Στο κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια
σύντομη αναφορά στις σημαντικότερες ακροδεξιές οργανώσεις και πολιτικά κόμματα
διαφόρων χωρών της Ευρώπης, καθώς και στην εγκληματική τους δράση από το 1990
μέχρι σήμερα. Πολλές από αυτές τις ακροδεξιές οργανώσεις – κόμματα υποστηρίζουν
το ναζισμό και το φασισμό, αλλά φροντίζουν να μην το δηλώνουν δημόσια, έτσι
ώστε να καταφέρουν να παραπλανήσουν όσο γίνεται περισσότερους ανυποψίαστους
ψηφοφόρους.
Αυστρία
Aπό το 1986 και μετά, το μεγαλύτερο κόμμα της αυστριακής
ακροδεξιάς είναι το "Φιλελεύθερο Kόμμα της Aυστρίας" (Freiheitliche
Partei Österreichs, FPÖ), του οποίου Αρχηγός για πολλά χρόνια ήταν ο Γεργκ
Xάιντερ (Jörg Haider) (1950-2008), γνωστός διεθνώς για τις φιλοναζιστικές του
απόψεις. O Xάιντερ είχε επανειλημμένα εκφράσει δημόσια το θαυμασμό του για τη
Ναζιστική Γερμανία του Xίτλερ. Στις βουλευτικές εκλογές της Αυστρίας τον Oκτώβριο
του 1999, το FPO
του
Χάιντερ αναδείχθηκε δεύτερο κόμμα με ποσοστό 26,9%. Αξίζει να αναφέρουμε ότι το
2005 έγινε μια διάσπαση στο FPO, από
την οποία προήλθε το ακροδεξιό BZÖ, στο οποίο πήγε ο Χάιντερ και έγινε αρχηγός
του. Ο πατέρας του Χάιντερ ήταν μέλος των Ταγμάτων Εφόδου (SA) του Χίτλερ και η μητέρα του ήταν μέλος
της Χιτλερικής Νεολαίας. Μετά από το αυτοκινητιστικό δυστύχημα που έκοψε το
νήμα της ζωής του Χάιντερ (11-10-2008) και τις αποκαλύψεις των ΜΜΕ για την
ομοφυλοφιλία του και την εξάρτησή του από το αλκοόλ, το κενό που δημιουργήθηκε
έσπευσαν να το καλύψουν άλλοι ακροδεξιοί με πολιτικές φιλοδοξίες. Στις
βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2008, το FPO βγήκε
τρίτο κόμμα με 17,54 % και το BZÖ βγήκε τέταρτο κόμμα με 10,70 %. Στις
Προεδρικές Εκλογές του Απριλίου του 2016, αντιμέτωποι στο Β’ Γύρο βρέθηκαν ο οικολόγος
Alexander Van der Bellen και ο ακροδεξιός Norbert Gerwald Hofer του FPO. Η μάχη ήταν οριακή και ο Alexander Van
der Bellen νίκησε συγκεντρώνοντας 50,35 %.
Βέλγιο
Στη Φλάνδρα (γερμανόφωνο τμήμα του Βελγίου), το ακροδεξιό "Φλαμανδικό
Mπλοκ" (Vlaams Blok, VB) έπαιξε σημαντικό ρόλο για μεγάλο διάστημα
(1979-2004), καθώς είχε πάρει θέση υπέρ της ανεξαρτητοποίησης της Φλάνδρας, με σκοπό
την προσάρτησή της στην Oλλανδία. Aν και κοινοβουλευτικό κόμμα, διατηρούσε
στενούς δεσμούς με την παρακρατική οργάνωση "Πρωτοπορία" (Voorpost),
γνωστή για τις βίαιες επιθέσεις της εναντίον των μεταναστών. Πολλά από τα μέλη
του "Φλαμανδικού Mπλοκ" προέρχονταν από το χώρο της φασιστικής
οργάνωσης "Φλαμανδική Pιζοσπαστική Tάξη" (Vlaamse Militanten Orde),
που ιδρύθηκε μεταπολεμικά από πρώην συνεργάτες των Nαζί, για να τεθεί τελικά
εκτός νόμου από το βελγικό κράτος, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με την κατηγορία
της παράνομης δράσης. Στις Ευρωεκλογές του 2004 το Vlaams Blok είχε
συγκεντρώσει το 14,3 % των ψήφων. Την ίδια χρονιά διαλύθηκε και στη θέση του
ιδρύθηκε (Νοέμβριος 2004) το ακροδεξιό ευρωσκεπτικιστικό κόμμα «Φλαμανδικό
Συμφέρον» (Vlaams Belang), το οποίο στις Βουλευτικές Εκλογές του 2007 πήρε 12
%, αλλά σε αυτές του 2014 κατρακύλησε στο 3,67 %. Το Vlaams Belang επιδιώκει
την απόσχιση της Φλάνδρας από το Βέλγιο και ζητάει να χορηγηθεί αμνηστία σε
όσους Βέλγους έχουν συνεργαστεί με τους Ναζί.
Βρετανία
Το UKIP (Κόμμα της Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου) ιδρύθηκε
το 1993 και τάσσεται υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση
(Ε.Ε.). Τα τελευταία χρόνια έχει ανοδική πορεία. Αρχηγός του είναι ο Νάιτζελ
Φάρατζ, γνωστός για τα εχθρικά του αισθήματα απέναντι στους μετανάστες και την
Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για το θαυμασμό του προς τον Πούτιν. Στις Ευρωεκλογές
του 1994 πήρε μόλις 1 % των ψήφων. Είκοσι χρόνια αργότερα, στις Ευρωεκλογές του
2014, το UKIP
κατέλαβε
την πρώτη θέση με 26,6 % και 24 έδρες. Ένα άλλο κόμμα, καθαρά φασιστικό, είναι
το British National Party (BNP) που
ιδρύθηκε το 1982 και δεν κατάφερε ποτέ να πάρει μεγάλο ποσοστό ψήφων.
Γαλλία
Στη γαλλική ακροδεξιά κυριαρχεί η παρουσία του
"Eθνικού Mετώπου" (Front National, FN) υπό την ηγεσία του Jean-Marie
Le Pen (1972-2011) και αργότερα της Marine Le Pen (2011-2016). Tο κόμμα του Le
Pen ξάφνιασε τη Γαλλία για πρώτη φορά στις ευρωεκλογές του 1984, όταν
συγκέντρωσε το 10,95 % των ψήφων κερδίζοντας 10 έδρες στο Eυρωκοινοβούλιο. Στις
Προεδρικές Εκλογές του 2002 ο Λε Πεν κατάφερε να περάσει στο Β’ Γύρο, αλλά εκεί
ηττήθηκε με μεγάλη διαφορά από τον Jacques Chirac. Την έκπληξη προσπάθησε να
κάνει και η Marine Le Pen στις Προεδρικές Εκλογές του 2012, αλλά συγκέντρωσε
17,9 % στον Α’ Γύρο και έτσι έμεινε εκτός Β’ Γύρου. Στις Ευρωεκλογές του 2014
υπήρξε μεγάλη άνοδος, αφού το FN
πήρε
το 24,86 % των ψήφων, σε αντίθεση με αυτές του 2009 που είχε πάρει 6,3 %.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Jean-Marie Le Pen είναι κουμπάρος του Μάκη Βορίδη
(ΕΠΕΝ, Ελληνικό Μέτωπο, ΛΑ.Ο.Σ., Νέα Δημοκρατία).
Γερμανία
Το νεοναζιστικό NPD (που είναι πολιτικός απόγονος του
παλιού NSDAP
του
Χίτλερ) είναι καθηλωμένο σε χαμηλά εκλογικά ποσοστά και παράλληλα δεν χάνει
ευκαιρία να εκδηλώνει το θαυμασμό του για το Γ’ Ράιχ, τα SS και τη ναζιστική ιδεολογία. Η ίδρυσή του
έγινε το 1964 στη Δυτική Γερμανία. Πολλά από τα μέλη και τους οπαδούς του
κυκλοφορούν στους δρόμους κρατώντας σημαίες με τη σβάστικα και άλλα ναζιστικά
σύμβολα. Ο χιτλερικός ευρωβουλευτής του NPD Udo Voigt έχει εκφράσει δημοσίως την
αλληλεγγύη του απέναντι στο Νίκο Μιχαλολιάκο και τα άλλα μέλη της Χρυσής Αυγής.
Στις Ευρωεκλογές του 2014 το κόμμα συγκέντρωσε ποσοστό 1 % και 1 έδρα.
Τη δεκαετία του ’90, που τα ποσοστά του NPD στις βουλευτικές εκλογές κυμαίνονταν από
0,1 % μέχρι 0,4 %, οι διάφοροι Γερμανοί νεοναζί πραγματοποίησαν πληθώρα
εγκληματικών επιθέσεων εναντίον όσων θεωρούσαν αντιπάλους τους. Το 1992 οι
νεοναζί σκότωσαν τον 27χρονο αντιφασίστα Silvio Meier με πολλαπλές μαχαιριές. Μόνο
το 1993 οι γερμανικές αρχές κατέγραψαν 23.000 περιστατικά ακροδεξιάς βίας. Την
περίοδο 1990-1994 τουλάχιστον 80 δολοφονίες αποδόθηκαν σε νεοναζιστικές ομάδες.
Οι δολοφονίες συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια. Την περίοδο 2000-2007 η
νεοναζιστική οργάνωση NSU δολοφόνησε 10 ανθρώπους (οκτώ Τούρκους, μια Γερμανίδα
και έναν Έλληνα). Ενάντια στη ναζιστική βαρβαρότητα δημιουργήθηκε, στα τέλη της
δεκαετίας του ’80 ένα πραγματικά σπουδαίο, μαζικό και μαχητικό αντιφασιστικό –
αντιναζιστικό κίνημα (Antifa) που
σταδιακά εξαπλώθηκε σε πανγερμανικό επίπεδο.
Δανία
Το 1995 ιδρύθηκε το Δανέζικο Λαϊκό Κόμμα (Dansk Folkeparti
ή Danish People's Party) από την Pia Kjærsgaard, η οποία ηγήθηκε του κόμματος
μέχρι το 2012, που την διαδέχτηκε στην αρχηγία ο Kristian Thulesen Dahl. Από
τις εκλογές του 2001, το κόμμα υποστήριξε την κυβέρνηση που αποτελούνταν από το
Φιλελεύθερο Κόμμα και το Συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα, τα οποία βρίσκονταν στην
εξουσία μέχρι τις εκλογές του 2011, όπου και επικράτησαν κεντροαριστεροί
σχηματισμοί. Παρόλο που δεν έλαβε μέρος στην κυβέρνηση, το κόμμα την υποστήριξε
στα περισσότερα ζητήματα. Στις πρώτες βουλευτικές εκλογές που συμμετείχε, το
1998, το Δανέζικο Λαϊκό Κόμμα συγκέντρωσε το 7,4 % των ψήφων, ενώ σε αυτές που
έγιναν το 2015 ανέβηκε στο 21,1 %, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση. Οι
πολιτικές θέσεις του κόμματος είναι έντονα φιλοεκκλησιαστικές και
φιλοβασιλικές.
Ελβετία
Το «Ελβετικό Κόμμα του Λαού» (Schweizerische Volkspartei)
κατάφερε να συγκεντρώσει 29,4 % στις εθνικές εκλογές του 2015, καταλαμβάνοντας
την πρώτη θέση. Από το 1971 που πήρε για πρώτη φορά μέρος σε εκλογές μέχρι
σήμερα, το κόμμα αυτό έπαιρνε πάντα διψήφια ποσοστά, εκτός από μια φορά.
Ελλάδα
Θα αρκεστούμε στο να αναφερθούμε εν συντομία στη ναζιστική
Χρυσή Αυγή και όχι σε άλλες ακροδεξιές οργανώσεις (όπως π.χ. οι Ανένταχτοι
Μαίανδροι Εθνικιστές) που έχουν αρκετά μικρή απήχηση.
Αν και ιδρύθηκε τη δεκαετία του ’80 από μια μικρή ομάδα
χιτλερικών με ηγέτη το Νίκο Μιχαλολιάκο, η Χρυσή Αυγή άρχισε να παρουσιάζει
έντονη δραστηριότητα τη δεκαετία του ’90 και να γίνεται γνωστή σε μεγαλύτερο
αριθμό ανθρώπων. Η μικροσκοπική και προσωποπαγής οργάνωση συνήθιζε κάθε χρόνο,
με ειδική εκδήλωση στα γραφεία της, να τιμά την ημέρα γενεθλίων του Χίτλερ και
την επέτειο ανάληψης της εξουσίας στη Γερμανία από το ναζιστικό κόμμα (NSDAP).
Τη δεκαετία του ’90, στο πλευρό του Μιχαλολιάκου βρίσκονταν ορισμένα πρόσωπα
άγνωστα στο ευρύ κοινό (ο «Περίανδρος», ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, ο Χάρης
Κουσουμβρής και άλλοι). Το 1993 αρχίζει να κυκλοφορεί η εβδομαδιαία εφημερίδα
«Χρυσή Αυγή» και το 1994 στις Ευρωεκλογές, η οργάνωση παίρνει ποσοστό 0,11 %,
το οποίο διαψεύδει τις προσδοκίες των στελεχών της. Η Χρυσή Αυγή δημιουργεί τις
πρώτες «ομάδες κρούσεις», οι οποίες βγαίνουν στους δρόμους και πραγματοποιούν
πολλές εγκληματικές ενέργειες εναντίον διαφόρων αντιφρονούντων, απολαμβάνοντας
παράλληλα ένα καθεστώς ατιμωρησίας. Τα κείμενα της οργάνωσης μιλάνε για την
ανωτερότητα της Αρίας Φυλής, τη μαχητικότητα των SS, το «Μεγάλο Αρχηγό» Αδόλφο
Χίτλερ, τον κομμουνιστικό εχθρό, το «πρότυπο» της Ναζιστικής Γερμανίας
κ.α. Το 1995 ο δημοσιογράφος Γιάννης
Πρετεντέρης σε μια τηλεοπτική εκπομπή του με τίτλο «Τέλος εποχής» στον ΑΝΤ1
προσκαλεί όχι μόνο το φιλοναζιστή Κωνσταντίνο Πλεύρη, αλλά και σημαντικό αριθμό
στελεχών της Χρυσής Αυγής (Νίκος Μιχαλολιάκος, Χρήστος Παπάς και «Περίανδρος»),
η οποία τότε δεν εκπροσωπούσε ούτε το 1% του ελληνικού λαού. Στη δεκαετία του
’90 ο «Περίανδρος» (Αντώνης Ανδρουτσόπουλος) είναι το άτυπο νούμερο δύο στην
ιεραρχία της Χρυσής Αυγής και απολαμβάνει το θαυμασμό πολλών μελών της, αλλά θα
έρθει σε ρήξη με το Μιχαλολιάκο (υποστηρίζοντας ότι ο «Φύρερ» επιδίωκε με
ύπουλες μεθόδους να τον βγάλει από τη μέση) και το 2001 θα καθαιρεθεί από μέλος
του Πολιτικού Συμβουλίου της Χρυσής Αυγής. Είχε προηγηθεί, τον Ιούνιο του 1998,
στα δικαστήρια της Ευελπίδων, η αιματηρή επίθεση διαφόρων χρυσαυγιτών (με
επικεφαλής τον «Περίανδρο») εναντίον του αριστερού φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή (μέλος
του ΝΑΡ) και άλλων δύο ατόμων. Ο Δημήτρης Κουσουρής μεταφέρθηκε στην εντατική
με βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, ενώ ο «Περίανδρος» απέφυγε τη σύλληψη
παραμένοντας φυγόδικος για πολλά χρόνια. Το 1998 η Χρυσή Αυγή θα αρχίσει να
εκδίδει το περιοδικό «Αντεπίθεση», σε μια προσπάθεια να απευθυνθεί στο κομμάτι
της νεολαίας. Στις Ευρωεκλογές του 1999 η Χρυσή Αυγή συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο
«Πρώτη Γραμμή», μαζί με τον ακροδεξιό φιλοναζιστή Κωνσταντίνο Πλεύρη (ο οποίος
αργότερα πολιτεύτηκε με το ακροδεξιό ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη). Συγκεντρώνει το
0,75 % των ψήφων, ποσοστό που επίσης δεν ικανοποιεί τα στελέχη της.
Τη δεκαετία του 2000, η Χρυσή Αυγή επεκτείνει τη δράση της
σε περισσότερες περιοχές και πολλαπλασιάζει τις βίαιες ενέργειές της εναντίον
όσων θεωρεί αντιπάλους της. Το 2000 η Χρυσή Αυγή ιδρύει το σύνδεσμο οπαδών
«Γαλάζια Στρατιά», με σκοπό να αλιεύσει άτομα από το χώρο των ποδοσφαιρικών
γηπέδων. Πέπλο μυστηρίου καλύπτει το συμβάν με τους πυροβολισμούς στην οδό
Σολωμού. Το Νοέμβριο του 2005 ορισμένοι αντιεξουσιαστές είχαν περικυκλώσει τα
γραφεία της Χρυσής Αυγής στη συγκεκριμένη οδό και υπήρξε ένταση. Ένας από τους
χρυσαυγίτες που ήταν στα γραφεία, πυροβόλησε με κοντόκανη καραμπίνα, αλλά όταν
η αστυνομία έφθασε στο σημείο (κατόπιν εορτής), το όπλο δεν βρέθηκε ποτέ.
Βρέθηκαν μόνο 6 βόμβες μολότοφ, αλλά η καραμπίνα είχε εξαφανιστεί.
Από το 2009 και μετά, αυξάνονται σημαντικά οι επιθέσεις των
Ταγμάτων Εφόδου της Χρυσής Αυγής εναντίον μεταναστών και αριστερών πολιτών σε
διάφορες περιοχές της Αθήνας.
Ο φυγόδικος «Περίανδρος» θα παρουσιαστεί στις αρχές στις 13
Σεπτεμβρίου 2005, δηλαδή 7 ολόκληρα χρόνια μετά την αιματηρή επίθεση (εξαιτίας
της οποίας παραλίγο να χάσει τη ζωή του ο Δημήτρης Κουσουρής) και το Σεπτέμβριο
του 2006 θα καταδικαστεί ομόφωνα σε 21 χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή. Το
Μάρτιο του 2009 δικάστηκε σε δεύτερο βαθμό και η ποινή του μειώθηκε στα 12
χρόνια. Τελικά, το 2010 αποφυλακίστηκε. Την ίδια χρονιά, στις Δημοτικές Εκλογές
που έγιναν, η Χρυσή Αυγή καταφέρνει για πρώτη φορά να κερδίσει μια έδρα στο
Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων.
Και τώρα λίγα λόγια για τον ηγέτη («φύρερ») της οργάνωσης.
Ο Νίκος Μιχαλολιάκος ιδρυτής και Γενικός Γραμματέας της Χρυσής Αυγής, γεννήθηκε
στην Αθήνα το 1957 και είναι γιος του Γεωργίου Μιχαλολιάκου, ο οποίος ήταν
Ταγματασφαλίτης (δηλαδή συνεργάτης των Γερμανών κατακτητών) στη Λακωνία. Ο
δημιουργός της Χρυσής Αυγής δηλώνει μαθηματικός, χωρίς να έχει δουλέψει ποτέ στη
ζωή του. Με λίγα λόγια είναι ανεπάγγελτος και ταυτόχρονα είναι κάτοχος (μαζί με
τη γυναίκα του) μιας πολύ μεγάλης περιουσίας, την οποία θα ζήλευαν πολλοί
πολιτικοί του αντίπαλοι. Κάτι άλλο αξιοπρόσεκτο είναι το πώς καταφέρνει και
κυκλοφορεί εδώ και δεκαετίες η εφημερίδα της Χρυσής Αυγής, η οποία είναι
ζημιογόνα όπως όλες σχεδόν οι εφημερίδες. Ένα άλλο ενδιαφέρον θέμα είναι το
ποινικό μητρώο του Νίκου Μιχαλολιάκου, το οποίο είναι βεβαρημένο. Η πρώτη
σύλληψή του είναι το 1976, κατά τη διάρκεια των επεισοδίων που έγιναν στην
κηδεία του βασανιστή Μάλλιου. Τον Ιούλιο του 1978 συλλαμβάνεται ως μέλος
ακροδεξιάς τρομοκρατικής οργάνωσης που έβαζε βόμβες. Τον Ιανουάριο του 1979
καταδικάζεται για κατοχή όπλων και εκρηκτικών σε φυλάκιση 13 μηνών, αλλά
αποφυλακίζεται τον Αύγουστο του 1979, έχοντας εκτίσει μόνο ένα μέρος της ποινής
του. Κατά τη διάρκεια της σύντομης παραμονής του στις φυλακές, είχε τη
δυνατότητα να γνωρίσει από κοντά τους χουντικούς πραξικοπηματίες. Λίγο
αργότερα, το 1982 ανοίγει στα Εξάρχεια το πρώτο γραφείο της Χρυσής Αυγής και το
Σεπτέμβριο του 1984, με εντολή του δικτάτορα Παπαδόπουλου, γίνεται αρχηγός της
Νεολαίας της ΕΠΕΝ.
Στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2012 η Χρυσή Αυγή
μπήκε για πρώτη φορά στη βουλή με ποσοστό 6,97 % και 21 έδρες. Στην εκλογική
άνοδο της Χρυσής Αυγής έπαιξε ρόλο όχι μόνο η βαθιά οικονομική ύφεση, αλλά και
η υπερπροβολή της, το 2012, από πολλά ΜΜΕ, κυρίως τηλεοπτικά κανάλια, τα οποία
με μεγάλη προθυμία αποφάσισαν να της προσφέρουν βήμα (με αποκορύφωμα τις
πολυάριθμες τηλεοπτικές εμφανίσεις των Μιχαλολιάκου, Κασιδιάρη, Παππά,
Παναγιώταρου εκείνη τη χρονιά).
Στη φάση της βαθιάς κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, η
Χρυσή Αυγή βρήκε το κατάλληλο έδαφος για να πατήσει γερά στα πόδια της και να
αυξήσει τα εκλογικά ποσοστά της. Παράλληλα, εκμεταλλεύτηκε τη δυσπιστία των
περισσότερων πολιτών προς τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, αλλά και την άγνοια
διαφόρων ανθρώπων σχετικά με τους πραγματικούς σκοπούς της και την πραγματική
της ιδεολογία. Οι μάσκες έπεσαν όταν η Χρυσή Αυγή πραγματοποίησε τις πρώτες
δολοφονίες αντιφρονούντων. Η δολοφονία του 27χρονου Λουκμάν με 7 μαχαιριές
(Ιανουάριος 2013), η δολοφονία του Φύσσα με 3 μαχαιριές (Σεπτέμβριος 2013) και
τα δημοσιεύματα για πολλές άλλες εγκληματικές ενέργειες διαφόρων μελών της
Χρυσής Αυγής ανέκοψαν την ανοδική της πορεία και αποκάλυψαν το πραγματικό και
αποκρουστικό πρόσωπο του νεοναζισμού.
Ιταλία
Η ακροδεξιά Lega Nord (Λίγκα του Βορρά) επιδιώκει την
απόσχιση της Βόρειας Ιταλίας (την οποία αποκαλεί Παδανία) από την υπόλοιπη
Ιταλία. Στις γενικές εκλογές του 1996 με αρχηγό τον Umberto Bossi πήρε το
καλύτερό της ποσοστό : 10,1 %. Στις
εκλογές που έγιναν το 2013 έπεσε στο 4,1 %. Σχετικά με η φασιστική βία αξίζει
να αναφέρουμε ότι το Μάιο του 2008 ο 29χρονος Nicola Tommasoli έπεσε θύμα επίθεσης
από μια ομάδα νεοφασιστών και έχασε τη ζωή του. Το Δεκέμβριο του 2011 ο
ακροδεξιός Gianluca Casseri πυροβόλησε και σκότωσε δύο αλλοδαπούς.
Λετονία
Η National
Alliance ιδρύθηκε το 2010. Η πορεία της στις βουλευτικές
εκλογές είναι ανοδική. Από το 7,8 % που πήρε το 2010, ανέβηκε στο 16,6 % το
2014.
Λιθουανία
Το εθνικό-λαϊκιστικό κόμμα «Τάξη και Δικαιοσύνη» (Tvarka ir
teisingumas, TT) που ιδρύθηκε το 2002, με επικεφαλής τον Rolandas Paksas
κέρδισε την προεδρία το 2003 και πήρε ποσοστό 12,7% στις βουλευτικές εκλογές
του 2008, αλλά στις αντίστοιχες του 2012 έπεσε στο 7,31 %.
Νορβηγία
Το Progress Party ιδρύθηκε το 1973. Το 2014 έφθασε να έχει
16.342 μέλη. Στις βουλευτικές εκλογές του 2009 σημείωσε την καλύτερή του
επίδοση (ποσοστό 22,9 %), αλλά σε αυτές του 2013 έπεσε στο 16,3 %. Μέλος του Progress Party υπήρξε ο στυγερός ναζιστής εγκληματίας Αντερς
Μπρέιβικ (Anders Behring Breivik) που το 2011 δολοφόνησε 77 νέους σε
κατασκήνωση του Εργατικού Κόμματος.
Ουκρανία
Το νεοναζιστικό κόμμα Svoboda ιδρύθηκε το 1991. Στις
βουλευτικές εκλογές του 2012 εκτινάχθηκε στο 10,45 %, αλλά σύντομα έχασε έδαφος
και σε αυτές που έγιναν το 2014 έπεσε στο 4,71 %. Τα τελευταία χρόνια, διάφοροι
Ουκρανοί νεοναζί έχουν διαπράξει πολλά και φρικιαστικά εγκλήματα, για τα οποία
δεν αναφέρουν τίποτα τα διεθνή ΜΜΕ.
Ολλανδία
Το 2005 ιδρύθηκε το ακροδεξιό Partij voor de Vrijheid (PVV) (Party for Freedom), από τον Geert Wilders που έχει εκδηλώσει δημοσίως
το μίσος του προς όσους ανήκουν σε εθνικές μειονότητες. Στις βουλευτικές
εκλογές του 2006, το PVV
ξεκίνησε την πορεία του με ποσοστό 5,9 %, ανεβαίνοντας στο 15,5 % το 2010 και
πέφτοντας στο 10,1 % το 2012.
Ουγγαρία
Το ακροδεξιό ρατσιστικό φιλοναζιστικό Jobbik ιδρύθηκε τον
Οκτώβριο του 2003, αλλά κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να γιγαντωθεί. Για ένα
διάστημα διέθετε μια παραστρατιωτική οργάνωση με το όνομα «Magyar Gárda» (Hungarian
Guard Movement). Από το 2,2 % που πήρε στις Βουλευτικές Εκλογές του 2006, το Jobbik εκτινάχθηκε στο 16,67% (και 47 έδρες) το
2010 και στο 20,22 % (και 23 έδρες) το 2014. Κατάφερε να εκμεταλλευτεί την
αγανάκτηση που ένιωσε η πλειοψηφία των πολιτών από τις οδυνηρές συνέπειες της
παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, έδειξε έντονη επιθετικότητα απέναντι σε άτομα
που ανήκουν σε διάφορες εθνικές μειονότητες και εκμεταλλεύτηκε την ολοένα και
αυξανόμενη δυσπιστία των πολιτών απέναντι στα παλιά πολιτικά κόμματα και την
Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.). Αν κάποιος ψάξει προσεκτικά την ιστορία του Jobbik και το βιογραφικό των στελεχών του, θα
διαπιστώσει ότι η σχέση του συγκεκριμένου ακροδεξιού κόμματος με το ναζισμό
είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Το 2009 το Jobbik είχε συμμετάσχει στη δημιουργία της Συμμαχίας
Ευρωπαϊκών Εθνικών Κινημάτων (AENM), με ιδρυτικά μέλη το ακροδεξιό «Εθνικό Μέτωπο» της Γαλλίας (Λε
Πεν), το νεοφασιστικό Βρετανικό Εθνικό
Κόμμα ,το νεοφασιστικό Movimento Sociale Fiamma Tricolore, (MS-FT), της
Ιταλίας, το Εθνικό Μέτωπο του Βελγίου
και το νεοναζιστικό Svoboda της Ουκρανίας. Γνώστες επίσης είναι και οι σχέσεις
του Jobbik
με
τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σχέσεις
αλληλοεκτίμησης. Το 2013 ένα μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος
έκανε τα αποκαλυπτήρια μιας προτομής του Miklós Horthy. Ο Horthy ήταν θαυμαστής
του Χίτλερ, αντισημίτης, σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας και επικεφαλής ενός
φασιστικού καθεστώτος. Το Jobbik
βέβαια
δεν θαυμάζει μόνο τον Horthy, αλλά και την ακροδεξιά τρομοκρατική οργάνωση
«Γκρίζοι Λύκοι» της Τουρκίας καθώς και την παλιά ουγγρική ναζιστική οργάνωση
«Σταυρωτά Βέλη», η οποία συμμετείχε ενεργά στο Ολοκαύτωμα.
Σλοβακία
Το εθνικιστικό Slovak National Party ιδρύθηκε το Δεκέμβριο
του 1989 και στις βουλευτικές εκλογές του επόμενου έτους πέτυχε την καλύτερή
του επίδοση (τρίτη θέση με ποσοστό 13,94 %). Για να ξαναπάρει διψήφιο ποσοστό
χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια (11,7 % τον Ιούνιο του 2006). Στις
βουλευτικές εκλογές του 2016 συγκέντρωσε 8,64 %. O Ján
Slota, ηγέτης του κόμματος
την περίοδο 1994-1999 και θαυμαστής του ναζιστή δωσίλογου Jozef Tiso, είναι
γνωστός για την εξάρτησή του από το αλκοόλ και για τις φωτογραφίες από τα
μεθύσια του.
Σουηδία
Στη Σουηδία το ακροδεξιό ευρωσκεπτικιστικό κόμμα Sverigedemokraterna
κατάφερε μετά από πάρα πολλά χρόνια να αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά του και να
εξασφαλίσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Από το 1988 που ιδρύθηκε μέχρι το 2006,
το Sverigedemokraterna έπαιρνε συνεχώς ποσοστά μικρότερά του 2 %, με αποτέλεσμα
να μένει εκτός Βουλής. Στις Βουλευτικές Εκλογές του 2006 ανέβηκε στο 2,9 %, ενώ
σε αυτές του 2010 έκανε τη μεγάλη έκπληξη συγκεντρώνοντας 5,7 % και 2 έδρες. Η
ανοδική πορεία συνεχίστηκε και στις Βουλευτικές Εκλογές του 2014 εκτινάχθηκε
στο 12,9 %, κερδίζοντας 49 έδρες. Στις Ευρωεκλογές του 2014 συγκέντρωσε το 9,67
% των ψήφων και κέρδισε 2 έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο. Αρχηγός του κόμματος είναι
από το 2005 ο Jimmie Akesson,
ο οποίος χρησιμοποιεί συχνά μια ξενοφοβική ρητορική. Στις αρχές του 2011 το
κόμμα είχε συνολικά 5.846 μέλη, ενώ το Φεβρουάριο του 2016 έφθασε τα 24.291
μέλη.
Τσεχία
To
Workers' Party of Social Justice ήταν το
μεγαλύτερο ναζιστικό κόμμα της Τσεχίας για μεγάλο διάστημα, αλλά ποτέ δεν
κατάφερε να πάρει σημαντικό ποσοστό ψήφων. Ιδρύθηκε το 2003 και διαλύθηκε το
2010. Στις Ευρωεκλογές του 2009 πήρε 1,07 %. Αξίζει να αναφέρουμε ότι τον
Ιανουάριο του 2008 οι νεοναζί δολοφόνησαν τον νεαρό αντιφασίστα Jan Kucera μαχαιρώνοντάς
τον. Το 2012 οι νεοναζί δολοφόνησαν τον Τσέχο δικαστή Miloslav Studnicka. Ο Studnicka που ήταν γνωστός
ως ο «δικαστής των νεοναζί», αφού σε δίκη που έγινε το 2010 στην Οστράβα
καταδίκασε τέσσερις νεοναζί σε 20 χρόνια φυλάκιση, με την κατηγορία «απόπειρα
φόνου με ρατσιστικά κίνητρα», βρέθηκε νεκρός
με κομμένο τον λαιμό του και με πολλά χτυπήματα σε διάφορα σημεία του σώματός
του.
Φινλανδία
Στις βουλευτικές εκλογές του 2015 το κόμμα Finns Party (που
ιδρύθηκε το 1995) πήρε τη δεύτερη θέση με ποσοστό 17,7 %.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου