, πολλά φάουλ και πολλές κίτρινες και κόκκινες κάρτες. Στο 14’ ο Ολυμπιακός έχασε μια σημαντική ευκαιρία να πάρει το προβάδισμα καθώς ο Λούα Λούα έστειλε την μπάλα στο δοκάρι. Μετά τα πρώτα 20 λεπτά, ο ΠΑΟΚ ήταν κυρίαρχος στο γήπεδο και έφθασε δίκαια στη νίκη. Πάλεψε με πείσμα και μαχητικότητα ως το τέλος και κατόρθωσε να φύγει νικητής από μια πολύ καυτή έδρα. Καλύτερος παίκτης του ήταν ο Σορλέν. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ πετούσαν στα σύννεφα από τη χαρά τους και πανηγύρισαν όλη τη νύχτα. Στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» 6.000 παοκτσήδες επεφύλαξαν υποδοχή ηρώων στους παίκτες της αγαπημένης τους ομάδας. Ανάμεσά τους και ένας ηλικιωμένος ιερέας που φώναζε «ΠΑΟΚ Θρησκεία Τρομοκρατία. Τιμή και δόξα στον Πάμπλο το Γκαρσία.» . Ας δούμε τις συνθέσεις των ομάδων και διάφορα στοιχεία του αγώνα.

ΟΣΦΠ : Νικοπολίδης, Πάντος (46’ Μήτρογλου), Μέλμπεργκ, Α. Παπαδόπουλος, Ραούλ Μπράβο, Ντουντου, Μαρέσκα (Γ. Παπαδόπουλος), Όσκαρ, Τοροσίδης, Ντάρμπισαϊρ, Λούα Λούα. (Προπονητής : Μπάντοβιτς)

ΠΑΟΚ : Χαλκιάς, Κοντρέρας, Μαλεζάς, Τσιρίλο, Λίνο, Πάμπλο Γκαρσία, Βιτόλο, Φιλομένο (62’ Μουσλίμοβιτς), Βιεϊρίνια (86’ Εντίνιο), Σορλέν, Ίβιτς (90’ Φωτάκης). (Προπονητής : Φερνάντο Σάντος)

Κίτρινες κάρτες : 29’ Μαρέσκα, 45’ Α. Παπαδόπουλος, 58’ Τοροσίδης, 81’ Ντουντού, 86’ Ραούλ Μπράβο – 23’ Βιτόλο, 45’ Φιλομένο, 58’ Γκαρσία, 89’ Κοντρέρας.

Αποβολές : Μέλμπεργκ, Κοντρέρας

Η απογοητευτική εμφάνιση του Ολυμπιακού εξόργισε τους οπαδούς του, οι οποίοι μετά το 70ο λεπτό αποδοκίμασαν έντονα τους ερυθρόλευκους ποδοσφαιριστές. Επίσης οργανώθηκε σχέδιο διαφυγής του μεγαλομετόχου Σωκράτη Κόκκαλη προκειμένου να αποφύγει τους οργισμένους οπαδούς. Με το σφύριγμα της λήξης, οι οπαδοί των ερυθρολεύκων πέταξαν πολλά μπουκάλια εναντίον των παικτών του ΠΑΟΚ, ένα από τα οποία τους το επέστρεψε ο Βλάνταν Ίβιτς. Η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Στη φυσούνα και στα αποδυτήρια έπεσε πολύ ξύλο μεταξύ των ποδοσφαιριστών. Στους ξυλοδαρμούς πρωταγωνίστησαν οι Ντουντού, Αβραάμ Παπαδόπουλος, Γιάννης Παπαδόπουλος, Ραούλ Μπράβο, Πάμπλο Γκαρσία και Ίβιτς. Ντροπιαστικές σκηνές εκτυλίχτηκαν ακόμα και πριν την έναρξη του αγώνα όταν ένας οπαδός του Ολυμπιακού άρπαξε με τη βία τις μπάλες με τις οποίες έκαναν προθέρμανση οι τερματοφύλακες του ΠΑΟΚ και ξυλοκόπησε το φροντιστή του ΠΑΟΚ. Μετά τη λήξη του αγώνα, έγιναν άγριες συμπλοκές ανάμεσα σε οπαδούς του Ολυμπιακού και ροπαλοφόρους των ΜΑΤ στα επίσημα του γηπέδου και στον περιβάλλοντα χώρο. Οι κερκίδες μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης. Οι αγανακτισμένοι ερυθρόλευκοι οπαδοί επιτέθηκαν στους ροπαλοφόρους των ΜΑΤ, τους πήραν αρκετά κράνη και ασπίδες και τους ανάγκασαν να κατέβουν στον αγωνιστικό χώρο. Τα ΜΑΤ προχώρησαν σε εκτεταμένη χρήση χημικών και δακρυγόνων δημιουργώντας αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ο διαιτητής Γιώργος Δαλούκας σημείωσε στο φύλλο αγώνα τις βίαιες συμπλοκές μεταξύ των παικτών στη φυσούνα. Πλέον η έδρα του Ολυμπιακού κινδυνεύει με τιμωρία δύο έως τεσσάρων αγωνιστικών.

65 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Η 9η Μαΐου είναι μια ιστορική επέτειος. Οι Σοβιετικοί γιορτάζουν το τέλος του ολέθριου για την ανθρωπότητα Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη νίκη εναντίον των ναζιστικών και φασιστικών δυνάμεων. Θυμίζουμε ότι οι δυτικές χώρες γιορτάζουν στις 8 Μαΐου τη λήξη του πολέμου.

Η 9η Μαΐου λοιπόν είναι μια μέρα υψίστης σημασίας για όλους τους λαούς της ανθρωπότητας. Είναι μέρα μνήμης. Μας θυμίζει τα εκατομμύρια των ανθρώπων που δολοφόνησαν τα ναζιστικά στρατεύματα του Χίτλερ και των συμμάχων του (Ιταλία, Ιαπωνία, Ουγγαρία, Ρουμανία κ.α.) και τη μεγάλη νίκη που πέτυχαν οι αντιφασιστικές και αντιναζιστικές δυνάμεις.

Το Μάιο του 1945 έληξε ο πιο αιματοβαμμένος πόλεμος της ιστορίας, με την κατάληψη του Βερολίνου από το στρατό της Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή τον «Κόκκινο Στρατό». Πολλές χώρες συνέβαλαν στην επίτευξη της αντιφασιστικής νίκης, αλλά την πιο καθοριστική συμβολή την είχε η Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ). Η ΕΣΣΔ σήκωσε στους ώμους της το βάρος όλης της ανθρωπότητας. Παρ’ ότι δέχθηκε αιφνιδιαστική επίθεση από τη ναζιστική Γερμανία τον Ιούνιο του 1941, κατόρθωσε να βρει τη δύναμη να αντεπιτεθεί και μάλιστα να νικήσει την αήττητη μέχρι τότε γερμανική μηχανή. Οι νίκες του Κόκκινου Στρατού στη μάχη του Στάλινγκραντ (1942 – 1943), στη μάχη του Λένινγκραντ (1941 – 1944) και στο Κουρσκ (1943), άλλαξαν τη ροή του πολέμου και έγειραν την πλάστιγγα υπέρ των Συμμάχων. Ο στρατός της ΕΣΣΔ έβαλε ταφόπλακα στα μεγαλεπήβολα σχέδια του Χίτλερ. Ο κόκκινος στρατός με σπουδαίους στρατηγούς (Ζούκοφ, Κόνιεφ, Ροκοσόφσκυ, Βασιλιέφσκυ, Τσούικοφ κ.α.) και πολλούς θαρραλέους στρατιώτες που θυσιάστηκαν στο πεδίο της μάχης, έγραψε χρυσές σελίδες στην ιστορία του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος κόστισε στην ανθρωπότητα πολλά εκατομμύρια νεκρούς. Από αυτούς, οι μισοί ήταν πολίτες, αιχμάλωτοι πολέμου και κρατούμενοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Σοβιετική Ένωση πλήρωσε το βαρύτερο φόρο αίματος : είχε κάτι παραπάνω από 20.000.000 νεκρούς ! Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι και η Γιουγκοσλαβία είχε τεράστιες απώλειες σε σχέση με τον πληθυσμό της (1.300.000 νεκροί). Βαρύ φόρο αίματος πλήρωσε και η Πολωνία, η Γερμανία, η Κίνα, ο λαός των Εβραίων, η Ιαπωνία, η Γαλλία, η Βρετανία, οι ΗΠΑ, η Ιταλία κ.α. Η Ευρώπη ισοπεδώθηκε και βυθίστηκε στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Εκατομμύρια άνθρωποι δολοφονήθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πολλοί ήταν και οι τραυματίες και οι ακρωτηριασμένοι. Ο κατάλογος των θυμάτων δεν έχει τέλος.

Στη σημερινή εποχή, ορισμένοι ακροδεξιοί – φιλοναζιστές πλαστογραφούν συστηματικά την ιστορία, αποσιωπούν τα πολυάριθμα και φρικιαστικά εγκλήματα που διέπραξε η ναζιστική Γερμανία και κάνουν προπαγάνδα υπέρ του ναζισμού. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η ιστορική μνήμη. Καλό θα ήταν να μελετάμε την ιστορία και να θυμόμαστε ότι : α) διαπράχθηκαν εγκλήματα και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, β) οι δολοφονίες (ακόμα και αμάχων) που διέπραξαν τα ναζιστικά στρατεύματα ήταν πολύ περισσότερες από τις δολοφονίες που διέπραξε η αντίπαλη πλευρά και γ) ο αγώνας των λαών για ελευθερία βάφτηκε με πολύ αίμα.

Πρωταθλήτρια Πορτογαλίας η Μπενφίκα

Η Μπενφίκα επέστρεψε στο θρόνο της μετά από 5 ολόκληρα χρόνια. Η θρυλική ομάδα της Λισαβόνας κατέκτησε δίκαια την πρώτη θέση στο Πρωτάθλημα Πορτογαλίας. Η Μπενφίκα ήταν σαφώς καλύτερη από τους αντιπάλους της και έθεσε τέλος στην κυριαρχία της Πόρτο. Εφαρμόζοντας το σύστημα 4-4-2 , κατόρθωσε να πετύχει 124 γκολ σε 51 αγώνες (78 γκολ σε 30 αγώνες μόνο στο Πρωτάθλημα) αφήνοντας άφωνους τους ποδοσφαιρόφιλους. Επίσης, διέθετε τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, τον Όσκαρ Καρντόσο που έβαλε 26 γκολ. Είχε όμως και τον πρώτο παίκτη σε ασίστ στο Πρωτάθλημα (Ντι Μαρία) και τον καλύτερο αμυντικό (Λουιζάο). Το δίδυμο Αϊμάρ – Σαβιόλα ήταν αποτελεσματικότατο. Η νίκη με 2-1 απέναντι στη Ρίο Άβε (παρουσία 65.000 θεατών) επισφράγισε την κατάκτηση του πρωταθλήματος και λύτρωσε τους οπαδούς της Μπενφίκα που περίμεναν αρκετό καιρό το πολυπόθητο τρόπαιο. Οι «αετοί» της Λισσσαβόνας επέστρεψαν διακαιωματικά στο θρόνο τους και οι οπαδοί τους έζησαν το δικό τους όνειρο.

Δημοσιεύουμε μια φωτογραφία με τη μασκότ της ομάδας, το διάσημο αετό «Victoria».

Συνεργασία ΣΥΝ – ΚΚΕ πρότεινε ο Λαφαζάνης

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και ηγέτης του Αριστερού Ρεύματος στον ΣΥΝ Παναγιώτης Λαφαζάνης πρότεινε «άμεση συνεργασία με το ΚΚΕ εδώ και τώρα», σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Κόσμος του Επενδυτή της 8ης – 9ης Μαΐου 2010. Ο βουλευτής του ΣΥΝ τόνισε ότι «σε μια περίοδο που η χώρα βιώνει μία από τις χειρότερες μεταπολιτευτικές περιόδους και την ίδια στιγμή που ο λαός και οι εργαζόμενοι δέχονται μια άνευ προηγουμένου επίθεση από πολλαπλά οικονομικά και πολιτικά κέντρα εξουσίας, υπάρχει ανάγκη η αριστερά να πρωταγωνιστήσει ενωμένη». Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δήλωσε ότι «η συνεργασία με το ΚΚΕ μπορεί να ξεκινήσει από τώρα σε όλους τους χώρους δουλειάς, σε όλους τους τομείς της πολιτικής δραστηριότητας, μέσα και έξω από τη Βουλή». Ο συγκεκριμένος βουλευτής θεωρεί ότι η συνεργασία του ΣΥΝ με το ΚΚΕ μπορεί να είναι και εκλογική.

Στο μεταξύ, οι κόντρες στο εσωτερικό του Συνασπισμού (ΣΥΝ) συνεχίζονται με σφοδρότητα. Ο πόλεμος μεταξύ των τάσεων που υπάρχουν στο εσωτερικό του ΣΥΝ είναι ιδιαίτερα κρίσιμος και το μέλλον προβλέπεται αβέβαιο. Έντονες αντιπαραθέσεις υπάρχουν και μεταξύ των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Το χάσμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ του Αλέκου Αλαβάνου και του Αλέξη Τσίπρα παραμένει αγεφύρωτο.

Οργή λαού για τα μέτρα. Διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα

Το ποτάμι της οργής ξεχείλισε. Οι συγκεντρώσεις της Τετάρτης 5 Μαΐου 2010 ήταν πρωτοφανείς σε μαζικότητα. Πολλές χιλιάδες πολίτες διαδήλωσαν στις περισσότερες πόλεις της χώρας, εκφράζοντας την έντονη και δικαιολογημένη αντίδρασή τους απέναντι στα σκληρά μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης και του ΔΝΤ. Η συγκέντρωση της Αθήνας, στην οποία κυριάρχησε το σύνθημα «Δεν κλέψαμε, δεν πληρώνουμε», ήταν μια από τις μεγαλύτερες των τελευταίων χρόνων.

Στο Βόλο διαδήλωσαν περίπου 6.500 πολίτες και στο Ηράκλειο Κρήτης 4.000 . Στη Λάρισα η διαδήλωση ήταν αρκετά μεγάλη σε όγκο. Μαζικές διαδηλώσεις έγιναν και στην Πάτρα (όπου οι ροπαλοφόροι των ΜΑΤ έκαναν εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων), στα Χανιά, στο Ρέθυμνο, στη Θεσσαλονίκη και αλλού.

Η συμμετοχή του κόσμου στην απεργία και στη διαδήλωση της Τετάρτης ήταν πρωτοφανής. Εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι και άτομα κάθε ηλικίας ένωσαν τη φωνή τους και έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και στους διεθνείς επιτηρητές που πειραματίζονται πίσω από την πλάτη μας. Το σάπιο ως το κόκκαλο οικονομικο – πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποί του (γκάγκστερ πολιτικοί, τραπεζίτες, μεγαλοβιομήχανοι, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες) ένιωσαν τις ρωγμές στο καπιταλιστικό οικοδόμημα και τη λαϊκή οργή. Στην Αθήνα υπήρξε πραγματικός λαϊκός ξεσηκωμός. Η συμμετοχή στη γενική απεργία μπορεί να συγκριθεί μόνο με την απεργία του Απριλίου του 2001 ενάντια στα μέτρα Γιαννίτση στο Ασφαλιστικό, όταν η τότε κυβέρνηση Σημίτη αναγκάστηκε να τα πάρει πίσω.

Για τέσσερις και πλέον ώρες, από τις 11 το πρωί που ξεκίνησαν οι συγκεντρώσεις στην Αθήνα, μέχρι τις 3 το απόγευμα, το κέντρο της πρωτεύουσας δονούνταν από τα συνθήματα χιλιάδων ανθρώπων. Η μια πορεία ήταν του ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) και ξεκίνησε από την Ομόνοια. Η άλλη πορεία ήταν της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και ξεκίνησε από το Πεδίον του Άρεως. Υπήρξε και ένα τρίτο μπλοκ διαδηλωτών που ξεκίνησε από το Μουσείο. Ακούστηκαν διάφορα συνθήματα μεταξύ των οποίων και τα εξής : «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», «Πληρώσαμε κλεμμένα 2 και 3 φορές, φέρτε τα κλεμμένα, κοπρίτες βουλευτές», «ο λαός απαιτεί, τα λαμόγια φυλακή». Στο Πεδίον του Άρεως αποδοκιμάστηκε έντονα ο πασοκτζής συνδικαλιστής – εργατοπατέρας και πρόεδρος της ΓΣΕΕ Παναγόπουλος. Ο λαός έδειξε ότι είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί με όποιο τρόπο μπορεί και να διαμαρτυρηθεί για την αύξηση της φτώχειας, τις περικοπές στοιχειωδών εργατικών δικαιωμάτων και τη φοροεπιδρομή στα λαϊκά εισοδήματα.

Για άλλη μια φορά, οι δημοσιοκάφροι (ή αλλιώς έμμισθοι υπηρέτες του συστήματος) φρόντισαν να αποσιωπήσουν το μέγεθος της λαϊκής κινητοποίησης, επικεντρώνοντας όλη την προσοχή τους σε 200 τραμπούκους που δημιούργησαν επεισόδια. Το κτίριο της τράπεζας Marfin Bank στην οδό Σταδίου 23, δέχθηκε εμπρηστική επίθεση τη στιγμή που βρίσκονταν εργαζόμενοι μέσα σε αυτό. Το αποτέλεσμα ήταν να καεί ολοσχερώς και να χάσουν τη ζωή τους 3 υπάλληλοι (Ζούλια Παρασκευή, Παπαθανασοπούλου Αγγελική, Τσακάλης Επαμεινώνδας). Και οι τρεις πέθαναν από ασφυξία, όπως είπε ο ιατροδικαστής. Ο γνωστός και πάντα προκλητικός μεγαλοεπιχειρηματίας Ανδρέας Βγενόπουλος που είναι και πρόεδρος της “Marfin Investment Group” θεώρησε καλό να είναι ανοιχτή η τράπεζά του την ημέρα της μεγάλης απεργίας – διαδήλωσης ώστε να μην χάσει τους πελάτες του. Πολίτες που συγκεντρώθηκαν έξω από το καμένο κτίριο, αποδοκίμασαν το Βγενόπουλο και πέταξαν αντικείμενα προς το μέρος του. Η δολοφονία τριών ανθρώπων είναι θλιβερή και απαράδεκτη και είναι κρίμα να καπηλεύονται το περιστατικό οι σαύρες της Βουλής. Οι γκάγκστερ του κοινοβουλίου με δακρύβρεχτες ανακοινώσεις και κροκοδείλια δάκρυα προσποιούνταν ότι είχαν κυριευτεί από απέραντη θλίψη και τα τηλεοπτικά κανάλια πρόβαλαν με προθυμία τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, σε απευθείας σύνδεση από τη βουλή.

Φυσικά, οι δημοσιοκάφροι των ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) δεν παρέλειψαν να βάλουν και λίγη σάλτσα που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Είπαν στην τηλεόραση ότι «καταστράφηκαν τα καταστήματα και οι περιουσίες απλών μεροκαματιάρηδων ανθρώπων» για να στρέψουν την κοινή γνώμη ενάντια στους διαδηλωτές. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Τα κτίρια που υπέστησαν ζημιές δεν ήταν κτίρια «απλών μεροκαματιάρηδων ανθρώπων». Ήταν το κτίριο της Νομαρχίας Αθηνών, το κτίριο του ΣΔΟΕ, το Υπουργείο Οικονομικών, καταστήματα τραπεζών και καταστήματα κινητής τηλεφωνίας.

Οι άνθρωποι που συμμετείχαν στη μεγαλειώδη πορεία ήταν πάνω από 100.000 και ήταν πολίτες κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Πολίτες από διάφορους πολιτικούς χώρους (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΝ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αντιεξουσιαστές κ.α.) που διαδήλωσαν ειρηνικά, αλλά παρ’ όλα αυτά δέχθηκαν βροχή από δακρυγόνα και χημικά. Αξίζει να αναφέρουμε ότι οι τρεις πορείες στο τέλος ενώθηκαν σε μια μεγάλη. Η κεφαλή της πορείας βρισκόταν στο Σύνταγμα και η ουρά ήταν στο Πεδίον του Άρεως.

Τα τηλεοπτικά κανάλια δεν θέλησαν να πουν ούτε λέξη για την απαράδεκτη και αυθαίρετη αστυνομική επιδρομή στα Εξάρχεια μετά το τέλος της διαδήλωσης. Η αστυνομική βία και αυθαιρεσία άφησε και πάλι το στίγμα της. Το όργιο της αστυνομοκρατίας κορυφώθηκε στα Εξάρχεια. Οι ροπαλοφόροι των ΜΑΤ και οι υπόλοιπες αστυνομικές δυνάμεις ξυλοκόπησαν και συνέλαβαν πολυάριθμους πολίτες, ακόμα και άτομα που δεν συμμετείχαν στα επεισόδια. Συγκεκριμένα, εισέβαλαν ακόμα και σε καφετέριες, στο Στέκι Μεταναστών ακόμα και στην κατοικία της Ιωάννας Μανούσακα. Οι τραμπούκοι της αστυνομίας εισέβαλαν στο σπίτι της Ιωάννας Μανούσακα σπάζοντας την πόρτα και στη συνέχεια έσπασαν τα δόντια και το χέρι της γυναίκας.

Η Νιούκαστλ πρωταθλήτρια στην Τσάμπιονσιπ. Η Νότιγχαμ στα πλέι οφ

Ολοκληρώθηκε το πρωτάθλημα της κατηγορίας Τσάμπιονσιπ της Αγγλίας. Η θρυλική Νιούκαστλ (Newcastle United) κατέκτησε με άνεση την πρώτη θέση της βαθμολογίας και εξασφάλισε την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ. Μάλιστα οι καρακάξες (ή αλλιώς ανθρακωρύχοι) έκαναν ρεκόρ συγκομιδής βαθμών αφού συγκέντρωσαν 102 βαθμούς. Έσπασαν δηλαδή το ρεκόρ των 101 βαθμών που κατείχε η Φούλαμ από το 2001. Στην τελευταία αγωνιστική, η ιστορική Νιούκαστλ νίκησε εκτός έδρας τη λονδρέζικη QPR με σκορ 1-0 (το γκολ έβαλε ο Λόβενγκραντς στο 71ο λεπτό).

Η ιστορική Νότιγχαμ Φόρεστ (Nottingham Forest) πήρε εκτός έδρας ισοπαλία 2-2 με αντίπαλο τη Σκάνθορπ και κατέλαβε την τρίτη θέση με 79 βαθμούς. Οι ομάδες που θα πάρουν μέρος στα πλέι οφ για την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ είναι οι εξής : Νότιγχαμ Φόρεστ, Κάρντιφ (Cardiff City), Λέστερ (Leicester City) και Μπλάκπουλ (Blackpool). Η Νότιγχαμ (που στο παρελθόν είχε κατακτήσει 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης) θα αντιμετωπίσει στα πλέι οφ την Μπλάκπουλ. Η Κάρντιφ θα αντιμετωπίσει τη Λέστερ. Οι αγώνες θα είναι διπλοί και ο τελικός θα γίνει στο Γουέμπλεϊ (Wembley).

Ανέβηκε η Σανκτ Πάουλι. Γιορτάζουν οι πολυάριθμοι οπαδοί της

Μια αγωνιστική πριν από τη λήξη του πρωταθλήματος της Β’ Κατηγορίας της Γερμανίας, η θρυλική Σανκτ Πάουλι εξασφάλισε (έπειτα από οκτώ χρόνια) την άνοδο στην μεγάλη κατηγορία του γερμανικού ποδοσφαίρου. Νίκησε 4-1 την Γκρόιτερ Φίρτ στο «Playmobil» και ακόμα και αν ηττηθεί από την Πάντερμπορν στην τελευταία αγωνιστική, έχει πολύ καλύτερη διαφορά τερμάτων από την Άουγκσμπουργκ που βρίσκεται στην τρίτη θέση της βαθμολογίας. Οι πολυάριθμοι αντιφασίστες – αντιναζί οπαδοί της Σανκτ Πάουλι ήταν τρισευτυχισμένοι και βγήκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν αυτή την ιστορική στιγμή. Αξίζει να αναφέρουμε ότι η ομάδα έχει σύνδεσμο οπαδών ακόμα και στην Αθήνα (St.Pauli Athens Club).

Εργατική Πρωτομαγιά

Η Πρωτομαγιά είναι μια από τις σημαντικότερες μέρες για το εργατικό κίνημα. Η Πρωτομαγιά είναι αφιερωμένη στους σκληρούς και πολυετείς αγώνες που έδωσαν οι εργάτες για την απόκτηση περισσότερων δικαιωμάτων και καλύτερων εργασιακών συνθηκών, πληρώνοντας ακόμη και με το ίδιο τους το αίμα πολλές φορές. Θέλουμε επίσης να διευκρινίσουμε ότι η Πρωτομαγιά δεν είναι γιορτή των λουλουδιών όπως θέλουν πολλοί να την παρουσιάσουν (κυρίως για εμπορικούς λόγους). Είναι μια μέρα που έχουμε καθήκον να αποτίσουμε φόρο τιμής στους εργάτες που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για τα δικαιώματα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Ας θυμηθούμε λοιπόν ορισμένες Πρωτομαγιές που έμειναν στην ιστορία και σημάδεψαν την πορεία της εργατικής τάξης.

Πρωτομαγιά 1886

Η αιματοβαμμένη μέρα που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας. Τη μέρα εκείνη ξέσπασαν στις ΗΠΑ μεγάλες απεργίες των εργατών, με αίτημα την καθιέρωση της οκτάωρης εργασίας. Το εργατικό κίνημα καταπνίγηκε βίαια, κυρίως στο Σικάγο, λόγω της βαρβαρότητας που επέδειξαν οι δυνάμεις καταστολής του κράτους. Το Σικάγο ήταν το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Το σύνθημα των εργατών ήταν "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο". Σας θυμίζουμε ότι οι εργάτες τότε δούλευαν πολλές ώρες, κάτω από ελεεινές συνθήκες και ότι υπήρχαν ακόμη και παιδιά που δούλευαν. Οι απεργίες που πραγματοποιήθηκαν το Μάιο του 1886 στις ΗΠΑ έμειναν στην ιστορία για τη μαζικότατη συμμετοχή των εργατών σε αυτές. Σε εκείνη την Πρωτομαγιά περίπου 400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Εκείνο το Σάββατο του 1886, μια εργάσιμη μέρα, οι εργάτες, ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης στην πλατεία Haymarket. Στη γύρω περιοχή, είχαν παραταχθεί ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1.350 άνδρες, οπλισμένους με οπλοπολυβόλα που περίμεναν απλώς το σύνθημα για να ανοίξουν πυρ. Κι ενώ το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης, διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Οι αστυνομικοί μαζί με μπράβους των εργοδοτών άρχισαν να χτυπούν τους συγκεντρωμένους χωρίς καμιά διάκριση.

Στις 3 Μαΐου 1886, η απεργία είχε εξαπλωθεί σε ιδιαίτερα μεγάλη κλίμακα. Οι εργοδότες άρχισαν να ανησυχούν, βλέποντας τον ξεσηκωμό πολυάριθμων εργατών. Οι βιομήχανοι φοβήθηκαν ότι δεν θα μπορούσαν να εκμεταλλεύονται με διάφορους τρόπους τους εργάτες όπως έκαναν τόσα χρόνια. Την ίδια μέρα, η αστυνομία πυροβόλησε εργάτες που διαδήλωναν, σκοτώνοντας 6 από αυτούς και τραυματίζοντας 30. Αυτές οι δολοφονίες προκάλεσαν την οργή και την αγανάκτηση της εργατικής τάξης.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να κάνουμε μια σύντομη αναφορά στον αγωνιστή August Spies (1855-1887), του οποίου το πλήρες όνομα ήταν August Vincent Theodore Spies. Ο August Spies είχε γεννηθεί στη Γερμανία και το 1872 μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου εργάστηκε στις ταπετσαρίες. Σύντομα ασπάστηκε τις αντιεξουσιαστικές ιδέες και εξέδωσε την αντιεξουσιαστική εφημερίδα «Arbeiter Zeitung». Στις 4 Μαϊου 1886 ο Spies μίλησε σε μια μεγάλη συγκέντρωση εργατών στο Haymarket, αγανακτισμένος από τις δολοφονίες που πραγματοποίησε η αστυνομία. Στο μεταξύ, μια μεγάλη αστυνομική δύναμη ήταν εκεί κοντά και παρακολουθούσε τη συγκέντρωση. Το συγκεντρωμένο πλήθος ήταν αρκετά ήρεμο, αλλά ο επικεφαλής της αστυνομίας απαίτησε να διαλυθεί η συγκέντρωση, και οι αστυνομικοί άρχισαν να βαδίζουν παρατεταγμένοι προς το πλήθος. Κάποιος από το πλήθος πέταξε μια βόμβα με αναμμένο φιτίλι και η έκρηξη σκότωσε τέσσερις αστυνομικούς. Η αστυνομία άνοιξε πυρ εναντίον των συγκεντρωμένων εργατών με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον τέσσερις από αυτούς και να τραυματιστούν ακόμα περισσότεροι. Ξυλοκοπήθηκαν βάναυσα πολλοί διαδηλωτές και συνελήφθησαν πάνω από εκατό άτομα. Οι εφημερίδες και το κράτος άρχισαν μια συντονισμένη προπαγάνδα εναντίον των σοσιαλιστών και των αντιεξουσιαστών, παρουσιάζοντάς τους ως ενόχους και παραπληροφορώντας την κοινή γνώμη. Οκτώ από τους πιο επιφανείς αντιεξουσιαστές (ο August Spies, ο Samuel Fielden, ο Albert Parsons, ο Adolph Fischer, ο George Engel, ο Michael Schwab, ο Louis Lingg και ο Oscar Neebe) παραπέμφθηκαν σε δίκη, χωρίς να υπάρχουν ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος τους. Θα θέλαμε στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι από τους 8 οι 5 (δηλαδή ο Spies, ο Fischer, ο Engel, ο Lingg και ο Schwab) ήταν μετανάστες από τη Γερμανία.

Η δίκη άρχισε στις 21 Ιουνίου 1886 στο ποινικό δικαστήριο της περιοχής Cooke. Οι υποψήφιοι για το σώμα των ενόρκων δεν επιλέχτηκαν με το συνηθισμένο τρόπο της κλήρωσης ονομάτων από ένα κιβώτιο. Σε αυτήν την περίπτωση ένας ειδικός δικαστικός κλητήρας, που ορίστηκε από τον κρατικό πληρεξούσιο Grinnell, διορίστηκε από το δικαστήριο για να επιλέξει τους υποψηφίους. Στην υπεράσπιση δεν επιτράπηκε να παρουσιάσει στοιχεία ότι ο ειδικός δικαστικός κλητήρας είχε εκφράσει δημόσια την επιθυμία του να κρεμαστούν όλοι οι κατηγορούμενοι. Η τελική σύνθεση του σώματος των ενόρκων ήταν αστεία: αποτελούνταν από επιχειρηματίες, τους υπαλλήλους τους και έναν συγγενή ενός από τους νεκρούς αστυνομικούς. Δηλαδή, όλοι οι ένορκοι ήταν άτομα που διακατέχονταν από εχθρικά αισθήματα απέναντι στους αντιεξουσιαστές εργάτες. Καμία απόδειξη δεν παρουσιάστηκε από τους εκπροσώπους του κράτους ότι οποιοδήποτε από τα οκτώ άτομα που βρίσκονταν ενώπιον του δικαστηρίου είχε ρίξει τη βόμβα, ήταν συνδεμένο με τη ρίψη της, ή είχε ποτέ εγκρίνει τέτοιες ενέργειες. Στην πραγματικότητα, μόνο τρεις από τους οκτώ ήταν στο Haymarket Square εκείνο το βράδυ. Επίσης, δεν παρουσιάστηκε κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι οποιοσδήποτε από τους ομιλητές είχε υποκινήσει τη βία. Μάλιστα, στην κατάθεσή του ο δήμαρχος Harrison περιέγραψε τις ομιλίες σαν «μαλακές (tame)». Η πολιτική αγωγή δεν παρουσίασε κανένα στοιχείο που να συνδέει τους κατηγορούμενους με τη βόμβα. Οι μάρτυρες κατέθεσαν ότι δεν είδαν κάποιον από τους κατηγορούμενους να πετάει τη βόμβα, αλλά το δικαστήριο αποφάσισε να καταδικάσει σε βαρύτατες ποινές και τους οκτώ.

Από όλα όσα αναφέραμε μπορείτε να κατανοήσετε ότι η δίκη ήταν στημένη και ότι η καταδίκη ήταν προαποφασισμένη. Στην ουσία, οι κατηγορούμενοι δικάζονταν για τις αντιεξουσιαστικές τους ιδέες και για την ενεργή συμμετοχή τους στους αγώνες και στις διεκδικήσεις των εργατών. Η δίκη έκλεισε όπως είχε ανοίξει, όπως βεβαιώνεται από τα λόγια της κατακλείδας ομιλίας του κρατικού πληρεξούσιου Grinnell στους ένορκους. Το δικαστήριο τους καταδίκασε σε θάνατο. Όταν ο Spies απευθύνθηκε στο δικαστήριο μετά την καταδίκη του, φώναξε : «Εάν νομίζετε ότι με το να μας κρεμάσετε μπορείτε να συντρίψετε το εργατικό κίνημα... το κίνημα από το οποίο τα καταπιεσμένα εκατομμύρια, τα εκατομμύρια που μοχθούν στη δυστυχία και τη στέρηση, περιμένουν τη σωτηρία - εάν αυτή είναι η άποψή σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα τσαλαπατήσετε έναν σπινθήρα, αλλά εκεί και εκεί, πίσω σας και μπροστά σας και παντού, οι φλόγες καίνε. Είναι μια κρυφή πυρκαγιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε.». Η απόφαση του δικαστηρίου προκάλεσε τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των εργατών της χώρας. Τρεις από τους καταδικασθέντες αγωνιστές γλύτωσαν τελικά την εκτέλεση. Από τους υπόλοιπους πέντε, ο Louis Lingg αυτοκτόνησε στο κελί του. Στις 11 Νοεμβρίου 1887, ο 32χρονος August Spies, ο 39χρονος Albert Parsons, ο Adolph Fischer και ο 51χρονος George Engel, όλοι τους αντιεξουσιαστές, απαγχονίστηκαν δημόσια. Αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι, καθώς οι 4 αγωνιστές περπατούσαν προς τα ικριώματα, τραγουδούσαν τη Μασσαλιώτιδα, που τότε ήταν ο ύμνος του διεθνούς επαναστατικού κινήματος. Οι συγγενείς τους, που είχαν πάει για να τους συμπαρασταθούν, συνελήφθησαν αμέσως από την αστυνομία. Λίγο πριν θανατωθεί από τους δήμιούς του ο 32χρονος August Spies φώναξε: «Πλησιάζει η μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές μας που στραγγαλίζετε σήμερα». Οι καταδικασμένοι δεν πέθαναν αμέσως, αλλά ο θάνατός τους ήταν αργός και βασανιστικός, και οι θεατές έφυγαν εμφανώς συγκλονισμένοι.

Το 1889 αποφασίστηκε από το συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς Ένωσης Εργατών στο Παρίσι να εορτάζεται η Πρωτομαγιά ως διεθνής εργατική γιορτή σε ανάμνηση των εκτελεσθέντων εργατών του 1886. Στις 26 Ιουνίου 1893, ο κυβερνήτης του Ιλινόις απένειμε χάρη στους 3 εργάτες που ήταν στη φυλακή, γιατί αποδείχτηκε πως, τελικά, ήταν και οι οκτώ κατηγορούμενοι αθώοι. Δήλωσε μάλιστα πως οι απαγχονισμένοι ήταν «θύματα της υστερίας, ενός στημένου σώματος ενόρκων και ενός μεροληπτικού δικαστή». Περιττό να πούμε ότι η πολιτική του καριέρα τελείωσε εκείνη τη μέρα. Αργότερα, ο επικεφαλής της αστυνομίας του Σικάγου, που έδωσε την εντολή για τη βίαιη διάλυση της συγκέντρωσης των εργατών, καταδικάστηκε για διαφθορά.

Οι αγώνες των εργατών συνεχίστηκαν, με αποτέλεσμα το 1898 να κερδίσουν το οκτάωρο οι εργάτες των ορυχείων και το 1900 οι οικοδόμοι. Ακολούθησαν κι άλλες κινητοποιήσεις και τελικά το οκτάωρο θεσπίστηκε επίσημα στην Αμερική το 1938.

Η Πρωτομαγιά του 1893

Η πρώτη εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα γιορτάστηκε το 1893, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου (Κ.Σ.Σ.) του Σταύρου Καλλέργη. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Κ.Σ.Σ. είχε ιδρυθεί το 1890, εξέδιδε την εφημερίδα «Σοσιαλιστής» και είχε σαν στόχο τη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών και την αφύπνιση της εργατικής τάξης. Όπως ακριβώς είχε καθοριστεί, στις 2 Μάη του 1893, ημέρα Κυριακή και ώρα 5 μ.μ. ο Καλλέργης μαζί με διάφορους σοσιαλιστές και εργαζόμενους, συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο, όπου και γιόρτασαν την παγκόσμια ημέρα της Εργατικής Τάξης. Οι πληροφορίες στον Τύπο της εποχής παρουσιάζουν μεγάλη απόκλιση αναφορικά με τον αριθμό των συγκεντρωμένων. Σύμφωνα με άρθρο που δημοσίευσε η «Εφημερίς» για τους σοσιαλιστές : «Οι πλείστοι εξ αυτών ήσαν εργάται, ευπρεπώς κατά το πλείστον ενδεδυμένοι, με ερυθράς κονκάρδας επί της κομβιοδόχης, και πολύ ήσυχοι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι πρώτοι σοσιαλισταί εν Ελλάδι, και συνήλθον χθες εις το πρώτον αυτών εν Αθήναις συλλαλητήριον». Ομιλητής σε εκείνη την Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση ήταν ο Σταύρος Καλλέργης, ο οποίος μεταξύ άλλων είπε: «Ο σκοπός της συναθροίσεώς μας ενταύθα είναι να υπογράψωμεν ψήφισμα διά να δοθή εν καιρώ εις την Βουλήν. Το ψήφισμα δε, έχει ως εξής: Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του "Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου" και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:
Α) Την Κυριακήν να κλείνονται τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται.
Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.
Γ) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.
Δ) Το συμβούλιον του "Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου" να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν.
Οι παραδεχόμενοι το ψήφισμα ας υπογράψουσιν αυτό. Δεν πιστεύω δε να υπάρχη τις ενταύθα ο οποίος να μη παραδέχεται τας σοσιαλιστικάς ιδέας και το ψήφισμα. Η συνάθροισίς μας ενταύθα σήμερον έχει παγκόσμιον χαρακτήρα...». Ύστερα από την ομιλία του Καλλέργη – σύμφωνα με το ρεπορτάζ του «Σοσιαλιστή» - συγκεντρώθηκαν μέσα σε μισή ώρα 500 υπογραφές κάτω από το ψήφισμα. Η συγκέντρωση των υπογραφών συνεχίστηκε και στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα με αποτέλεσμα να συγκεντρωθούν περί τις 2.000. Το Δεκέμβριο του 1893, ο Καλλέργης πήγε στη Βουλή και παρέδωσε το συγκεκριμένο ψήφισμα. Όμως, το ψήφισμα δεν έγινε δεκτό, ο Πρόεδρος της Βουλής έδειξε ειρωνική διάθεση απέναντι στον Καλλέργη όταν παρέλαβε το ψήφισμα και διέταξε τη σύλληψή του. Οι στρατιώτες συνέλαβαν αμέσως τον Καλλέργη, τον κτύπησαν και τον οδήγησαν σε ένα αστυνομικό τμήμα όπου παρέμεινε εκεί για 2 ημέρες. Στη συνέχεια, ο Καλλέργης καταδικάστηκε να εκτίσει ποινή φυλάκισης 10 ημερών στις φυλακές του Παλαιού Στρατώνα.

Η Πρωτομαγιά του 1894

Μετά τον επιτυχή εορτασμό της Πρωτομαγιάς του 1893 και τα όσα επακολούθησαν με την επίδοση του ψηφίσματος, τη σύλληψη και την καταδίκη του Καλλέργη, κυριάρχησε ενωτικό πνεύμα στις τάξεις των σοσιαλιστικών ομάδων της εποχής. Οι ομάδες αυτές κινήθηκαν στην κατεύθυνση ενός ενωτικού εορτασμού της παγκόσμιας μέρας της εργατικής τάξης, κάτι που - παρά τις διαφορές τους - κατάφεραν να φέρουν σε πέρας στις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις του 1894. Τη μέρα του εορτασμού, οι αστυνομικές δυνάμεις βρέθηκαν σε κινητοποίηση. Η Πρωτομαγιά του 1894 γιορτάστηκε την 1η του Μάη στο Στάδιο και οι εφημερίδες εκείνης της μέρας ανήγγειλαν τη συγκέντρωση που είχε προγραμματιστεί για τις 5 μ.μ. Η «Ακρόπολις» του Γαβριηλίδη έγραφε στο πρωτομαγιάτικο φύλλο της: «Σήμερον την 5 μ.μ. εν τω Σταδίω η συγκέντρωσις των εν Αθήναις και Πειραιεί Σοσιαλιστών. Την ανάπτυξιν των αρχών του σοσιαλισμού θα κάμη ο κ. Π. Δρακούλης. Από χθες εκυκλοφόρησεν εις τας οδούς μακροσκελής έκκλησις προς τους εργάτας εν η δι' επαναστατικού ύφους καλείται και ο λαός να συμμετάσχη της διαδηλώσεως». Ο κόσμος άρχισε να προσέρχεται στο Στάδιο από τις 4 μ.μ.
Στη συγκέντρωση μίλησε ο σοσιαλιστής Πλάτωνας Δρακούλης και στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Καλλέργης, του οποίου η ομιλία ήταν ιδιαίτερα καταγγελτική απέναντι στην πλουτοκρατία και το κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Στο τέλος μίλησε ο φοιτητής νομικής Ευάγγελος Μαρκαντωνάτος και ο Δ. Γραμματικός. Ο Δ. Γραμματικός τόνισε ότι είναι αναγκαίο να μορφωθούν οι εργάτες, για να καταπολεμηθεί η αμάθεια που αποτελούσε την κύρια αιτία της πολιτικής τους παθητικότητας.
Η συγκέντρωση κατέληξε στο παρακάτω ψήφισμα :
«Οι διεθνείς σοσιαλισταί και οι εργάται Αθηνών - Πειραιώς

Προς την κυβέρνησιν της Ελλάδος

Συνελθόντες σήμερον την 1η Μαΐου του 1894 έτους, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. πάντες οι διεθνείς Σοσιαλισταί και εν γένει πάντες οι υπό μισθόν ευρισκόμενοι και πάσχοντες εργάται Αθηνών - Πειραιώς, αποφασίζομεν και ψηφίζομεν τα εξής:
α) Την Κυριακήν να κλείνονται τα καταστήματα καθ' όλην την ημέραν και οι εργάται ν' αναπαύωνται.
β) Οι εργάται να εργάζωνται επί 8 ώρας την ημέραν και ν' απαγορευθή η εργασία εις τους ανηλίκους.
γ) Να απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανίκανους προς συντήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.
δ) Να καταργηθώσιν αι θανατικαί εκτελέσεις.
ε) Ανατίθεται εις τους διευθυντάς των σοσιαλιστικών εφημερίδων η επίδοσις του παρόντος ψηφίσματος εις την κυβέρνησιν, επί τη βάσει του οποίου παρακαλείται αύτη να συντάξη νομοσχέδιο και υποβάλη τούτο εις την Βουλήν προς ψήφισιν κατά την αμέσως συγκληθησομένην αυτής σύνοδον.

Αθήναι, 1η Μαΐου 1894».


Μάιος του 1936

Στην ιστορία έμειναν και οι μεγάλες απεργίες στη Θεσσαλονίκη το Μάιο του 1936. Με αίτημα την αύξηση του ημερομισθίου από τις 75 στις 120-135 δραχμές, η «Πανελλήνια Καπνεργατική Ομοσπονδία» κάλεσε τα μέλη της σε απεργία. Στις 29 Απριλίου οι καπνεργάτες ξεκίνησαν στη Θεσσαλονίκη τον απεργιακό τους αγώνα. Τις πρώτες μέρες του Μαΐου 1936 οι απεργίες είχαν αυξηθεί σημαντικά, όπως και οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τους απεργούς καπνεργάτες. Στις 8 Μαΐου η χωροφυλακή της Θεσσαλονίκης εμπόδισε τους χιλιάδες απεργούς να κατευθυνθούν στο Διοικητήριο. Χρησιμοποίησαν απροκάλυπτη βία με αποτέλεσμα να τραυματιστούν σοβαρά πολλοί καπνεργάτες. Στη συνέχεια ξεκίνησαν απεργία οι εργάτες των σιδηροδρόμων, οι εργαζόμενοι στον ηλεκτρικό, οι τροχιοδρομικοί κ.α. Η κυβέρνηση του (μετέπειτα δικτάτορα) Ιωάννη Μεταξά θέλοντας να φιμώσει το απεργιακό κίνημα, επιστράτευσε τους σιδηροδρομικούς και τους τροχιοδρομικούς, ενώ πέραν της χωροφυλακής, ανέθεσε και στο Γ’ Σώμα Στρατού να είναι σε ετοιμότητα. Οι αποφάσεις της κυβέρνησης όμως έφεραν αποτελέσματα εντελώς αντίθετα από αυτά που ανέμενε. Στις 9 Μαΐου διευρύνθηκε το μέτωπο των εργαζομένων που συμμετείχαν στην απεργία. Αρτεργάτες, λιμενεργάτες, βιομηχανικοί εργάτες κ.α., συνολικά 25.000 εργαζόμενοι, δήλωσαν ότι απεργούν. Η βαρβαρότητα που επέδειξε η χωροφυλακή στην προσπάθειά της να διαλύσει τις διαδηλώσεις δεν φόβισε τους απεργούς. Οι δυνάμεις καταστολής πυροβολούσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον 12 εργάτες και να τραυματιστούν περίπου 280-300. Η κυβέρνηση διέταξε το στρατηγό Ζέππο του Γ’ Σώματος Στρατού να καταστείλει τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Οι εργάτες ζήτησαν την τιμωρία των δολοφόνων χωροφυλάκων και του διοικητή της χωροφυλακής συνταγματάρχη Ντάκου. Στην κηδεία των δολοφονημένων εργατών που έγινε στις 10 Μαΐου, ξεπέρασαν τις 250.000 οι πολίτες που τους συνόδευσαν στο νεκροταφείο. Η οργή του λαού ανάγκασε τους χωροφύλακες να παραμείνουν κρυμμένοι στα γραφεία τους. Η 24ωρη πανελλαδική απεργία που κηρύχθηκε στις 13 Μαΐου ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη. Τελικά, μετά από πολλές ανθρώπινες απώλειες έγιναν δεκτά, στο σύνολό τους, τα αιτήματα των απεργών.

Άρση του εμπάργκο ζήτησε η Κούβα

Να άρουν οι ΗΠΑ το εμπάργκο εναντίον της Κούβας ζήτησε ο πρόεδρος του κουβανικού κοινοβουλίου Ρικάρντο Αλαρκόν, αναφερόμενος σε πρόσφατες δηλώσεις της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον.

Στις 9 Απριλίου 2010, στις ανατολικές ΗΠΑ, η Χίλαρι Κλίντον δήλωσε ότι πιστεύει "πως οι Κάστρο δεν θέλουν να δοθεί ένα τέλος στο εμπάργκο και δεν επιθυμούν να δουν εξομάλυνση (των σχέσεων) με τις ΗΠΑ". Η δήλωση του προέδρου της κουβανικής βουλής είναι η πρώτη επίσημη αντίδραση στις δηλώσεις αυτές.

Η Κούβα και οι ΗΠΑ δεν έχουν επίσημες διπλωματικές σχέσεις από το 1961. Εκείνη τη χρονιά, οι ΗΠΑ με Πρόεδρο τον Τζον Κένεντι (John Fitzgerald Kennedy) επιτέθηκαν στην Κούβα και προσπάθησαν να κάνουν απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων, με σκοπό να καταλάβουν την Κούβα και να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Φιντέλ Κάστρο (Fidel Castro). Όμως η αμερικανική απόβαση απέτυχε παταγωδώς. Το αποτέλεσμα ήταν να επέλθει η ρήξη στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Οι Αμερικανοί επιβάλλουν τα τελευταία 48 χρόνια οικονομικό εμπάργκο κατά της Κούβας, με στόχο να στραγγαλίσουν το λαό της και να ρίξουν την κυβέρνηση των Φιντέλ Κάστρο και Ραούλ Κάστρο.

Πέθανε o ναζιστής παιδεραστής Πάουλ Σέφερ

Ο ναζιστής Πάουλ Σέφερ, πρώην δεκανέας των Ες Ες (SS) και ιδρυτής μυστικιστικής αίρεσης στη νότια Χιλή τη δεκαετία του ’60, υπέστη καρδιακή προσβολή και πέθανε σε νοσοκομείο φυλακής της Χιλής στις 24 Απριλίου 2010, σε ηλικία 88 ετών.

Ο ηλικιωμένος χιτλερικός είχε καταδικαστεί το 2005 σε εικοσαετή κάθειρξη για τη σεξουαλική κακοποίηση 25 παιδιών. Η χιλιανή Δικαιοσύνη είχε ξεκινήσει τις έρευνες για την υπόθεση το 1997, με αποτέλεσμα ο δράστης να διαφύγει στην Αργεντινή. Συνελήφθη ύστερα από οκτώ χρόνια, δηλαδή το 2005 και οδηγήθηκε στις φυλακές της Χιλής.

Εδιώκετο επίσης για συνεργασία με τη ακροδεξιά χούντα του Πινοσέτ, στις απαγωγές, στους βασανισμούς και στις δολοφονίες αντιφρονούντων πολιτών. Κατηγορήθηκε και για το ότι διατηρούσε τεράστια κρύπτη με λαθραία όπλα.