Francisco Ferrer, ένας σπουδαίος αναρχικός παιδαγωγός

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από το θάνατο του Francisco Ferrer. Ο Ferrer ήταν ένας πολύ μορφωμένος παιδαγωγός με προοδευτικές και ριζοσπαστικές αντιλήψεις. Παράλληλα ήταν και αναρχικός που υπηρέτησε με συνέπεια την ιδεολογία του. Ήταν αυτός που κατάφερε να κάνει πράξη τα οράματα της ελευθεριακής εκπαίδευσης και να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα στο χώρο της εκπαίδευσης.

Ο Francisco Ferrer σ’ όλη την διάρκεια της παιδαγωγικής του πορείας, πάλεψε να αναδείξει την αξία της ολικής εκπαίδευσης, δίνοντας προτεραιότητα στην ελευθερία της συνείδησης και την αναζήτηση της αλήθειας. Ο ίδιος υποστήριζε πως ο καθένας οφείλει να είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Να σκέφτεται ελεύθερα για να πράττει ελεύθερα.

Ο Francisco Ferrer γεννήθηκε στην Alella της Καταλωνίας το 1859. Τα σχολικά του χρόνια ήταν διαποτισμένα από την αυστηρή πειθαρχία και τον αυταρχισμό του παιδαγωγικού συστήματος της εποχής. Όταν αργότερα ρωτήθηκε από πού πήγαζαν οι ριζοσπαστικές παιδαγωγικές του θεωρίες, απάντησε : «απλώς από το σχολείο των παιδικών μου χρόνων καθώς προσπαθούσα να πράξω το αντίθετο από ότι ήταν εκείνο».
Προς το τέλος του 19ου αιώνα αναπτύχθηκε έντονα το ενδιαφέρον του για τα εκπαιδευτικά ζητήματα. Αρχικά παρέδιδε μαθήματα Ισπανικών. Στο πλαίσιο των μαθημάτων γνώρισε την δεσποινίδα Ernestine Meunier η οποία εντυπωσιάστηκε από την πρωτοποριακή παιδαγωγική θεωρία του. Αργότερα όταν το 1901 η Meunier πέθανε, κληροδότησε στον Ferrer ένα χρηματικό ποσό για την ίδρυση του μοντέρνου σχολείου που οραματιζόταν. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1901 το όραμα του Francisco Ferrer για την ίδρυση του μοντέρνου σχολείου γίνεται πραγματικότητα.

Το μοντέρνο σχολείο βασίζονταν σε θεμελιώσεις αρχές όπως η συνεκπαίδευση των δυο φύλων (πράγμα πολύ πρωτοποριακό για εκείνα τα χρόνια που οι γυναίκες ήταν αποκλεισμένες από την εκπαίδευση), η συνεκπαίδευση των κοινωνικών τάξεων, η σχολική υγιεινή, η αυτοπειθαρχία, η άρνηση των εξετάσεων, η αυτονομία και η ελευθερία του παιδιού. Το αποτέλεσμα ήταν η ίδρυση του σχολείου να γίνει δεκτή με ενθουσιασμό από του κατοίκους της Βαρκελώνης. Πολύ γρήγορα η φήμη του μοντέρνου σχολείου εξαπλώθηκε και ο Ferrer έγινε το σύμβολο της ελευθεριακής εκπαίδευσης. Το μοντέρνο σχολείο επί 8 χρόνια θα αποτελέσει το πιο εκπληκτικό πείραμα σοσιαλιστικής και ελευθεριακής ιδεολογίας.

Ο Francisco Ferrer πάνω από όλα ήταν επαναστάτης. Το μοντέρνο σχολείο ήταν ένα σχολείο χειραφέτησης, όπου το παιδί εξασκείται στην κριτική ικανότητα που θα του αποφέρει την ελευθερία να απορρίπτει διαστρεβλωμένες αντιλήψεις και στερεότυπα της κυρίαρχης ιδεολογίας. Το σχέδιο όμως του Ferrer δεν εξαντλείται στον σχολικό τομέα. Επεκτείνεται σε ένα ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό πεδίο. Ο Ferrer ιδρύει ένα εκδοτικό οίκο όπου τυπώνει επαναστατικά κείμενα, μπροσούρες, εκλαϊκευμένα επιστημονικά βιβλία και περιοδικά. Τις Κυριακές στο χώρο του σχολείου γίνονται διαλέξεις σε ενήλικες στο πνεύμα των λαϊκών πανεπιστημίων.

Ο αντικρατικός, αντιμιλιταριστικός και αντικληρικαλιστικός χαρακτήρας του σχολείου, ήταν επόμενο πως θα προκαλούσε αντιδράσεις στην συντηρητική Ισπανία των αρχών του 20ου αιώνα. Ο Ferrer ήρθε σε ρήξη με κάθε μορφή εξουσίας. Έτσι, η κρατική εξουσία αποφάσισε να τον βάλει στο περιθώριο. Η πρώτη κρατική απόπειρα ενάντια στο μοντέρνο σχολείο, επετεύχθη το 1906 έπειτα από την απόπειρα δολοφονίας του βασιλικού ζεύγους της Ισπανίας, από τον Mateo Morrai, συνεργάτη του Ferrer. Ο Ferrer φυλακίστηκε και το μοντέρνο σχολείο έκλεισε. Ένα χρόνο αργότερα ο Ferrer αθωώνεται ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων. Το μοντέρνο σχολείο όμως δεν μπόρεσε να λειτουργήσει ξανά.

Το 1909 φυλακίστηκε ξανά. Αυτή την φορά κατηγορείται με την σύμφωνη γνώμη του μητροπολίτη και όλων των ιεραρχών της Βαρκελώνης, ως υποκινητής της τραγικής εβδομάδας (Ιούλιος 1909). Έπειτα από μια στημένη δίκη καταδικάζεται σε θάνατο. Στις 4 Οκτώβρη 1909 μέσα από τη φυλακή γράφει: «Παρά την απόλυτη αθωότητά μου, ο εισαγγελέας ζητά την ποινή του θανάτου, με βάση τις καταγγελίες των αστυνομικών και πως εκπροσωπώ τους αναρχικούς του κόσμου, κατευθύνοντας τα εργατικά συνδικάτα της Γαλλίας…». Η κρατική εξουσία, η εκκλησία και η αστυνομία επιθυμούν την εκτέλεσή του. Παρά το διεθνές κύμα αλληλεγγύης προς το πρόσωπό του, ο Ferrer οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα στις 13 Οκτωβρίου 1909. Η δολοφονία του Ferrer είναι σαφές πως στόχευε στην αναστολή των ριζοσπαστικών παιδαγωγικών θεωριών του. Σήμερα ύστερα από την ευρεία διάδοση της φήμης του Ferrer, μπορούμε να πούμε πως η συντηρητική τάξη της Ισπανίας πέτυχε το αντίθετο από αυτό που αποσκοπούσε.

Άλλωστε όπως έγραψε η Emma Goldman: «η παιδαγωγική αλήθεια του Ferrer παραμένει ζωντανή, ενώ η εποχή των δήμιών του έχει παρέλθει οριστικά».

63 χρόνια από την ίδρυση του Γ.Σ. του ΔΣΕ

Αυτό τον Οκτώβριο συμπληρώθηκαν 63 χρόνια από την ίδρυση του Γενικού Στρατηγείου (Γ.Σ.) του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Για να ενημερώσουμε όσους δεν γνωρίζουν, αναφέρουμε ότι το 1946 ήταν μια ιδιαίτερα κρίσιμη χρονιά για την Ελλάδα. Η χώρα βρέθηκε στα πρόθυρα ενός αιματηρού εμφυλίου πολέμου. Το καλοκαίρι του 1946 χιλιάδες αριστεροί πολίτες συλλαμβάνονται, φυλακίζονται ή εξορίζονται. Η παράταξη της δεξιάς και του κέντρου έχει ανέβει στην εξουσία και προσπαθεί (με την υποστήριξη των Άγγλων) να βάλει στο περιθώριο την αριστερά και να εξοντώσει τους υποστηρικτές της. Όσο περνάει ο καιρός, η τρομοκρατία εις βάρος των οπαδών της αριστεράς παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Στις 1 Σεπτεμβρίου 1946 η δεξιά κυβέρνηση Τσαλδάρη διενεργεί ένα νόθο δημοψήφισμα για τη μορφή του πολιτεύματος με στόχο να επαναφέρει το βασιλιά Γεώργιο Β’ στο θρόνο. Η νοθεία ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ κι έτσι η κυβέρνηση Τσαλδάρη πέτυχε το στόχο της. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1946 ο αγγλόφιλος Γεώργιος Β’ επιστρέφει στην Ελλάδα. Τον ίδιο μήνα, ο Στέφανος Σαράφης (αρχηγός της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΛΑΣ) και άλλοι αξιωματικοί του ΕΛΑΣ στέλνονται εξορία. Βλέποντας ότι το μέλλον θα είναι δυσοίωνο, η ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη αποφασίζει ότι πρέπει να αντιδράσει. Προκειμένου να αντιμετωπίσει τον κυβερνητικό στρατό και τις ένοπλες ακροδεξιές συμμορίες, ιδρύει τον Οκτώβριο του 1946 το Γενικό Στρατηγείο (Γ.Σ.) του ΔΣΕ (δηλαδή του στρατού των αριστερών ανταρτών). Επικεφαλής του ΔΣΕ τοποθετείται ο Μάρκος Βαφειάδης.

Η θέση του ΦΙΠΠΑΚ για τις παρελάσεις

Έφθασε η ώρα για άλλη μια εθνική γιορτή και τα σχολεία μπήκαν σε ρυθμούς παρελάσεων. Πολυάριθμες πρόβες, βήμα, εμβατήρια κτλ. Όλοι ετοιμάζονται για τη μεγάλη φιέστα. Θα φορέσουν τα καλά τους ρούχα και θα μαζευτούν στο χώρο της παρέλασης. Οι γονείς θα κοιτάνε με υπερηφάνεια τα παιδιά τους και θα χειροκροτούν. Τα παιδιά θα περπατούν σαν κουρδισμένα στρατιωτάκια υπό τους ήχους στρατιωτικών εμβατηρίων και υπό το βλέμμα της πολιτικής, στρατιωτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας που θα βρίσκεται στην εξέδρα των επισήμων. Η φιέστα θα περιλαμβάνει ακόμα και άρματα μάχης, οπλικά συστήματα, άνδρες του στρατού ξηράς και πολλά άλλα. Εμείς θα είμαστε θεατές και θα κοιτάμε εκστασιασμένοι το θέαμα, χειροκροτώντας μηχανικά. Έχουμε όμως αναρωτηθεί ποτέ ποιους σκοπούς εξυπηρετεί η παρέλαση ; Για ποιο λόγο το κράτος έχει δώσει στην παρέλαση υποχρεωτικό χαρακτήρα και γιατί τα σχολεία τιμωρούν όσους μαθητές δεν επιθυμούν να παρελάσουν ; Πολλά πράγματα τα θεωρούμε φυσιολογικά και αυτονόητα και έτσι δεν μας δημιουργείται κάποιος προβληματισμός.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΦΙΠΠΑΚ τον Οκτώβριο του 2007, με ψήφους 2 υπέρ και ένα κατά, αποφάσισε να πάρει θέση κατά του θεσμού των παρελάσεων και κατά της τιμωρίας όσων εκπαιδευτικών και μαθητών αρνούνται να παρελάσουν. Επίσης, έγραψε και ένα κείμενο για τις παρελάσεις, το οποίο το έχει μοιράσει σε διάφορους μαθητές και φοιτητές. Σας παραθέτουμε λοιπόν το κείμενο.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από μέλη του ΦΙ.Π.ΠΑ.Κ. (Φιλειρηνικό Προοδευτικό Παλλαϊκό Κίνημα) και περιέχει ορισμένες παρατηρήσεις και προβληματισμούς σχετικά με τις παρελάσεις.
Όλοι θυμόμαστε από την παιδική μας ηλικία ότι συμμετείχαμε στις προετοιμασίες του σχολείου μας για τις μαθητικές παρελάσεις. Κάποιοι από μας μάλιστα, έχουμε πάρει μέρος σε μία ή και περισσότερες παρελάσεις. Στα παιδικά μας μάτια, η συμμετοχή στις παρελάσεις έμοιαζε αυτονόητη. Σχεδόν κανένας από μας όμως δεν είχε προβληματιστεί πάνω στο ποιος είναι ο χαρακτήρας των παρελάσεων, ποιο σκοπό εξυπηρετούν και αν ωφελούν τους μαθητές. Έχουμε όμως την ευκαιρία να προβληματιστούμε έστω και τώρα.
Οι παρελάσεις είναι μια από τις εντυπωσιακές φιέστες που διοργανώνει το ελληνικό κράτος. Ο χαρακτήρας τους είναι έντονα στρατοκρατικός (μιλιταριστικός). Οι μαθητές που παρελαύνουν έχουν ομοιόμορφη εμφάνιση και πανομοιότυπο ύφος. Περπατούν συντεταγμένα και με στρατιωτικό βηματισμό. Οι κινήσεις του σώματός τους είναι τόσο συντονισμένες που μοιάζουν με κουρδιστά στρατιωτάκια. Οι περισσότεροι από μας γνωρίζουμε ότι η συμμετοχή των μαθητών στις παρελάσεις είναι υποχρεωτική. Πόσοι όμως γνωρίζουμε την ιστορία αυτού του θεσμού ;
Η πρώτη επίσημη μαθητική παρέλαση έγινε το Μάρτιο του 1936. Το θεσμό αυτό, τον εμπνεύστηκε και τον επέβαλε η δικτατορία του Μεταξά. Ο Μεταξάς είχε εντυπωσιαστεί από την ομοιομορφία της χιτλερικής νεολαίας και αποφάσισε να την επιβάλει στην ελληνική νεολαία θέλοντας να μετατρέψει τα σχολεία σε στρατόπεδα και τους μαθητές σε στρατιωτάκια. Θυμίζουμε ότι το 1936 ο Μεταξάς ίδρυσε την ΕΟΝ (νεολαιίστικη φασιστική οργάνωση), στην οποία ήταν όλοι οι μαθητές υποχρεωμένοι να εγγραφούν. Οι παρελαύνοντες μαθητές ήταν υποχρεωμένοι να υμνούν τον κυβερνητικό επίτροπο της ΕΟΝ και να χαιρετούν φασιστικά το δικτάτορα. Όλες οι επόμενες κυβερνήσεις διατήρησαν αυτό το μιλιταριστικό θεσμό μέχρι σήμερα.
Οι περισσότεροι από εμάς πηγαίνουμε στην παρέλαση, παρακολουθούμε το θέαμα εκστασιασμένοι και χειροκροτάμε. Ο κόσμος που κατεβαίνει στις παρελάσεις έχει την αίσθηση ότι συμμετέχει σε ένα πανηγύρι, αλλά ξεχνάει ότι το πανηγύρι αυτό γίνεται μπροστά σε όπλα που φτιάχτηκαν για να σκοτώνουν ανθρώπους. Όλα όσα παρακολουθούμε εκείνη την ώρα, μας φαίνονται τόσο φυσιολογικά που δεν μπαίνουμε στον κόπο να προβληματιστούμε και να τους ασκήσουμε κριτική. Οι μαθητές περπατάνε σαν κουρδιστά και άβουλα στρατιωτάκια, το ένα πίσω απ’ το άλλο. Η προσπάθεια να επιβληθεί η ψυχολογία της μαζικής πειθαρχίας είναι αρκετά εμφανής. Εμφανής είναι και η ομοιομορφία στην ενδυμασία και στις κινήσεις των μαθητών. Η «αρετή» της υποταγής (του συνόλου) προωθείται με τον καλύτερο τρόπο. Ο σεβασμός της διαφορετικότητας και της πολυπολιτισμικότητας απουσιάζει από την παρέλαση. Τη θέση του έχει πάρει η εθνικιστική μονοπολιτισμικότητα. Οι διαφορετικοί απορρίπτονται ή γίνεται προσπάθεια αφομοίωσής τους με άκομψο και άγαρμπο τρόπο.
Οι στρατιωτικές παρελάσεις εκτός των άλλων, έχουν σημαντικό οικονομικό κόστος στο ελληνικό Δημόσιο. Στο σημείο αυτό, θα ήταν καλό να προβληματιστούμε σχετικά με το ποιοι παίρνουν μέρος στις παρελάσεις. Μπορούν να πάρουν μέρος όλοι οι μαθητές ή μήπως αποκλείονται κάποιοι; Για να βρούμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα από την απόφαση Γ4/150/24.2.2000 που είχε υπογράψει ο Υφυπουργός Παιδείας Ι. Ανθόπουλος και αφορά «τη σύνθεση των τμημάτων παρέλασης και τον τρόπο επιλογής σημαιοφόρων και παραστατών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης». Σύμφωνα με αυτή, «Οι μαθητές ή σπουδαστές που θα μετέχουν στα τμήματα της παρέλασης θα επιλέγονται από τους οικείους καθηγητές Φυσικής Αγωγής από εκείνους τους μαθητές που έχουν άρτια εμφάνιση, παράστημα (…)». Οι υπόλοιποι, όπως καταλαβαίνετε, απορρίπτονται. Το Υπουργείο Παιδείας δηλαδή, θεωρεί ότι όσοι δεν έχουν αξιόλογη εμφάνιση, υψηλούς βαθμούς και ικανοποιητικό παράστημα πρέπει να απορρίπτονται.
Για τα σχολεία, οι παρελάσεις είναι ένας πολύ σημαντικός θεσμός. Γι’ αυτό και δίνουν μεγάλη βαρύτητα στο αν οι μαθητές τους θα παρελάσουν με ικανοποιητικό τρόπο και αν θα αφήσουν καλές εντυπώσεις στους θεατές. Για να πετύχουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν, ξοδεύουν πολλές ώρες διδασκαλίας κάνοντας προετοιμασία για την παρέλαση υπό την καθοδήγηση του γυμναστή και υπό τους ήχους στρατιωτικών εμβατηρίων. Μέσα από τις παρελάσεις, το σχολείο περνάει στους μαθητές την απόλυτη πειθαρχία και την υποταγή. Τους επιβάλλει την υπακοή σε εντολές και διαταγές. Η υπακοή στις εντολές του εντολοδότη θεωρείται αρετή και επιβραβεύεται. Όσο περισσότερο μοιάζουν οι μαθητές με καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια, τόσο πιο ικανοποιημένο είναι το σχολείο και ευχαριστημένο με την εικόνα του προς τα έξω.
Μάλλον είναι καιρός να αναρωτηθούμε τι σχολείο θέλουμε. Θέλουμε ένα σχολείο δημιουργίας υποταγμένων συνειδήσεων και ανελεύθερων ανθρώπων που υπακούνε αδιαμαρτύρητα στους εντολοδότες τους ή ένα σχολείο όπου οι μαθητές αντιμετωπίζουν τα πάντα με κριτική διάθεση, εκφράζουν τις απόψεις τους ελεύθερα χωρίς να τιμωρούνται και έχουν δικαίωμα να αρνηθούν να κάνουν πράγματα που δεν τους εκφράζουν;
Οι μαθητές (αλλά και οι καθηγητές) που αρνήθηκαν κατά καιρούς να παρελάσουν, καταγγέλλοντας το μιλιταριστικό και αυταρχικό χαρακτήρα των παρελάσεων, τιμωρήθηκαν με διάφορες ποινές (π.χ. αποβολή). Ο Θεόδωρος και η Σωτηρία Νικολαϊδη τιμωρήθηκαν με 3μερη αποβολή από το συμβούλιο των καθηγητών του γυμνασίου Χέρσου Κιλκίς επειδή δεν συμμετείχαν στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου 1988. Η μαθήτρια Βικτωρία Βαλσαμή, που αρνήθηκε να παρελάσει στις 28-10-1992 για ιδεολογικούς λόγους, τιμωρήθηκε με μονοήμερη αποβολή. Το 1994 τιμωρήθηκαν μαθητές στην Καστοριά, την Κομοτηνή κ.α. Το 1995 τιμωρήθηκαν με μονοήμερη αποβολή 3 μαθητές από το Γυμνάσιο Σκάλας. Η καθηγήτρια Φραντζέσκα Ρωμανού που αρνήθηκε να παρελάσει στις 28-10-2001 για ιδεολογικούς λόγους, αντιμετώπισε πειθαρχική δίωξη. Στην απολογία της υποστήριξε ότι πέρα από την παρέλαση «υπάρχουν ένα σωρό άλλοι τρόποι για να καταλάβουν και να νοιώσουν τα παιδιά τη σημασία και την αξία της κάθε επετείου». Τελικά της επιβλήθηκε χρηματικό πρόστιμο.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταγγέλλουν το μιλιταριστικό θεσμό των μαθητικών παρελάσεων και απέχουν από αυτές. Καταγγέλλουν την προσπάθεια του κράτους να συνδέσει το σχολείο με τα εθνικιστικά και φιλοπόλεμα κηρύγματα του παρελθόντος και να μετατρέψει τους μαθητές σε υπάκουα στρατιωτάκια. Ο αριθμός των ανθρώπων που εναντιώνονται στην ισοπεδωτική ομοιομορφία και την άβουλη υπακοή των μαθητών σε παραγγέλματα, που καλλιεργούνται μέσα από αυτό τον αναχρονιστικό θεσμό, αυξάνεται σημαντικά. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η Κ. Μαρίνη, μαθήτρια ενός γυμνασίου της Θεσσαλονίκης, που δήλωσε ότι δεν θα παρελάσει στις 28-10-2005. Το κείμενο της Πρωτοβουλίας Εκπαιδευτικών Αχαΐας ενάντια στις μαθητικές παρελάσεις υπογράφουν πολλοί εκπαιδευτικοί των 3 βαθμίδων, οι φοιτητικοί σύλλογοι Πολιτικών Μηχανικών και Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών κ.α. Θέση κατά των μαθητικών παρελάσεων έχει πάρει μεταξύ άλλων και ο Ενωτικός Ανοιχτός Συνδυασμός Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καλλιθέας – Μοσχάτου, ο Γρηγόρης Καλομοίρης (που διετέλεσε πρόεδρος της ΟΛΜΕ), ο Νίκος Δήμου, η Ένωση Πολιτών για την Οικολογία και το Περιβάλλον Ηλείας (ΕΠΟΠ), οι Οικολόγοι Πράσινοι, η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, η Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Παιδαγωγικού (Ε.Π.Π.) κ.α.
Καταγγέλλουμε το μιλιταριστικό και αντιπαιδαγωγικό χαρακτήρα των μαθητικών παρελάσεων. Ζητάμε να σταματήσει το κράτος να τιμωρεί με διάφορες ποινές όσους δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν σε αυτές για ιδεολογικούς λόγους.


ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ.
ΚΑΝΕΝΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΗΣ ΦΙΕΣΤΑΣ.
ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ.
ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ.

ΦΙ.Π.ΠΑ.Κ.

ΟΣΦΠ – Μικτή Μακρονήσου

Το 1949 στην Ελλάδα βρισκόταν σε εξέλιξη ο Εμφύλιος Πόλεμος. Ένας αιματηρός εμφύλιος που κατέστρεψε τη χώρα και έφερε την οπισθοδρόμηση σε πολλούς τομείς. Ο διχασμός και το μίσος μεταξύ αριστεράς και δεξιάς είχε φθάσει στα άκρα, με αποτέλεσμα να χαθούν χιλιάδες ζωές. Οι κυβερνήσεις της δεξιάς και του κέντρου είχαν θέσει εκτός νόμου το ΚΚΕ και είχαν προχωρήσει σε μαζικές συλλήψεις, εξορίες και εκτελέσεις εις βάρος των αριστερών πολιτών. Ένας από τους γνωστότερους τόπους εξορίας των αριστερών ήταν η Μακρόνησος.

Εμείς θα αναφερθούμε σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που έγινε το 1949. Στις 26 Ιανουαρίου 1949 το απόγευμα, το γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Οι ομάδες ήταν παραταγμένες στον αγωνιστικό χώρο. Από τη μια ο πρωταθλητής Ελλάδος Ολυμπιακός (ΟΣΦΠ) και από την άλλη η μεικτή ποδοσφαιρική ομάδα του Α’ και του Β’ τάγματος Μακρονήσου. Με την μικτή ομάδα της Μακρονήσου αγωνίστηκαν οι Νίκος Πολίτης (τερματοφύλακας), Ζώπσος, Φωκάς, Καραβασίλης, Νίκος Λιαρος (του Ηρακλή), Παπαδόπουλος, Διονύσης Γεωργάτος, Ιωαννίδης, Γιώργος Δαρίβας (του ΟΣΦΠ), Ηλίας Μαλαμόπουλος (του ΟΣΦΠ), Γιώργος Πατινιώτης (του Εθνικού) και Αντώνης Παπαντωνίου (του ΠΑΟ). Με την ομάδα του Ολυμπιακού αγωνίστηκαν οι Κλέτσας, Στέλιος Κουρουκλάτος, Διονύσης Μινάρδος, Ανδρέας Μουράτης, Ηλίας Ρωσσίδης, Δρούγκας, Λουκιανός Γκιόκας, Κοτρίδης, Μπιζάμ, Χριστόπουλος, Βασιλειάδης, Χατζησταυρίδης, Τριανταφύλλου. Διαιτητής ήταν ο Διαμαντόπουλος. Στο γήπεδο βρισκόταν και ο Υπουργός Στρατιωτικών Παναγιώτης Κανελλόπουλος (μετέπειτα αρχηγός της δεξιάς ΕΡΕ και Πρωθυπουργός). Η ομάδα των αριστερών εξόριστων της Μακρονήσου που είχε προπονηθεί ελάχιστα, είχε να αντιμετωπίσει τον πανίσχυρο Πρωταθλητή Ελλάδας Ολυμπιακό. Η μάχη ήταν άνιση αλλά οι αριστεροί εξόριστοι κατάφεραν να ξεπεράσουν όλες τις δυσκολίες. Σύμφωνα με δημοσίευμα στην «Καθημερινή» της 27ης Ιανουαρίου 1949, «η ομάς της Μακρονήσου έκαμεν ικανοποιητικώτατην εμφάνισιν και εχειροκροτήθη ζωηρώς υπό των θεατών. Αγωνισθείσα με επιμονήν και με αρκετήν τεχνικήν απόδοσιν κατώρθωσε να καταβάλη τον Ολυμπιακόν με 2-1 και να κατακτήση το κύπελλον της εφημερίδος ‘‘Εθνικόν Προσκλητήριον’’ ». Το πρώτο γκολ έβαλε ο Χατζησταυρίδης στο 20ο λεπτό. Στο 33ο λεπτό ο Ιωαννίδης κατάφερε να ισοφαρίσει για τους Μακρονησιώτες. Το νικητήριο γκολ για την ομάδα της Μακρονήσου πέτυχε ο Πατινιώτης πέντε λεπτά πριν λήξει ο αγώνας.
Δημοσιεύουμε μια φωτογραφία που περιλαμβάνει ορισμένους από τους παίκτες που αναφέραμε. Για να την δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος κάντε κλικ πάνω της.

Ο Button και η Brawn είναι πρωταθλητές

Στον αγώνα της Βραζιλίας για τη Φόρμουλα 1 γράφτηκε ιστορία. Ο βρετανός Τζένσον Μπάτον(Jenson Button)έγινε ο νέος πρωταθλητής. Ο 29χρονος Βρετανός πήρε τον πρώτο τίτλο της καριέρας του ύστερα από δέκα χρόνια συμμετοχής στη F1.

Ο Μπάτον έχει εκκινήσει σε 169 αγώνες έχει σημειώσει 7 νίκες, 7 pole position και έχει ανέβει 23 φορές στο βάθρο μαζεύοντας 321 βαθμούς. Μέχρι το ξεκίνημα της φετινής χρονιάς είχε πάρει μόνο μια νίκη υπό βροχή το 2006 στην Ουγγαρία. Φέτος όμως με τη βοήθεια της Brawn που του έδωσε μονοθέσιο νικητή πήρε άλλες έξι σε Αυστραλία, Μαλαισία, Μπαχρέιν, Ισπανία, Μονακό, Τουρκία και αυτές αποδείχτηκαν αρκετές για να του δώσουν τον φετινό τίτλο.

Με το πέσιμο της καρό σημαίας στη Brawn ξέσπασαν σε τρελά πανηγύρια και μόνο το σφίξιμο του Ρος Μπρον θύμιζε το πόσο άσχημα εξελίχθηκε για τη Βρετανική ομάδα ο αγώνας που τους έστεψε πρωταθλητές και στους κατασκευαστές. Φυσικά αξίζουν συγχαρητήρια και στην φοβερή Brawn που συνέτριψε τους γίγαντες της Φεράρι και της Μακλάρεν και κατέκτησε το Πρωτάθλημα κατασκευαστών.

«We are the champions» άρχισε να τραγουδά ο Μπάτον πριν ακόμη βγει από το μονοθέσιο του και το πανηγύρι συνεχίστηκε μέχρι αργά τη νύχτα. Ο Βρετανός μάλιστα που είχε προγραμματίσει να φύγει με τη βραδινή πτήση για Λονδίνο, το ανέβαλε για να πανηγυρίσει με την ομάδα. Θα επιστρέψει σήμερα με το ιδιωτικό αεροπλάνο του Μπαρικέλο.

Πενηντάρης ο Αστερίξ

Ο δημοφιλής ήρωας των κόμικς, ο θρυλικός Αστερίξ (Asterix), έχει γενέθλια. Στις 29 Οκτωβρίου θα σβήσει τα 50 κεράκια της τούρτας του και, μαζί του, το ανυπότακτο γαλατικό χωριό που αντιστέκεται και θα αντιστέκεται για πάντα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ετοιμάζεται για τις εορταστικές εκδηλώσεις.

Ο αγαπημένος ήρωας μικρών και μεγάλων, δημιούργημα των Ρενέ Γκοσινί (René Goscinny) και Αλμπέρτ Ουντερζό (Albert Uderzo), είναι εξαιρετικά δημοφιλής στη χώρα μας και οι αριθμοί το αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία. Βάσει πληθυσμού η Ελλάδα είναι η 4η χώρα στον κόσμο σε πωλήσεις των άλμπουμ του Γαλάτη. Ο Αστερίξ "γεννήθηκε" στις 29 Οκτωβρίου 1959 με τη δημοσίευση της πρώτης μικρής ιστορίας στο γαλλικό περιοδικό Pilote. Το πρώτο άλπουμ με τίτλο "Αστερίξ ο Γαλάτης" κυκλοφόρησε λίγο αργότερα, ενώ έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει άλλα 32 άλμπουμ. Τα άλμπουμ του θρυλικού Γαλάτη έχουν κυκλοφορήσει σε περισσότερες από 100 γλώσσες. Παράλληλα, ο Αστερίξ, ο Οβελίξ, οι συγχωριανοί τους και οι Ρωμαίοι έκαναν συνολικά 11 εμφανίσεις στη μεγάλη οθόνη σε ισάριθμες ταινίες. Κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει ακόμα και ηλεκτρονικά παιχνίδια που βασίζονται στις περιπέτειες του ήρωα, ενώ η Γαλλία τον έστειλε στα... ουράνια, δίνοντας το όνομα του μικρόσωμου Γαλάτη στον πρώτο της δορυφόρο.

Για όσους από εμάς, οι υποχρεώσεις μάς κρατούν μακριά από το γαλατικό χωριό, φροντίζουν το Γαλλικό Ινστιτούτο και η Μαμούθ Κόμιξ με σειρά εκδηλώσεων που ξεκινούν στις 22 Οκτωβρίου 2009 και ολοκληρώνονται στις 5 Νοεμβρίου. Στο μεταξύ, οι φανατικοί φίλοι του Αστερίξ ετοιμάζονται να αποκτήσουν το 34ο άλμπουμ της σειράς, το οποίο εκδίδεται στις 22 Οκτωβρίου. Σύμφωνα με όσα διαβάζουμε στον επίσημο διαδικτυακό κόμβο του Αστερίξ, το άλμπουμ θα αποτελείται από 56 σελίδες και θα περιέχει μικρές αδημοσίευτες ως σήμερα ιστορίες.
Χρόνια πολλά Αστερίξ !

Ναζιστική επίθεση κατά νεαρής τραγουδίστριας

Η ακροδεξιά νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής ξαναχτύπησε και πάλι. Αυτή τη φορά, το θύμα ήταν μια νεαρή γυναίκα. Στις 1 Οκτωβρίου 2009 το απόγευμα, περίπου δέκα χιτλερικοί τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής μοίραζαν προεκλογικά έντυπα της οργάνωσής τους σε πολίτες που βρίσκονταν στο σταθμό του Μετρό στην οδό Κατεχάκη. Εκείνη την ώρα, η νεαρή τραγουδίστρια Σοφία Παπάζογλου πήρε στα χέρια της ένα από αυτά τα έντυπα και αφού αντιλήφθηκε το φασιστικό του περιεχόμενο, το πέταξε σε ένα κάδο σκουπιδιών. Τότε οι χρυσαυγίτες, με απύθμενο θράσος, επιτέθηκαν στην τραγουδίστρια, την έβρισαν, τη χτύπησαν στο πρόσωπο και της έριξαν καυστικό σπρέι στα μάτια και στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα η κοπέλα να μην μπορεί να αναπνεύσει, ούτε και να δει. Υπάλληλοι του Μετρό, αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού, κάλεσαν ασθενοφόρο και η κοπέλα μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς, όπου υποβλήθηκε σε εξετάσεις. Οι γιατροί είδαν ότι τα μάτια της ήταν πρησμένα και ότι είχε εγκαύματα στα χέρια και στο πρόσωπο. Κοντά στο σημείο που συνέβη το περιστατικό ήταν σταματημένο περιπολικό της αστυνομίας, το οποίο όμως δεν θέλησε να επέμβει και να συλλάβει τους χρυσαυγίτες. Για άλλη μια φορά η παρακρατική χιτλερική συμμορία της Χρυσής Αυγής επιτέθηκε σε πολίτη χωρίς να υπάρξει ούτε μια σύλληψη. Οι φασίστες συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας και να διαπράττουν ανενόχλητοι εγκληματικές ενέργειες.

Νέος διοικητής στην ΕΥΠ

Ο πρέσβης Κωνσταντίνος Μπίκας αναλαμβάνει νέος διοικητής της ΕΥΠ (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών), με απόφαση του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοϊδη. Ο Μπίκας υπήρξε πρώην εκπρόσωπος τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών και στενός συνεργάτης του Κάρολου Παπούλια. Υποδιοικητής της ΕΥΠ ορίστηκε ο Φώτης Παπαγεωργίου, προερχόμενος από την αστυνομία και πρώην υποδιευθυντής της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας.

Για όσους δεν γνωρίζουν την ΕΥΠ, τους εξηγούμε ότι είναι η πιο αδίστακτη κρατική υπηρεσία που δρα με μυστικότητα και αδιαφάνεια στο σκοτάδι, εν αγνοία του λαού, που παραβιάζει ακόμα και κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα δικαιώματα των πολιτών, που πραγματοποιεί καθημερινά πολυάριθμες υποκλοπές, που φακελώνει διάφορους συμπολίτες μας κ.α. Η ΕΥΠ έχει τη δυνατότητα παρακολούθησης χιλιάδων κινητών τηλεφώνων, μηνυμάτων SMS, e-mail και άλλων ηλεκτρονικών μέσων επικοινωνίας. Για όλα αυτά τα συστήματα υποκλοπών που αγοράζει συχνά η ΕΥΠ και η Αντιτρομοκρατική, ο λαός πληρώνει πολλά εκατομμύρια ευρώ από το υστέρημά του.

Ο αγώνας του θανάτου (μια συγκλονιστική ποδοσφαιρική ιστορία)

Το κείμενο που ακολουθεί, αναφέρεται σε μια συγκλονιστική ποδοσφαιρική ιστορία. Περιγράφει ένα αληθινό περιστατικό από την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο σχολείο μάθατε ότι η Ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ ηττήθηκε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν σας είπαν όμως ότι δεν ηττήθηκε μόνο στον Πόλεμο. Ηττήθηκε και στο ποδόσφαιρο. Ο αγώνας που θα σας περιγράψουμε ίσως είναι ο συγκλονιστικότερος αγώνας στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ένας αγώνας όπου ο νικητής κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις αντίξοες συνθήκες και να νικήσει. Για αυτήν τη νίκη του όμως, δεν πήρε κάποιο κύπελλο ως έπαθλο. Αντιθέτως, τιμωρήθηκε με εκτέλεση.

Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιρικός αγώνας διεξήχθη το 1942 και έγινε γνωστός ως ο αγώνας του θανάτου (the death match). Λόγω τις γερμανικής εισβολής στην ΕΣΣΔ το 1941, πολλοί ποδοσφαιριστές της Ντιναμό Κιέβου (Dynamo Kyiv) κατατάχθηκαν στο στρατό. Μετά από την κατάληψη του Κιέβου, πολλοί παίκτες οδηγήθηκαν αιχμάλωτοι στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο τερματοφύλακας της Ντιναμό Κιέβου Mykola Trusevich προσπάθησε να βρει πρώην συμπαίκτες του για να φτιάξει μια ομάδα. Τις επόμενες εβδομάδες δημιουργήθηκε η ομάδα FC Start αποτελούμενη από 8 παίκτες της Ντιναμό Κιέβου (Mykola Trusevich, Mikhail Svyridovskiy, Mykola Korotkykh, Oleksey Klimenko, Fedir Tyutchev, Mikhail Putistin, Ivan Kuzmenko, Makar Honcharenko) και 3 παίκτες της Λοκομοτίβ Κιέβου (Vladimir Balakin, Vasil Sukharev and Mikhail Melnyk).

Στις 7 Ιουνίου 1942 η FC Start έδωσε τον πρώτο της αγώνα. Νίκησε την Rukh με 7-2. Ακολούθησαν και άλλοι αγώνες . Στις 6 Αυγούστου 1942 η FC Start νίκησε την Flakelf με 5-1. Η Flakelf ήταν η ομάδα της Luftwaffe, δηλαδή της Γερμανικής Πολεμικής Αεροπορίας. Μετά από την ήττα που υπέστη στις 6 Αυγούστου, η Flakelf αποφάσισε να οργανώσει έναν επαναληπτικό αγώνα για να πάρει την εκδίκησή της. Οι Γερμανοί στρατιωτικοί έβλεπαν την αναμέτρηση FC Start – Flakelf σαν αναμέτρηση του ναζισμού με τον κομμουνισμό. Ο αγώνας προγραμματίστηκε να γίνει στις 9 Αυγούστου 1942 στο Zenit stadium. Ο αγώνας ήταν στημένος από τους Γερμανούς στρατιωτικούς ώστε η αντίπαλη ομάδα να έχει ελάχιστες πιθανότητες να νικήσει. Παράλληλα, οι ναζί φρόντισαν να περικυκλώσουν το γήπεδο με πολυάριθμους στρατιώτες. Απείλησαν τους παίκτες της FC Start πως αν δεν κάθονταν να ηττηθούν, θα το μετάνιωναν πικρά στη συνέχεια. Οι παίκτες της FC Start ήταν αρκετά καταπονημένοι σωματικά και με κακή φυσική κατάσταση σε αντίθεση με τους Γερμανούς παίκτες. Διαιτητής έγινε ένας αξιωματικός των SS, ο οποίος μεροληπτούσε διαρκώς και απροκάλυπτα υπέρ της γερμανικής ομάδας. Πριν τον αγώνα, οι παίκτες της FC Start αρνήθηκαν να χαιρετίσουν ναζιστικά τους αντιπάλους τους. Προτίμησαν να ακουμπήσουν το χέρι τους στην καρδιά τους. Παρ’ όλο που η γερμανική Flakelf έπαιζε βρώμικα και σκληρά σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, ο διαιτητής δεν σφύριζε φάουλ. Η FC Start όμως κατάφερε να ξεπεράσει όλα αυτά τα εμπόδια και να νικήσει στο τέλος 5-3, αλλά στη συνέχεια πλήρωσε γι’ αυτή τη νίκη της με αίμα. Πολλοί παίκτες της συνελήφθησαν από την Γκεστάπο και βασανίστηκαν. Ο Mykola Korotkykh πέθανε από τα βασανιστήρια που υπέστη. Οι υπόλοιποι στάλθηκαν σε ναζιστικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, όπου ο Ivan Kuzmenko, ο Oleksey Klimenko και ο Mykola Trusevich θανατώθηκαν από τους ναζί το Φεβρουάριο του 1943.

Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος (1823-1825)

Μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της Ελλάδας είναι αυτή του Εμφυλίου Πολέμου της περιόδου 1823 – 1825. Ο πόλεμος αυτός είχε βαρύτατο κόστος για τη χώρα και παραλίγο να πλήξει ανεπανόρθωτα την Ελληνική Επανάσταση που τότε βρισκόταν ακόμα σε εξέλιξη. Ο Εμφύλιος χωρίζεται σε Α' φάση (Φθινόπωρο 1823 - Ιούλιος 1824) και Β’ φάση (Ιούλιος 1824 – Ιανουάριος 1825).

Α’ φάση του Εμφυλίου (φθινόπωρο 1823 – Ιούλιος 1824)

Οι διαμάχες πολιτικών και στρατιωτικών, που υπέβοσκαν από το πρώτο έτος της Επανάστασης οξύνθηκαν κατά τη διάρκεια και μετά την ολοκλήρωση της Β' Εθνοσυνέλευσης. Η Β’ Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων έγινε στο Άστρος της Κυνουρίας την περίοδο Μαρτίου – Απριλίου 1823. Σε αυτή την Εθνοσυνέλευση επικράτησαν οι πρόκριτοι. Πρόεδρος του Εκτελεστικού εκλέχτηκε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης. Επιπλέον, η αντιπαράθεση μεταξύ πολιτικών – προκρίτων και στρατιωτικών – οπλαρχηγών οξύνθηκε καθώς η πολιτική ολιγαρχία παραμέρισε τον Δημήτριο Υψηλάντη, κατάργησε την Πελοποννησιακή Γερουσία και κατάργησε και τον τίτλο του Αρχιστρατήγου που είχε απονεμηθεί στον Θ. Κολοκοτρώνη για τις μεγάλες επιτυχίες του. Παράλληλα αποφασίστηκε να διαπραγματευτεί η κυβέρνηση με Άγγλους τραπεζίτες τη χορήγηση δανείου με υποθήκη τα «εθνικά κτήματα». Οι πρόκριτοι άρχισαν να ανησυχούν με την υψηλή δημοτικότητα που είχε αποκτήσει ο Θ. Κολοκοτρώνης και έτσι αρνήθηκαν να του αναθέσουν την αρχιστρατηγία για την πολιορκία της Πάτρας.
Το Μάιο του 1823 ο Θ. Κολοκοτρώνης δέχθηκε να αναλάβει τη θέση του Αντιπροέδρου του Εκτελεστικού. Τον Ιούλιο του 1823 ο αγγλόφιλος πολιτικός Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος εκλέχτηκε Πρόεδρος του Βουλευτικού. Οι αντιθέσεις μεταξύ Βουλευτικού και Εκτελεστικού οξύνθηκαν και ο Κολοκοτρώνης υπέβαλε την παραίτησή του από το Εκτελεστικό, αλλά η παραίτηση δεν έγινε δεκτή.

Αφορμή για την έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου στάθηκε η απόφαση του Βουλευτικού να καθαιρέσει τον Υπουργό Δημήτριο Περρούκα με την κατηγορία της υπέρβασης καθήκοντος. Οι στρατιωτικοί και οι οπλαρχηγοί, υπερασπιζόμενοι το Εκτελεστικό (κυβέρνηση), διαλύουν το Βουλευτικό, με την κατηγορία ότι δεν είχε ενεργήσει νόμιμα στην περίπτωση Περούκα.

Το Φθινόπωρο του 1823 συγκεντρώθηκαν στη Σιλίμνα της Τρίπολης οι Θεόδωρος και Πάνος Κολοκοτρώνης, Θ. Νέγρης, Γεώργιος Σισίνης, Ασημάκης Φωτήλας, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Δημήτριος Πλαπούτας, Νικηταράς, Δημήτριος Υψηλάντης, Γ. Καραμάνος, Μούρτζινος κ.α. Εκεί αποφασίστηκε από κοινού η αντίσταση κατά του Μαυροκορδάτου και των πολιτικών και όλοι μαζί ορκίστηκαν «ενώπιον της εικόνας του Χριστού» ότι θα αγωνιστούν ενωμένοι.

Παρόλο που το μέλλον των πολιτικών – προκρίτων - κοτζαμπάσηδων προδιαγραφόταν δυσοίωνο λόγω της μεγάλης δημοτικότητας που είχαν οι αντίπαλοι τους στα λαϊκά στρώματα, ο Θ. Κολοκοτρώνης ξαφνικά προσχωρεί (για σύντομο χρονικό διάστημα) στην παράταξη των πολιτικών – προκρίτων - κοτζαμπάσηδων με αντάλλαγμα τον διορισμό του γιού του Πάνου ως φρουράρχου του Ναυπλίου. Επίσης στη συμφωνία αποφασίστηκε να αρραβωνιάσει τον γιό του, Κολίνο, με την κόρη του Κανέλλου Δεληγιάννη, προκρίτου της Γορτυνίας. Η απόφαση αυτή του Θ. Κολοκοτρώνη εξόργισε διακιολογημένα τους συναγωνιστές του και ιδιαίτερα τον Δημήτριο Πλαπούτα.
Ο Θ. Κολοκοτρώνης υπέβαλε τελικά την παραίτησή του από το Εκτελεστικό ενώ το Βουλευτικό καθαίρεσε πραξικοπηματικά το μέλος του Εκτελεστικού, Μεταξά, ο οποίος ήταν υποστηρικτής του Θ. Κολοκοτρώνη. Στις 28 Νοεμβρίου 1823, στρατιωτικό σώμα περίπου 200 ανδρών, με επικεφαλής τον Νικηταρά, τον Χατζηχρήστο και τον Πάνο Κολοκοτρώνη κατευθύνεται προς το Άργος.

Στα τέλη Νοεμβρίου 1823 το Βουλευτικό (του Μαυροκορδάτου) καταφεύγει στο Κρανίδι για να βρίσκεται πιο κοντά στα ναυτικά νησιά που το υποστήριζαν. Από εκεί, αν και δεν διαθέτει την απαραίτητη απαρτία, κηρύσσει παράνομο το Εκτελεστικό (καθαιρώντας τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη από Πρόεδρο και τον Σωτήρη Χαραλάμπη από απλό μέλος) και δημιουργεί τον Ιανουάριο του 1824 νέο Εκτελεστικό, με Πρόεδρο τον Υδραίο καραβοκύρη Γεώργιο Κουντουριώτη και μέλη τους Παναγιώτη Μπόταση, Ιωάννη Κωλέττη, Νικόλαο Λόντο και Ανδρέα Ζαΐμη. Έτσι, δημιουργούνται δύο αντίπαλοι πόλοι εξουσίας :
Α) τον ένα πόλο αποτελούν οι «Κυβερνητικοί» (Γ. Κουντουριώτης, Α. Μαυροκορδάτος, Ι. Κωλέττης, Λόντος, Ανδρέας Ζαϊμης, Ανδρέας Μιαούλης, Παπαφλέσσας, Αναγνωσταράς κ.α.) που έχουν την έδρα τους στο Κρανίδι και
Β) τον άλλο πόλο αποτελούν οι «Αντικυβερνητικοί» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Πάνος Κολοκοτρώνης, Νικηταράς κ.α.) που έχουν την έδρα τους στην Τρίπολη.
Η μία παράταξη κατηγορούσε την άλλη ως παράνομη, ενώ και οι δύο προκήρυξαν εκλογές για την ανάδειξη νέου Βουλευτικού.

Οι «Αντικυβερνητικοί» κατηγορούσαν τους «Κυβερνητικούς» ότι θέλουν να παραδώσουν την Ελλάδα στους Άγγλους, ενώ οι «Κυβερνητικοί» εξέφραζαν τους φόβους τους για τις δικτατορικές τάσεις των στρατιωτικών - οπλαρχηγών, που αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά των «Αντικυβερνητικών». Η πλάστιγγα έγειρε εύκολα υπέρ των «Κυβερνητικών», που είχαν τη δύναμη και τον πλούτο στα χέρια τους. Οι Κυβερνητικοί (Μαυροκορδάτος, Γ. Κουντουριώτης, Ι. Κωλέττης, Α. Ζαϊμης, Λόντος κ.α.) είχαν σημαντική υποστήριξη από τους νησιώτες εφοπλιστές και κεφαλαιούχους, τους περισσότερους ρουμελιώτες οπλαρχηγούς, το μεγαλύτερο μέρος των πελοποννησίων γαιοκτημόνων, τους Έλληνες του εξωτερικού και τους περισσότερους φιλέλληνες. Σε αυτή την πρώτη φάση του Εμφυλίου, ένας από τους υποστηρικτές των κυβερνητικών ήταν και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος αν και δεν συμμετείχε ενεργά στις μάχες. Οι δυνάμεις της αντικυβερνητικής παράταξης του Θ. Κολοκοτρώνη ήταν αρκετά περιορισμένες.
Ένα επιπλέον όπλο στα χέρια των Κυβερνητικών του Κρανιδίου ήταν και το δάνειο των 800.000 λιρών που πήραν για τις πολεμικές ανάγκες της χώρας, αλλά το κατασπατάλησαν στην εμφύλια διαμάχη. Μάταια η παράταξη Κολοκοτρώνη προσπάθησε να το μπλοκάρει, επειδή γνώριζε ποια θα ήταν η τύχη του. Οι Κυβερνητικοί χρησιμοποίησαν τα χρήματα του δανείου για να εξαγοράσουν συνειδήσεις και να αποκτήσουν την υποστήριξη όσο το δυνατόν περισσότερων υποστηρικτών ώστε να νικήσουν την Αντικυβερνητική παράταξη.

Το δίμηνο Φεβρουαρίου - Μαρτίου 1824 δόθηκαν σκληρές μάχες μεταξύ των αντιμαχόμενων παρατάξεων στις περιοχές της Αρκαδίας και της Αργολίδας, με εύκολη επικράτηση των Κυβερνητικών. Στις 2 Μαρτίου 1824 ο Ανδρέας Μιαούλης αρχίζει να πολιορκεί το Ναύπλιο εκ μέρους της κυβέρνησης του Κρανιδίου και στις 31 Μαρτίου οι Νοταράς, Λόντος και Ζαΐμης φτάνουν μπροστά από τα τείχη της Τρίπολης. Τελικά ύστερα από διαπραγματεύσεις ο Θ. Κολοκοτρώνης συμφωνεί να εγκαταλείψει την Τρίπολη και αυτή να ανακηρυχτεί ελεύθερη πόλη χωρίς να έχει κανείς το δικαίωμα να την καταλάβει. Οι πολιτικοί και οι κοτζαμπάσηδες όμως καταπατούν την συμφωνία προκαλώντας την οργή του Κολοκοτρώνη, ο οποίος δίνει εντολή στον γιο του, Πάνο, να καταλάβει το Άργος και παράλληλα να λύσει την πολιορκία του Ναυπλίου. Με τη σειρά του ξεκίνησε να πολιορκεί την Τρίπολη.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειωθεί ότι ο Παπαφλέσσας και ο Αναγνωσταράς είχαν προσχωρήσει στην κυβερνητική παράταξη δημιουργώντας τεράστιο πρόβλημα στον Κολοκοτρώνη και γενικότερα στους Φιλικούς. Με αυτά τα δεδομένα η αποτυχία της αντικυβερνητικής παράταξης του Κολοκοτρώνη ήταν κάτι περισσότερο από σίγουρη.
Οι ψύχραιμες φωνές για συμβιβασμό επικράτησαν και ο Κολοκοτρώνης, βλέποντας την αδυναμία του, αναγκάστηκε να συρθεί σε συνδιαλλαγή με τον Γ. Κουντουριώτη και μετά από κοπιαστικές συζητήσεις επιτεύχθηκε συμφωνία για τερματισμό των εχθροπραξιών στις 22 Μαΐου 1824. Στις 7 Ιουνίου 1824 και παρά τις αντιρρήσεις των Υδραίων, οι οποίοι ήθελαν ολοκληρωτική καταστροφή του Κολοκοτρώνη, οι κοτζαμπάσηδες, συγκεκριμένα ο Λόντος και ο Ζαΐμης, έγιναν, ύστερα από διαπραγματεύσεις, κύριοι του Ναυπλίου. Ο Κολοκοτρώνης αναγνώρισε την κυβέρνηση Γ. Κουντουριώτη, η οποία στις αρχές Ιουλίου χορήγησε αμνηστία στους αντιπάλους της. Έτσι επήλθε μια προσωρινή ανακωχή.
Με το τελευταίο αυτό γεγονός κλείνει η πρώτη φάση του ελληνικού εμφυλίου πολέμου της περιόδου 1823-1824.

Β' φάση του Εμφυλίου (Ιούλιος 1824 - Ιανουάριος 1825)

Σχεδόν αμέσως μετά το τέλος της Α’ φάσης του Εμφυλίου, η νικήτρια φατρία του Γ. Κουντουριώτη και του Μαυροκορδάτου άρχισε να ταλανίζεται από εσωτερικές αντιθέσεις. Ο τρόπος διαχείρισης του δανείου αποτέλεσε μια ακόμα αιτία αντιπαράθεσης. Οι νησιώτες που είχαν ισχυροποιηθεί προσεταιρίστηκαν τους Στερεοελλαδίτες και παραμέρισαν τους Πελοποννήσιους πρόκριτους. Πολλοί παλιοί σύμμαχοι έγιναν τώρα εχθροί και το αντίστροφο. Οι νησιώτες προσεταιρίστηκαν τους ρουμελιώτες και παραμέρισαν τους Πελοποννήσιους προκρίτους. Οι Πελοποννήσιοι πρόκριτοι δυσαρεστήθηκαν και αποχώρησαν από την κυβέρνηση τον Ιούλιο του 1824. Επίσης συμμάχησαν με τον Θ. Κολοκοτρώνη. Η Κυβέρνηση Γ. Κουντουριώτη προχώρησε σε μια ιδιαίτερα προκλητική ενέργεια. Αποφάσισε να στείλει στρατεύματα στην Πελοπόννησο και να τρέφονται σε βάρος των φτωχών κατοίκων της.

Το έναυσμα για τη Β’ φάση του Εμφυλίου έδωσε η άρνηση των κατοίκων της Τριφυλλίας να πληρώσουν φόρους στην κυβέρνηση Γ. Κουντουριώτη. Αυτός έστειλε στρατεύματα τον Οκτώβριο του 1824 στην Αρκαδία για να επιβάλουν με τη βία τη θέληση της κυβέρνησης. Οι 500 «κυβερνητικοί» στρατιώτες υπό την ηγεσία του Παπαφλέσσα που έφθασαν στην περιοχή ηττήθηκαν από τους αντικυβερνητικούς του Γενναίου Κολοκοτρώνη και του Κανέλλου Δεληγιάννη και εκδιώχθηκαν. Οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν. Με τα χρήματα του δανείου ο Γ. Κουντουριώτης με τη συνεργασία του Κωλέττη έστρεψε τους Στερεοελλαδίτες εναντίον των Πελοποννησίων. Σε ενέδρα που είχαν στήσει οι κυβερνητικές δυνάμεις έξω από την Τρίπολη σκοτώνεται ο γιος του Θ. Κολοκοτρώνη, Πάνος, στις 13 Νοεμβρίου 1824. Ο Θ. Κολοκοτρώνης συντετριμμένος από τον θάνατο του γιου του αποσύρθηκε στη Βυτίνα, αδιαφορώντας για την έκβαση του Εμφυλίου Πολέμου.

Τον Ιούλιο του 1824 ο Γ. Κουντουριώτης με τα χρήματα του δανείου είχε αποκτήσει σημαντική υπεροχή έναντι των αντιπάλων του και μπορούσε να εξαγοράζει μικροκαπεταναίους και να πληρώνει τους μισθούς των στρατιωτών τους. Έτσι, μέρα με τη μέρα αποδυνάμωνε την πλευρά των αντικυβερνητικών Πελοποννησίων. Η χαριστική βολή δόθηκε με την απόφαση των κυβερνητικών για εισβολή ρουμελιώτικων στρατευμάτων στην Πελοπόννησο. Με αρχηγούς τους Γκούρα, Καραϊσκάκη κ.α. , τα κυβερνητικά στρατεύματα προκάλεσαν απερίγραπτες καταστροφές και λεηλασίες, ιδιαίτερα στην περιοχή της Αχαΐας και της Κορινθίας. Ο οπλαρχηγός Δημήτριος Πλαπούτας, ως ουδέτερος, προσφέρθηκε να μεσολαβήσει για τον τερματισμό της εμφύλιας αιματοχυσίας, σε μια περίοδο που η τύχη της ελληνικής επανάστασης κρεμόταν από μια κλωστή.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πούμε από ποιους αποτελούνταν οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις.
Ορισμένοι επιφανείς άνδρες που ήταν ενταγμένοι στην Κυβερνητική παράταξη ήταν ο (αγγλόφιλος) Γ. Κουντουριώτης, ο (αγγλόφιλος πολιτικός) Α. Μαυροκορδάτος, ο Ι. Κωλέττης, ο Παπαφλέσσας, ο Ιωάννης Γκούρας, ο Καραϊσκάκης, ο Α. Ισκος, ο Κίτσος Τζαβέλας, ο Μακρυγιάννης, ο Δράκος, ο Βαλτινός, ο Τσάμης Καρατάσος και διάφοροι άλλοι Ρουμελιώτες, Σουλιώτες και Υδραίοι.
Ορισμένα επιφανή πρόσωπα που συμμετείχαν στην Αντικυβερνητική παράταξη ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, οι Δεληγιανναίοι, ο Νικηταράς, ο Ανδρέας Ζαϊμης, ο Ανδρέας Λόντος, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, ο Ασημάκης Φωτήλας, ο Θεόδωρος Γρίβας, ο Γεώργιος Σισίνης, ο Χρύσανθος Σισίνης, ο Σωτήρης Νοταράς, ο Ιωάννης Νοταράς, ο Βάσος Μαυροβουνιώτης κ.α.

Οι τελευταίες συγκρούσεις κυβερνητικών και αντικυβερνητικών έγιναν το Δεκέμβριο του 1824. Στα τέλη του 1824 ο Κολοκοτρώνης αρχίζει να πολιορκεί την Τρίπολη, ο Νικηταράς το Ναύπλιο και ο Νοταράς & ο Λόντος την Ακροκόρινθο. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι Λόντος και Ζαΐμης είχαν λύσει την πολιορκία της Πάτρας προκειμένου να συγκεντρώσουν τους στρατούς τους στις ιδιαίτερες πατρίδες τους.

Από αυτή τη στιγμή και μετά γράφεται μια από τις πιο μελανές σελίδες της ελληνικής επαναστάσεως. Οι Ρουμελιώτες οπλαρχηγοί που υποστήριζαν την κυβέρνηση Κουντουριώτη και συγκεκριμένα οι Μακρυγιάννης, Τζαβέλλας, Καραϊσκάκης, Γκούρας, Δράκος και Καρατάσος διατάζονται να εισβάλουν στην εξεγερμένη Πελοπόννησο και να χτυπήσουν τις αντικυβερνητικές δυνάμεις. Ο (αντικυβερνητικός) Ζαΐμης με χίλιους άνδρες έφτασε τον Νοέμβριο του 1824 στην Τρίπολη όπου τον περίμεναν οι Δεληγιανναίοι κ.α. Στις 25 Νοεμβρίου κατέφθασε στον Αχλαδόκαμπο ο στρατός των κυβερνητικών αλλά όταν άρχισε η μάχη, οι Πελοποννήσιοι αντικυβερνητικοί παρατήρησαν με έκπληξη ότι οι περισσότεροι εκ των στρατιωτών τους, κυρίως Ρουμελιώτες και Σουλιώτες μισθοφόροι, δεν δέχονταν να πολεμήσουν εναντίον των κυβερνητικών. Αιτία ήταν τα μεγάλα χρηματικά ποσά που τους είχαν τάξει κατάσκοποι των κυβερνητικών αν παρέμεναν άπρακτοι την ώρα της μάχης. Έτσι οι Πελοποννήσιοι απογοητευμένοι αποχώρησαν και αποσύρθηκαν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Δύο μέρες πριν, στις 23 Νοεμβρίου 1824, οι Ρουμελιώτες οπλαρχηγοί είχαν συγκρουστεί κοντά στην Κόρινθο με τα αντικυβερνητικά στρατεύματα του Λόντου και του Νοταρά. Αποτέλεσμα ήταν οι τελευταίοι, εξαιτίας λιποταξίας των μισθοφόρων τους, να ηττηθούν. Οι λεηλασίες που πραγματοποιήθηκαν από τους Ρουμελιώτες οπλαρχηγούς στην έδρα των Νοταράδων, στα Τρίκαλα Κορινθίας ήταν άνευ προηγουμένου. Επιπλέον ο Σωτηράκης Νοταράς αναγκάστηκε με την βία να καταστήσει γενικό κληρονόμο της περιουσίας του τον ιατρό Σοφιανόπουλο, συνεργάτη του (κυβερνητικού) Ιωάννη Γκούρα.

Ύστερα ακολούθησε η εκστρατεία των Ρουμελιωτών στην Αιγιαλεία όπου συμμετείχαν οι Ίσκος, Καραϊσκάκης, Μπότσαρης, Τζαβέλας, Δράκος, Βαλτινός κ.α. Οι Μελετόπουλοι, οι Κουμανιώτες, οι Πετμεζαίοι και ο Νικολόπουλος είχαν ταχθεί με το μέρος τους και έτσι δεν δυσκολεύτηκαν να προελάσουν στην Αχαΐα. Το μοναδικό πια εμπόδιο ήταν η Κερπινή Αχαΐας, πατρίδα των Ζαΐμηδων. Εκεί είχαν οχυρωθεί ο Λόντος και οι Ζαΐμηδες, οι οποίοι όμως απέτυχαν να τους αποκρούσουν εξαιτίας της λιποταξίας των Σαρδελιάνων, συμμάχων των πρώτων. Ο Ζαΐμης και ο Λόντος κατέφυγαν στην Ηλεία ενώ οι Ρουμελιώτες οπλαρχηγοί εισέβαλαν στην Κερπινή. Οι σκηνές που ακολούθησαν ήταν φοβερές. Φρικτά εγκλήματα συνέβησαν όπως αυτά των βιασμών, των βασανισμών, των δολοφονιών και των εμπρησμών, ενώ όλα τα σπίτια λεηλατήθηκαν. Έπειτα στράφηκαν στην περιοχή των Δεληγιαννέων, την οποία οι είχαν εγκαταλείψει οι προύχοντες της. Αφού λεηλατήθηκε και αυτή, ο (αντικυβερνητικός) Γκούρας και τα παλληκάρια του αποφάσισαν να επιτεθούν στην Ηλεία και συγκεκριμένα στη Γαστούνη, την επικράτεια των Σισίνιδων. Το πλιάτσικο που ακολούθησε ήταν τρομερό αφού ο κάμπος της Γαστούνης ήταν από τις πιο πλούσιες περιοχές. Τα ρουμελιώτικα στρατεύματα άρπαξαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους. Από την τεράστια βιβλιοθήκη των Σισίνιδων, περίπου 10.000 τόμοι, δεν γλίτωσε τίποτα παρά μόνο μερικά σπάνια βιβλία που κατέληξαν στα χέρια του Σοφιανόπουλου. Ο Φωτάκος έγραψε για τα αυτά τα θλιβερά γεγονότα ότι «ηρκεί μόνον ότι όλοι ήσαν Μοραΐται και όλους τους εγύμνωναν και τους εκαταφρόνουν» ενώ ο Σπυρίδων Τρικούπης αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «η εισβολή των πέραν του Ισθμού στρατευμάτων δοθέντων εις αρπαγήν ανακάλεσεν εις την μνήμην των παθόντων όσα κακά έπαθαν είι της εισβολής των Αλβανών οι πατέρες αυτών».

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1825 όλα έχουν τελειώσει. Οι κυβερνητικές δυνάμεις έχουν επικρατήσει πλήρως. Ο Κολοκοτρώνης, Θεόδωρος Γρίβας, ο Γεώργιος Σισίνης, ο Χρύσανθος Σισίνης, ο Σωτήρης Νοταράς, ο Ιωάννης Νοταράς, οι Δεληγιανναίοι και μερικοί άλλοι αντικυβερνητικοί φυλακίζονται στην Ύδρα. Μόνο ο Ασημάκης Φωτήλας κατάφερε να αποφύγει τη σύλληψη. Η κυβέρνηση Κουντουριώτη επιδιώκει να εξοντώσει με οποιοδήποτε τρόπο τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Τον Απρίλιο του 1825 ο Οδυσσέας Ανδρούτσος νομίζοντας ότι θα του δοθεί αμνηστία παραδίνεται στους κυβερνητικούς και φυλακίζεται στην Αθήνα. Εκεί αφού βασανίστηκε απάνθρωπα, βρήκε τραγικό θάνατο από το πρώην πρωτοπαλίκαρό του, τον Ιωάννη Γκούρα. Τον Ιούνιο του 1825 ο Γκούρας τον δολοφόνησε στην Ακρόπολη.
Έχοντας φυλακίσει όλους τους πολιτικούς αντιπάλους της η κυβέρνηση Κουντουριώτη ήταν ελεύθερη να προωθήσει τα συμφέροντά της καθώς και αυτά των Άγγλων, των οποίων ήταν όργανο. Όμως η κυβέρνηση αυτή δεν είχε την ικανότητα να σημειώσει επιτυχίες στο στρατιωτικό τομέα. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι δεν μπόρεσε να σώσει από την καταστροφή την Κάσο και τα Ψαρά, ούτε να εμποδίσει την απόβαση των αιγυπτιακών στρατευμάτων του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο (Φεβρουάριος 1825) ούτε να σώσει το πολιορκημένο Μεσολόγγι (Απρίλιος 1826). Έτσι, μπροστά στον κίνδυνο της ολοκληρωτικής καταστροφής αναγκάστηκε να αποφυλακίσει τον (αντικυβερνητικό) Θ. Κολοκοτρώνη το Μάιο του 1825 για να πάρει εκείνος την ομάδα στις πλάτες του και να νικήσει τα τουρκοαιγυπτιακά στρατεύματα.

Δηλώσεις του Αρχηγού και του Υπαρχηγού του ΦΙΠΠΑΚ

Μετά την απομάκρυνση του «Bluemangamer» από τη θέση του Υπαρχηγού του ΦΙΠΠΑΚ στις 30 Σεπτεμβρίου 2009, έγιναν κάποιες δηλώσεις τις οποίες δημοσιεύουμε.
Ο Αρχηγός του ΦΙΠΠΑΚ «Red Panther 8» έκανε στις 3 Οκτωβρίου 2009 την ακόλουθη δήλωση : «Ο πρώην Υπαρχηγός ‘‘Bluemangamer’’ υπηρέτησε με συνέπεια το ΦΙΠΠΑΚ όλα αυτά τα χρόνια. Επιπλέον είναι ένα από τα παλαιότερα μέλη του ΦΙΠΠΑΚ καθώς εντάχθηκε στο κίνημα στις 27 Απριλίου 1999. Παρέμεινε στη θέση του Υπαρχηγού για 3 ολόκληρα χρόνια (από το 2006 ως το 2009). Υπηρέτησε το ΦΙΠΠΑΚ με προθυμία και ανιδιοτέλεια. Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια (2006 – 2009) πήρε θέση σε διάφορα σημαντικά κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, έκανε διάφορες προτάσεις και ήταν αυτός που δημιούργησε την ιστοσελίδα μας. Χάρη σε αυτόν, το ΦΙΠΠΑΚ απέκτησε τη δική του ιστοσελίδα τον Ιανουάριο του 2009. Για όλα αυτά θέλω να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Θεωρώ ότι η προσφορά του στο ΦΙΠΠΑΚ όλα αυτά τα χρόνια ήταν ιδιαίτερα σημαντική και είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσει να αγωνίζεται δίπλα μας, σε οποιοδήποτε πόστο κι αν βρεθεί.».

Ο πρώην Υπαρχηγός του ΦΙΠΠΑΚ, γνωστός με το ψευδώνυμο «Bluemangamer», έκανε στις 3 Οκτωβρίου 2009 την ακόλουθη δήλωση : «Θεωρώ ότι το αποτέλεσμα της αξιολόγησης είναι άδικο. Στα τρία χρόνια που ήμουν Υπαρχηγός, έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό και αγωνίστηκα με όλες μου τις δυνάμεις για την πρόοδο του ΦΙΠΠΑΚ. Όμως το έργο μου δεν εκτιμήθηκε όπως περίμενα και δεν αναγνωρίστηκε η προσφορά μου στο ΦΙΠΠΑΚ. Αποχωρώ πικραμένος και απογοητευμένος από τη θέση του Υπαρχηγού. Όμως, θα συνεχίσω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στο ΦΙΠΠΑΚ όπως έκανα και τα προηγούμενα χρόνια.».

Εγκληματική απόφαση για τους φακέλους πολιτικών φρονημάτων

Πριν από λίγες μέρες, η Κυβέρνηση Καραμανλή πήρε μια εγκληματική απόφαση σχετικά με τους φακέλους πολιτικών φρονημάτων. Συγκεκριμένα αποφάσισε να παρατείνει το απόρρητό τους για άλλα 20 χρόνια, ως το 2029. Με αυτή την απόφαση, η Κυβέρνηση έδειξε ότι δεν επιθυμεί να παραδώσει τους φακέλους στους ιστορικούς για να κάνουν έρευνα. Για όσους δεν γνωρίζουν, η διαβόητη ΕΥΠ σε συνεργασία με άλλες κρατικές υπηρεσίες είχε αναλάβει (την περίοδο της χούντας αλλά και στη μεταπολίτευση) να φακελώνει πολυάριθμους πολίτες, να καταγράφει τις πολιτικές τους απόψεις και δραστηριότητες, να παρακολουθεί τις κινήσεις τους, να πραγματοποιεί υποκλοπές κ.α. Οι κυβερνήσεις δείχνουν ότι δεν επιθυμούν να μάθουμε εμείς οι πολίτες το ακριβές περιεχόμενο αυτών των φακέλων, γι’ αυτό και τους έχουν χαρακτηρίσει ως απόρρητους. Δημοσιεύουμε μια εικόνα από ένα σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας ΚΟΝΤΡΑ της 3ης Οκτωβρίου 2009. Για να δείτε το συγκεκριμένο δημοσίευμα κάντε κλικ πάνω στην εικόνα.

Η εκλογική μάχη τελείωσε

Άλλη μια εκλογική αναμέτρηση τελείωσε. Ο κουρνιαχτός της εκλογικής μάχης έχει κατακάτσει και οι πανηγυρισμοί των νικητών έχουν σταματήσει. Οι δημοσιοκάφροι των ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) φρόντισαν να μας βομβαρδίσουν με τις πολυάριθμες μπούρδες των πολιτικών όλη τη νύχτα. Χορτάσαμε να βλέπουμε τις ίδιες αποκρουστικές φάτσες και να ακούμε τις ίδιες υποσχέσεις. Οι νταβατζήδες πολιτικοί φόρεσαν τα ωραία τους κοστούμια και είπαν τα καθιερωμένα παραμύθια π.χ. «η δημοκρατία νίκησε», «η Ελλάδα αλλάζει σελίδα» κτλ. Τα κομματόσκυλα της ΝΔ και κυρίως του ΠΑΣΟΚ βγήκαν με τις κομματικές τους σημαίες στους δρόμους. Ολιγάριθμοι ΟΝΝΕΔίτες (δηλαδή μέλη της Νεολαίας της ΝΔ) μαζεύτηκαν γύρω από το αυτοκίνητο του Κ. Καραμανλή για να τον χειροκροτήσουν. Από την άλλη μεριά, διάφοροι Πασοκτζήδες μαζεύτηκαν με τις πράσινες σημαίες έξω από την Ιπποκράτους, χοροπηδούσαν και φώναζαν συνθήματα υπέρ του Γ. Παπανδρέου. Όλη η Ελλάδα θύμιζε ένα απέραντο τσίρκο. Πρωταγωνιστές σε αυτό το τσίρκο ήταν οι μαφιόζοι πολιτικοί και θεατής ήταν ο λαός που κλήθηκε (μέσω της ψήφου του) να δώσει λευκή επιταγή στους εκμεταλλευτές του.

Τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) που καταλήστεψαν τα δημόσια ταμεία της χώρας, συγκέντρωσαν και πάλι υψηλό ποσοστό ψήφων. Οι περισσότεροι πολίτες που ήταν αγανακτισμένοι και απογοητευμένοι από την ΝΔ, προτίμησαν να ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ. Κατά συνέπεια ο δικομματισμός υπέστη μικρές απώλειες αλλά άντεξε ακόμα μια φορά. Το άθροισμα του ποσοστού της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά ήταν 77,40 %, ενώ στις Εκλογές του 2007 ήταν 79,9 %. Οι πολίτες που θέλησαν να καταδικάσουν και τα δύο μεγάλα κόμματα και να ψηφίσουν ένα μικρό κόμμα ήταν λίγοι. Επίσης θα πρέπει να πούμε ότι αυτοί που δεν πήγαν στις κάλπες ήταν πολλοί, καθώς το ποσοστό αποχής έφθασε το 29%.

Η ΝΔ υπέστη βαριά ήττα καθώς ηττήθηκε από το ΠΑΣΟΚ με διαφορά 10,44 %. Σε ορισμένες περιφέρειες όπως η Α’ Αθηνών, η Β’ Αθηνών, η Β’ Πειραιά, η Αττική, η Αχαΐα, η Ηλεία, η Ξάνθη, το Ηράκλειο, η Εύβοια, το Ρέθυμνο, το Λασίθι και τα Χανιά, η κυβερνητική παράταξη υπέστη συντριπτική ήττα. Αξίζει να αναφέρουμε ότι πολλά πρωτοκλασάτα γαλάζια στελέχη δεν κατάφεραν να εκλεγούν. Ο πρώην Υπουργός Οικονομίας Αλογοσκούφης και ο Λευτέρης Ζαγορίτης που δήλωνε βέβαιος για τη νίκη της ΝΔ έμειναν εκτός Βουλής. Το ΚΚΕ υπέστη απώλειες καθώς στις προηγούμενες εκλογές είχε πάρει 8,2%. Απώλειες υπέστη και ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς το 2007 είχε πάρει 5%. Αντίθετα, οι ακροδεξιοί βρικόλακες του ΛΑ.Ο.Σ. ήταν αρκετά χαρούμενοι καθώς αύξησαν το ποσοστό τους. Διάφοροι ακροδεξιοί δημαγωγοί – λαϊκιστές θα είναι στη νέα Βουλή. Ενδεικτικά αναφέρουμε το Θανάση Πλεύρη (που είναι γιος του νεοναζί Κ. Πλεύρη) και τον Κοραντή (που ήταν επικεφαλή στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΛΑ.Ο.Σ.). Ο Κοραντής είναι ο πρώην διοικητής της ΕΥΠ. [Η ΕΥΠ, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι η πιο αδίστακτη κρατική υπηρεσία, δρα με μυστικότητα και αδιαφάνεια στο σκοτάδι, εν αγνοία του λαού, παραβιάζει ακόμα και κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα δικαιώματα των πολιτών, πραγματοποιεί καθημερινά πολυάριθμες υποκλοπές, φακελώνει διάφορους συμπολίτες μας κ.α.]. Οι Οικολόγοι – Πράσινοι πάλεψαν για το θαύμα αλλά δεν τα κατάφεραν. Υπερδιπλασίασαν τα ποσοστά τους σε σχέση με το 2007 και έχασαν την είσοδο τους στη Βουλή για 0,5%. Χάρη στο νόθο εκλογικό σύστημα δεν θα μπορούν να εκπροσωπηθούν στη Βουλή. Αυτό το νόθο εκλογικό σύστημα βοήθησε το ΠΑΣΟΚ, που έχει συγκεντρώσει ποσοστό ψήφων μικρότερο του 44%, να πάρει το 53% των εδρών στη Βουλή.

Τελικά αποτελέσματα Βουλευτικών Εκλογών 2009
ΠΑΣΟΚ 43,92 %
ΝΔ 33,48 %
ΚΚΕ 7,54 %
ΣΥΡΙΖΑ 4,60 %
ΛΑ.Ο.Σ. 5,63 %
Οικολόγοι – Πράσινοι 2,53 %

Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε από τον Αρχηγό του ΦΙΠΠΑΚ «Red Panther 8» και δεν αποτελεί την επίσημη θέση του ΦΙΠΠΑΚ. Εκφράζει αποκλειστικά και μόνο τις απόψεις του «Red Panther 8». Την ευθύνη για ορισμένους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιεί μέσα στο κείμενο και που από κάποιους μπορεί να θεωρηθούν βαρύτατοι ή προσβλητικοί, την έχει αποκλειστικά ο ίδιος.

Αξιολόγηση του Υπαρχηγού του ΦΙΠΠΑΚ - Απομακρύνθηκε ο Υπαρχηγός

Στις 30 Σεπτεμβρίου 2009 έγινε η καθιερωμένη αξιολόγηση του έργου του Υπαρχηγού του ΦΙΠΠΑΚ. Ο Υπαρχηγός του ΦΙΠΠΑΚ, γνωστός με το ψευδώνυμο «Bluemangamer», αξιολογήθηκε από τα υπόλοιπα ηγετικά μέλη του ΦΙΠΠΑΚ, δηλαδή από τον Αρχηγό «Red Panther 8», από τον Γενικό Γραμματέα «Λάνσελοτ» και από τον Αναπληρωτή Γραμματέα «Ρήγα». Αυτά τα τρία ηγετικά μέλη ψήφισαν σχετικά με το αν επιθυμούν να παραμείνει ο «Bluemangamer» στη θέση του Υπαρχηγού μέχρι το Σεπτέμβριο του 2010. Είχαν δικαίωμα να ψηφίσουν ΝΑΙ, ΟΧΙ ή να ρίξουν λευκό. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν μια θετική ψήφος (δηλαδή ένα ΝΑΙ), μια αρνητική ψήφος (δηλαδή ένα ΟΧΙ) και ένα λευκό. Έτσι λοιπόν, ο «Bluemangamer» δεν κατάφερε να συγκεντρώσει το απαιτούμενο όριο των δύο θετικών ψήφων και κατά συνέπεια απομακρύνθηκε από τη θέση του Υπαρχηγού την ίδια μέρα.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο «Bluemangamer» είναι ένα από τα παλαιότερα μέλη του ΦΙΠΠΑΚ, καθώς είχε ενταχθεί στο ΦΙΠΠΑΚ στις 27 Απριλίου 1999. Υπηρέτησε το κίνημα με συνέπεια για πολλά χρόνια. Στις 23 Σεπτεμβρίου 2006 έγινε Υπαρχηγός του ΦΙΠΠΑΚ και παρέμεινε στη θέση αυτή ως τις 30 Σεπτεμβρίου 2009, δηλαδή για τρία χρόνια. Στο διάστημα αυτό, ο «Bluemangamer» πήρε θέση υπέρ των μεγάλων φοιτητικών κινητοποιήσεων της περιόδου 2006-2007, πήρε θέση υπέρ του βέτο που άσκησε η Ελλάδα στο θέμα της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, καταδίκασε τη δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, δημιούργησε στις 18 Ιανουαρίου 2009 την ιστοσελίδα του ΦΙΠΠΑΚ στο INTERNET κ.α.
Μετά την απομάκρυνσή του, η θέση του Υπαρχηγού παραμένει κενή. Οι εξελίξεις στο εσωτερικό του ΦΙΠΠΑΚ είναι ραγδαίες και αυτή τη στιγμή αναζητείται ο επόμενος Υπαρχηγός.

Προσοχή Ψηφοφόρε

Άλλη μια εκλογική αναμέτρηση πλησιάζει. Οι γνωστοί απατεώνες πολιτικοί με τα ακριβά κοστούμια φόρεσαν τη μάσκα τους και μας πούλησαν το παραμύθι τους για χιλιοστή φορά. Η τηλεόραση και το ραδιόφωνο προσπάθησαν να μας βομβαρδίσουν με ατέλειωτες πολιτικές διαφημίσεις. Τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) επιδόθηκαν σε μια συστηματική προπαγάνδα, κυρίως υπέρ των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ). Για όλη αυτή την προεκλογική προπαγάνδα δόθηκαν άφθονα εκατομμύρια ευρώ από τα κόμματα.

Όλα όμως τώρα πλησιάζουν στο τέλος. Οι πολίτες καλούνται στις κάλπες για να δώσουν λευκή επιταγή στους εκμεταλλευτές τους. Για ακόμα μια φορά θα βρεθούμε στο ίδιο έργο θεατές. Το σκηνικό είναι γνώριμο. Το ντέρμπι της Κυριακής είναι στημένο και δεν έχουμε αυταπάτες. Ηττημένος θα βγει και πάλι ο λαός. Ένα από τα δύο μεγάλα καπιταλιστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) θα αναλάβει πάλι να μας κυβερνήσει, θα αθετήσει τις υποσχέσεις του και θα καταληστέψει τα δημόσια ταμεία και τους εργαζόμενους. Σε περίπτωση που σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση θα μπορούν να ψηφίσουν όσα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα θέλουν. Για να αρπάξουν την ψήφο μας, θα μας πουν ότι θα πάρουν κάποια διορθωτικά μέτρα για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την κρίση. Θα προσπαθήσουν με αυτό τον τρόπο να υπερασπιστούν το καπιταλιστικό σύστημα που κινδυνεύει να καταρρεύσει. Όμως το ετοιμόρροπο οικοδόμημα του καπιταλισμού δεν διορθώνεται. Μόνο ανατρέπεται. Δεν υπάρχει άλλη λύση.

Ρομάν Πολάνσκι (Roman Polanski)

Ο Γαλλοπολωνός Ρομάν Πολάνσκι (Roman Polański) είναι ένας από τους διασημότερους και πιο καταξιωμένους σκηνοθέτες στον κόσμο και παράλληλα είναι και συγγραφέας, ηθοποιός, σεναριογράφος και παραγωγός. Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 18 Αυγούστου 1933, από Εβραιοπολωνούς γονείς. Το 1937 η οικογένειά του επέστρεψε στην Πολωνία. Το 1939 η Πολωνία καταλήφθηκε από τους στρατιώτες της Ναζιστικής Γερμανίας και άρχισε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η οικογένεια του Πολάνσκι γνώρισε το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο του ναζισμού. Οι ναζί έκλεισαν τους Εβραιοπολωνούς στο γκέτο της Κρακοβίας. Η μητέρα του θανατώθηκε στο Άουσβιτς ενώ ο πατέρας του κατάφερε να επιζήσει σε αυστριακό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο ίδιος ο Ρομάν Πολάνσκι απέδρασε από το γκέτο με τη βοήθεια ενός Πολωνού αγρότη. Οι εφιαλτικές του μνήμες από εκείνη την περίοδο σημάδεψαν ανεξίτηλα την μετέπειτα πορεία του.

Ο νεαρός Πολάνσκι αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο και εντρύφησε στην 7η Τέχνη στη σχολή κινηματογράφου του Λοτζ. Από το 1958 προχώρησε στην δημιουργία ταινιών μικρού μήκους, ενώ η πρώτη του μεγάλη δουλειά ήταν το «Μαχαίρι στο Νερό» (1962), το οποίο έμεινε στην ιστορία του κινηματογράφου τόσο ως το πρώτο μεταπολεμικό πολωνικό φιλμ που δεν είχε θεματολογία από τον πόλεμο, αλλά και ως εξαιρετικό και έντονο ψυχογράφημα χαρακτήρων με έμφαση στα αδιέξοδα των ανθρώπινων σχέσεων. Ο ίδιος συχνά έλεγε ότι από τότε που γεννήθηκε δυσκολευόταν να ξεχωρίσει τη φαντασία από την πραγματικότητα, κάτι που παραδέχεται και στην αυτοβιογραφία του. Με αυτό ακριβώς το στοιχείο μπόλιασε και τις ταινίες του, με αποτέλεσμα τη δημιουργία εντυπωσιακών αμφιλεγόμενων σκηνών όπου το διαταραγμένο μυαλό του ήρωα μπερδεύει τις δυο καταστάσεις με αποτέλεσμα την καταστροφή (από την «Αποστροφή» (Repulsion) έως το «μωρό της Ρόζμαρι»). Με το πέρασμα των χρόνων ο Πολάνσκι γίνεται ένας από τους πιο καταξιωμένους σκηνοθέτες στον κόσμο. Στην φιλμογραφία του συμπεριλαμβάνονται αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως το «Μαχαίρι στο νερό», «ο Πιανίστας», τα «Μαύρα φεγγάρια του έρωτα», αλλά και ταινίες χολιγουντιανών προδιαγραφών που έσπασαν τα ταμεία όπως «Το μωρό της Ρόζμαρι» (1968), η «Νύχτα των βρικολάκων», η «Ένατη Πύλη» (1999), οι «Πειρατές» (1986), το «Φράντικ» (1987) και η αξέχαστη «Chinatown» (1974).

Ωστόσο, η πολυτάραχη προσωπική του ζωή έχει βρεθεί στο προσκήνιο ίσως περισσότερες φορές ακόμη και από τις ταινίες του.

Στο έργο του καταγράφονται οι εσωτερικές ανησυχίες, οι συγκρούσεις και το άγχος του σύγχρονου ανθρώπου. Το κλίμα των ταινιών του είναι μελαγχολικό, οι τόνοι μαύροι και η εικόνα που παρουσιάζει για τον κόσμο είναι συχνά απωθητική και αποκρουστική. Οι ήρωες του παλεύουν, συχνά μάταια, να επιβιώσουν συναισθηματικά σ' ένα αφιλόξενο περιβάλλον και η ελπίδα σχεδόν πάντα απουσιάζει.

Τις πιο σημαντικές του ταινίες θα τις γυρίσει στην Αγγλία, Γαλλία και Αμερική. Σ' αυτές θα συναντήσουμε πρόσωπα που βιώνουν δυνατές εσωτερικές συγκρούσεις και βασανίζονται από έντονα προσωπικά προβλήματα. Σε πολλές ταινίες του ο τρόμος είναι καθαρά εσωτερικός - προέρχεται δηλαδή από τον νου και την ψυχή των κεντρικών χαρακτήρων: καμία ορατή εξωτερική απειλή δεν φαίνεται να υπάρχει και όμως τα πρόσωπα βασανίζονται. Στην Αγγλία γυρίζει την ταινία «Αποστροφή» με την Κατρίν Ντενέβ (Catherine Deneuve), την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, που τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου. Η επόμενη, «Cul-de-sac» , κέρδισε την Χρυσή Άρκτο.
Μετά την ταινία «Το μωρό της Ρόζμαρι» (1968), που κέρδισε ένα Όσκαρ, φαίνεται ότι τον καταδιώκει μια … κατάρα. Η συγκεκριμένη ταινία σόκαρε το κοινό εκείνης της εποχής και οι συντελεστές της δέχθηκαν εκατοντάδες απειλητικά γράμματα από φανατικούς χριστιανούς καθολικούς. Ο παραγωγός της ταινίας, λίγους μήνες μετά την ολοκλήρωση της ταινίας έπαθε οξεία ουραιμική δηλητηρίαση, ενώ ο συνθέτης της και προσωπικός φίλος του Πολάνσκι, Κριστόφ Κόμεντα έπεσε σε κώμα και τελικά πέθανε από ένα απλό χτύπημα στο κεφάλι, από ατύχημα με σκι. Στις 20 Ιανουαρίου 1968 ο Πολάνσκι παντρεύτηκε την Sharon Tate (Σάρον Τέιτ), ηθοποιό που είχε γνωρίσει στα γυρίσματα της «Νύχτας των βρικολάκων».
Τον Αύγουστο του 1969, η Sharon Tate, 8 μηνών έγκυος και τέσσερα ακόμη άτομα δολοφονήθηκαν από μέλη της αίρεσης του Charles Manson, σε ένα από τα πιο άγρια και διασημότερα εγκλήματα της χολιγουντιανής ιστορίας. Το σώμα της Sharon Tate έφερε 16 μαχαιριές στην πλάτη και το στήθος ενώ ο Πολάνσκι έμαθε τα νέα από το τηλέφωνο.
Μετέπειτα μαρτυρία της Σούζαν Άτκινς, μέλους της αίρεσης του Manson αποκάλυψε ότι δεν ένοιωθε έλεος για την Sharon Tate όταν την μαχαίρωνε, ενώ μάζεψε το αίμα της με μια πετσέτα για να γράψει «Γουρούνι» στην μπροστινή πόρτα. Σοκαρισμένος ο Πολάνσκι έμεινε για δύο χρόνια μακριά από τα πλατό για να επανέλθει το 1971 με την ταινία «Μάκβεθ» («The tragedy of Macbeth»). Στη συνέχεια εγκαταλείπει το Χόλιγουντ και επιστρέφει στην Ευρώπη παίρνοντας, μάλιστα, τη γαλλική υπηκοότητα. Το 1974 επιστρέφει στην Αμερική για τα γυρίσματα της ταινίας Chinatown. Συνεχίζει να σκηνοθετεί περιστασιακά για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Το 1977 εμπλέκεται σε ένα σκάνδαλο που θα του κοστίσει ακριβά. Κατηγορείται για βιασμό της ανήλικης Samantha Geimer και καταδικάζεται από αμερικανικό δικαστήριο σε φυλάκιση. Ο Πολάνσκι δήλωσε ότι υπήρξε ερωτική συνεύρεση με την ανήλικη, όχι όμως και βιασμός. Υποστήριξε ότι η μητέρα της Samantha Geimer έστησε την κατηγορία του βιασμού με σκοπό κυρίως να αποκτήσει δημοσιότητα και να αμαυρώσει τη δημόσια εικόνα του.

Για να αποφύγει τη φυλάκιση, ο σκηνοθέτης κατέφυγε στη Γαλλία, το νομικό σύστημα της οποίας τον προστάτευε από έκδοση στις ΗΠΑ. Η κατηγορία εκκρεμεί ακόμη εναντίον του και ο ίδιος δεν σκοπεύει να επιστρέψει στις ΗΠΑ, αν και η 45χρονη πλέον Samantha Geimer έχει δηλώσει ότι τον συγχωρεί και ότι η λέξη «βιασμός» ήταν υπερβολική και πολύ βαριά για να εξηγήσει τι είχε συμβεί μεταξύ τους εκείνη τη νύχτα.

Το 1980 στρέφεται προς τη λογοτεχνία με την εξαιρετική «Τες, γλυκιά μου εξαδέλφη» όπου έχει για πρωταγωνίστρια την Ναστάζια Κίνσκι, ιδανική στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακολουθεί μια περίοδος μετριότητας. Φαίνεται να ξαναβρίσκει τη φόρμα του το 1987 με το «Frantic», ακόμη ένα σύγχρονο φιλμ νουάρ, στο οποίο πρωταγωνιστούν ο Harrison Ford και η 22χρονη Emmanuelle Seigner, η οποία έγινε σύζυγός του το 1989. Μαζί της απέκτησε δύο παιδιά.

Η μεταφορά στην οθόνη του πολυσυζητημένου, τολμηρού βιβλίου του Πασκάλ Μπρικνέρ «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα» ήταν η επόμενη ταινία του το 1992. Μετά από δύο χρόνια με το συγκλονιστικό «Ο θάνατος και η κόρη», ο Πολάνσκι ανιχνεύει τα τραύματα που άφησε στους ανθρώπους ένα δικτατορικό καθεστώς. Το 1999 σκηνοθετεί την συγκλονιστική ταινία «The ninth gate» (Η ένατη πύλη) με πρωταγωνιστές τον Τζόνι Ντεπ και την Emmanuelle Seigner.

Το 2002 έρχεται «Ο πιανίστας» που σαρώνει τα βραβεία. Ο Πολάνσκι επιστρέφει στην σκοτεινή και τραυματική παιδική του ηλικία, όταν την περίοδο της ναζιστικής κατοχής ζούσε στο γκέτο. Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του 27χρονου πιανίστα Βλάντισλαβ Σπίλμαν, του οποίου όλη η οικογένεια εξοντώθηκε στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και στο γκέτο. Βραβευμένη με τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών, η ταινία έχει ως ήρωα έναν ιδιοφυή Πολωνό πιανίστα Εβραϊκής καταγωγής, οποίος βρίσκεται έγκλειστος στο γκέτο της Βαρσοβίας. Κρύβεται στα ερείπια της πόλης και κατορθώνει να επιζήσει, χάρη σε έναν μουσικόφιλο Γερμανό αξιωματικό. Η ταινία κέρδισε 3 βραβεία Όσκαρ, αλλά ο Πολάνσκι δεν πήγε στην τελετή βράβευσης στο Hollywood, για να αποφύγει τη σύλληψη από τις αμερικανικές αρχές. Παρόλο που πριν γίνει η απονομή των Όσκαρ οι κριτικές θεωρούσαν τον «Πιανίστα» αουτσάιντερ, ο Πολάνσκι κατάφερε για άλλη μια φορά να μας εκπλήξει όλους.

906.500 ευρώ στο ταμείο του ΚΚΕ Α.Ε.

Στην εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ της 19ης Σεπτεμβρίου 2009 διαβάσαμε ένα δημοσίευμα που είχε τίτλο «1 εκατομμύριο ευρώ στο ταμείο της Περισσός ΑΕ» και περιείχε ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με το ΚΚΕ (ή αλλιώς την εμπορική επιχείρηση ΚΚΕ ΑΕ). Σύμφωνα με το συγκεκριμένο δημοσίευμα, την ώρα που η Αλέκα Παπαρήγα εξαπέλυε σφοδρή επίθεση κατά της κυβέρνησης για το άφθονο δημόσιο χρήμα που δίνεται στους μεγαλοεπιχειρημετίες και στους μεγαλοκαρχαρίες, έμπαινε στα ταμεία του ΚΚΕ η τελευταία δόση μιας δωρεάν κρατικής επιχορήγησης ύψους περίπου 1 εκατομμυρίου ευρώ προς την επιχείρηση «Τυποεκδοτική ΑΕ». Σας θυμίζουμε ότι η επιχείρηση «Τυποεκδοτική ΑΕ» (που τυπώνει μεγάλες αστικές εφημερίδες κ.α.) ανήκει στο ΚΚΕ. Η δωρεάν κρατική επιχορήγηση που έφθασε στα ταμεία του ΚΚΕ ήταν 906.500 ευρώ και δόθηκε σε 3 δόσεις.

Όλα αυτά, τα αναφέρουμε για να σταματήσει η ηγεσία του ΚΚΕ να παραπληροφορεί τους πολίτες και για να σταματήσει να λέει ότι δεν έχει στην ιδιοκτησία της καμία καπιταλιστική επιχείρηση. Σημειώνουμε επίσης ότι από αυτή την κρατική επένδυση δεν δημιουργήθηκε ούτε μία νέα θέση εργασίας. Γι’ αυτό και στη σχετική υπουργική απόφαση δεν αναφέρεται τίποτα σχετικά με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.