t.A.T.u. wallpaper – Free download

Δημοσιεύουμε ένα wallpaper που φτιάξαμε για το συγκρότημα t.A.T.u. από τη Ρωσία (Russia), το οποίο είχε κυκλοφορήσει διάφορους δίσκους την περίοδο 2001-2009. Για την ακρίβεια ήταν ένα ντουέτο, έχοντας για μέλη του τη Julia Volkova (Yulia Olegovna Volkova) και τη Lena Katina (Elena Sergeevna Katina) και παίζοντας μουσική που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ποπ (pop), ροκ (rock) και ηλεκτρονική (electronic).

Μέχρι το 2012 οι δίσκοι των TATU είχαν πουλήσει συνολικά κάτι περισσότερο από 25 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Ο πιο επιτυχημένος τους δίσκος ήταν το «200 km/h in the Wrong Lane» που κυκλοφόρησε το 2002.

Αν σας αρέσει το wallpaper, μπορείτε να κάνετε αριστερό κλικ επάνω του για να το δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος και στη συνέχεια να το κατεβάσετε (free download).

Ρόζα Σάνινα. Η σκοπεύτρια που έτρεμαν οι ναζί

Μια από τις πιο επικίνδυνες για το στρατό της Ναζιστικής Γερμανίας γυναίκες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η θρυλική Roza Shanina (Ρόζα Σάνινα) (1924-1945). Η συγκεκριμένη Ρωσίδα υπήρξε μια από τις ικανότερες σκοπεύτριες του Κόκκινου Στρατού, με αξιοθαύμαστες επιδόσεις στα πεδία των μαχών. Το παρακάτω κείμενο αποτελεί ένα μικρό φόρο τιμής σε αυτήν αλλά και στις πολυάριθμες γυναίκες που θυσιάστηκαν στον αγώνα κατά του φασισμού και του ναζισμού.

Η Ρόζα Σάνινα γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1924 στο χωριό Yedma της βορειοδυτικής Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ). Πήρε το όνομά της από την κομμουνίστρια επαναστάτρια Rosa Luxemburg, η οποία ήταν ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚ Γερμανίας. Είχε έξι αδέλφια, ενώ παράλληλα οι γονείς της μεγάλωναν και 3 ορφανά παιδιά.

Ήταν ψηλή, ξανθιά, με γαλάζια μάτια και δυναμικό χαρακτήρα. Αφού τελείωσε τη φοίτησή της στο σχολείο της περιοχής της, σε ηλικία 14 χρονών, παράκουσε τις συμβουλές των γονιών της και περπάτησε περίπου 200 χιλιόμετρα μέσα στα παγωμένα δάση για να φτάσει στον κοντινότερο σιδηροδρομικό σταθμό, που θα τη μετέφερε στην πόλη Arkhangelsk, ώστε να μπορέσει εκεί να συνεχίσει τις σπουδές της.

Δεν ήταν η μοναδική φορά που χρειάστηκε να περπατήσει τεράστιες αποστάσεις για να μορφωθεί. Αξίζει να αναφέρουμε ότι για μια περίοδο αναγκαζόταν να περπατάει καθημερινά 13 χιλιόμετρα για να πάει στο Γυμνάσιο. Παράλληλα, είχε αναλάβει να φροντίζει την άρρωστη θεία της, Agnia Borisova.

Παρά τις δυσκολίες, η νεαρή Ρόζα Σάνινα συνέχισε τις σπουδές της. Το 1938 εντάχθηκε στην Κομσομόλ (Komsomol), δηλαδή στη Νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) και στις 11 Σεπτεμβρίου 1941 άρχισε να εργάζεται ως νηπιαγωγός στο Arkhangelsk. Τα πρωινά τα πέρναγε στη δουλειά και τα βράδια στο σπίτι μελετώντας. Επίσης, της άρεσε πολύ το άθλημα του βόλεϊ (volleyball).

Εκείνη την περίοδο η νεαρή Ρόζα γνώρισε τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τις ολέθριες συνέπειές του. Είδε τη Ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ να εισβάλει στην πατρίδα της και το Arkhangelsk να βομβαρδίζεται από τα αεροπλάνα της Luftwaffe (Πολεμική Αεροπορία της Ναζιστικής Γερμανίας). Δύο αδέλφια της είχαν καταταγεί εθελοντικά στον Κόκκινο Στρατό (Red Army) και η ίδια θα ακολουθούσε το παράδειγμά τους.

Ο Δεκέμβριος του 1941 ήταν ο πιο καθοριστικός μήνας για τη ζωή της. Παίρνοντας στα χέρια της ένα γράμμα που την ενημέρωνε ότι ο 19χρονος αδελφός της, Mikhail, σκοτώθηκε στην πολιορκία του Λένινγκραντ, η 17χρονη Ρόζα αποφάσισε να καταταγεί εθελοντικά στον Κόκκινο Στρατό. Χωρίς να φοβάται για τη ζωή της, θεώρησε ύψιστο καθήκον να υπερασπιστεί την πατρίδα της από τους ναζιστές εισβολείς και να πάρει εκδίκηση για τα συνολικά τρία αδέλφια της που σκοτώθηκαν στον πόλεμο.

Άρχισε να μαθαίνει σκοποβολή σε ένα σκοπευτήριο και στις 22 Ιουνίου 1943 έγινε δεκτή στο πρόγραμμα Vsevobuch για την καθολική στρατιωτική εκπαίδευση. Της επέτρεψαν να εγγραφεί στη Γυναικεία Ακαδημία Ελευθέρων Σκοπευτών, όπου συνάντησε την Aleksandra "Sasha" Yekimova και την Kaleriya "Kalya" Petrova, οι οποίες έγιναν φίλες της. Είχε εξαιρετικά εύστοχες βολές και αποφοίτησε από την Ακαδημία με άριστα. Αν και της πρότειναν να μείνει στην Ακαδημία ως εκπαιδεύτρια, η Ρόζα προτίμησε να πάει στα πεδία των μαχών και να αποδείξει σε όλους ότι είναι μια ικανότατη ελεύθερη σκοπεύτρια (sniper) της Σοβιετικής Ένωσης. Υπολογίζεται ότι την περίοδο 1941-1945 έδρασαν συνολικά 2.484 ελεύθερες σκοπεύτριες του Κόκκινου Στρατού.

Στις 2 Απριλίου 1944 η 20χρονη Ρόζα, με το βαθμό του λοχία, εντάχθηκε στην 184^η Μεραρχία Τυφεκιοφόρων, όπου είχε δημιουργηθεί μια ξεχωριστή διμοιρία γυναικών ελεύθερων σκοπευτών. Έγινε διοικητής της διμοιρίας και τρεις μέρες αργότερα, νοτιοανατολικά του Vitebsk, η Ρόζα σκότωσε τον πρώτο Γερμανό στρατιώτη. Το επόμενο διάστημα, οι επιδόσεις της στα πεδία των μαχών ήταν τόσο υψηλές που η φήμη της άρχισε να εξαπλώνεται και εκτός Σοβιετικής Ένωσης και ο αριθμός των θυμάτων της να αυξάνεται.

Μετά τη μάχη του Στάλινγκραντ γίνεται η πρώτη Σοβιετική γυναίκα ελεύθερη σκοπευτής που της απονέμεται το στρατιωτικό μετάλλιο της τιμής. Σύμφωνα με την έκθεση του Ταγματάρχη Degtyarev, μεταξύ 6 και 11 Απριλίου 1944, η Ρόζα σκότωσε 13 στρατιώτες της Ναζιστικής Γερμανίας. Μέχρι το Μάιο του 1944, ο αριθμός των θυμάτων της είχε ανέλθει σε 17. Στις 9 Ιουνίου του 1944 το πορτραίτο της βρισκόταν στο πρωτοσέλιδο της σοβιετικής εφημερίδας «Unichtozhim Vraga». Σε ένα άρθρο για τα κατορθώματά της στην αμερικάνικη εφημερίδα «US News» το Σεπτέμβριο του 1944, της αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός «ο αόρατος τρόμος της Ανατολικής Πρωσίας» (unseen terror of East Prussia).

Συνέχισε να παλεύει στην πρώτη γραμμή και στις 26-28 Ιουνίου 1944 συμμετείχε στην εξουδετέρωση των γερμανικών στρατευμάτων κοντά στο Vitebsk και λίγο αργότερα (Ιούλιος 1944) στον αγώνα για την απελευθέρωση του Vilnius (πρωτεύουσα της Λιθουανίας). Στις 31 Αυγούστου 1944 ο αριθμός των θυμάτων της είχε ανέβει στο 42. Παράλληλα, της άρεσε να γράφει ένα πολεμικό ημερολόγιο και να στέλνει επιστολές στην οικογένειά της και στους φίλους της. Το φθινόπωρο του 1944 έγραψε στο ημερολόγιό της πόση θλίψη της προκάλεσε ο χαμός του αγαπημένου της Misha Panarin. Λίγο αργότερα (Δεκέμβριος 1944), τραυματίστηκε από εχθρικά πυρά στο δεξιό ώμο, αλλά μετά από μια σύντομη νοσηλεία, επανήλθε στην ενεργό δράση.

Ακολουθώντας τη μονάδα της στην προέλαση του «Κόκκινου Στρατού», έφθασε στις 15 Ιανουαρίου 1945 στην πόλη Eydtkuhnen της Ανατολικής Πρωσίας, όπου χρησιμοποίησε μια λευκή στρατιωτική στολή καμουφλάζ. Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων της ήταν 59, αλλά παρά τις επευφημίες και το θαυμασμό των συμπολεμιστών της, η Ρόζα Σάνινα φρόντιζε να είναι προσγειωμένη και μετριόφρων. Στις 16 Ιανουαρίου 1945 έγραψε στο πολεμικό της ημερολόγιο : «Τι έχω κάνει πραγματικά ; Τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνει ένας Σοβιετικός που υπερασπίζεται τη μητέρα πατρίδα !» και πρόσθεσε το εξής : «Η ουσία της προσωπικής μου ευτυχίας είναι να παλεύεις για την ευτυχία των άλλων». Η ομάδα στην οποία ανήκε, είχε χάσει 72 από τα 78 μέλη της, αλλά η Ρόζα δεν έδειξε να κυριεύεται από φόβο. Ήταν απόλυτα προσηλωμένη σε αυτό που θεωρούσε ότι είναι το καθήκον της.

Στις 27 Ιανουαρίου 1945 τραυματίστηκε σοβαρά στο θώρακα, στην προσπάθειά της να προστατεύσει ένα τραυματισμένο αξιωματικό. Ξεψύχησε την επόμενη μέρα, 28 Ιανουαρίου, κοντά στο κτήμα Richau, 3 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του χωριού Ilmsdorf. Ήταν μόλις 20 ετών.

Ακροδεξιές οργανώσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη (1990-2016)

Στο κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια σύντομη αναφορά στις σημαντικότερες ακροδεξιές οργανώσεις και πολιτικά κόμματα διαφόρων χωρών της Ευρώπης, καθώς και στην εγκληματική τους δράση από το 1990 μέχρι σήμερα. Πολλές από αυτές τις ακροδεξιές οργανώσεις – κόμματα υποστηρίζουν το ναζισμό και το φασισμό, αλλά φροντίζουν να μην το δηλώνουν δημόσια, έτσι ώστε να καταφέρουν να παραπλανήσουν όσο γίνεται περισσότερους ανυποψίαστους ψηφοφόρους.

Αυστρία

Aπό το 1986 και μετά, το μεγαλύτερο κόμμα της αυστριακής ακροδεξιάς είναι το "Φιλελεύθερο Kόμμα της Aυστρίας" (Freiheitliche Partei Österreichs, FPÖ), του οποίου Αρχηγός για πολλά χρόνια ήταν ο Γεργκ Xάιντερ (Jörg Haider) (1950-2008), γνωστός διεθνώς για τις φιλοναζιστικές του απόψεις. O Xάιντερ είχε επανειλημμένα εκφράσει δημόσια το θαυμασμό του για τη Ναζιστική Γερμανία του Xίτλερ. Στις βουλευτικές εκλογές της Αυστρίας τον Oκτώβριο του 1999, το FPO του Χάιντερ αναδείχθηκε δεύτερο κόμμα με ποσοστό 26,9%. Αξίζει να αναφέρουμε ότι το 2005 έγινε μια διάσπαση στο FPO, από την οποία προήλθε το ακροδεξιό BZÖ, στο οποίο πήγε ο Χάιντερ και έγινε αρχηγός του. Ο πατέρας του Χάιντερ ήταν μέλος των Ταγμάτων Εφόδου (SA) του Χίτλερ και η μητέρα του ήταν μέλος της Χιτλερικής Νεολαίας. Μετά από το αυτοκινητιστικό δυστύχημα που έκοψε το νήμα της ζωής του Χάιντερ (11-10-2008) και τις αποκαλύψεις των ΜΜΕ για την ομοφυλοφιλία του και την εξάρτησή του από το αλκοόλ, το κενό που δημιουργήθηκε έσπευσαν να το καλύψουν άλλοι ακροδεξιοί με πολιτικές φιλοδοξίες. Στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2008, το FPO βγήκε τρίτο κόμμα με 17,54 % και το BZÖ βγήκε τέταρτο κόμμα με 10,70 %. Στις Προεδρικές Εκλογές του Απριλίου του 2016, αντιμέτωποι στο Β’ Γύρο βρέθηκαν ο οικολόγος Alexander Van der Bellen και ο ακροδεξιός Norbert Gerwald Hofer του FPO. Η μάχη ήταν οριακή και ο Alexander Van der Bellen νίκησε συγκεντρώνοντας 50,35 %.

Βέλγιο

Στη Φλάνδρα (γερμανόφωνο τμήμα του Βελγίου), το ακροδεξιό "Φλαμανδικό Mπλοκ" (Vlaams Blok, VB) έπαιξε σημαντικό ρόλο για μεγάλο διάστημα (1979-2004), καθώς είχε πάρει θέση υπέρ της ανεξαρτητοποίησης της Φλάνδρας, με σκοπό την προσάρτησή της στην Oλλανδία. Aν και κοινοβουλευτικό κόμμα, διατηρούσε στενούς δεσμούς με την παρακρατική οργάνωση "Πρωτοπορία" (Voorpost), γνωστή για τις βίαιες επιθέσεις της εναντίον των μεταναστών. Πολλά από τα μέλη του "Φλαμανδικού Mπλοκ" προέρχονταν από το χώρο της φασιστικής οργάνωσης "Φλαμανδική Pιζοσπαστική Tάξη" (Vlaamse Militanten Orde), που ιδρύθηκε μεταπολεμικά από πρώην συνεργάτες των Nαζί, για να τεθεί τελικά εκτός νόμου από το βελγικό κράτος, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με την κατηγορία της παράνομης δράσης. Στις Ευρωεκλογές του 2004 το Vlaams Blok είχε συγκεντρώσει το 14,3 % των ψήφων. Την ίδια χρονιά διαλύθηκε και στη θέση του ιδρύθηκε (Νοέμβριος 2004) το ακροδεξιό ευρωσκεπτικιστικό κόμμα «Φλαμανδικό Συμφέρον» (Vlaams Belang), το οποίο στις Βουλευτικές Εκλογές του 2007 πήρε 12 %, αλλά σε αυτές του 2014 κατρακύλησε στο 3,67 %. Το Vlaams Belang επιδιώκει την απόσχιση της Φλάνδρας από το Βέλγιο και ζητάει να χορηγηθεί αμνηστία σε όσους Βέλγους έχουν συνεργαστεί με τους Ναζί.

Βρετανία

Το UKIP (Κόμμα της Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου) ιδρύθηκε το 1993 και τάσσεται υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.). Τα τελευταία χρόνια έχει ανοδική πορεία. Αρχηγός του είναι ο Νάιτζελ Φάρατζ, γνωστός για τα εχθρικά του αισθήματα απέναντι στους μετανάστες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για το θαυμασμό του προς τον Πούτιν. Στις Ευρωεκλογές του 1994 πήρε μόλις 1 % των ψήφων. Είκοσι χρόνια αργότερα, στις Ευρωεκλογές του 2014, το UKIP κατέλαβε την πρώτη θέση με 26,6 % και 24 έδρες. Ένα άλλο κόμμα, καθαρά φασιστικό, είναι το British National Party (BNP) που ιδρύθηκε το 1982 και δεν κατάφερε ποτέ να πάρει μεγάλο ποσοστό ψήφων.

Γαλλία

Στη γαλλική ακροδεξιά κυριαρχεί η παρουσία του "Eθνικού Mετώπου" (Front National, FN) υπό την ηγεσία του Jean-Marie Le Pen (1972-2011) και αργότερα της Marine Le Pen (2011-2016). Tο κόμμα του Le Pen ξάφνιασε τη Γαλλία για πρώτη φορά στις ευρωεκλογές του 1984, όταν συγκέντρωσε το 10,95 % των ψήφων κερδίζοντας 10 έδρες στο Eυρωκοινοβούλιο. Στις Προεδρικές Εκλογές του 2002 ο Λε Πεν κατάφερε να περάσει στο Β’ Γύρο, αλλά εκεί ηττήθηκε με μεγάλη διαφορά από τον Jacques Chirac. Την έκπληξη προσπάθησε να κάνει και η Marine Le Pen στις Προεδρικές Εκλογές του 2012, αλλά συγκέντρωσε 17,9 % στον Α’ Γύρο και έτσι έμεινε εκτός Β’ Γύρου. Στις Ευρωεκλογές του 2014 υπήρξε μεγάλη άνοδος, αφού το FN πήρε το 24,86 % των ψήφων, σε αντίθεση με αυτές του 2009 που είχε πάρει 6,3 %. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Jean-Marie Le Pen είναι κουμπάρος του Μάκη Βορίδη (ΕΠΕΝ, Ελληνικό Μέτωπο, ΛΑ.Ο.Σ., Νέα Δημοκρατία).

Γερμανία

Το νεοναζιστικό NPD (που είναι πολιτικός απόγονος του παλιού NSDAP του Χίτλερ) είναι καθηλωμένο σε χαμηλά εκλογικά ποσοστά και παράλληλα δεν χάνει ευκαιρία να εκδηλώνει το θαυμασμό του για το Γ’ Ράιχ, τα SS και τη ναζιστική ιδεολογία. Η ίδρυσή του έγινε το 1964 στη Δυτική Γερμανία. Πολλά από τα μέλη και τους οπαδούς του κυκλοφορούν στους δρόμους κρατώντας σημαίες με τη σβάστικα και άλλα ναζιστικά σύμβολα. Ο χιτλερικός ευρωβουλευτής του NPD Udo Voigt έχει εκφράσει δημοσίως την αλληλεγγύη του απέναντι στο Νίκο Μιχαλολιάκο και τα άλλα μέλη της Χρυσής Αυγής. Στις Ευρωεκλογές του 2014 το κόμμα συγκέντρωσε ποσοστό 1 % και 1 έδρα.

Τη δεκαετία του ’90, που τα ποσοστά του NPD στις βουλευτικές εκλογές κυμαίνονταν από 0,1 % μέχρι 0,4 %, οι διάφοροι Γερμανοί νεοναζί πραγματοποίησαν πληθώρα εγκληματικών επιθέσεων εναντίον όσων θεωρούσαν αντιπάλους τους. Το 1992 οι νεοναζί σκότωσαν τον 27χρονο αντιφασίστα Silvio Meier με πολλαπλές μαχαιριές. Μόνο το 1993 οι γερμανικές αρχές κατέγραψαν 23.000 περιστατικά ακροδεξιάς βίας. Την περίοδο 1990-1994 τουλάχιστον 80 δολοφονίες αποδόθηκαν σε νεοναζιστικές ομάδες. Οι δολοφονίες συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια. Την περίοδο 2000-2007 η νεοναζιστική οργάνωση NSU δολοφόνησε 10 ανθρώπους (οκτώ Τούρκους, μια Γερμανίδα και έναν Έλληνα). Ενάντια στη ναζιστική βαρβαρότητα δημιουργήθηκε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ένα πραγματικά σπουδαίο, μαζικό και μαχητικό αντιφασιστικό – αντιναζιστικό κίνημα (Antifa) που σταδιακά εξαπλώθηκε σε πανγερμανικό επίπεδο.

Δανία

Το 1995 ιδρύθηκε το Δανέζικο Λαϊκό Κόμμα (Dansk Folkeparti ή Danish People's Party) από την Pia Kjærsgaard, η οποία ηγήθηκε του κόμματος μέχρι το 2012, που την διαδέχτηκε στην αρχηγία ο Kristian Thulesen Dahl. Από τις εκλογές του 2001, το κόμμα υποστήριξε την κυβέρνηση που αποτελούνταν από το Φιλελεύθερο Κόμμα και το Συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα, τα οποία βρίσκονταν στην εξουσία μέχρι τις εκλογές του 2011, όπου και επικράτησαν κεντροαριστεροί σχηματισμοί. Παρόλο που δεν έλαβε μέρος στην κυβέρνηση, το κόμμα την υποστήριξε στα περισσότερα ζητήματα. Στις πρώτες βουλευτικές εκλογές που συμμετείχε, το 1998, το Δανέζικο Λαϊκό Κόμμα συγκέντρωσε το 7,4 % των ψήφων, ενώ σε αυτές που έγιναν το 2015 ανέβηκε στο 21,1 %, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση. Οι πολιτικές θέσεις του κόμματος είναι έντονα φιλοεκκλησιαστικές και φιλοβασιλικές.

Ελβετία

Το «Ελβετικό Κόμμα του Λαού» (Schweizerische Volkspartei) κατάφερε να συγκεντρώσει 29,4 % στις εθνικές εκλογές του 2015, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση. Από το 1971 που πήρε για πρώτη φορά μέρος σε εκλογές μέχρι σήμερα, το κόμμα αυτό έπαιρνε πάντα διψήφια ποσοστά, εκτός από μια φορά.

Ελλάδα

Θα αρκεστούμε στο να αναφερθούμε εν συντομία στη ναζιστική Χρυσή Αυγή και όχι σε άλλες ακροδεξιές οργανώσεις (όπως π.χ. οι Ανένταχτοι Μαίανδροι Εθνικιστές) που έχουν αρκετά μικρή απήχηση.

Αν και ιδρύθηκε τη δεκαετία του ’80 από μια μικρή ομάδα χιτλερικών με ηγέτη το Νίκο Μιχαλολιάκο, η Χρυσή Αυγή άρχισε να παρουσιάζει έντονη δραστηριότητα τη δεκαετία του ’90 και να γίνεται γνωστή σε μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Η μικροσκοπική και προσωποπαγής οργάνωση συνήθιζε κάθε χρόνο, με ειδική εκδήλωση στα γραφεία της, να τιμά την ημέρα γενεθλίων του Χίτλερ και την επέτειο ανάληψης της εξουσίας στη Γερμανία από το ναζιστικό κόμμα (NSDAP). Τη δεκαετία του ’90, στο πλευρό του Μιχαλολιάκου βρίσκονταν ορισμένα πρόσωπα άγνωστα στο ευρύ κοινό (ο «Περίανδρος», ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, ο Χάρης Κουσουμβρής και άλλοι). Το 1993 αρχίζει να κυκλοφορεί η εβδομαδιαία εφημερίδα «Χρυσή Αυγή» και το 1994 στις Ευρωεκλογές, η οργάνωση παίρνει ποσοστό 0,11 %, το οποίο διαψεύδει τις προσδοκίες των στελεχών της. Η Χρυσή Αυγή δημιουργεί τις πρώτες «ομάδες κρούσεις», οι οποίες βγαίνουν στους δρόμους και πραγματοποιούν πολλές εγκληματικές ενέργειες εναντίον διαφόρων αντιφρονούντων, απολαμβάνοντας παράλληλα ένα καθεστώς ατιμωρησίας. Τα κείμενα της οργάνωσης μιλάνε για την ανωτερότητα της Αρίας Φυλής, τη μαχητικότητα των SS, το «Μεγάλο Αρχηγό» Αδόλφο Χίτλερ, τον κομμουνιστικό εχθρό, το «πρότυπο» της Ναζιστικής Γερμανίας κ.α.  Το 1995 ο δημοσιογράφος Γιάννης Πρετεντέρης σε μια τηλεοπτική εκπομπή του με τίτλο «Τέλος εποχής» στον ΑΝΤ1 προσκαλεί όχι μόνο το φιλοναζιστή Κωνσταντίνο Πλεύρη, αλλά και σημαντικό αριθμό στελεχών της Χρυσής Αυγής (Νίκος Μιχαλολιάκος, Χρήστος Παπάς και «Περίανδρος»), η οποία τότε δεν εκπροσωπούσε ούτε το 1% του ελληνικού λαού. Στη δεκαετία του ’90 ο «Περίανδρος» (Αντώνης Ανδρουτσόπουλος) είναι το άτυπο νούμερο δύο στην ιεραρχία της Χρυσής Αυγής και απολαμβάνει το θαυμασμό πολλών μελών της, αλλά θα έρθει σε ρήξη με το Μιχαλολιάκο (υποστηρίζοντας ότι ο «Φύρερ» επιδίωκε με ύπουλες μεθόδους να τον βγάλει από τη μέση) και το 2001 θα καθαιρεθεί από μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της Χρυσής Αυγής. Είχε προηγηθεί, τον Ιούνιο του 1998, στα δικαστήρια της Ευελπίδων, η αιματηρή επίθεση διαφόρων χρυσαυγιτών (με επικεφαλής τον «Περίανδρο») εναντίον του αριστερού φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή (μέλος του ΝΑΡ) και άλλων δύο ατόμων. Ο Δημήτρης Κουσουρής μεταφέρθηκε στην εντατική με βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, ενώ ο «Περίανδρος» απέφυγε τη σύλληψη παραμένοντας φυγόδικος για πολλά χρόνια. Το 1998 η Χρυσή Αυγή θα αρχίσει να εκδίδει το περιοδικό «Αντεπίθεση», σε μια προσπάθεια να απευθυνθεί στο κομμάτι της νεολαίας. Στις Ευρωεκλογές του 1999 η Χρυσή Αυγή συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο «Πρώτη Γραμμή», μαζί με τον ακροδεξιό φιλοναζιστή Κωνσταντίνο Πλεύρη (ο οποίος αργότερα πολιτεύτηκε με το ακροδεξιό ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη). Συγκεντρώνει το 0,75 % των ψήφων, ποσοστό που επίσης δεν ικανοποιεί τα στελέχη της.

Τη δεκαετία του 2000, η Χρυσή Αυγή επεκτείνει τη δράση της σε περισσότερες περιοχές και πολλαπλασιάζει τις βίαιες ενέργειές της εναντίον όσων θεωρεί αντιπάλους της. Το 2000 η Χρυσή Αυγή ιδρύει το σύνδεσμο οπαδών «Γαλάζια Στρατιά», με σκοπό να αλιεύσει άτομα από το χώρο των ποδοσφαιρικών γηπέδων. Πέπλο μυστηρίου καλύπτει το συμβάν με τους πυροβολισμούς στην οδό Σολωμού. Το Νοέμβριο του 2005 ορισμένοι αντιεξουσιαστές είχαν περικυκλώσει τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη συγκεκριμένη οδό και υπήρξε ένταση. Ένας από τους χρυσαυγίτες που ήταν στα γραφεία, πυροβόλησε με κοντόκανη καραμπίνα, αλλά όταν η αστυνομία έφθασε στο σημείο (κατόπιν εορτής), το όπλο δεν βρέθηκε ποτέ. Βρέθηκαν μόνο 6 βόμβες μολότοφ, αλλά η καραμπίνα είχε εξαφανιστεί. 

Από το 2009 και μετά, αυξάνονται σημαντικά οι επιθέσεις των Ταγμάτων Εφόδου της Χρυσής Αυγής εναντίον μεταναστών και αριστερών πολιτών σε διάφορες περιοχές της Αθήνας.

Ο φυγόδικος «Περίανδρος» θα παρουσιαστεί στις αρχές στις 13 Σεπτεμβρίου 2005, δηλαδή 7 ολόκληρα χρόνια μετά την αιματηρή επίθεση (εξαιτίας της οποίας παραλίγο να χάσει τη ζωή του ο Δημήτρης Κουσουρής) και το Σεπτέμβριο του 2006 θα καταδικαστεί ομόφωνα σε 21 χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή. Το Μάρτιο του 2009 δικάστηκε σε δεύτερο βαθμό και η ποινή του μειώθηκε στα 12 χρόνια. Τελικά, το 2010 αποφυλακίστηκε. Την ίδια χρονιά, στις Δημοτικές Εκλογές που έγιναν, η Χρυσή Αυγή καταφέρνει για πρώτη φορά να κερδίσει μια έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων.

Και τώρα λίγα λόγια για τον ηγέτη («φύρερ») της οργάνωσης. Ο Νίκος Μιχαλολιάκος ιδρυτής και Γενικός Γραμματέας της Χρυσής Αυγής, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957 και είναι γιος του Γεωργίου Μιχαλολιάκου, ο οποίος ήταν Ταγματασφαλίτης (δηλαδή συνεργάτης των Γερμανών κατακτητών) στη Λακωνία. Ο δημιουργός της Χρυσής Αυγής δηλώνει μαθηματικός, χωρίς να έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του. Με λίγα λόγια είναι ανεπάγγελτος και ταυτόχρονα είναι κάτοχος (μαζί με τη γυναίκα του) μιας πολύ μεγάλης περιουσίας, την οποία θα ζήλευαν πολλοί πολιτικοί του αντίπαλοι. Κάτι άλλο αξιοπρόσεκτο είναι το πώς καταφέρνει και κυκλοφορεί εδώ και δεκαετίες η εφημερίδα της Χρυσής Αυγής, η οποία είναι ζημιογόνα όπως όλες σχεδόν οι εφημερίδες. Ένα άλλο ενδιαφέρον θέμα είναι το ποινικό μητρώο του Νίκου Μιχαλολιάκου, το οποίο είναι βεβαρημένο. Η πρώτη σύλληψή του είναι το 1976, κατά τη διάρκεια των επεισοδίων που έγιναν στην κηδεία του βασανιστή Μάλλιου. Τον Ιούλιο του 1978 συλλαμβάνεται ως μέλος ακροδεξιάς τρομοκρατικής οργάνωσης που έβαζε βόμβες. Τον Ιανουάριο του 1979 καταδικάζεται για κατοχή όπλων και εκρηκτικών σε φυλάκιση 13 μηνών, αλλά αποφυλακίζεται τον Αύγουστο του 1979, έχοντας εκτίσει μόνο ένα μέρος της ποινής του. Κατά τη διάρκεια της σύντομης παραμονής του στις φυλακές, είχε τη δυνατότητα να γνωρίσει από κοντά τους χουντικούς πραξικοπηματίες. Λίγο αργότερα, το 1982 ανοίγει στα Εξάρχεια το πρώτο γραφείο της Χρυσής Αυγής και το Σεπτέμβριο του 1984, με εντολή του δικτάτορα Παπαδόπουλου, γίνεται αρχηγός της Νεολαίας της ΕΠΕΝ.

Στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2012 η Χρυσή Αυγή μπήκε για πρώτη φορά στη βουλή με ποσοστό 6,97 % και 21 έδρες. Στην εκλογική άνοδο της Χρυσής Αυγής έπαιξε ρόλο όχι μόνο η βαθιά οικονομική ύφεση, αλλά και η υπερπροβολή της, το 2012, από πολλά ΜΜΕ, κυρίως τηλεοπτικά κανάλια, τα οποία με μεγάλη προθυμία αποφάσισαν να της προσφέρουν βήμα (με αποκορύφωμα τις πολυάριθμες τηλεοπτικές εμφανίσεις των Μιχαλολιάκου, Κασιδιάρη, Παππά, Παναγιώταρου εκείνη τη χρονιά).

Στη φάση της βαθιάς κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, η Χρυσή Αυγή βρήκε το κατάλληλο έδαφος για να πατήσει γερά στα πόδια της και να αυξήσει τα εκλογικά ποσοστά της. Παράλληλα, εκμεταλλεύτηκε τη δυσπιστία των περισσότερων πολιτών προς τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, αλλά και την άγνοια διαφόρων ανθρώπων σχετικά με τους πραγματικούς σκοπούς της και την πραγματική της ιδεολογία. Οι μάσκες έπεσαν όταν η Χρυσή Αυγή πραγματοποίησε τις πρώτες δολοφονίες αντιφρονούντων. Η δολοφονία του 27χρονου Λουκμάν με 7 μαχαιριές (Ιανουάριος 2013), η δολοφονία του Φύσσα με 3 μαχαιριές (Σεπτέμβριος 2013) και τα δημοσιεύματα για πολλές άλλες εγκληματικές ενέργειες διαφόρων μελών της Χρυσής Αυγής ανέκοψαν την ανοδική της πορεία και αποκάλυψαν το πραγματικό και αποκρουστικό πρόσωπο του νεοναζισμού.

Ιταλία

Η ακροδεξιά Lega Nord (Λίγκα του Βορρά) επιδιώκει την απόσχιση της Βόρειας Ιταλίας (την οποία αποκαλεί Παδανία) από την υπόλοιπη Ιταλία. Στις γενικές εκλογές του 1996 με αρχηγό τον Umberto Bossi πήρε το καλύτερό της ποσοστό : 10,1 %.  Στις εκλογές που έγιναν το 2013 έπεσε στο 4,1 %. Σχετικά με η φασιστική βία αξίζει να αναφέρουμε ότι το Μάιο του 2008 ο 29χρονος Nicola Tommasoli έπεσε θύμα επίθεσης από μια ομάδα νεοφασιστών και έχασε τη ζωή του. Το Δεκέμβριο του 2011 ο ακροδεξιός Gianluca Casseri πυροβόλησε και σκότωσε δύο αλλοδαπούς.

Λετονία

Η National Alliance ιδρύθηκε το 2010. Η πορεία της στις βουλευτικές εκλογές είναι ανοδική. Από το 7,8 % που πήρε το 2010, ανέβηκε στο 16,6 % το 2014.

Λιθουανία

Το εθνικό-λαϊκιστικό κόμμα «Τάξη και Δικαιοσύνη» (Tvarka ir teisingumas, TT) που ιδρύθηκε το 2002, με επικεφαλής τον Rolandas Paksas κέρδισε την προεδρία το 2003 και πήρε ποσοστό 12,7% στις βουλευτικές εκλογές του 2008, αλλά στις αντίστοιχες του 2012 έπεσε στο 7,31 %.

Νορβηγία

Το Progress Party ιδρύθηκε το 1973. Το 2014 έφθασε να έχει 16.342 μέλη. Στις βουλευτικές εκλογές του 2009 σημείωσε την καλύτερή του επίδοση (ποσοστό 22,9 %), αλλά σε αυτές του 2013 έπεσε στο 16,3 %. Μέλος του Progress Party υπήρξε ο στυγερός ναζιστής εγκληματίας Αντερς Μπρέιβικ (Anders Behring Breivik) που το 2011 δολοφόνησε 77 νέους σε κατασκήνωση του Εργατικού Κόμματος.

Ουκρανία

Το νεοναζιστικό κόμμα Svoboda ιδρύθηκε το 1991. Στις βουλευτικές εκλογές του 2012 εκτινάχθηκε στο 10,45 %, αλλά σύντομα έχασε έδαφος και σε αυτές που έγιναν το 2014 έπεσε στο 4,71 %. Τα τελευταία χρόνια, διάφοροι Ουκρανοί νεοναζί έχουν διαπράξει πολλά και φρικιαστικά εγκλήματα, για τα οποία δεν αναφέρουν τίποτα τα διεθνή ΜΜΕ.

Ολλανδία

Το 2005 ιδρύθηκε το ακροδεξιό Partij voor de Vrijheid (PVV) (Party for Freedom), από τον Geert Wilders που έχει εκδηλώσει δημοσίως το μίσος του προς όσους ανήκουν σε εθνικές μειονότητες. Στις βουλευτικές εκλογές του 2006, το PVV ξεκίνησε την πορεία του με ποσοστό 5,9 %, ανεβαίνοντας στο 15,5 % το 2010 και πέφτοντας στο 10,1 % το 2012.

Ουγγαρία

Το ακροδεξιό ρατσιστικό φιλοναζιστικό Jobbik ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 2003, αλλά κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να γιγαντωθεί. Για ένα διάστημα διέθετε μια παραστρατιωτική οργάνωση με το όνομα «Magyar Gárda» (Hungarian Guard Movement). Από το 2,2 % που πήρε στις Βουλευτικές Εκλογές του 2006, το Jobbik εκτινάχθηκε στο 16,67% (και 47 έδρες) το 2010 και στο 20,22 % (και 23 έδρες) το 2014. Κατάφερε να εκμεταλλευτεί την αγανάκτηση που ένιωσε η πλειοψηφία των πολιτών από τις οδυνηρές συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, έδειξε έντονη επιθετικότητα απέναντι σε άτομα που ανήκουν σε διάφορες εθνικές μειονότητες και εκμεταλλεύτηκε την ολοένα και αυξανόμενη δυσπιστία των πολιτών απέναντι στα παλιά πολιτικά κόμματα και την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.). Αν κάποιος ψάξει προσεκτικά την ιστορία του Jobbik και το βιογραφικό των στελεχών του, θα διαπιστώσει ότι η σχέση του συγκεκριμένου ακροδεξιού κόμματος με το ναζισμό είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Το 2009 το Jobbik  είχε συμμετάσχει στη δημιουργία της Συμμαχίας Ευρωπαϊκών Εθνικών Κινημάτων (AENM), με ιδρυτικά μέλη  το ακροδεξιό «Εθνικό Μέτωπο» της Γαλλίας (Λε Πεν), το νεοφασιστικό  Βρετανικό Εθνικό Κόμμα ,το νεοφασιστικό Movimento Sociale Fiamma Tricolore, (MS-FT), της Ιταλίας, το Εθνικό Μέτωπο του  Βελγίου και το νεοναζιστικό Svoboda της Ουκρανίας. Γνώστες επίσης είναι και οι σχέσεις του Jobbik με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σχέσεις αλληλοεκτίμησης. Το 2013 ένα μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος έκανε τα αποκαλυπτήρια μιας προτομής του Miklós Horthy. Ο Horthy ήταν θαυμαστής του Χίτλερ, αντισημίτης, σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας και επικεφαλής ενός φασιστικού καθεστώτος. Το Jobbik βέβαια δεν θαυμάζει μόνο τον Horthy, αλλά και την ακροδεξιά τρομοκρατική οργάνωση «Γκρίζοι Λύκοι» της Τουρκίας καθώς και την παλιά ουγγρική ναζιστική οργάνωση «Σταυρωτά Βέλη», η οποία συμμετείχε ενεργά στο Ολοκαύτωμα.

Σλοβακία

Το εθνικιστικό Slovak National Party ιδρύθηκε το Δεκέμβριο του 1989 και στις βουλευτικές εκλογές του επόμενου έτους πέτυχε την καλύτερή του επίδοση (τρίτη θέση με ποσοστό 13,94 %). Για να ξαναπάρει διψήφιο ποσοστό χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια (11,7 % τον Ιούνιο του 2006). Στις βουλευτικές εκλογές του 2016 συγκέντρωσε 8,64 %. O Ján Slota, ηγέτης του κόμματος την περίοδο 1994-1999 και θαυμαστής του ναζιστή δωσίλογου Jozef Tiso, είναι γνωστός για την εξάρτησή του από το αλκοόλ και για τις φωτογραφίες από τα μεθύσια του.

Σουηδία

Στη Σουηδία το ακροδεξιό ευρωσκεπτικιστικό κόμμα Sverigedemokraterna κατάφερε μετά από πάρα πολλά χρόνια να αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά του και να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Από το 1988 που ιδρύθηκε μέχρι το 2006, το Sverigedemokraterna έπαιρνε συνεχώς ποσοστά μικρότερά του 2 %, με αποτέλεσμα να μένει εκτός Βουλής. Στις Βουλευτικές Εκλογές του 2006 ανέβηκε στο 2,9 %, ενώ σε αυτές του 2010 έκανε τη μεγάλη έκπληξη συγκεντρώνοντας 5,7 % και 2 έδρες. Η ανοδική πορεία συνεχίστηκε και στις Βουλευτικές Εκλογές του 2014 εκτινάχθηκε στο 12,9 %, κερδίζοντας 49 έδρες. Στις Ευρωεκλογές του 2014 συγκέντρωσε το 9,67 % των ψήφων και κέρδισε 2 έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο. Αρχηγός του κόμματος είναι από το 2005 ο Jimmie Akesson, ο οποίος χρησιμοποιεί συχνά μια ξενοφοβική ρητορική. Στις αρχές του 2011 το κόμμα είχε συνολικά 5.846 μέλη, ενώ το Φεβρουάριο του 2016 έφθασε τα 24.291 μέλη.

Τσεχία

To Workers' Party of Social Justice ήταν το μεγαλύτερο ναζιστικό κόμμα της Τσεχίας για μεγάλο διάστημα, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να πάρει σημαντικό ποσοστό ψήφων. Ιδρύθηκε το 2003 και διαλύθηκε το 2010. Στις Ευρωεκλογές του 2009 πήρε 1,07 %. Αξίζει να αναφέρουμε ότι τον Ιανουάριο του 2008 οι νεοναζί δολοφόνησαν τον νεαρό αντιφασίστα Jan Kucera μαχαιρώνοντάς τον. Το 2012 οι νεοναζί δολοφόνησαν τον Τσέχο δικαστή Miloslav Studnicka. Ο Studnicka που ήταν γνωστός ως ο «δικαστής των νεοναζί», αφού σε δίκη που έγινε το 2010 στην Οστράβα καταδίκασε τέσσερις νεοναζί σε 20 χρόνια φυλάκιση, με την κατηγορία «απόπειρα φόνου με  ρατσιστικά κίνητρα», βρέθηκε νεκρός με κομμένο τον λαιμό του και με πολλά χτυπήματα σε διάφορα σημεία του σώματός του.

Φινλανδία

Στις βουλευτικές εκλογές του 2015 το κόμμα Finns Party (που ιδρύθηκε το 1995) πήρε τη δεύτερη θέση με ποσοστό 17,7 %.

Anathema wallpapers – Free download

Δημοσιεύουμε ένα wallpaper που φτιάξαμε για το συγκρότημα Anathema  από τη Μεγάλη Βρετανία (Great Britain), το οποίο έχει κυκλοφορήσει πολλούς αξιόλογους δίσκους στο χώρο της ροκ (rock) και μέταλ (metal) μουσικής. Το συγκεκριμένο συγκρότημα ιδρύθηκε το 1990 στο Liverpool και γνώρισε μεγάλες επιτυχίες κυρίως τη δεκαετία του ’90. Τα ιδρυτικά μέλη των Anathema είναι ο Daniel Cavanagh , ο Vincent Cavanagh, ο Darren White, ο Jamie Cavanagh και ο John Douglas.

Αν σας αρέσει το wallpaper, μπορείτε να κάνετε αριστερό κλικ επάνω του για να το δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος και στη συνέχεια να το κατεβάσετε (free download).

100 Greatest Hard Rock Artists

(compiled by VH1 in 2000)

Σας παραθέτουμε μια λίστα με τους 100 μεγαλύτερους καλλιτέχνες και συγκροτήματα της hard rock μουσικής, σύμφωνα με το αμερικάνικο τηλεοπτικό δίκτυο VH1.

http://www.rockonthenet.com/archive/2000/vh1hardrock.htm

VH1: 100 Greatest Hard Rock Artists

1          Led Zeppelin

2          Black Sabbath         

3          Jimi Hendrix 

4          AC/DC          

5          Metallica       

6          Nirvana         

7          Van Halen    

8          The Who       

9          Guns n' Roses        

10        KISS  

11        Aerosmith     

12        Sex Pistols   

13        Queen           

14        Soundgarden          

15        Pink Floyd    

16        Cream           

17        Ramones      

18        Ozzy Osbourne       

19        The Clash    

20        Alice Cooper

21        Pearl Jam     

22        Deep Purple

23        Judas Priest 

24        Iron Maiden  

25        Cheap Trick 

26        Motörhead    

27        Iggy Pop       

28        Rush 

29        Mötley Crüe 

30        Red Hot Chili Peppers       

31        Def Leppard 

32        The Doors    

33        Rage Against the Machine           

34        Alice in Chains       

35        Jane's Addiction     

36        Frank Zappa

37        Yardbirds      

38        MC5   

39        Crazy Horse 

40        Stone Temple Pilots           

41        Ted Nugent  

42        The Kinks     

43        Nine Inch Nails       

44        ZZ Top          

45        Pantera         

46        Scorpions     

47        Rollins Band

48        Janis Joplin 

49        The Smashing Pumpkins 

50        Slayer

51        Thin Lizzy     

52        Faith No More          

53        Korn  

54        Sonic Youth 

55        Blue Öyster Cult      

56        White Zombie          

57        Heart 

58        Anthrax         

59        Bad Company         

60        New York Dolls       

61        Jethro Tull    

62        Ministry         

63        Boston          

64        Steppenwolf

65        The Cult        

66        Joan Jett       

67        The Rolling Stones

68        Hüsker Dü    

69        Megadeth     

70        Living Colour           

71        Lynyrd Skynyrd       

72        Foo Fighters

73        Twisted Sister          

74        Pat Benatar  

75        Spınal Tap    

76        Bon Jovi       

77        Hole   

78        Marilyn Manson      

79        Ratt    

80        Green Day    

81        Pixies

82        Queensrÿche           

83        King's X        

84        UFO   

85        Whitesnake  

86        Foreigner      

87        King Crimson          

88        Tool   

89        Lita Ford       

90        Rainbow       

91        Misfits

92        The Black Crowes  

93        Lenny Kravitz          

94        Yes    

95        Fugazi           

96        Meat Loaf     

97        Primus          

98        Mountain      

99        Bad Brains   

100     Quiet Riot

Αντόνιο Βιβάλντι (σύντομη βιογραφία)

O Antonio Lucio Vivaldi (4 Μαρτίου 1678 – 28 Ιουλίου 1741), γνωστός και με το προσωνύμιο il Prete Rosso (= ο κόκκινος παπάς) λόγω του χρώματος των μαλλιών του, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους κλασικούς συνθέτες και βιολιστές. Έγινε διάσημος κυρίως για τα κοντσέρτα του, ανάμεσα στα οποία είναι και «οι Τέσσερις Εποχές», ενώ έγραψε και περισσότερες από 40 όπερες.

Ο διάσημος Ιταλός συνθέτης γεννήθηκε στη Βενετία το 1678, τη μέρα που ένας ισχυρός σεισμός τρόμαξε την πόλη των νερών. Βαφτίστηκε αμέσως μετά τη γέννησή του από τη μαία που τον ξεγέννησε. Πάντως, η επίσημη βάπτισή του δεν έγινε παρά μόνο δύο μήνες αργότερα, καθυστέρηση που θα μπορούσε να αποδοθεί σε προβλήματα υγείας του βρέφους. Ο νεαρός ακολούθησε το δρόμο του πατέρα του Giovanni Battista Vivaldi που εργαζόταν σαν βιολιστής στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου. Από αυτόν άρχισε να μαθαίνει το βιολί. Σιγά σιγά κατάφερε να παίζει βιολί και να γράφει μουσική μέσα σε μια Βενετία που αναζητούσε μουσική επένδυση τόσο για τις θρησκευτικές όσο και για τις κοσμικές της δραστηριότητες.

Ο Βιβάλντι αποφάσισε να ακολουθήσει ιερατικό βίο. Όμως, λίγο μετά από τη χειροτονία του, ένα ιατρικό πρόβλημα εμφανίζεται και πάλι για να στρέψει αλλού την πορεία της ζωής του. Ο 25χρονος Βιβάλντι ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να ψάλλει τη λειτουργία επειδή βασανίζεται από μια strettezza di petto, μια συσφικτική ενόχληση στο στήθος. Η κοινωνία της Βενετίας δεν θα τον ακούσει ποτέ να ψέλνει.

Ο ταλαντούχος συνθέτης θα συνεχίσει να ταλαιπωρείται από μια «εσωτερική φωτιά», όπως γράφουν οι βιογράφοι του, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Μάλιστα, θα αφήσει την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 63 ετών, στη Βιέννη.

Οι συνθήκες του θανάτου του δεν ήταν ίσως άσχετες με το πρόβλημα υγείας του. Στα 1740, η μόδα είχε αλλάξει στη Βενετία. Διάσημος, αλλά με πολλά οικονομικά προβλήματα, ο Vivaldi στρέφεται στις αυλές των Ευρωπαίων βασιλιάδων. Το 1717 προσλαμβάνεται στην αυλή του πρίγκιπα Φιλίππου, κυβερνήτη της πόλης Μάντοβα. Η γαμήλια καντάτα του Gloria e Imeneo (RV 687) γράφτηκε για τους γάμους του Λουδοβίκου 15ου και η καντάτα La Cetra ήταν αφιερωμένη στον Αυτοκράτορα Κάρολο 6ο που είχε συναντήσει στην Τεργέστη, στα 1728. Ο Κάρολος θαύμαζε τη μουσική του Βιβάλντι.

Στη Μάντοβα γνώρισε την τραγουδίστρια Anna Giraud, η οποία αποφάσισε να πάει να ζήσει μαζί του. Ο ίδιος ο συνθέτης, που το 1720 επέστρεψε στη Βενετία, ισχυριζόταν ότι η κοπέλα αυτή δεν ήταν τίποτα περισσότερο από οικονόμος του σπιτιού του και καλή φίλη, όπως άλλωστε και η αδελφή της, Paolina Giraud, η οποία επίσης μοιραζόταν το σπίτι του. Ο Βιβάλντι έμεινε μαζί με την Anna Giraud (η οποία πέθανε το 1750) μέχρι το τέλος της ζωής του.

Στο συνθέτη δόθηκε ο τίτλος του ιππότη και μια πρόσκληση για τη Βιέννη. Ο Vivaldi φτάνει στη Βιέννη το Μάιο του 1740 αναζητώντας μια καινούργια Βενετία. Όμως, σχεδόν τέσσερις μήνες μετά την άφιξή του, ο Κάρολος (Charles VI) πεθαίνει από τροφική δηλητηρίαση, χωρίς να αφήσει διάδοχο. Ο συνθέτης βλέπει την πύλη της αυτοκρατορικής αυλής να κλείνει γι’ αυτόν. Η νέα αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία έχει άλλες προτεραιότητες.

Όπως αρκετοί συνθέτες της εποχής, έτσι και ο Βιβάλντι πέρασε τα τελευταία του χρόνια με πολλές οικονομικές δυσκολίες. Οι συνθέσεις του δεν τύγχαναν της ίδιας εκτίμησης όπως κάποτε στη Βενετία. Τα μεταβαλλόμενα μουσικά γούστα του κοινού γρήγορα κατέστησαν τις συνθέσεις του εκτός εποχής. Έτσι, ο συνθέτης αναγκάστηκε να πουλήσει μεγάλο αριθμό των χειρογράφων του σε εξευτελιστικές τιμές προκειμένου να χρηματοδοτήσει το ταξίδι του στη Βιέννη το 1740.

Η ψυχική του φόρτιση είναι μεγάλη, αρκετή ίσως για να πυροδοτήσει την «εσωτερική φωτιά» που θα του πάρει τη ζωή κατά τη διάρκεια της νύχτας της 27^ης προς 28^η Ιουλίου 1741, σε ένα νοικιασμένο σπίτι, στη γειτονιά του Karntner Tortheater. O Formichetti αναφέρει ότι «ο θάνατος του συνθέτη επήλθε κατά τη διάρκεια της νύχτας, αλλά κατεγράφη στα αρχεία της ενορίας του Αγίου Στεφάνου την επομένη το πρωί»

Ο Βιβάλντι πέθανε φτωχός σε ηλικία 63 ετών. Την 28^η Ιουλίου 1741 τάφηκε σε έναν απλό τάφο στο νεκροταφείο του νοσοκομείου της Βιέννης. Η κηδεία του μεγάλου συνθέτη έλαβε χώρα στον καθεδρικό ναό του Αγίου Στέφανου όπου ο νεαρός Χάυντν συμμετείχε στην παιδική χορωδία του ναού. Το σπίτι όπου ζούσε ο συνθέτης στη Βιέννη κατεδαφίστηκε.

Η νόσος του Βενετσιάνου μουσικού έμεινε ιατρικά αδιάγνωστη, μια σποραδική αναφορά που εμφανίζεται με τη γέννησή του και επανέρχεται σε σημαντικές στιγμές του βίου του. Πρόκειται για μια νόσο που ενώ επηρέασε τη ζωή του και τον οδήγησε στο θάνατο, δεν επηρέασε το έργο του, αλλά και τις ποικίλες και σωματικά επίπονες μετακινήσεις του στην Ευρώπη. Ο Βιβάλντι έγραφε με χειμαρρώδη ρυθμό: στην τριετία 1725-1728 συνέθεσε οκτώ όπερες, οι οποίες ανέβηκαν σε Βενετία και Φλωρεντία. Ο Abbot Conti γράφει «Σε λιγότερο από τρεις μήνες, ο Vivaldi συνέθεσε τρεις όπερες». Κατά την ίδια περίοδο, ο συνθέτης συνέθεσε και δημοσίευσε τις παρτιτούρες πολλών κονσέρτων. Στα 1725, δημοσιεύτηκε το Il Cimento dell' Armοnia e dell'invenzione, οpus 8, στο Άμστερνταμ. Επρόκειτο για συλλογή δώδεκα προγραμματικών κονσέρτων, όπως «Οι τέσσερεις εποχές» (που γράφτηκαν γύρω στο 1722-1724), «Καταιγίδα στη θάλασσα», «Τέρψη», «Το Κυνήγι».

Έγραψε συνολικά περισσότερα από 500 κονσέρτα, 73 σονάτες, 46 όπερες, συμφωνίες και πολλές σελίδες θρησκευτικής μουσικής. Ταξίδεψε σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, συνήθως με τη συνοδεία του πατέρα του, παντού όπου ανθούσε το λυρικό θέατρο: Ρώμη, Μιλάνο, Φερράρα, Πράγα, Άμστερνταμ. Αναμίχθηκε ενεργά στην έκδοση και στο ανέβασμα πολλών έργων του, δίδαξε βιολί στο Pio Ospedale della Pietà, ένα από τα τέσσερα ορφανοτροφεία της Βενετίας και συναναστράφηκε με σημαντικούς καλλιτέχνες και ηγεμόνες της εποχής του.

Φαίνεται ότι τα προβλήματα της υγείας του έμειναν καλά κρυμμένα από τις συναναστροφές του, αλλά χρησιμοποιήθηκαν από τον ίδιο για να αποφύγει τα ενοχλητικά καθήκοντα της ιεροσύνης. Η αναπνευστική πάθηση που δεν επέτρεπε στο Vivaldi να ψάλλει τη θεία λειτουργία, ίσως επηρέασε το σύνθετη (στο βαθμό που της αναλογεί) στο καλλιτεχνικό του έργο. Επέλεξε σαν κύρια μουσική φόρμα το κονσέρτο, όπου ανέπτυξε τη δραματική αντιπαράθεση ανάμεσα στο εγώ και στην ομάδα, στο σολίστα και στην υπόλοιπη ορχήστρα. Οι δύο αντιπαρατιθέμενες ορχηστρικές δυνάμεις, τα μαζικά tutti και ο μοναχικός, αλλά μαχόμενος solist, εμφανίζονται σαν η θεωρητική σύνοψη της εσωτερικής ισορροπίας του συνθέτη.

Ευθυγραμμιζόμενος με την ορχήστρα ή αγνοώντας την, συγκρουόμενος μαζί της ή προσπαθώντας να την σαγηνεύσει, συναινετικός ή επαναστάτης, ο solist του Vivaldi αποτελεί μια διαρκή ενσάρκωση της μάχης του ατόμου εναντίον της ομάδας, από την οποία το άτομο επιθυμεί να δραπετεύσει ή στην οποία επιθυμεί να διεισδύσει, να την κατακτήσει και να κυριαρχήσει.

Ο Vivaldi εξερεύνησε μεθοδικά κι επίμονα στα κονσέρτα του κάθε δυνατότητα και κάθε όργανο. Ασφαλώς, ευνόησε το βιολί (221 κονσέρτα για solo βιολί και ορχήστρα), αλλά ενδιαφέρθηκε επίσης για πολλά άλλα όργανα, όπως το recorder, το φλάουτο, το piccolo, το κλαρινέτο, το όμποε, το bassoon, την τρομπέτα, τη viola d'amore και το μαντολίνο.

Μετά τους ναπολεόντειους πολέμους, φάνηκε ότι το μεγαλύτερο μέρος των έργων του είχε χαθεί οριστικά. Ωστόσο, το φθινόπωρο του 1926, μετά από μια μεθοδική έρευνα, βρέθηκαν 14 φάκελοι με έργα του συνθέτη στη βιβλιοθήκη ενός μοναστηριού του Piemonte, στη Βόρεια Ιταλία. Έλειπαν όμως αρκετές σελίδες. Η έρευνα συνεχίστηκε. Τον Οκτώβριο του 1930, οι σελίδες αυτές βρέθηκαν στο αρχείο του δούκα Durazzo. Είχαν αγοραστεί από τους προγόνους του τον 18ο αιώνα.